Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mirosław Kędzierski (sprawozdawca)

SędziowieSO Małgorzata Bonisławska-Kania

SO Adam Sygit

Protokolant sekr. sądowy Mateusz Pokora

przy udziale Adama Kurasia - prokuratora Prokuratury Rejonowej w Nakle nad Notecią

po rozpoznaniu dnia 19 lipca 2018 r.

sprawy A. K. (2) s. J. i M., ur. (...) w W.

oskarżonego z art. 157 § 1 k.k., 190 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Nakle nad Notecią

z dnia 21 lutego 2018 roku sygn. akt II K 158/17

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  wymierza oskarżonemu opłatę w wysokości 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych za II instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20,00 (dwadzieścia) złotych.

SSO Małgorzata Bonisławska-Kania SSO Mirosław Kędzierski SSO Adam Sygit

Sygn. akt IV Ka 498/18

UZASADNIENIE

A. K. (2) oskarżony został o to, że :

I. w dniu 24 grudnia 2016r. w miejscowości O. gm. N.
spowodował u swoje żony K. K. obrażenia ciała w postaci
mechanicznego urazu pochwy wymagającego plastyki pochwy i krocza,
czym naruszył czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu;

tj. o czyn z art. 157§ 1 kk;

II. w dniu 1 stycznia 2917r. w miejscowości O. gm. N.. groził
K. K. uszkodzeniem ciała, a groźby te wzbudziły u niej
uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione;

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk;

III. w dniu 28 stycznia 2017r. w miejscowości O. gm. N..
groził K. K. mówiąc słowa : „o tak cię dopadnę" oraz
zabiciem zwierząt - kotów, czym wzbudził w niej uzasadnioną obawę, że
groźby te zostaną spełnione;

IV. tj.oczynzart.l90§l kk.

Wyrokiem z dnia 21 lutego 2018r. Sąd Rejonowy w Nakle n. Not. w sprawie II K 158/17 uznał:

1.  uznał oskarżonego A. K. (2) za winnego czynu zarzucanego mu w pkt I, popełnionego w sposób powyżej opisany, stanowiącego przestępstwo z art. 157§1 kk i za to na mocy art.l57§l kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznał oskarżonego A. K. (2) za winnego czynu zarzucanego mu w pkt II , popełnionego w sposób powyżej opisany, stanowiącego przestępstwo z art. 190§1 kk i za to na mocy art.l90§l kk wymierzył mu karę jednego miesiąca pozbawienia wolności;

3.  uznał oskarżonego A. K. (2) za winnego czynu zarzucanego mu w pkt III , popełnionego w sposób powyżej opisany , stanowiącego przestępstwo z art.l90§l kk i za to na mocy art.l90§l kk wymierzył mu karę jednego miesiąca pozbawienia wolności;

4.  na mocy art.85§l kk i art.86§l kk połączył orzeczone powyżej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności;

5.  na mocy art.69§ 1 i 2 kk i art.70§l kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na 2 lata tytułem próby;

6. na mocy art.72§l pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego do informowania sądu o
przebiegu okresu próby;

7.  na mocy art.46§l kk zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. K. kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

8.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 211,31 zł, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 180 zł.

1

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości.

Na podstawie art.438 pkt 2 kpk podniósł zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art.7 kpk w zw. z art.410 kpk i art.424 kpk, a polegający na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej i wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych jemu w akcie oskarżenia czynów, gdy tymczasem zebrany w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosków wręcz odmiennych tak co do przebiegu inkryminowanych zdarzeń, jak i motywacji pokrzywdzonej w złożeniu obciążających oskarżonego, nieprawdziwych zeznań.

Wskazując na powyższe podstawy odwoławcze, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie A. K. (2) od zarzucanych jemu w akcie oskarżenia czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy rzeczonych przepisów postępowania.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o wszechstronną , wnikliwą i kompleksową analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów , chronionej treścią art.7 kpk. Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający, dowodzi że jest ono bardzo szczegółowe i odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk. Sąd odwoławczy w pełni się z nim utożsamia, wobec czego czuje się zwolniony od ponownego szczegółowego przywoływania tych samych okoliczności.

Apelacja obrońcy w zakresie podniesionych zarzutów obrazy przepisów postępowania, podejmuje w gruncie rzeczy jedynie polemikę z prawidłowymi ustalenia Sądu Rejonowego, prezentując nader subiektywną optykę dowodów oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń. Argumenty przywołane przez autora apelacji żadną miarą nie mogą przekonywać co do tego, iżby dowody, które stanowiły dla Sądu I instancji podstawę ustaleń faktycznych ocenione zostały w wadliwy sposób i obarczone były takimi mankamentami.

Odnosząc się zaś bardziej szczegółowo do poszczególnych zarzutów odwoławczych, stwierdzić należy, co następuje :

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskał podniesiony przez skarżącego zarzut mającego wpływ na treść orzeczenia naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. Sąd ten zapoznał się z całością zgromadzonych w sprawie dowodów poprzez lekturę akt sprawy oraz

2

załączników i nie miał problemów z przeprowadzeniem analizy rozumowania sądu i jego zgodności z materiałem dowodowym.

Niezasadnie powołuje się obrońca oskarżonego na naruszenie przez Sąd I instancji art.410kpk.

Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają (por. wyroki Sadu Najwyższego z 27 kwietnia 1979r, III KR 50/70 OSNPG 1979/10/140), z 30 lipca 1979r III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43, z 14 czerwca 1984r I KR 120/84 OSNPG 1984/12/115, z 1 lutego 1996rIIIKRN 191/95 i Prok. i Pr. 1996/7-8/11).

Zauważyć w tym miejscu należy, iż zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk.

Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego [w:] Z. Gostyński (red.) J. Bratoszewski, L. Gardocki, S. M. Przyjemski, R. A. Stefański , S. Zabłocki, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom II, Dom Wydawniczy ABC 1998). Stąd też podniesienie zarzutu naruszenia art.410 kpk Sąd Okręgowy uznał za niezasadne.

Skarżący postawił Sądowi I instancji zarzut naruszenia art.7 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów.

Odnosząc się do tego zarzutu, stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych , pozostaje pod ochrona prawa procesowego (art.7 kpk) wtedy ,gdy:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2 kpk),

-

stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk),

3

- jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i

doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424§ 1

pkt 1 kpk).

Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sad I instancji i zaprezentowana w szczegółowym uzasadnieniu wyroku.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonej, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania świadków, opinii biegłych oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

W istocie bowiem apelacja zawiera po prostu odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do założenia, że zeznania pokrzywdzonej, która zeznawała „niekorzystnie" dla oskarżonego, są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego przekonuje, że zeznania pokrzywdzonej są konsekwentne i stanowcze.

Sąd odwoławczy podzielając w całości argumentację zawartą w rzeczowym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pragnie w pełni się do niej odwołać, nie dostrzegając w związku z tym konieczności ponownego jej szczegółowego przytaczania.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż merytoryczna ocena dowodów w myśl obowiązujących przepisów procesu karnego, należy do sądu orzekającego, który zachowuje bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami. Lektura protokołów przesłuchania zawierających zazwyczaj treść wystylizowaną przez protokolant, z istoty rzeczy pełną ocenę ogranicza. Spostrzeżenia i wrażenia wynikające z bezpośredniego kontaktu z osobą przesłuchiwaną, umożliwiające ocenę poziomu intelektualnego przesłuchiwanej osoby, jej stanu emocjonalnego w czasie wypowiadania się, a także jej zachowania się i sposobu formułowania wypowiedzi, nie są obojętne dla kształtowania poglądu o wiarygodności przedstawionej relacji.

Tak więc w sytuacji, gdy kontrola apelacyjna uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w postępowaniu (art.410 kpk), nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Podnoszenie przeciwko ocenie zeznań pokrzywdzonej - dokonanej przez Sąd Rejonowy w sposób spełniający wszystkie omówione wyżej wymagania procesowe, na co wskazuje treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku - tych samych zarzutów, które były przedmiotem rozważań i krytycznej analizy Sądu Rejonowego, jest więc bezskuteczne.

Sąd odwoławczy nie podziela twierdzeń apelującego, jakoby pokrzywdzona miała interes w tym, aby w sposób, który nie odpowiada prawdzie, przedstawić stan faktyczny.

Obrońca żadnych tego typu okoliczności nie podniósł.

4

Oceniając zeznania K. K. trzeba podkreślić brak jakiejkolwiek tendencyjności czy złośliwości w jej relacjach. Chcąc zatem zdyskwalifikować ten dowód, należałoby przyjąć, że w toku całego postępowania świadczyła w złej wierze. że zdecydowała się fałszywie oskarżać - to znaczy umyślnie i nieprawdziwie niewinnego człowieka. Brakuje jednak jakichkolwiek danych, które czyniłyby tę czysto teoretyczną tezę choćby w niewielkim stopniu prawdopodobną.

Niezmiernie istotnym jest dowód z opinii lekarskiej, który wprost potwierdza twierdzenia pokrzywdzonej co do mechanizmu uszkodzenia jej ciała. Według tego dowodu obrażenia pochwy mogły powstać w wyniku mechanicznego urazu -wepchnięciu pięści . Przy tym bez istotnego znaczenia jest podnoszona przez obrońcę okoliczność, iż pokrzywdzona podawała, że „była to dłoń oskarżonego" ponieważ jest to wyłącznie różnica semantyczna bez praktycznego znaczenia. Przecież z oczywistych względów pokrzywdzona nie mogła widzieć- wiedzieć czy oskarżony w trakcie tego działania miał dłoń zaciśniętą w pięść czy też nie. Faktem jest, że uszkodzenie powstało w trakcie takiego działania ze znamiennymi słowami co do zamiaru spowodowania uszkodzenia.

Mając na uwadze powyższą argumentację orzeczono jak w sentencji.