Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XXIII S 18/18

POSTANOWIENIE

Dnia 04 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Nałęcz

Sędziowie: SO Monika Skalska (spr.)

SO Aneta Łazarska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 04 czerwca 2018 r. w Warszawie

sprawy ze skargi (...) (...) spółki jawnej w Ł.

na naruszenie prawa strony do rozpoznania w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie sygn. akt XV GC 3963/15

z udziałem Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Rejonowego dla m st. Warszawy w Warszawie

postanawia:

1.  stwierdzić przewlekłość postępowania w sprawie XV GC 3963/15 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie;

2.  przyznać od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie na rzecz (...) (...) spółki jawnej w Ł. kwotę 2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych);

3.  w pozostałym zakresie oddalić skargę,

4.  zwrócić (...) (...) spółce jawnej w Ł. ze środków Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie kwotę 200 (dwieście) złotych wpłaconej tytułem opłaty sądowej od skargi,

SSO Monika Skalska SSO Magdalena Nałęcz SSO Aneta Łazarska

Sygn. akt XXIII S 18/18

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. (data prezentaty Sądu) (...) (...) spółka jawna w Ł. wniosła skargę na przewlekłość postępowania, domagając się stwierdzenia, że w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie pod sygn. akt XV GC 3963/15 doszło do przewlekłości postępowania oraz przyznania od Skarbu Państwa na rzecz skarżącej spółki kwoty 3 500 zł. Nadto, wniosła o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postepowania ze skargi, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przewidzianych.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, m.in. że w dniu 24 listopada 2014 r. skarżąca spółka złożyła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, który został zarejestrowany pod sygn. akt. Nc-e 1710003/14 o zapłatę. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 16 stycznia 2015 r. Pismem z dnia 11 marca 2015 r. pełnomocnik powoda zwrócił się do Sądu o uzupełnienie akt o zwrotne potwierdzenie odbioru przez pozwanego korespondencji zawierającej nakaz zapłaty lub zwróconej przez doręczyciela koperty. Sąd w dniu 31 marca 2015 r. wydał sprzeczne w swoich skutkach zarządzenie o zareklamowaniu przesyłki poleconej dla pozwanego w związku z brakiem powrotu zwrotnego poświadczenia odbioru, a jednocześnie zarządził o ponownym doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu i nakazu zapłaty wraz z pouczeniem. Zwrotne poświadczenie odbioru nakazu zapłaty odnalazło się (k. 8-9 akt epu), Sąd uznał nakaz zapłaty za skutecznie doręczony w trybie art. 139 k.p.c., po czym w dniu 20 kwietnia 2015 r. nadał klauzulę wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 16 stycznia 2015 r.

W dniu 8 maja 2015 r. wpłynął do Sądu sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty, a sprawa została przekazana do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy Wydział Gospodarczy postanowieniem z dnia 29 maja 2015 r., gdzie została zarejestrowana pod sygn. akt. XV GC 3963/15. Po upływie trzech lat i trzech miesięcy od złożenia pozwu , a po upływie ponad dwóch lat, kiedy sprawa trafiła Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy XV Wydział Gospodarczy skarżąca spółka nie otrzymał orzeczenia Sądu rozstrzygającego o jego żądaniach wobec pozwanego. W ocenie skarżącej rozpoznanie sprawy o zapłatę o niewielkiej wartości przedmiotu sporu nie wymagało od Sądu szczególnego zaangażowania sił i środków, a sprawa w pierwszej instancji winna być rozpoznana jeszcze w roku 2016. W konsekwencji powyższego skarżąca wskazała, że w przedmiotowej sprawie niewątpliwie doszło do przewlekłości postępowania. W sprawie nie zostały podjęte wszystkie możliwe czynności w Sądzie Rejonowym, gdyż pozwanemu nie doręczono jeszcze pozwu na formularzu i nie wyznaczono rozprawy. Skarżący wskazał, że oceniając obiektywnie, postępowanie Sądu dla m.st. Warszawy XV Wydział Gospodarczy po wydaniu postanowienia o przekazaniu sprawy przez Sąd rejonowy Lublin Zachód do sądu właściwego nie było merytorycznie skomplikowane, nie wymagało tym samym kilku lat celem ewentualnego przemyślenia. Nadto, skarżąca wskazała, że nie może ponosić negatywnych konsekwencji za niewystarczającą ilość orzeczników w Wydziale i idącą za tym przewlekłość postępowania, zatem należy się jej rekompensata od Skarbu Państwa, wyrównująca poniesiony uszczerbek. Wobec powyższego wniosła o zasądzenia na rzecz skarżącej kwoty 3 500 złotych, która to suma wyrówna uszczerbek poniesiony przez spółkę w niniejszej sprawie. Podniosła, że zajmuje się handlem materiałami budowlanymi i nie może od ponad trzech lat korzystać z własnych środków pieniężnych „zamrożonych u pozwanego" z powodu braku rozstrzygnięcia Sądu. W przekonaniu skarżącej nastąpiło rażące naruszenie prawa powodowej spółki do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, gdyż postępowanie, które nie wymagało wielkiego nakładu pracy Sądu Rejonowego trwa dłużej, niż to było konieczne dla wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych, które były istotne dla rozstrzygnięcia powództwa skarżącej. Wniosek skarżącego o zwrot opłaty od skargi uzasadnia art. 17 ust. 3 ustawy., a zwrot pozostałych kosztów art. 98 k.p.c.

W odpowiedzi na powyższą skargę prezes Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o jej oddalenie.

W uzasadnieniu powołał się na treść art. 5 ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym skargę o stwierdzenie, że w postepowaniu, którego dotyczy nastąpiła przewlekłość postepowania, wnosi się w toku postepowania w sprawie, zaś niniejsze postępowanie zakończyło się prawomocnie na etapie elektronicznego postępowania upominawczego.

Na wypadek nieuwzględnienia powyższej argumentacji Prezes Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie wniósł o oddalenie skargi i przedstawił szczegółowy przebieg sprawy, wskazując iż nie ma podstaw do stwierdzenia przewlekłości postępowania. Wskazał m.in., iż stosunek służbowy SSR Elżbiety Konarskiej orzekającej w sprawie wygasł z dniem 13 listopada 2017 r. z uwagi na złożenie z urzędu, zaś na dzień złożenia z urzędu wielkość jej referatu wynosiła 1032 sprawy. W ocenie prezesa Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie tak duża liczba spraw w referacie determinowała okoliczność, że czynności w sprawach podejmowane były w znacznej odległości czasowej pomiędzy nimi, ponieważ poza podejmowaniem czynności w referacie, przygotowuje się do sesji, sporządza co najmniej kilkanaście uzasadnień miesięcznie, a przy tym ma prawo do korzystania ze Zwoleń lekarskich i urlopu wypoczynkowego. Następnie referat po SSR Elżbiecie Konarskiej został objęty przez asesora sądowego M. P. (1), przy czym ww. asesor sądowy objął referat liczący blisko 500 spraw w repertorium GC, z których większość wymagała niezwłocznego podjęcia czynności w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Żądanie skarżącej zasługuje na uwzględnienie w części.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.) naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki następuje wówczas, gdy postępowanie w sprawie trwa dłużej, niż to jest konieczne dla wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Decydujące znaczenie ma przy tym terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez Sąd w celu wydania w sprawie rozstrzygnięcia co do istoty, charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania. Wskazać więc należy, iż nie każda zwłoka w postępowaniu może być przyczyną stwierdzenia przewlekłości, a ocena, czy postępowanie trwa dłużej niż to konieczne, winna być przeprowadzana zarówno w związku z charakterem podejmowanych czynności, jak i przez pryzmat stanu faktycznego w sprawie.

Zgodnie z zapatrywaniem wyrażonym w judykaturze przewlekłość postępowania zachodzi, gdy jest ono długotrwałe, prowadzone rozwlekle i trwa ponad konieczność wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych niezbędnych do końcowego rozstrzygnięcia. Przewlekłość jest pojęciem niedookreślonym. Niemniej, że przy ocenie długości określonych czynności czy stadiów postępowania należy się odnieść do wiedzy wynikającej z praktyki, orzecznictwa sądów lub przeciętnej długości postępowania w podobnych sprawach. Przewlekłość dotyczyć może także wyznaczania terminów rozpraw. Występujące w sądach rozpoznających sprawę problemy związane z brakami kadrowymi czy trudnościami lokalowymi nie mogą być okolicznościami usprawiedliwiającymi przewlekłość postępowania (por. postanowienie SA w Poznaniu z dnia 30 stycznia 2014 r., III S1/14).

Przekładając powyższe uwagi na realia niniejszej sprawy, wskazać przede wszystkim należy, że przewlekłość postępowania nastąpiła po przekazaniu akt przedmiotowej sprawy do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, ostatecznie w sposób prawidłowy przez Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie wskutek podejmowania czynności w sposób nadmiernie rozciągnięty w czasie, jak również nieuzasadnionego podejmowania tych samych czynności dwukrotnie, m.in. zarządzenia z dnia 24 sierpnia 2016 r. oraz z dnia 17 maja 2017 r. miały tożsamą treść, a co więcej zarządzenie z dnia 24 sierpnia 2016 r. zostało przez stronę wykonane i brak było uzasadnionych podstaw do ponownego wzywania stronę do uzupełniania braków formalnych pozwu. Sąd Okręgowy w pełni podziela opinię skarżącego, że brak było uzasadnienia do tak długotrwałego procedowania, zwłaszcza, że niniejsza sprawa nie jest skomplikowana pod względem merytorycznym.

Jak wynika z akt sprawy głównej, pozew w sprawie powództwa (...) (...) spółki jawnej w Ł. przeciwko M. P. (2) o zapłatę 5 681, 95 zł, wniesiony został do Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie w dniu 24 listopada 2014 roku. Sąd ten wydał nakaz zapłaty w dniu 16 stycznia 2015
roku. Odpis nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu był pozwanemu dwukrotnie doręczany.
Ostatecznie Sąd rejonowy Lublin Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 29 maja 2015 roku przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie. Zarządzeniem z dnia 25 września 2015 r. Sąd rejonowy Lublin Zachód poinformował pełnomocnika powoda, iż postanowienie o przekazaniu rozpoznania sprawy do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie Wydział Gospodarczy zostało uprawomocnione po powrocie zwrotnego poświadczenia odbioru informującego o odebraniu postanowienia przez stronę pozwaną, tj. w dniu 25 września 2015 r. Wobec wątpliwości co do skuteczności złożonego sprzeciwu Przewodniczący Wydziału zarządzeniem z dnia 13 listopada 2015 roku zakreślił numer i przesłał akta sprawy do Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lubinie celem ustalenia, czy nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym nie uprawomocnił się. Wskazała m.in., iż z akt ww. sprawy wynika, że nakaz zapłaty z dnia 16 stycznia 2015 r. jest prawomocny, gdyż pozwanemu skutecznie i na prawidłowy adres doręczono odpis pozwu wraz z odpisem nakazu zapłaty z dniem 10 lutego 2015 r., co wynikało zarówno z analizy koperty zwróconej do sądu (k. 9), jak i treści zarządzenia orzecznika z dnia 20 kwietnia 2015 r. (k. 12). Akta sprawy ponownie wpłynęły do Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie w dniu 20 listopada 2015 r. Zarządzeniem z dnia 1 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie stwierdził m.in., iż brak jest podstaw do dokonania reasumpcji postanowienia tego sądu z dnia 29 maja 2015 r. Wskazał, że Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie uchylił postanowienie z dnia 20 kwietnia 2015 r. w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności oraz postanowieniem z dnia 29 maja 2015 r. stwierdził skuteczne wniesienia sprzeciwu i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie. Jednocześnie, zarządzeniem z dnia 1 grudnia 2015 r. W dniu 7 grudnia 2015 r. do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie wpłynęła informacja, iż zarządzeniem z dnia 1 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do dokonania reasumpcji postanowienia z dnia 29 maja 2015 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie zarządzeniem z dnia 8 grudnia 2015 r. wpisał sprawę do repertorium GC, wskazują jako datę wpływu do sądu dzień 24 listopada 2015 r., a jako datę wpływu do wydziału dzień 7 grudnia 2015 r., wyznaczył orzecznika w osobie SSR Małgorzaty Wiśniewskiej oraz zarządził przedstawienie akt orzecznikowi celem podjęcia czynności w terminie 7 dni. Zarządzeniem z dnia 14 stycznia 2016 r. SSR Małgorzata Wiśniewska, wobec treści zarządzenia z 1 grudnia 2015 roku wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie zarządziła wstrzymać się z czynnościami przewidzianymi w art. 505 ( 37) k.p.c. do czasu ustalenia prawidłowości doręczenia pozwanemu odpisu nakazu zapłaty, data wysłania - dnia 22 stycznia 2015 r. o czym zarządziła również poinformować pełnomocnika powoda. Nadto, zarządziła pilne zwrócenie się do Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie o przesłanie akt sprawy o sygn. Nc-e 1710003/14 (pomocniczy zbiór dokumentów). Pismem z dnia 4 grudnia 2015 r. Przewodniczący VI Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie ponownie poinformował Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie m.in. o tym, że w dniu 1 grudnia 2015 r. referendarz sądowy stwierdził brak podstaw do reasumpcji postanowienia z dnia 29 maja 2015 r., przy czym powyższe pismo wpłynęło do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie w dniu 10 grudnia 2015 r. (data prezentaty Sądu). Pomocniczy zbiór dokumentów wpłynął w dniu 17 marca 2016 r. Z dniem 17 marca 2016 r. zmienił się referent w sprawie na SSR Elżbietę Konarską. Sprawa trafiła do jej referatu w dniu 22 marca 2016 r. I o ile do tego momentu nie można mieć zastrzeżeń do sposobu procedowania przez Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego w Warszawie, zwłaszcza jeśli się zważy, że Sąd ten nie otrzymał pełnej dokumentacji z Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie, a te które zostały przesłane mogły stwarzać wątpliwości co do rzeczywistego stanu sprawy, to takiej oceny nie sposób poczynić w stosunku do dalszych działań Sądu. Zauważyć bowiem należy, że w dniu 10 sierpnia 2016 r. Przewodnicząca XV Wydziału Gospodarczego zarządziła pilne podjęcie czynności w sprawie w terminie 3 dni. Zarządzeniem z dnia 24 sierpnia 2016 r. sędzia referent w wykonaniu tego wydała zarządzenie, którym wezwano pełnomocnika powoda do uzupełnienia braków formalnych pozwu, poprzez: złożenie pełnomocnictwa w oryginale lub odpisie urzędowo poświadczonym wraz z odpisem dla strony przeciwnej, złożenie aktualnego na datę udzielenia pełnomocnictwa odpisu z KRS powodowej spółki - w oryginale, odpisie urzędowo poświadczonym, bądź w postaci wydruku pobranego na podstawie art. 4 ust. 4aa ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, z którego będzie wynikało umocowanie osoby bądź osób podpisujących pełnomocnictwo do reprezentowania powodowej spółki, wraz z odpisem dla strony przeciwnej oraz uiszczenie brakującej opłaty sądowej od pozwu w wysokości 213 zł, wszystko w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia wezwania, pod rygorem umorzenia postępowania. Nadto, wezwano pełnomocnika powoda do złożenia podpisanego pozwu wraz z załącznikami w postaci dowodów z dokumentów wskazanych w pozwie, wraz z odpisem pozwu i załączników dla strony przeciwnej - w terminie dwutygodniowym od doręczenia niniejszego zarządzenia pod rygorem oddalenia wniosku o przeprowadzenie dowodu z tych dokumentów. Powyższe wezwanie zostało odebrane przez pełnomocnika powoda w dniu 18 października 2016 r., a następnie w terminie uzupełnione zostały ww. braki formalne. Zarządzeniem z dnia 17 maja 2017 r., identycznym w treści jak ww. zarządzenie z dnia 24 sierpnia 2016 r., Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie ponownie wezwał pełnomocnika do uzupełnienia ww. braków formalnych pozwu. Wezwanie zostało odebrane przez pełnomocnika powoda w dniu 10 lipca 2017 r. Pismem z dnia 27 lipca 2017 r. (data prezentaty Sądu) pełnomocnik powoda poinformował, iż zarządzenie identycznej treści Sąd doręczył mu w dniu 18 października 2016 r., a pismo pełnomocnika powoda z dnia 2 listopada 2016 r. w jego wykonaniu wpłynęło do Sądu w dniu 7 listopada 2016 r. (wg. Portalu Informacyjnego). Pełnomocnik powoda, wskazują, że nie chce narazić się na bezpodstawne umorzenie postępowania i przedawnienie roszczenia ponownie – zgodnie z zarządzeniem z dnia 17 maja 2017 r. - nadesłał dokumenty wskazane przez Sąd. Z dniem 1 grudnia 2017 roku zmienił się referent w sprawie na (...) M. P. (1). Akta trafiły do referatu pod koniec grudnia 2017 roku. Zarządzeniem z dnia 1 marca 2018 roku, m.in. doręczono pozwanemu odpis uzupełnionego pozwu i zobowiązano do zajęcia stanowiska i ewentualnego uzupełnienia sprzeciwu. Na dzień dzisiejszy brak zwrotnych potwierdzeń odbioru.

Z powyższych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że w sprawie XV GC 3963/15 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie nastąpiła przewlekłość od daty wydania zarządzenia przez Przewodniczącą XV Wydziału Gospodarczego Sądu Rejonowego dla m .st. Warszawy w Warszawie o skierowaniu niniejszej sprawy do referatu SSR Elżbiety Konarskiej, tj. od dnia 17 marca 2016 r. Wskazać należy, iż zgodnie z ww. zarządzeniem akta wpłynęły do referatu SSR Elżbiety Konarskiej w dniu 22 marca 2016 r., przy czym sędzia referent nie podjęła żadnych czynności w sprawie aż do dnia 24 sierpnia 2016 r., a zatem przez okres około 5 miesięcy. Podkreślić należy, że w powyższym okresie nie podjęto jakichkolwiek czynności, które zmierzałyby do nadania sprawie dalszego biegu i ewentualnego jej zakończenia. Zarządzeniem z dnia 24 sierpnia 2016 r. wezwano pełnomocnika powoda do uzupełniania braków formalnych pozwu w sposób szczegółowo wskazany w tymże zarządzeniu. Pełnomocnik powoda w wyznaczonym terminie, tj. w dniu 2 listopada 2016 r. (data nadania w placówce pocztowej) uzupełnił braki formalne pozwu. Kolejna czynność w sprawie została podjęta przez Sąd w dniu 17 maja 2017 r., a zatem po upływie niespełna 9 miesięcy i polegała na ponownym wezwaniu pełnomocnika powoda do uzupełnienia braków formalnych pozwu, które – jak już powyżej wskazano – zostały w całości uzupełnione w dniu 2 listopada 2016 r. Pełnomocnik powoda pismem z dnia 24 lipca 2017 r. (data nadania w placówce pocztowej) ponownie uzupełnił braki formalne pozwu, niemniej w sprawie nie został podjęta żadna czynności, aż do dnia 1 grudnia 2017 r., kiedy to niniejsza sprawa została skierowana do referatu asesora sądowego M. P. (1) i nie zmierzała w sposób bezpośredni do zakończenia niniejszego postępowania. Ostatnia czynność w sprawie została podjęta w dniu 1 marca 2018 r. i polegała m.in. na zarządzeniu doręczenia pozwanemu odpis uzupełnionego pozwu i zobowiązaniu go do zajęcia stanowiska i ewentualnego uzupełnienia sprzeciwu. Za zupełnie niezrozumiałe należy uznać działania Sądu podejmowane w niniejszej sprawie, zwłaszcza ponowne wzywanie strony do uzupełnienia braków formalnych pozwu, w sytuacji, kiedy braki te zostały w całości uzupełnione. Sąd Okręgowy za niezrozumiałe uznaje również tak długie okresy bezczynności w sprawie, tj. sięgające 9 miesięcy.

Sąd Okręgowy mając zatem na uwadze całokształt wyżej przedstawionych okoliczności faktycznych uznał, iż dystans czasowy pomiędzy wskazanymi wyżej okresami był zdecydowanie nadmierny. Postępowanie bez usprawiedliwionej przyczyny trwało bowiem dłużej niż to konieczne. Nastąpiło zatem, zdaniem Sądu Okręgowego, naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym, bez nieuzasadnionej zwłoki, co spowodowało uwzględnienie skargi w oparciu o przepis art. 12 ust. 2 ustawy w zakresie dotyczącym postępowania przed Sądem Rejonowym dla m.st Warszawy w Warszawie co do kwoty 2500 zł., uznając jej wysokość za zasadną w realiach niniejszej sprawy. Natomiast w pozostałej części skarga podlegała oddaleniu, jako niezasadna. Uwzględniając skargę, Sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa sumę pieniężną w wysokości od 2.000 złotych do 20.000 złotych. (art. 12 ust. 4 ustawy). Sąd Okręgowy przyznał skarżącemu kwotę 3.500 zł od Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie uznając wysokość ww. kwoty za zasadną w realiach niniejszej sprawy. Wskazać należy, że o statusie kwoty otrzymanej na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy świadczy jej rzeczywisty charakter, tytuł prawny i cel, jakiemu służy. Kwota otrzymana na tej podstawie ma zrekompensować negatywne przeżycia psychiczne i moralne związane z przewlekłością postępowania sądowego oraz naruszeniem prawa do rozpoznania sprawy sądowej bez nieuzasadnionej zwłoki. Ww. kwota poza funkcją represyjną i prewencyjną ma także znaczenie kompensacyjne. Ma na celu zadośćuczynienie za krzywdę, jaka strona poniosła wskutek wadliwie skonstruowanego systemu wymiaru sprawiedliwości albo wadliwie działającego systemu wymiaru sprawiedliwości w praktyce. W ocenie Sądu Okręgowego skarżący nie wykazał, że należy mu się z innych przyczyn wyższa kwota. Przyznana zaś kwota jest adekwatna do wagi uchybienia oraz wartości przedmiotu sporu prowadzonego postępowania. W ocenie Sądu Okręgowego brak było uzasadnionych podstaw, by przyznać skarżącemu żądaną kwotę 3500 zł. Zauważyć bowiem należy, iż jak wynika ze złożonego przez pozwaną stronę sprzeciwu od elektronicznego nakazu zapłaty w postepowaniu upominawczym prawdopodobnie cała należność została już skarżącemu zapłacona. Nie usprawiedliwia to w żaden sposób niewłaściwego procedowania w niniejszej sprawie przez Sąd Rejonowy, Niemniej jednak przeczy twierdzeniom skarżącej, iż na skutek przewlekłego prowadzenia postępowania nie mogła ona odzyskać należności od strony pozwanej. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że celem postępowania ze skargi na przewlekłość postępowania nie jest samo stwierdzenie faktu przewlekłości, lecz przede wszystkim wymuszenie nadania sprawie odpowiedniego biegu przez zdyscyplinowanie sądu do podjęcia właściwych czynności. Te zaś podjęte zostały jeszcze przed wpłynięciem skargi przez obecnego referenta w sprawie. Tym samym oczekiwany przez skarżącą skutek w postaci nadania sprawie biegu nastąpił. Oczekiwać również należy, że sprawa obecnie będzie należycie prowadzona bez zbędnych opóźnień. W związku z tym w pozostałym zakresie skarga podlegała oddaleniu na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punktach 1, 2 i 3 postanowienia.

W punkcie 4 postanowienia - wobec stwierdzenia przewlekłości postępowania, na podstawie art. 17 ust. 3 ustawy - Sąd Okręgowy orzekł o zwrocie na rzecz skarżącego uiszczonej przez niego opłaty od skargi w wysokości 200 zł.

SSO Monika Skalska SSO Magdalena Nałęcz SSO Aneta Łazarska

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13