Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w W. wniósł o zasadzenie od pozwanego P. D. kwoty 3.598,49 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i o orzeczenie o kosztach procesu.

Roszczenie swoje uzasadnił tym, że strony zawarły umowę pożyczki nr (...) z dnia 24.02.2012 r. i umowę pożyczki nr (...) z dnia 11.05.2012 r.

Na mocy umowy nr (...) pozwany zobowiązał się do spłaty łącznego zobowiązania w wysokości 5298,28 zł. Z tytułu tej pożyczki pozwany dokonał wpłat w łącznej wysokości 4368 zł, z czego 2821,23 zł stanowi spłacony kapitał, kwot 402,64 zł stanowi spłacone odsetki, kwota 1144,13 zł stanowi spłaconą opłatę za obsługę pożyczki w domu. Do zapłaty pozostaje kwota 930,28 zł.

Na mocy umowy nr (...) pozwany zobowiązał się do spłaty łącznego zobowiązania w wysokości 3924,65 zł. Z tytułu tej pożyczki pozwany dokonał wpłat w łącznej wysokości 1256 zł, z czego 629,16 zł stanowi spłacony kapitał, kwot 297,81 zł stanowi spłacone odsetki, kwota 329,03 zł stanowi spłaconą opłatę za obsługę pożyczki w domu. Do zapłaty pozostaje kwota 2.668,21 zł.

Do dnia dzisiejszego należność z przedmiotowych umów nie została spłacona w całości.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw do nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że po stronie powodowej występuje brak legitymacji czynnej, gdyż nie łączyła go z powodem żadna umowa. Przedłożone przez powoda umowy nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem. Podniósł, że nie otrzymał od powoda żadnej kwoty tytułem wykonania niniejszej pożyczki. Powód nie przedstawił dowodu, że osoba, która uprawniona do zawierania umów w tamtej dacie była W. M. (1). Powód zaprzeczył, by otrzymał od powoda jakiekolwiek wezwanie do zapłaty. Nie mógł, zatem spełnić świadczenia, o którego istnieniu nie wiedział. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia.

Sąd Rejonowy, ustalił następujący stan faktyczny:

Powód w dniu 12.02.2012 r. zawarł z pozwanym umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z umową powód udzielił pozwanemu pożyczki. Pozwany zobowiązał się do spłaty łącznego zobowiązania w wysokości 5298,28 zł, na które składa się kwota do wypłaty 2.700 zł, koszt ubezpieczenia w wysokości 432 zł, opłata przygotowawcza w kwocie 281,88 zł, odsetki w kwocie 402,64 zł, opłata za obsługę pożyczki w domu w kwocie 1387,80 zł, dodatkowa opłata przygotowawcza w kwocie 93,96 zł. Pozwany zobowiązał się spłacać pożyczkę w 60 tygodniowych ratach.

Pozwany pokwitował odbiór pożyczki w kwocie 2.700 zł. W imieniu powoda umowę z pozwanym zawarła W. M. (2).

Powód w dniu 11.05.2012 r. zawarł z pozwanym umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z umową powód udzielił pozwanemu pożyczki. Pozwany zobowiązał się do spłaty łącznego zobowiązania w wysokości 3.924,65 zł, na które składa się kwota do wypłaty 2.000 zł, koszt ubezpieczenia w wysokości 320 zł, opłata przygotowawcza w kwocie 208,80 zł, odsetki w kwocie 298,25 zł, opłata za obsługę pożyczki w domu w kwocie 1028 zł, dodatkowa opłata przygotowawcza w kwocie 69,60 zł. Pozwany zobowiązał się spłacać pożyczkę w 60 tygodniowych ratach.

Pozwany pokwitował odbiór pożyczki w kwocie 2.000 zł. W imieniu powoda umowę z pozwanym zawarła W. M. (2). (dowód: umowy k. 6)

W. M. (2) została umocowana do działania w imieniu powoda na podstawie pełnomocnictwa z dnia 21.05.2008 r. (dowód: pełnomocnictwo k. 44)

Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy o pożyczkę z dnia 12.02.2012 r. nr (...) zawartej z powodem. Jego zadłużenie z tytułu tego zobowiązania wynosi kwotę 930,28 zł. Pozwany nie wywiązał się również z warunków umowy o pożyczkę z dnia 11.05.2012 r. nr (...) zawartej z powodem. Jego zadłużenie z tytułu tego zobowiązania wynosi kwotę 2.668,21 zł. Pozwany na poczet należności wynikających z tych pożyczek dokonywał wpłat także po terminie, na jaki zostały zawarte umowy. (dowód: zestawienie wpłat k. 34-43)

Pismem z dnia 7.03.2017 r. powód zawiadomił pozwanego o przekazaniu sprawy do departamentu windykacji, z uwagi na nieuregulowanie rat wynikających z zawartych umów pożyczek. Pismo to zostało nadane do pozwanego w dniu 9.03.2017 r. (dowód: pismo k. 5, potwierdzenie nadania k. 45)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową.

Na wstępie należy zauważyć, że powód załączył do pozwu oryginały umów zawartych z pozwanym. W ocenie sądu za niezasadny należy uznać zarzut pozwanego braku legitymacji powoda do dochodzenia roszczenia. Powód przedłożył umowy zawarte przez niego z pozwanym. Z umów tych wynika, że powód w dniu 12.02.2012 r. zawarł z pozwanym umowę pożyczki nr (...), zgodnie, z którą pozwany zobowiązał się do spłaty łącznego zobowiązania na rzecz powoda w wysokości 5298,28 zł, w 60 ratach tygodniowych poczynając od dnia zawarcia umowy oraz, że w dniu 11.05.2012 r. zawarł z pozwanym umowę pożyczki nr (...), zgodnie z pozwany zobowiązał się do spłaty łącznego zobowiązania na rzecz powoda w wysokości 3.924,65 zł, w 60 ratach tygodniowych poczynając od dnia zawarcia umowy. Z przedłożonych przez powoda umów wynika, że powód w dniu 12.02.2012 r. pokwitował odbiór od powoda kwoty 2.700 zł z tytułu zawartej umowy pożyczki, a w dniu 11.05.2012 r., kwotę 2.000 zł z tytułu zawartej umowy pożyczki.

Z przedstawionych przez powoda dokumentów w postaci umów wynika, że w imieniu powoda umowy te zawierała z pozwanym, W. M. (2). Powód przedstawił pełnomocnictwo udzielone W. M. (2) do działania w jego imieniu z dnia 21.05.2008 r. Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu, podważającego wiarygodność tego dokumentu, żadnego dowodu, że osoba zawierająca umowę w imieniu pozwanego nie była uprawniona do tego rodzaju czynności. Zgodnie zaś z art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.

Nie może się ostać również podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Roszczenie powoda z umowy z dnia 12.02.2012 r. nr (...), stało się wymagalne z dniem 21.04.2013 r., po upływie terminu, na jaki umowa została zawarta, a z umowy z dnia 11.05.2012 r. nr (...), stało się wymagalne z dniem 7.07.2013 r., po upływie terminu, na jaki umowa została zawarta. Jednakże zgodnie z art. 123§ 1 pkt. 2 k.p.c. bieg przedawnienie roszczenia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, a skutkiem przerwania biegu terminu jest to, że przedawnienie biegnie na nowo. (art.124 k.c.)

Z przedstawionych przez powoda harmonogramu wpłat dokonywanych przez pozwanego na poczet tych pożyczek, wynika że dokonywał on wpłat po dacie wymagalności roszczenia z umowy pożyczki z dnia 12.02.2012 r. i umowy pożyczki z dnia 11.05.2012 r. Takie zachowanie należało potraktować, jako świadomość dłużnika istnienia wierzytelności i wolę spełnienia zobowiązania, co pozwala zakwalifikować te czynności, jako uznanie niewłaściwe roszczenia.

W doktrynie i judykaturze przyjmuje się, że uznanie roszczenia może być dokonane w dwóch formach:, jako uznanie właściwe oraz uznanie niewłaściwe. Pierwsze stanowi nieuregulowaną odrębnie umowę ustalającą, co do zasady i zakresu istnienie lub nieistnienie jakiegoś stosunku prawnego, drugie zaś określone jest, jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.03.1997 r. II CKN 46/97, OSNC 1997/10/143) Uznanie niewłaściwe jest to każdy przypadek wyraźnego oświadczenia woli lub też innego jednoznacznego zachowania się dłużnika wobec wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uważa roszczenia za istniejące. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7.03.2003 r. (...) 11/01)

W praktyce o uznaniu niewłaściwym można mówić, gdy dłużnik dokona spłaty części długu, zapłaty odsetek, skieruje do wierzyciela wniosek o rozłożenie długu na raty, odroczenie terminu płatności lub o zwolnienie z odsetek lub długu. Zachowania te stanowią uznanie długu, gdyż wynika z nich, że dłużnik jest świadomy, iż ma dług wobec danej osoby. Przyznaje wobec wierzyciela istnienie długu.(por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.03.2004 r. V CK 346/03)

Powyższe rozważania dają podstawę do stwierdzenia, że spełnienie przez pozwanego części zobowiązania po dacie ich wymagalności, stanowiło potwierdzenie istnienia tych zobowiązań, a w konsekwencji czynność przerywającą bieg terminu przedawnienia zgodnie z art. 123 § 1 pkt. 2 k.p.c.

Uznając, że roszczenie powoda przedawnia się z upływem 3 lat, a ostania wpłata pozwanego na poczet umowy nr (...) miała miejsce 20.02.2017 r., a na poczet umowy nr (...) w dniu 28.12.2015 r., to należy przyjąć, że wniesienie pozwu w dniu 13.11.2017 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) przerywa bieg przedawnienia.

Zdaniem sądu, nietrafnie pełnomocnik pozwanego wskazuje na termin przedawnienia wynikający z art.722 k.c. gdyż dotyczy on żądania biorącego pożyczkę w tym przypadku pozwanego o wydanie przedmiotu pożyczki.

W ocenie Sądu powód przedstawionymi dokumentami, historia wpłat na poczet należności z umów pożyczek wykazał istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów podważających te dokumenty.

W tym stanie rzeczy na mocy powołanych przepisów, art. 720 k.c. orzeczono jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na mocy art. 98 k.p.c.

z/(...)

2.o. (...)

3.(...)

3.(...)