Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Łęczycy w sprawie prowadzonej za sygnaturą akt. I Ns 314/16 z wniosku D. K., M. K. z udziałem Z. K., (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S., Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. z siedzibą w G. o uchylenie się od skutków prawnych niezłożenia w terminie oświadczenia o odrzuceniu spadku: 1) oddalił wniosek, 2) ustalił, że każda ze stron postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiedli wnioskodawcy. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucili błąd w ustaleniach faktycznych leżący u podstaw wydanego postanowienia a polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd Rejonowy w Łęczycy, że wnioskodawcy uchybili ustawowemu terminowi do złożenia oświadczenia o uchyleniu się od negatywnych skutków prawnych oświadczenia woli określonemu w art. 88 § 2 k.c. a w konsekwencji przyjęcie, że oświadczenie o odrzuceniu spadku zostało złożone przez ich przedstawicieli ustawowych po terminie podczas gdy, A. K. i S. K. złożyli przedmiotowe oświadczenie po upływie 3 dni od wykrycia błędu a zatem w przepisanym prawem terminie.

Skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia przez Sąd II instancji poprzez zatwierdzenie uchylenia się od skutków prawnych niezłożenia w terminie oświadczenia o odrzuceniu spadku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny.

Wbrew zapatrywaniom skarżących, Sąd I Instancji dokonał prawidłowej, gdyż odpowiadającej wymogom określonym w art. 233 § 1 k.p.c. oceny dowodów, w oparciu o którą wyprowadził również słuszne wnioski jurydyczne w zakresie przepisów kodeksu cywilnego regulujących kwestię uchylenia się od skutków prawnych niezachowania terminu do złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku. Swoje stanowisko zaś nadto przekonująco i wyczerpująco uzasadnił. Wobec faktu, że nie jest rolą Sądu Odwoławczego powielanie wywodu trafnie przedstawionego już w tym względzie przez Sąd I Instancji, którego argumentację Sąd Okręgowy w pełni aprobuje, w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów podniesionych w apelacji.

Zarzuty te, w ocenie Sądu Okręgowego, uznać natomiast należy za chybione. Uzasadnienie, szczegółowo powyżej opisanych zastrzeżeń, jakie apelujący zgłaszają względem prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia ujawnia, iż skarżący nie przyjmują do wiadomości, iż skuteczne uchylenie się od skutków prawnych niezachowania terminu do złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku wymaga spełnienia przesłanek określonych w art. 1019 k.c. oraz przepisach części ogólnej kodeksu cywilnego dotyczących wad oświadczenia woli w związku z czym uwzględnienie wniosku o zatwierdzenie takiego uchylenia jest możliwe jedynie wtedy, gdy przedmiotowe przesłanki zostaną spełnione.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, pomimo przeciwnego stanowiska skarżących, nakazuje zaś przychylić się do stanowiska Sądu I Instancji, że wnioskodawcy nie zachowali rocznego terminu określonego w art. 88 § 2 k.c., który rozpoczyna swój bieg z chwilą wykrycia błędu.

Rację ma Sąd Rejonowy, że w sprawie przedmiotowy termin należy liczyć od daty uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie z dnia 30 lipca 2013 r, sygn.. akt VI Nsm 552/13, w którym Sąd zezwolił S. K. i A. K. w imieniu małoletnich dzieci D. i M. K. odrzucić spadek po zmarłym R. K.. Tymczasem oświadczenie o odrzuceniu spadku zostało złożone w dniu 29 lutego 2016 roku tj. już po upływie opisanego terminu.

Skarżący nie udowodnili, że działali pod wpływem błędu, który wykryli dopiero po konsultacji z pełnomocnikiem w dniu 26 lutego 2016 roku. A ich zdaniem błąd polegał na tym, że zostali błędnie pouczeni przez notariusza o upływie terminu do złożenia tegoż oświadczenia. Nie przedstawili żadnych dowodów odnośnie powoływanych okoliczności. Tymczasem zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W obecnie obowiązującym stanie prawnym to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzenia w celu uzupełnienia bądź wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy /patrz wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6 – 7/76/.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.