Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SSO Joanna Składowska

SSR del. Izabela Matusiak

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko (...) Spółce z ograniczona odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 22 marca 2018 roku, sygnatura akt I C 1041/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda J. P. na rzecz pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 238/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wieluniu oddalił powództwo J. P. skierowane przeciwko (...) Sp. z o.o. w W. o zapłatę oraz nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieluniu kwotę 239,43 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Powyższe rozstrzygniecie zapadło po następujących ustaleniach i wnioskach, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Powód nabył z dniem 22 czerwca 2012 roku w drodze licytacji udział wynoszący
½ prawa własności w nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), dla której w Sądzie Rejonowym w Wieluniu prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Drugi udział w nieruchomości stanowi własność L. B..

Na przedmiotowej nieruchomości usytuowany jest budynek mieszkalny, parterowy,
w całości podpiwniczony, z częściowo z użytkowanym poddaszem. Obiekt powstał w latach 30 – tych ubiegłego wieku. W budynku mieszczą się dwa lokale posiadające odrębne wejścia ze wspólnego korytarza: lokal mieszkalny użytkowany przez L. B. położony
w zachodniej części; lokal mieszkalny użytkowany przez J. P. położony
we wschodniej części.

W części budynku należącej do powoda na poddaszu znajduje się lokal wykorzystywany na cele mieszkalne składający się z jednego pokoju z aneksem kuchennym oraz wc. Na poddaszu znajdują się także dwa pomieszczenia gospodarcze wykorzystywane
na suszarnie.

Po stronie wschodniej budynku w piwnicy znajduje się pięć pomieszczeń gospodarczych wykorzystywanych jako kotłownia i pomieszczenia składowe.

W okresie od 1 października 2013 roku do 30 września 2016 roku wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z poddasza i piwnicy budynku położonego
przy ul. (...) w W. wynosi 13700 zł.

W nieruchomości nabytej przez powoda, do dnia 2 września 2016 roku zamieszkiwali J. D., M. D. (1). A. D., M. K., R. D..

Wyrokiem z dnia 31 marca 2016 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie
I C 411/15 zasądził od J. D., M. D. (1), A. D., M. K. i R. D. na rzecz J. P. kwotę 29 520,00 złotych. Kwota ta została zasądzona tytułem bezumownego korzystania przez w/w osoby z części nieruchomości położonej
w W. przy ul. (...), obecnie zajmowanej przez J. P. tj. z lokalu położonego we wschodniej części budynku, składającego się z trzech pokoi, kuchni, łazienki
i przedpokoju.

J. D. prowadził działalność gospodarczą. Prowadził firmy (...), D.
i D.. W 2000 roku J. D. założył firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w W., mieszczącą się pod adresem W. ul. (...). Przedmiotem działalności tej firmy było m.in. wykonywanie robót murarskich. Pod w/w adresem zamieszkiwał
J. D. z rodziną. Pod tym adresem w pomieszczeniach mieszkalnych, odbierał również korespondencję skierowaną do firmy (...), wypisywał rachunki, czy uzupełniał dokumentację. Praca J. D. jako prezesa firmy (...) polegała głównie na nadzorach budowalnych i działalność gospodarcza była wykonywana w terenie, na budowach u klientów firmy. Na budynku mieszkalnym położonym w W. przy ul. (...) nie było szyldu firmy (...). Znajdowały się natomiast szyldy należące do firmy (...),
D.. Firma (...) nie zatrudniała pracowników. Dokumentacja dotycząca firmy (...) składowana była w biurze rachunkowym. Na poddaszu mieszczący się we wschodniej części budynku położonego przy ul. (...) znajdował się lokal mieszkalny z aneksem kuchennym, z którego korzystał syn J. M. D. oraz suszarnie na pranie. W pomieszczeniach piwnicy znajdujących się w części wschodniej budynku znajdowała się kotłownia i pomieszczenia składowe na opał i konfitury.

Umowa na dostawę energii elektrycznej do budynku przy ul. (...) od czerwca 2007 do września 2016 roku była zawarta przez (...) S.A. z firmą (...) Sp. z o.o.
w W..

Stan faktyczny został ustalony na podstawie zeznań stron, świadków
oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których prawdziwości żadna ze stron
nie kwestionowała.

Sąd nie przyjął w ustaleniach faktycznych, iż na budynku znajdował się szyld firmy (...) Sp. z o.o., gdyż z załączonej przez powoda fotografii k. 89, wynika iż na budynku znajduje się szyld firmy (...), powód zaś nie udowodnił swoich twierdzeń, iż szyld firmy (...) Sp. z o.o. został ściągnięty, a to na powodzie w tym zakresie spoczywał ciężar dowodowy.

Opinie biegłego z zakresu szacowania nieruchomości Sąd uznał za wiarygodna, albowiem jest jasna, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadniona.
Nie dostrzeżono żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłego i jego bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu
z opinii innych specjalistów.

Sąd, powołując się na art. 224 § 2 k.c. stwierdził, że kwestią sporną w sprawie i której wyjaśnienie przesądzić miało o zasadności bądź bezzasadności powództwa było ustalenie
czy na nieruchomości przy ul. (...) w W., a dokładnie w pomieszczeniach piwnicy i na strychu działalność gospodarczą prowadziła firma (...).

Wskazano przy tym, że należy odróżnić siedzibę, adres firmy, miejsce wykonywania działalności od faktycznego miejsca świadczenia usług. Miejsce wykonywania działalności
to miejsce gdzie przedsiębiorca podejmuje czynności administracyjne, gromadzi dokumentację podatkową, umowy z kontrahentami i inne dokumenty. Miejsce świadczenia usług to miejsce gdzie przedsiębiorca faktycznie wykonuje przedmiot jego działalności gospodarczej np. usługi murarskie.

Według Sadu, z zeznań świadków oraz prezesa firmy (...) wynika,
iż strych wykorzystywany był na cele mieszkaniowe i suszarnie, z kolei w piwnicy mieściła się kotłownia i był składowany opał oraz konfitury. Inne pomieszczenia znajdujące się
w budynku przy ul. (...) wykorzystywane były w celach mieszkaniowych przez prezesa firmy (...) i jego rodzinę. Na budynku nie znajdował się szyld wskazujący na firmę (...), a dokumentacja firmy była przechowywana w biurze rachunkowym.

Zdaniem Sądu, trudno przyjąć, aby czynności administracyjne firmy (...)
były wykonywane w pomieszczeniach piwnicy czy też na strychu w pomieszczeniach suszarni.

W ocenie Sądu można przyjąć, iż miejscem działalności gospodarczej firmy (...) były pomieszczenia mieszkalne zajmowane przez prezesa J. D. i jego rodzinę.
Adres miejsca zamieszkania J. D. był jednocześnie adresem siedziby firmy (...)
oraz umowa na dostawę energii była podpisana z firmą (...).

Jednakże – według Sądu – w niniejszej sprawie, powód dochodzi odszkodowania
za bezumowne korzystanie z pomieszczeń piwnicy i strychu, zaś kwestia odszkodowania
za bezumowne korzystanie z pomieszczeń mieszkalnych mieszczących się w budynku
przy ul. (...) została już prawomocnie rozstrzygnięta w sprawie I C 411/15 i dlatego
w okolicznościach sprawy nie można wyprowadzić wniosku, iż firma (...) prowadziła działalność gospodarczą pomieszczeniach strychu czy w piwnicy i tym samym powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.

Z powyższym nie zgodził się powód wnosząc apelację, w której zarzucił naruszenie przepisów postępowania, który miał istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie
art. 233 § 1 k.p.c poprzez:

- zajmowane przez prezesa J. D. i jego rodzinę, a dokumentacja firmy przechowywana była w biurze rachunkowym podczas gdy, nie można przyjąć,
że prowadzenie działalności gospodarczej przez J. D. w budynku przy ul. 18 stycznia 9 polegało jedynie na czynnościach administracyjnych (odbieraniu korespondencji, wypisywaniu rachunków, uzupełnianiu dokumentacji), ale polegało także na składowaniu
i przechowywaniu materiałów niezbędnych do prowadzenia działalności i ich rozdysponowaniu na potrzeby świadczonych usług oraz przechowywaniu dokumentacji księgowej (archiwizowanej) i dokumentacji projektowej,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ
na jego treść polegający na niezgodnym z rzeczywistym stanem rzeczy ustaleniu,
że na budynku nie był umieszczony szyld firmy (...) Sp. z o.o., w sytuacji,
gdy na satelitarnej mapie google maps widać oprócz szyldu D., drugi szyld dotyczący domów kanadyjskich, a ponadto o prowadzeniu w tym miejscu działalności przez pozwaną świadczy przede wszystkim umowa na dostawę energii elektrycznej.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda wynagrodzenia po 400 zł
za każdy miesiąc za bezumowne korzystanie z nieruchomości z odsetkami ustawowymi poczynając od dnia 1 listopada 2010 roku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Wieluniu do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwana spółka wniosła o jej oddalenie i przyznanie kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu, zaś kontrola instancyjna nie wykazała nieprawidłowości, które uzasadniałyby zmianę zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez stronę skarżącą.

Nie są skuteczne zarzuty apelującego dotyczące oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy.

Dla porządku należy przypomnieć, że stosownie do art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego uznania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań Sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odnosi
je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia
art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania
lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Wymaga także wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania, w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę (por. m.in. z wyrokiem SN z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852).

Przechodząc do oceny zarzutów dotyczących naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy stwierdzić, że wbrew stanowisku skarżącego, Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, niewadliwie ocenił przedstawione przez strony dowody i na ich podstawie dokonał poprawnych i wyczerpujących ustaleń faktycznych,
w oparciu o które wydał zaskarżone orzeczenie. Ustalenia te Sąd Okręgowy w pełni podziela czyniąc je podstawą własnych ustaleń i nie znajdując potrzeby ponownego ich przytaczania.

W szczególności nie można podzielić poglądu apelującego, że Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na dowolnym ustalaniu o braku szyldu pozwanej firmy na budynku stanowiącym obecnie własność powoda. Sąd Rejonowy czyniąc takie ustalenia powołał się
na zeznania świadków M. D. (2) M. D. (1) i L. B., którzy jednoznacznie zeznali, że na budynku nigdy nie było tablicy informacyjnej dotyczącej firmy (...). Ponadto na fotografii załączonej do akt sprawy k. 89 także brak jest szyldu pozwanej firmy. Samo natomiast wewnętrzne przekonanie apelującego o istnieniu takiego szyldu nie jest wystarczającym argumentem do zarzucenia Sądowi Rejonowemu poczynienia błędnych ustaleń. Poza tym nawet gdyby przyjąć, że taka tablica w jakiś okresie czasu była przymocowana do elewacji budynku, to nie przesądza jeszcze o twierdzeniach powoda,
że firma ta wykorzystywała pomieszczenia w tym budynku e na swoje potrzeby, zważywszy na treść zeznań świadków. Słusznie też Sąd Rejonowy ocenił, że nie można siedziby i adresu firmy utożsamiać z miejscem faktycznego prowadzenia jej działalności.

Podobnie nie można podzielić zarzutu skarżącego, że Sąd poczynił dowolne ustalenia o braku wykorzystywania dla prowadzonej działalności pomieszczeń poddasza, strychu
i piwnic. Znowu Sąd wskazał konkretne dowody, na których oprał swoje ustalenia, natomiast apelujący, poza własnym przekonaniem i powołaniem się na zasady doświadczenia życiowego i ogólne reguły prowadzenia działalności gospodarczej, nie przedłożył żadnej jurydycznej argumentacji, która mogłaby podać ustalenia Sądu Rejonowego w wątpliwość. Skarżący poza umową na dostawę prądu, której stroną była pozwana spółka, nie przedstawił żadnego kontrdowodu, z którego wynikałaby, że w piwnice były wykorzystywane
do składowania narzędzi, a poddasze na archiwum firmy, oprócz własnych dywagacji.

Sama natomiast umowa o dostawę energii elektrycznej nie może przesądzać
o prowadzeniu we wskazanych przez niego pomieszczeniach działalności gospodarczej,
kiedy niesporne jest, że świadczenie usług budowlanych odbywa się w miejscu wskazanym przez inwestora. Natomiast samo odbieranie korespondencji i przygotowywanie dokumentacji, w tym faktur, odbywało się w pomieszczeniach mieszkalnych prezesa spółki.

Sąd Rejonowy kierując się zeznaniami świadków trafnie ustalił, że poddasze służyło do zamieszkiwania przez syna J. D., a w piwnicy oprócz kotłowni przechowywane były zapasy na zimę, co zważywszy na mieszkalne wykorzystywanie nieruchomości
oraz strony rodzaj wykonywanej działalności gospodarczej przez pozwaną spółkę
jest jak najbardziej zgodne z regułami logicznego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego.

Apelujący przedstawia własny stan faktyczny, który nie znajduje oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Podsumowując należy stwierdzić, że apelacja stanowi jedynie niczym nie uzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wnioskami Sądu Rejonowego i dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., obciążając kosztami procesu w postępowaniu odwoławczym powoda jako stronę przegrywającą.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej ustalono w oparciu o podstawie
§ 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U z 2015 r. poz. 1800 z poz. zm.).

.