Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Piotra Miszczaka

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2018 r.

sprawy Z. L. (1), ur. (...) w S., córki A. i B. z domu D.

oskarżonej z art. 226§1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 226§1 kk.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 15 lutego 2018 r., sygn. akt (...)

I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze,

III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. B. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonej Z. L. (1) wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty.

Sygn. akt VII Ka 355/18

UZASADNIENIE

Z. L. (1) została oskarżona o to, że:

1.  w okresie od 17 do 30 czerwca 2016 roku w S., woj. (...)- (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wielokrotnie znieważyła, w trakcie rozmów telefonicznych, przesyłanych wiadomości SMS i pism, słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariusza Komendy(...) w S. - D. B., podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2.  w dniu 3 sierpnia 2016 roku w S., woj. (...)- (...), znieważyła w przesyłanych wiadomościach SMS, słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariusza (...) w S. - D. B., podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

3.  w okresie od czerwca 2016 roku do 09 sierpnia 2016 roku w S., woj. (...)- (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wielokrotnie znieważyła, w trakcie rozmów telefonicznych i przesyłanych pism, słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariusza (...) w S. - R. K., podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w S. wyrokiem z dnia 15 lutego 2018 r. w sprawie (...) orzekł:

I.  oskarżoną Z. L. (1) uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt. I aktu oskarżenia i za to z mocy art. 226 § l k.k. w zw. z art. 12 k.k., opierając wymiar kary o art. 226 § l k.k. w zw. z art. 34 § l i § la pkt. l k.k. w zw. z art. 35 § l k.k. skazał ją na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwudziestu czterech) godzin w stosunku miesięcznym;

II. oskarżoną Z. L. (1) uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt. II aktu oskarżenia i za to z mocy art. 226 § l k.k. w zw. z art. 34 § l i § la pkt. l k.k. w zw. z art. 35 § l k.k. skazał ją na karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwudziestu czterech) godzin w stosunku miesięcznym;

III. oskarżoną Z. L. (1) uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt. III aktu oskarżenia i za to z mocy art. 226 § l k.k. w zw. z art. 12 k.k., opierając wymiar kary o art. 226 § l k.k. w zw. z art. 34 § l i § la pkt. l k.k. w zw. z art. 35 § l k.k. skazał ją na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwudziestu czterech) godzin w stosunku miesięcznym;

IV. na podstawie art. 85 § l i 2 k.k. i art. 86 § l i 3 k.k. w zw. z art. 34 § l i § la pkt. l k.k. w zw. z art. 35 § l k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonej kary ograniczenia wolności i w ich miejsce wymierzył jej karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwudziestu czterech) godzin w stosunku mesięcznym;

V.  na podstawie art. 86 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 2 k.k. zobowiązał oskarżoną do przeproszenia na piśmie pokrzywdzonych D. B. i R. K. za pośrednictwem (...) w S. w terminie 1 (jednego) miesiąca od uprawomocnienia się wyroku;

VI. na podstawie art. 86 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 7a k.k. zobowiązał oskarżoną do powstrzymywania się od kontaktowania się z pokrzywdzonymi D. B. i R. K. w sposób wyrażający agresję słowną lub fizyczną;

VII. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. B. prowadzącej Kancelarię Adwokacką w S. kwotę 1356 zł tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonej w postępowaniu przygotowawczym i sądowym oraz podatek od towarów i usług w kwocie 311,88 zł;

VIII. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonej kary łącznej ograniczenia wolności zaliczył okres zatrzymania w sprawie w dniu 3 listopada 2016 r., godz. 6.10 - 11.30 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

IX. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, który zaskarżył orzeczenie w części tj. co do punktów I-VI oraz VIII-IX na korzyść oskarżonej i orzeczeniu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia, przez uznanie, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie uzasadnia przekonanie, że oskarżona dopuściła się czynów zarzucanych jej w akcie oskarżenia, w sytuacji, gdy wyjaśnienia oskarżonej korespondujące z zeznaniami świadków M. L. i A. L., wskazują, że sprawstwo zarzucanych jej czynów, budzi wątpliwości, a te, zgodnie z naczelną zasadą wyrażoną wart. 5 § 2 k.p.k., winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego.

W oparciu o powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez uniewinnienie oskarżonej od czynów zarzucanych jej aktem oskarżenia i orzeczenie o kosztach procesu w oparciu o art. 632 pkt. 2 k.p.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonej nie zasługiwała na podzielenie.

Na wstępie należy zauważyć, iż w ocenie Sądu Okręgowego wydane przez Sąd I instancji rozstrzygnięcie zapadło na podstawie prawidłowo poczynionych ustaleń natury faktycznej, jak też i prawnej. Sąd Rejonowy dokonał szczegółowej i prawidłowej analizy materiału dowodowego. Także wnioski powzięte przez Sąd na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów, zdaniem Sądu Okręgowego, są logiczne, spójne i konsekwentne, dokonane w oparciu o zasady doświadczenia życiowego oraz są przekonująco uzasadnione.

Apelacja nie wskazuje na żadne okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu i nie zawierają też żadnej, merytorycznej argumentacji, która rozważania tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. Wobec powyższego zarzuty skarżącego, jakoby Sąd I instancji błędnie przyjął, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika iż oskarżona dopuściła się przypisanych jej czynów, nie mogą być uznane za zasadne. Apelacja sprowadza się w rezultacie do polemiki z ustaleniami Sądu i wyciągniętymi z tych ustaleń wnioskami.

Rozważając, w kontekście powyższych wstępnych już tylko uwag dotyczących prawidłowości zaskarżonego wyroku, argumentację przytoczoną w apelacji, nie sposób dopatrzeć się sugerowanych przez skarżącego uchybień w zakresie przeprowadzonej przez Sąd pierwszej instancji analizy dowodowej. Formułując zarzuty przeciwko zapadłemu rozstrzygnięciu obrońca oskarżonej podporządkował ich treść linii obrony prezentowanej przez oskarżoną, nie znajdującej jednak swego odzwierciedlenia w przeprowadzonych dowodach. Jest rzeczą oczywistą, że oskarżona nie jest zobowiązana do składania przeciwko sobie wyjaśnień, w tym może wskazywać na okoliczności nieprawdziwe, zaś granice prawa do obrony wyznaczają znamiona innego przestępstwa (np. skierowania postępowania przeciwko innej osobie), tym niemniej analiza uzasadnienia wyroku Sądu I instancji nie pozwala na uznanie, że Sąd ten naruszył reguły oceny dowodów określone w art. 7 k.p.k., czy też zasadę in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.).

Sąd I instancji słusznie uznał, że wyjaśnienia oskarżonej w części w której nie przyznawała się ona o popełnienia zarzucanych jej czynów nie zasługiwały na wiarę, gdyż były sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Przede wszystkim wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo uznał za wiarygodne zeznania świadków D. B. i R. K..

Świadek D. B. bez żadnych wątpliwości wskazał, że to oskarżona wielokrotnie kontaktowała się z nim, telefonując w godzinach pracy na jego stacjonarny numer telefonu i kierując w powyższych rozmowach pod jego adresem słowa wulgarne, powszechnie uznawane za obelżywe. Świadek ten bez problemu rozpoznał głos oskarżonej z uwagi na fakt, że wielokrotnie wykonywał z jej udziałem czynności służbowe. Z tego powodu świadek potrafił także rozróżnić głosy pozostałych członków rodziny oskarżonej. Wymieniony podał konkretne daty, w którym na służbowy numer jego telefonu dzwoniła Z. L. (1) wyzywając go i nie miał żadnych wątpliwości, że dzwoniła do niego oskarżona, a nie inna osoby np. siostra oskarżonej. Ponadto oskarżona wysyłała na numer służbowego telefonu komórkowego świadka wiadomości sms o obraźliwej treści, które podpisane były jako Z. L. (1) lub „Z. L. (2).) Świadek rozpoznał jako autorkę tych wiadomości oskarżoną z uwagi na charakterystyczna treść i styl z wieloma błędami. Wiadomości te przychodziły z numerów telefonów, z których wcześniej świadek prowadził rozmowy z oskarżoną. Oskarżona wysyłała również listy na adres komendy, w której pracował świadek i imiennie na jego nazwisko. Z listami tymi mogli zapoznać się jego przełożeni.

Zeznania tego świadka zasługiwały na wiarę były one powiem szczegółowe, logiczne, spójne i znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie. Ponadto w części wskazującej na kierowanie pod jego adresem przez oskarżoną wyzwisk w rozmowach telefonicznych, listach i smsach, relacja wskazanego pokrzywdzonego znalazła potwierdzenie w zeznaniach świadka P. Ś., który, jak wskazał, w okresie objętym zarzutem odebrał telefon D. B. i rozpoznał po głosie dzwoniącą Z. L. (1), która zresztą nie tylko przedstawiła się, ale również wykrzykując wyzwiska pod adresem D. B. domagała się przekazania mu kierowanych do niego słów. Jak podkreślił przy tym P. Ś. zdarzało się również, że D. B., gdy dzwoniła Z. L. (1) włączał tryb głośnomówiący, tak, że on sam słyszał wyzwiska, jakie kierowała pod adresem pokrzywdzonego oskarżona. Zbieżne w tym zakresie są również zeznania świadków P. K. i R. K. i C. G., którym D. B. niejednokrotnie skarżył się na kierowane pod jego adresem w rozmowach telefonicznych, listach i smsach wyzwiska. Wreszcie wersję wydarzeń przedstawiona przez D. B. potwierdził również świadek Ł. G..

Na wiarę zasługiwały również zeznania drugiego z pokrzywdzonych R. K.. Świadek ten zeznał, że w związku z prowadzeniem przez niego czynności służbowych w sprawie o wykroczenie przeciwko Z. L. (1), od czerwca 2016 r. wymieniona wielokrotnie dzwoniła ona do niego na służbowy numer jego telefonu, w czasie jego pobytu w pracy wyzywając go słowami wulgarnymi. W tożsamym czasie otrzymywał on od oskarżonej listy, w których oskarżona kierowała pod jego adresem słowa powszechnie uznane za obelżywe. Gdy w czasie jednej z rozmów telefonicznych zapytał Z. L. (1) o wysyłane do niego listy, nie tylko potwierdziła, że takie wysyłała, ale wręcz zapowiedziała, że będzie kierowała ich do mego więcej. Również ten świadek zeznał, że bez trudu rozpoznaje głos oskarżonej oraz jej sióstr i matki. Zeznania tego świadka również były spójne, logiczne i konsekwentne i jako takie zasługiwały na wiarę.

W konsekwencji więc, w okolicznościach przedstawionych w niniejszym uzasadnieniu brak było podstaw do zakwestionowania tak ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy, jak i dokonanej oceny prawnej czynu oskarżonej. Wyjaśnienia oskarżonej jak i zeznania jej sióstr, które bez wątpienia starały się uchronić Z. L. (1) od odpowiedzialności karnej, nie zasługiwały na wiarę. Nie znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie a ponadto są sprzeczne ze sobą. W tym zakresie wskazać należy, że M. L. twierdziła, że to nie oskarżona ale jej siostra A. L. kierowała korespondencję do D. B., zaś wymieniona temu kategorycznie zaprzeczyła.

W tych warunkach stwierdzić trzeba, że poczynionym przez Sąd Rejonowy ustaleniom faktycznym nie można zarzucić nieprawidłowości, jako że w pełni odpowiadają one przeprowadzonym dowodom, a ich ocena spełnia kryteria określone w art. 7 k.p.k. W sprawie nie było wątpliwości, których nie dało się usunąć co do tego, że oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów. (art. 5 § 2 k.p.k.)

Nie można także zgodzić się z zarzutem skarżącego, że materiał dowodowy zebrany w niniejszym postępowaniu podlegał już rozpatrzeniu przez Sąd w sprawie prowadzonej pod sygnaturą II K 327/16. Podkreślić należy, że zarzuty stawiane Z. L. (1) w tamtej sprawie były podobne i dotyczyły wyczerpania dyspozycji art.226§1 kk ale dotyczyły innego, wcześniejszego okresu- porównaj k.270. Nie może być zatem mowy o powadze rzeczy osądzonej, czy wykorzystaniu tego samego materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy z urzędu nie znalazł także podstaw do ewentualnego złagodzenia rozstrzygnięcia o konsekwencjach prawnych popełnionych przez oskarżoną czynów. Wymierzona oskarżonej kara nie razi surowością i jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów jej przypisanych. Odpowiada zatem dyrektywom wskazanym w art. 53 k.k., a Sąd I instancji trafnie powołał okoliczności na korzyść i niekorzyść oskarżonej.

W konsekwencji zaskarżony wyrok jako słuszny utrzymano w mocy- art. 437 § 1 kpk, art.438pkt 3 kpk.

Uznając, że oskarżona nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono ją z obowiązku ich poniesienia.

O wynagrodzeniu dla obrońcy z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie § 17 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2016 poz. 1715).