Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Pawliczak

Protokolant: Patrycja Zielińska

po rozpoznaniu w dniach 31.10.2017r., 23.11.2017r., 15.02.2018r., 29.03.2018r.

sprawy: D. P.

urodz. (...) w G.

syna E. i H.

oskarżonego o to, że:

w dniu 25 maja 2017 r. w S., na skutek zepchnięcia A. P. (1) ze schodów, spowodował u niej obrażenia ciała w postaci sińca w powłokach głowy, otarcia naskórka i sińca ramienia lewego, sińca lewego podudzia, sińca i otarcia skóry w okolicy kostki lewej nogi z ograniczeniem ruchów w stawie skokowym, które naruszyły prawidłowe funkcjonowanie lewej nogi i powłok miękkich skóry na okres nieprzekraczający 7 dni

to jest o czyn z art. 157 §2 kk

I.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67 § 1 kk warunkowo umarza na okres roku próby postępowanie karne w sprawie przeciwko oskarżonemu D. P. o to, że w dniu 25 maja 2017 r. w S., w czasie zdarzenia, w którym on i A. P. (2) wzajemnie naruszali swoją nietykalność cielesną, na skutek popchnięcia A. P. (1) na schodach, spowodował u niej obrażenia ciała, które naruszyły prawidłowe funkcjonowanie lewej nogi na okres nieprzekraczający 7 dni tj. o czyn z art. 157 §2 kk,

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 2000 (dwóch tysięcy) zł,

I.  na podstawie art. 628 pkt 1 kpk w zw.z art. 629 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej A. P. (1) kwotę 300 (trzystu) złotych z tytułu zwrotu uiszczonej opłaty sądowej.

sygn. akt V K 575 /17

UZASADNIENIE

D. P. i A. P. (1) są małżeństwem. W 2017 r. nastąpił zupełny rozkład ich pożycia. Małżonkowie zamieszkali osobno. Ich dzieci pozostały pod pieczą D. P..

Dowód: zeznania A. P. (1) k. 54

wyjaśnienia oskarżonego k. 52-53

W dniu 25 maja 2017 r. małżonkowie spotkali się w przedszkolu, do którego uczęszczało ich dziecko. Uzgodnili, że pojadą do mieszkania zajmowanego przez D. P., aby dziecko mogło się przebrać. Następnie A. P. (1) zabierze je na spacer. D. P. nie zgodził się, aby A. P. (1) weszła do mieszkania. Zarzucał, że bezprawnie wyniosła z niego dokumenty i rzeczy osobiste. Oboje podeszli do drzwi klatki schodowej, gdzie doszło do przepychania między nimi. D. P. nie chciał wpuścić A. P. (1) do klatki schodowej. W czasie zdarzenia D. P. popchnął A. P. (1), co spowodowało, że uderzyła nogą o krawędź schodka. Na skutek uderzenia doznała obrażeń nogi w postaci sińców i głębokiego otarcia kostki z towarzyszącym ograniczeniem ruchów w stawie skokowym

Wskazane obrażenia spowodowały naruszenie funkcji lewej nogi na czas nie dłuższy niż 7 dni.

Dowód: częściowo zeznania A. P. (1) k. 54-57

częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 52-53

zeznania M. L. k. 57

zeznania T. M. k. 57-58

zeznania P. N. k. 73

zeznania D. N. k. 73-74

opinia biegłych lekarzy k.10-15, 117-119

D. P. ma 47 lat, jest żonaty, ma dwoje dzieci. Wykonuje zawód radcy prawnego, zarabia ok. 5000 zł miesięcznie. Nie był karany.

Dowód:

dane oskarżonego k. 52

informacja K. k. 121

Oskarżony w znacznej części przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Kwestionował rozmiar obrażeń, wskazując, że w czasie zdarzenia doszło jedynie do obrażenia kostki oraz sposób ich powstania (k.52-54).

Rozpoznając sprawę Sąd miał na uwadze wysoki stopień skonfliktowania stron, na który obie wskazywały. Do zdarzenia doszło w czasie eskalacji konfliktu, w niedługim czasie po wyprowadzeniu się A. P. (1) do innego mężczyzny. Strony zarzucały sobie wówczas różne niegodziwości, toczyła się sprawa o rozwiązanie ich małżeństwa. W tych okolicznościach każda z nich miała uzasadniony interes aby przebieg zdarzenia przedstawiać w sposób najkorzystniejszy dla siebie. Powszechnie wiadomo jest, że wynik sprawy karnej ma znaczenie dla spraw o charakterze rodzinnym.

W tych okolicznościach rozstrzygając, której z wersji dać wiarę sąd opierał się na poniżej omówionych dowodach, co do których wiarygodności nie powziął wątpliwości.

W szczególności należało uwzględnić zeznania P. N., M. L. i T. M., które dotyczyły relacji A. P. (1), przekazanej bezpośrednio po zdarzeniu. Wynikało z nich, że pokrzywdzona została zepchnięta ze schodów. Uskarżała się na ból nogi- kostki stopy, nie wskazywała na inne obrażenia. Brak było podstaw by kwestionować prawdziwość tych zeznań. Funkcjonariusze Policji wiedzę o zdarzeniu powzięli w związku z czynnościami służbowymi, a P. N.- sąsiad stron, usłyszał relację A. P. (1) bezpośrednio po zdarzeniu, gdy siedziała na schodach, o które uderzyła. Świadkowie nie mieli żadnego powodu by fałszywie relacjonować to, co opowiadała im A. P. (1). Jednocześnie brak jest podstaw by twierdzić, że A. P. (1) przekazała im fałszywą relację. Jak zauważono wyżej opis zajścia został przekazany bezpośrednio po zdarzeniu. Ponadto, nie był szczegółowy, a był w zasadniczej części zbieżny z relacją oskarżonego.

O tym, że A. P. (1) doznała obrażenia nogi na skutek zepchnięcia jej ze schodów przekonały również sąd zeznania świadka D. N.. Wynikało z nich, że D. P. przekazał jej, że szarpał się z żoną przed wejściem do klatki i spadła ze schodka. Świadek potwierdziła, że relacja ta była zbieżna z relacją A. P. (1). Wiarygodność świadka nie budziła wątpliwości sądu. Żadna ze stron nie wskazywała na okoliczności, które mogłyby ją podważyć. Co więcej, fakt, że świadek wykonuje zawód prokuratora, uprawnia wnioskowanie, że nie podjęłaby ryzyka związanego z odpowiedzialnością za złożenie fałszywych zeznań w sprawie, która nie dotyczyła jej i ma charakter błahy. Istotne dla ustalenia skutków czynu oskarżonego było również, że pokrzywdzona opowiedziała D. N. jedynie o obrażeniach kostki i okazała jej je.

Biegli lekarze wskazali na potrzebę przeprowadzeni eksperymentu procesowego, w którym pokrzywdzona zademonstrowałaby sposób upadku. Rzecz w tym, że pokrzywdzona w czasie zeznań złożonych na rozprawie wskazała, że nie pamięta dokładnie w jaki sposób upadła. Dlatego z powodu braku możliwości wydania kategorycznej opinii co do pozostałych obrażeń, mając na uwadze omówione zeznania świadków, którym strony zrelacjonowały zdarzenie, Sąd uznał, że pokrzywdzonej należy dać wiarę jedynie w części i przypisać oskarżonemu jedynie spowodowanie wskazanego obrażenia nogi.

D. P., w świetle powyższego popełnił czyn zabroniony przez ustawę. Spowodował obrażenia ciała A. P. (1), które naruszyły funkcjonowanie narządu jej ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni. Wypełnił w ten sposób znamiona czynu zabronionego określone w art. 157 § 2 kk.

Z zebranych dowodów nie wynika, aby działanie oskarżonego nastąpiło w okolicznościach wyłączających bezprawność czynu bądź jego winę.

Bacząc jednak na wszystkie okoliczności popełnienia występku, sąd podjął decyzję o warunkowym umorzeniu postępowania karnego.

W szczególności sąd przyjął, iż stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu nie sprzeciwia się takiemu orzeczeniu. Podkreślić należy, iż do zdarzenia doszło w sytuacji, w której A. P. (2), wbrew woli oskarżonego, chciała wejść do mieszkania, w którym zamieszkiwał. Do upadku doszło na skutek popchnięcia oskarżonego, do którego nie doszłoby, gdyby A. P. (1) podporządkowała się sprzeciwowi oskarżonego. Co więcej, wymienni bezpośrednio przed powstaniem obrażenia wzajemnie naruszali swoją nietykalność cielesną.

Za warunkowym umorzeniem przemawiają również okoliczności podmiotowe sprawcy.

Oskarżony nie był dotychczas karany. Z jego postawy i obecnego zachowania nie wynika, iż ma negatywny stosunek do obowiązujących norm prawnych jak i zasad współżycia społecznego, stąd też – z dużym prawdopodobieństwem można prognozować, iż w trakcie okresu próby będzie przestrzegał porządku prawnego, a zwłaszcza, że nie popełni nowego przestępstwa pomimo umorzenia niniejszego postępowania.

Powyższe dało podstawę do warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres roku próby.

Korzystając z dyspozycji art. 67 § 3 kk, Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek w postaci zapłaty świadczenia pieniężnego w wysokość 2000 zł, uznając, iż będzie on stanowił wystarczającą dolegliwość odpowiadającą wadze i rozmiarom naruszonego dobra i jednocześnie zadośćuczynienie społeczeństwu za jego naruszenie. Rozmiar kwoty świadczenia ustalono przy uwzględnieniu sytuacji majątkowej oskarżonego.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie przepisów art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk oraz art. 7 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, uznając, że sytuacja majątkowa oskarżonego, a zwłaszcza jego możliwości zarobkowania, są na tyle dobre, że mimo nałożonego obowiązku, będzie w stanie je ponieść.