Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Bartłomiej Rajca

Protokolant: Mirosława Mękarska

po rozpoznaniu w dniu 03 kwietnia 2018 r. w Środzie Śląskiej

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko P. S.

o zapłatę

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C upr 1366/17

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina W. wniosła w dniu 16 lutego 2015 r. do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew w postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu P. S. i pozwanemu Z. B. o zasądzenie na jej rzecz solidarnie od pozwanych nakazem zapłaty kwoty 4.339,86 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 4.018,73 od dnia 01 grudnia 2014r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 321,13 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów sądowych tj. opłaty od pozwu w kwocie 55 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że na podstawie pisemnej umowy najmu z dnia 26 lutego 1996r. strona pozwana zajmuje lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...). Z tego też względu strona powodowa obciąża stronę pozwaną czynszem najmu oraz opłatami niezależnymi od właściciela – z płatnością tychże należności na dzień 10-tego każdego miesiąca z góry. Strona pozwana nie wywiązuje się jednak z ciążącego na niej zobowiązania. Na dzień 30 listopada 2014r. zaległość strony pozwanej z tego tytułu za okres od października 2013r. do końca listopada 2014r. wynosi łącznie 4.339,86 zł na która to kwotę składają się: należność główna w kwocie 4.018,73 oraz odsetki w kwocie 321,13 zł.

Pismem z dnia 22 grudnia 2014 r. strona pozwana została wezwała do zapłaty ciążącego na niej zadłużenia z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę sądową w razie bezskuteczności wezwania. Wezwanie to jednak do chwili wniesienia pozwu pozostało bezskuteczne.

W dniu 23 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił wniosek strony powodowej i nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie VI Nc-e (...) nakazał pozwanym solidarnie zapłatę kwoty 4.339,86 zł, wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 4.018,73 od dnia 01 grudnia 2014r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 321,13 od dnia 16 lutego 2015 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 655,69 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W dniu 30.05.2017r. pozwany P. S. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 23 lutego 2015r., zaskarżając go w całości. Pozwany wskazał, iż nigdy nie mieszkał pod wskazanym adresem. Był on tam jedynie zameldowany, a pojęcie zameldowania nie jest tożsame z pojęciem zamieszkania. We wskazanym lokalu zamieszkiwał wuj pozwanego - pozwany Z. B., który obecnie nie żyje.

Postanowieniem z dnia 11 października 2017r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał niniejszą sprawę do tut. Sądu jako sądowi właściwości ogólnej pozwanego P. S..

Prawomocnym postanowieniem tut. Sądu z dnia 15.12.2017 r. pozew został odrzucony w stosunku do pozwanego Z. B..

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego P. S., strona powodowa podtrzymała powództwo w całości i wniosła o oddalenie zarzutów pozwanego. W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że w jej ocenie sprzeciw pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 6 k.p.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Tymczasem trzeba zauważyć, że pozwany podnosząc zarzut niezamieszkiwania w należącym do strony powodowej lokalu przy ul. (...) we W. w okresie objętym żądaniem pozwu, poza wnioskiem o przesłuchanie wskazanych świadków nie przedstawił dotychczas żadnych innych dowodów na poparcie swoich twierdzeń w tym zakresie.

W piśmie z dnia 27 marca 2018r. pozwany P. S. podniósł, że nie ma legitymacji biernej do występowania w charakterze pozwanego w niniejszej sprawie tj. podniósł, że nigdy nie mieszkał w lokalu przy ul. (...) we W.. Pozwany podniósł, że nie jest stroną umowy najmu, na którą powołuje się strona powodowa. Zarzucił stronie powodowej, że nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność zamieszkiwania przez pozwanego w lokalu przy ul. (...) we W.. W związku z tym pozwany podniósł zarzut nieudowodnienia roszczenia.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

W dniu 26 lutego 1996 r. strona powodowa jako wynajmująca zawarła umowę najmu lokalu z Z. B. jako najemcą. W umowie najmu nie wskazano nikogo, kto by zamieszkiwał w tym lokalu wraz z najemcą Z. B..

Dowód: - umowa najmu lokalu - k. 88-89

Pismem z dnia 22 grudnia 2014 r. strona powodowa wysłała do pozwanego P. S. przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 13.180,78 zł z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego położonego we W.. Wezwanie wysłano na adres przy ul. (...) we W.. Wezwanie powróciło do nadawcy jako nie podjęte w terminie po podwójnej awizacji.

Dowód: - wezwanie do zapłaty z dnia 22 grudnia 2014r. wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru - k. 91-92

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się bezzasadne.

Zgodnie z art. 688 ¹ § 1 k.c. za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie. Zgodnie z § 2 tego przepisu odpowiedzialność osób, o których mowa w § 1, ogranicza się do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Sąd pominął dowód z zeznań świadków wskazanych w sprzeciwie pozwanego od nakazu zapłaty oraz z przesłuchania pozwanego w charakterze strony, albowiem dowody te zostały de facto powołane na okoliczność negatywną – niezamieszkiwanie w ogóle powoda w lokalu przy ul. (...) we W., tymczasem przedmiotem dowodu w postępowaniu cywilnym powinny być fakty (a więc okoliczności pozytywne) i to mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.). Takim mającym dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie faktem było to, czy pozwany stale zamieszkiwał w okresie objętym pozwem pod ww. adresem razem z Z. B., natomiast wobec zaprzeczenia temu faktowi przez pozwanego, nie miało znaczenia gdzie (indziej) w tym czasie stale zamieszkiwał pozwany.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała w rozumieniu art. 6 k.c. przede wszystkim istnienia swojego roszczenia względem pozwanego. Pozwany poprzez zarzut nie udowodnienia przez stronę powodową twierdzeń, na które powołuje się w pozwie, tj. głównie faktu zamieszkiwania przez pozwanego w lokalu przy ul. (...) we W. wraz z jego najemcą Z. B., zaprzeczył w istocie, że łączy go (i że łączył go przeszłości) jakikolwiek stosunek prawny ze stroną pozwaną. W tej sytuacji to strona powodowa – wbrew swojemu przekonaniu - winna była - zgodnie z przywołanym art. 6 k.c. – przede wszystkim udowodnić fakt samego istnienia roszczenia o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem, w tym przede wszystkim fakt stałego zamieszkiwania przez pozwanego w lokalu przy ul. (...) we W. i to za okres dochodzony pozwem w niniejszej sprawie. Tylko wówczas gdyby pozwana wykazała tę okoliczność, na pozwanym ciążyłby obowiązek z art. 6 k.c. wykazania faktów tamujących bądź niweczących roszczenie strony powodowej. Podkreślić bowiem należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty (tamujące, niweczące) wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, LEX nr 233051).

Tymczasem z dowodów przedstawionych przez stronę powodową nie wynika, by pozwany P. S. stale zamieszkiwał w ww. lokalu i to przez okres dochodzony pozwem. W szczególności okoliczność ta nie wynika z przedstawionej przez stronę powodową umowy najmu ww. lokalu z dnia 26 lutego 1996 r., którą strona powodowa jako wynajmująca zawarła z Z. B. jako najemcą. W umowie najmu nie wskazano bowiem nikogo, kto by zamieszkiwał w tym lokalu wraz z najemcą Z. B.. Z oczywistych względów wystarczającego dowodu na tę okoliczność nie może stanowić przedstawiona kartoteka finansowa ww. lokalu za okres od 10.2013 do 11.2014 r., stanowiąca jedynie niepodpisany wydruk komputerowy z systemu strony powodowej, który można traktować jedynie jako oświadczenie wiedzy strony powodowej i element jej twierdzeń co do wysokości należności z tytułu umowy najmu za ww. okres. Przekonywującego dowodu na ww. okoliczność nie może też stanowić przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 22.12.2014 r., gdyż jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru, mimo że wezwanie to zaadresowane zostało do pozwanego na adres ww. lokalu, to nie zostało przez niego lub kogokolwiek innego w jego imieniu podjęte, mimo dwukrotnej awizacji. Nie świadczy ono zatem w żaden sposób o tym, by pozwany P. S. zamieszkiwał stale w ww. lokalu w okresie objętym pozwem.

Samo zameldowanie pozwanego w wyżej wymienionym lokalu, przyznane przez niego, nie stanowi zaś dowodu na to, że pozwany stale tam zamieszkiwał. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 lutego 2014r. o sygn. akt IV CZ 114/13 fakt zameldowania osoby fizycznej w określonym lokalu nie przesądza o jej miejscu zamieszkania i nie stanowi okoliczności decydującej, skoro miejsce zameldowania jest kategorią prawa administracyjnego i może być traktowane jedynie jako wskazówka. Definicja pojęcia „miejsca zamieszkania” została określona w art. 25 k.c., który wskazuje na konieczność łącznego występowania elementu zamiaru stałego pobytu oraz elementu faktycznego przebywania w danej miejscowości. Podobną opinię wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 listopada 2016r. w sprawie I OSK (...), w którym stwierdził, że sam fakt zameldowania w lokalu nie jest równoznaczny ze stałym zamieszkiwaniem, jest to bowiem tylko czynność rejestracyjna, która sama w sobie może stanowić jedynie jeden z elementów oceny stanu faktycznego.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2007r. w sprawie II CSK 293/07 stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu rozumieć należy z jednej strony, jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. to na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania, że okoliczności, na które się powołuje, miały miejsce, i że służy jej rosz­czenie, którego dochodzi na drodze sądowej. Nie ma żadnych podstaw, aby Sąd w tej mierze w jakikolwiek sposób "wyręczał" stronę, poszukując za nią materiału dowodowego czy też wskazując jej, jakie dowody jego zdaniem powinna przedstawić, by prawidłowo udokumento­wać swe żądania. Strona powodowa jako podmiot profesjonalny, reprezentowany przy tym przez fachowego pełnomocnika, powinna mieć wiedzę co do tego, w jaki sposób udowodnio­ne powinny być żądania w postępowaniu cywilnym.

W tej sytuacji nie sposób uznać roszczenia strony powodowej za zasadne, a co za tym idzie powództwo ulegało oddaleniu jako pozbawione podstaw faktycznych i prawnych.

W pkt. II sentencji Sąd orzekł o kosztach postępowania zgodnie z art. 98 §1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zasądzona od strony powodowej na rzecz pozwanego kwota 617 zł stanowi celowe w rozumieniu art. 98 § 1 i 3 Kpc koszty procesu poniesione przez pozwanego, na które składała się kwota 600 zł tytułem należnej opłaty za czynności jednego pełnomocnika (radcy prawnego) reprezentującego pozwanego, zgodnie z § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (mającego zastosowanie z uwagi na datę wniesienia pozwu w niniejszej sprawie - § 21 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 3 października 2016 r.), oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.