Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – st. sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: P. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 23 grudnia 2016 r., znak: (...)

w sprawie: P. H.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę socjalną

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej P. H. prawo do renty socjalnej od dnia 8 listopada 2016 r. na stałe,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,

3)  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz ubezpieczonej kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Na oryginale właściwy podpis.

(...)

Zaskarżoną decyzją z dnia 12 listopada 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS i ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej odmówił P. H. prawa do renty socjalnej, albowiem zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 21.12. 2016 r. nie jest ona całkowicie niezdolna do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona wskazując, że jej schorzenia uniemożliwiają podjęcie jakiegokolwiek zatrudnienia oraz że nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, wskazując, że komisja lekarska nie stwierdziła całkowitej niezdolności ubezpieczonej do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Na wstępie trzeba zauważyć, że renta socjalna ma charakter świadczenia zabezpieczającego, a jej celem jest kompensowanie braku możliwości nabycia uprawnień do świadczeń z systemu ubezpieczenia społecznego ze względu na to, że całkowita niezdolność do pracy powstała przed wejściem na rynek pracy. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268 ze zm.), świadczenie to przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki lub nauki w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia lub w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. W ustępie 2 wskazano, że osobie, która spełniła warunki określone w ust. 1, przysługuje renta socjalna stała – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała, bądź renta socjalna okresowa – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa. Ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje się na zasadach i w trybie określonych w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, stosując odpowiednio (w myśl art. 5 i 15) m.in. art. 12-14 tej ustawy. Zgodnie więc z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji (pkt 1); możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (pkt 2).

Ubezpieczona P. H., która ukończyła (...) lat (...)złożyła wniosek o przyznanie prawa do renty socjalnej 4.11.2016 r. Ubezpieczona ukończyła szkołę podstawową integracyjną, bowiem miała orzeczenie o konieczności kształcenia specjalnego. Po dwóch latach nauki ubezpieczona przeszła na indywidualny tok nauczania. Następnie ubezpieczona ukończyła gimnazjum przy tej samej szkole indywidualnym tokiem nauczania i obecnie jest w trzeciej klasie zasadniczej szkoły zawodowej ucząc się zawodu kucharza. Ubezpieczona nie jest w stanie zdawać egzaminów praktycznych i teoretycznych, bo nie jest w stanie opanować materiału z trzech lat nauki. Ubezpieczona nie ma dobrej pamięci, ma problemy z koncentracją. Kłopoty sprawia jej szczególnie matematyka, potrzebuje znacznie więcej czasu niż przeciętny człowiek, na wykonywanie poszczególnych czynności. Po trzech latach nauki w szkole potrafi zrobić samodzielnie suflet i kisiel. Ubezpieczona jest nieporadna manualnie i nie potrafiłaby obsługiwać dużych naczyń kuchennych a ponadto na każdą czynność potrzebuje bardzo dużo czasu. Ubezpieczona nie potrafi stosować się do wyznaczonych norm a ponadto wymaga stałego nadzoru. Ubezpieczona ma znaczny stopień niepełnosprawności ( od 13.11.2014 r.), głównie z uwagi na Zespół (...).

Ubezpieczona uczestniczy co dwa tygodnie w terapiach w Stowarzyszenia Osób z Zespołem (...), ma też spotkania co dwa tygodnie z psychologiem. Ubezpieczona w wolnym czasie czyta książki, ogląda telewizję, bardzo lubi bajki. Nie ma koleżanek, bo nie potrafi stworzyć stosownych trwałych relacji. Celem jej nauki w szkole zawodowej było uspołecznienie ubezpieczonej i wzmocnienie jej samodzielności.

Lekarz Orzecznik w orzeczeniu z dnia 28.11.2016 r. stwierdził całkowitą niezdolność do pracy ubezpieczonej do dnia 30.11.2019 r. Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 21.12.2016 r. nie stwierdziła całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonej.

okoliczności bezsporne

dowód: dokumenty w aktach rentowych, zeznania świadka B. H.-zapis A/V k. 113, opinia psychologiczna z dnia 22.06.2017 r. k. 55, opinia wychowawcy k. 108

W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalnościach: okulisty, psychiatry, neurologa i specjalisty chorób wewnętrznych.

W opinii z dnia 10.04.2017 r. biegły okulista rozpoznał u ubezpieczonej:

-Atrofię prawego nerwu wzrokowego.

-Ślepotę oka prawego.

-Nadwzroczność z astygmatyzmem oka prawego.

-Częściową atrofię lewego nerwu wzrokowego.

-Krótkowzroczność oka lewego.

Biegły okulista stwierdził na podstawie analizy dokumentacji medycznej i badania przedmiotowego, że w chwili obecnej brak ocznych przesłanek do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy.

opinia biegłego sądowego wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 38-40

Pozostali powołani w sprawie biegli w opinii z dnia 30.06.2017 r. stwierdzili u ubezpieczonej następujące schorzenia:

1.  Całościowe zaburzenia rozwoju (autystyczne) - Zespół (...)

2.  Obniżony poziom funkcjonowania poznawczego

3.  Niedowład połowiczy lewostronny

4. Stan po leczeniu torbieli pajęczynówki i krwiaka podpajęczynówkowego
5. Astma oskrzelowa

6.  Niedoczynność tarczycy

7.  Niskorosłość

8.  Ślepota oka prawego

9.  Atrofia prawego nerwu wzrokowego

10.  Częściowa atrofia nerwu wzrokowego lewego

11.  Krótkowzroczność oka lewego

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach sprawy biegli stwierdzili, że stan zdrowia ubezpieczonej powoduje całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy zarobkowej - trwale od dnia złożenia wniosku o rentę.

Biegli wskazali, że przebieg zaburzeń u ubezpieczonej ma charakter przewlekły, w czasie ulegało natomiast zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Ubezpieczona posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z uwagi na niepełnosprawność sprzężoną - wada wzroku, zespół (...). U badanej stwierdzono również niepełnosprawność ruchową. U ubezpieczonej rozpoznano zaburzenie ze spektrum autyzmu. Zespół (...) to trwające całe życie zaburzenie neurorozwojowe, w którym występują jakościowe nieprawidłowości w zakresie wzajemnych interakcji społecznych. Zaburzenie to obejmuje przede wszystkim upośledzenie umiejętności społecznych, trudności w akceptowaniu zmian, ograniczoną elastyczność myślenia.

W związku z diagnozowanymi u badanej trudnościami w prawidłowym rozpoznawaniu społecznego i emocjonalnego kontekstu w relacjach interpersonalnych nie zaistniały w jej rozwoju, zdaniem biegłych, warunki dla wytworzenia sprawnego systemu kontroli zachowania. Występujące u badanej zaburzenia powodują, w ocenie biegłych, znaczne ograniczenia i dezorganizację funkcjonowania w wielu sferach życia.

Biegli podkreślili także, iż możliwości w zakresie funkcjonowania badanej w środowisku uwzględnione zostały w orzeczeniu z dnia 13.11.2014 roku wydanym przez (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w B.. Badana została zaliczona do osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym - kod(...). Zdaniem biegłych podjęcie takiej decyzji orzeczniczej wskazuje na znacznie ograniczone możliwości funkcjonowania badanej w środowisku, ze względu na występujące u niej deficyty i zmniejszone zdolności przystosowawcze.

W zakresie czynności i zachowań, które są ogólnie przyjęte jako podstawowe aktywności życia codziennego u badanej, jak stwierdzili biegli, występuje wykonanie wspomagane, a nawet zależne. Badana nie jest zdolna do samodzielnego funkcjonowania: załatwiania podstawowych spraw urzędowych, wymaga pomocy osób drugich w zakresie sprawowania opieki związanej podawaniem leków i zaspokajaniem potrzeb zdrowotnych.

Biegli podzielili więc opinię Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 28.11.2016r. który stwierdził, że badana jest całkowicie niezdolna do pracy i nie zgodzili się z opinią Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 21.12.2016r., która uznała, że badana jest zdolna do pracy.

We wnioskach opinii biegli doszli do wniosku, że uwzględniając potencjalne możliwości kompensacyjne organizmu ubezpieczonej, nie jest ona zdolna do regularnego wykonywania zatrudnienia w celu osiągnięcia wynagrodzenia na otwartym rynku pracy.

Praca, w przypadku ubezpieczonej może być traktowana wyłącznie jako forma rehabilitacji społeczno-zawodowej (np. zatrudnienie w zakładzie aktywności zawodowej (ZAZ) lub na rynku chronionym).

Biegli stwierdzili ponadto, że nie ma podstaw do rokowania istotnej poprawy stanu zdrowia, a w związku z tym do przyznawania renty czasowej.

dowód: opinia biegłych sądowych lekarzy z dnia 30.06. 2017 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 56-59

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, organ rentowy wniósł do opinii biegłych zastrzeżenia wskazując, że Komisja Lekarska w składzie ze specjalistą neurologiem, wydała orzeczenie o braku całkowitej niezdolności do pracy po przeprowadzonym badaniu oraz analizie dokumentacji z uwzględnieniem konsultacji specjalisty psychiatry. Konsultujący psychiatra potwierdził rozpoznanie zespołu (...). W badaniu psychologicznym z 2014 r. II skala pełna 75-pogranicze upośledzenia umysłowego. Zdaniem konsultanta psychiatry stan psychiczny badanej oraz zaburzenia funkcjonowania wynikające z cech zespołu (...) powodowały okresową częściową niezdolność do pracy. Nie stwierdził całkowitej niezdolności do pracy z powodu stanu psychicznego.

Stwierdzone schorzenia oraz stopień ich zaawansowania, nie uzasadniały, zdaniem organu rentowego, orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy. Z opisu badania psychiatryczno-psychologicznego nie wynika nasilenie objawów w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy, tym bardziej że ubezpieczona jest aktualnie uczennicą III klasy szkoły zawodowej w zawodzie kucharz, co również przeczy całkowitej niezdolności do pracy.

Organ rentowy wniósł o powołanie II zespołu biegłych lekarzy sądowych, ewentualnie uzupełnienie opinii z dnia 30.06.2017 r. w przypadku nie uwzględnienia wniosków zasadne jest oddalenie odwołania.

W opinii uzupełniającej biegli, odnosząc się do zastrzeżeń organu rentowego wskazali, że w przypadku ubezpieczonej praca może być traktowana wyłącznie jako forma rehabilitacji społecznej. Z uwagi na specyfikę zaburzeń ze spektrum autyzmu badana nie jest w stanie formułować celów swoich działań, planować, przewidywać, zgodnie z oczekiwaniami pracodawcy, stąd na każdym kroku potrzebuje pomocy i wsparcia. Nie jest w stanie regularnie utrzymywać motywacji do wysiłku umysłowego i fizycznego na poziomie gwarantującym sprawne wykonywanie pracy zawodowej, Wymaga wsparcia instrumentalnego, z uwagi na brak płynności motorycznej w wykonywaniu czynności złożonych. Z powodu nasilenia lęku autystycznego nie toleruje nowości i słabo asymiluje się do zmian w otoczeniu, bez wsparcia wycofuje się z sytuacji.

W obszarze kompetencji zawodowych badana może mieć poważne problemy z utrzymaniem efektywności pracy. Może nie umieć poprosić o pomoc w razie potrzeby i wykonywać prace zgodnie z własnym schematem, nieadekwatnym do zaleceń pracodawcy. Nie zawsze rozumie kontekst sytuacji i nie wie, jak sobie z nim poradzić, w sytuacjach grupowych jest wycofana. Badana jest niesamodzielna, wymaga wsparcia innej osoby, szczególnie w interakcji z nowo poznanymi osobami i w nieznanych sytuacjach. Przyczyną tej niezdolności jest schorzenie neurorozwojowe trwające całe życie, w którym występują nieprawidłowości w zakresie wzajemnych interakcji społecznych. Zaburzenie to powoduje nieprzystosowanie w zakresie funkcjonowania psychospołecznego, trudności w akceptowaniu zmian, ograniczoną elastyczność myślenia.

-dowód: opinia uzupełniająca biegłych sądowych lekarzy z dnia 28.12. 2017 r. k.80.

Organ rentowy ponownie wniósł do opinii biegłych zastrzeżenia stwierdzając, że nie wyjaśnia ona wszystkich zarzutów.

Sąd podzielił w całości opinię biegłych sądowych lekarzy psychiatry, neurologa i specjalisty chorób wewnętrznych. Została ona wydana po badaniu przedmiotowym ubezpieczonej i analizie dokumentacji lekarskiej. Biegli lekarze sądowi są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom powódki. Opinię wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia i po przeprowadzeniu właściwych badań. Na skutek zastrzeżeń organu rentowego biegli wydali opinię uzupełniającą odnoszącą się w sposób wystarczający do zarzutów organu rentowego. W ocenie Sądu Okręgowego kolejne zastrzeżenia zgłoszone przez pozwany organ rentowy nie podważają wniosków płynących z opinii wydanej przez biegłych lekarzy sądowych. Ubezpieczona ze względu na występujące u niej schorzenia ( a przede wszystkim Zespół (...)) nie jest zdolna do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia, zatem jest całkowicie niezdolna do pracy. Wskazać również należy, iż ze znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji w postaci opinii psychologicznej z dnia 22.06.2017 r. i opinii wychowawcy z dnia 23.04.2018 r. wynika także, iż ubezpieczona nie jest w stanie przystąpić do egzaminu końcowego w szkole zawodowej i nie jest w stanie wykonywać samodzielnie pracy zarobkowej a nauka w szkole ma na celu socjalizację ubezpieczonej i zwiększenie jej samodzielności. Matka ubezpieczonej, z uwagi na stan umysłowy córki nie pracuje i od 10 lat pobiera świadczenie pielęgnacyjne w związku z opieką nad córką. Ograniczenia natury psychicznej jakie występują u ubezpieczonej dodatkowo pogłębia upośledzająca wada wzroku. Trzeba podkreślić że Lekarz Orzecznik uznał ubezpieczona za całkowicie niezdolna do pracy, jedynie okres tej niezdolności zakreślił w innych ramach czasowych niż powołani w sprawie biegli. Powyższe wnioski dodatkowo potwierdzają prawidłowość i rzetelność opinii wydanej przez biegłych na potrzeby przedmiotowego postępowania.

Sąd uznał zatem opinię biegłych sądowych psychiatry, neurologa i specjalisty chorób wewnętrznych za miarodajną dla oceny aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonej.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie Sąd uznał, iż ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy, bowiem spełnia warunki określone w art. 4 ustawy o rencie socjalnej.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

W punkcie 2 wyroku stwierdzono, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Stosownie bowiem do art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji; organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego (ust. 1a). Jeżeli na podstawie przedstawionych środków dowodowych nie jest możliwe ustalenie prawa lub wysokości świadczenia, za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności, o której mowa w ust. 1, uważa się datę końcową dodatkowego terminu do przedstawienia niezbędnych dowodów, wyznaczonego przez organ rentowy, albo datę przedstawienia tych dowodów (ust. 3). Artykuł 118 ustawy o emeryturach i rentach dotyczy możliwości przesunięcia terminu do wydania decyzji wyłącznie w toku postępowania przed organem rentowym i to tylko wtedy, gdy decyzja nie może być wydana z powodu konieczności przeprowadzenia przez organ rentowy dodatkowego postępowania wyjaśniającego. Taka sytuacja nie zachodziła jednakże w niniejszej sprawie, ponieważ opóźnienie w przyznaniu ubezpieczonemu prawa do spornego świadczenia nie nastąpiło w konsekwencji przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego przez sam organ rentowy, lecz na skutek odwołania od wydanej przez organ decyzji odmownej i rozstrzygania wynikłego stąd sporu na drodze sądowej. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie może w niniejszym sporze znaleźć zastosowania wyłączenie odpowiedzialności organu rentowego, określone w art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach. W szczególności nie można uznać, aby przyznanie ubezpieczonej z opóźnieniem prawa do renty socjalnej, było następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Organ rentowy był bowiem zobowiązany przeprowadzić postępowanie w sposób zmierzający do terminowego i prawidłowego ustalenia – czy ubezpieczonemu przysługuje prawo, którego uzyskania się domaga (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 października 1997 r. III AUa 496/97, OSA 1998/11–12/45 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2011 r., III AUa 1710/10, nie publ.). Zgodnie z art. 14 ustawy o emeryturach i rentach oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia: daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego – dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (ust. 1). Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (ust. 3). Powyższe nie oznacza jednakże, aby błędne orzeczenie lekarza orzecznika i komisji lekarskiej było okolicznością, za którą organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Nadzór nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy sprawuje bowiem Prezes Zakładu (art. 14 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach). Pozwala to na przyjęcie, że zarówno lekarz orzecznik, jak i komisja lekarska, są organami Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zobowiązanym do ustalania niezdolności do pracy, jako przesłanki prawa do renty, a tym samym niewłaściwe działanie lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej jest okolicznością, za którą odpowiedzialność ponosi organ rentowy. Skoro biegli sądowi w swych opiniach wydanych w niniejszej sprawie opierali się na identycznym materiale dowodowym, co lekarz orzecznik i komisja lekarska ZUS, to niewątpliwie organ ponosić musi z tego tytułu odpowiedzialność. Fakt, iż niezdolność ubezpieczonej do pracy ustalono dopiero w wyniku złożonego odwołania, w toku postępowania sądowego, oznacza że przyczyną, dla której uzyskał on prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie wyroku sądowego, były nie nowe dowody, nowe okoliczności, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować, a jedynie odmienna ocena stanu zdrowia, dokonana przez z jednej strony komisję lekarską ZUS, a z drugiej strony przez biegłych sądowych, na podstawie opinii których przyznano ubezpieczonej prawo do renty socjalnej.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art.98 k.p.c. i na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, oceniając nakład pracy pełnomocnika ubezpieczonej w niniejszym postepowaniu jako uzasadniający przyznanie podwójnej stawki minimalnej kosztów zastępstwa prawnego.

SSO Ewa Milczarek