Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 182/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 10 października 2017 roku Sąd Rejonowy w Kutnie oddalił powództwo (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo – akcyjnej w W. przeciwko Ł. R. o zapłatę kwoty 500 złotych wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP nie wyższej niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi od dnia 5 listopada 2013 roku do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa, podnosząc następujące zarzuty:

- naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny wiarygodności źródeł dowodowych w sposób dowolny, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, a polegające w szczególności na:

a. bezpodstawnym uznaniu, że zasadność roszczenia powoda zależna jest od przedłożenia do akt postępowania umowy cesji wierzytelności o przejęciu długu przez stronę powodową, podczas gdy przedmiotowe dowody są zbędne w zakresie wykazania legitymacji procesowej powoda oraz zasadności jego roszczenia;

b. polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i wyrażające się sprzecznym z zasadami logicznymi wnioskowaniu i uznaniu przez sąd, że oświadczenie Prezesa Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. nie stanowi wiarygodnego dowodu na przejście wierzytelności;

c. wybiórczym potraktowaniu materiału dowodowego i nieuznaniu, że dokumenty przedstawione przez powoda nie dowodzą zasadności roszczenia o zapłatę z tytułu niespłaconej pożyczki, podczas gdy Powód przedstawił dokumenty wykazujące zasadność roszczenia;

- naruszenia art. 509 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do uznania, że pozwany nie wykazał przejścia wierzytelności, podczas gdy załączone dokumenty jednoznacznie wskazują na skuteczną cesję wierzytelności;

- naruszenia art. 384 § 1 i § 4 k.c. polegającego na jego niezastosowaniu, gdyż Sąd I instancji uznał, że powód nie przedstawił wiarygodnego dowodu na istnienie wierzytelności przysługującej względem pozwanego, mimo, iż powód przedstawił wszystkie dokumenty należycie dokumentujące wymagalność i wysokość zobowiązania;

- naruszenia art. 720 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy powód zobowiązał się i przekazał pozwanemu określoną ilość pieniędzy, a pozwany nie zwrócił przedmiotowej kwoty w określonym terminie;

- naruszenia art. 230 k.p.c. polegającego na jego niezastosowaniu i uznaniu okoliczności istnienia oraz wysokości zadłużenia strony pozwanej za nieudowodnioną, podczas gdy strona pozwana na żadnym etapie postępowania powyższego nie zakwestionowała, co kwalifikowało uznanie przez Sąd faktu wysokości zadłużenia za przyznany;

- naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. poprzez uznanie, że twierdzenia strony powodowej budzą uzasadnione wątpliwości w sytuacji, w której strona powodowa wykazała zawarcie umowy pożyczki oraz przekazanie należności z niej wynikającej, tym samym przedstawiła wszelkie dowody na poparcie swych twierdzeń.

W oparciu o powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku zaocznego i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu według norm prawem przepisanych, w tym także za instancję odwoławczą. Ewentualnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku zaocznego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 10 § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego.

Idąc dalej wskazać trzeba, że w myśl art. 505 13 § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W dalszej kolejności trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże Sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 9 § 1 1 i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55; tak również M. Manowska, „Apelacja w postępowaniu cywilnym. Komentarz. Orzecznictwo”, Warszawa 2013, s. 305 – 306).

Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Przystępując do rozważań nad poszczególnymi zarzutami apelacji wskazać trzeba, iż w szczególności nie znajduje żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przepisu postępowania cywilnego, a to art. 233 § 1 k.p.c. Ocena materiału dowodowego przeprowadzona przez Sąd I instancji została dokonana bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, wyznaczonej dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji wskazał jakie ustalenia stanu faktycznego poczynił w sprawie na podstawie przedłożonego przez stronę powodową materiału dowodowego. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna, nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego.

Należy wskazać, że powódka stawiając skarżonemu orzeczeniu zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zgodziła się z przyjętą przez Sąd Rejonowy oceną materiału dowodowego zebranego w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił, że przedłożone przez stronę powodową dokumenty nie dowodzą faktu zawarcia przez pozwanego podnoszonej w pozwie umowy nr (...) jak również nie stanowią dowodu przejścia praw do spornej wierzytelności na rzecz powódki. Brak jest zdaniem Sądu pierwszej instancji dowodu na to, że w chwili dokonania przelewu dochodzona pozwem wierzytelność istniała. Sąd Rejonowy skonkludował, że strona powodowa nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi dowodowemu i nie udowodniła dochodzonego pozwem roszczenia. Z rozważaniami Sądu pierwszej instancji w tym przedmiocie należy się w pełni zgodzić. Trafnie ocenił Sąd Rejonowy, że zaoferowane przez powódkę dowody nie są wystarczające do przyjęcia za udowodnione okoliczności, których ciężar wykazania spoczywał właśnie na stronie powodowej. Trzeba przypomnieć, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a według art. 232 k.p.c. strona w postępowaniu sądowym zobowiązana jest wskazywać fakty oraz dowody na potwierdzenie swoich twierdzeń. Wobec powyższego nie powinno budzić wątpliwości, że to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia istotnych dla uwzględnienia żądania zapłaty okoliczności, w tym istnienia i wysokości dochodzonej wierzytelności, jak i jej nabycia przez powódkę w drodze przelewu od poprzedniego wierzyciela, czemu nie udało jej się sprostać w toku postępowania.

Co się tyczy wykazania okoliczności zawarcia przez pozwanego umowy pożyczki nr (...), a w konsekwencji istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia to zważyć należy, że strona powodowa nie przedstawiła dowodów, z których niewątpliwie wynika, iż przedmiotowa umowa doszła do skutku. Przeciwnie, całokształt okoliczności przytoczonych w pozwie, w tym zwłaszcza treść przedłożonych dokumentów budzi szereg wątpliwości co do ich zgodności z twierdzeniami, na których oparto powództwo.

Nie powtarzając słusznych w tej kwestii wywodów Sądu I instancji wyeksponować jedynie należy, iż warunkiem koniecznym pożyczki za pośrednictwem serwisu internetowego pożyczkodawcy jest złożenie wniosku o jej udzielenie. Miarodajny w tym względzie jest § 6 pkt 1 załączonego do pozwu regulaminu udzielania pożyczek, który jednoznacznie o tym stanowi. Skoro powódka twierdzi, że do zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki doszło, a następnie miała miejsce wypłata kwoty pożyczki na rachunek bankowy pozwanego to winna ona przedłożyć dokument, z którego wynikałoby, że pozwany złożył przedmiotowy wniosek o udzielenie pożyczki. Wszak bez takiego wniosku pożyczka nie mogła zostać pozwanemu udzielona. Strona powodowa nie przedłożyła takowego dokumentu. Co zaś tyczy się znajdujących się w aktach sprawy wyciągów z rachunków bankowych wyrazić należy przekonanie, iż stanowią one jedynie dowód tego, że pozwany dokonał rejestracji i utworzył profil klienta na stronie internetowej pożyczkodawcy. Wskazać należy, że strona dochodząca w procesie cywilnym roszczenia wynikającego z danego typu zawartej umowy obowiązana jest do przedłożenia dokumentacji potwierdzającej w sposób należyty zawarcie danego zobowiązania i istnienia wierzytelności. W sytuacji, gdy przedłożone przez stronę dowody mające na celu wykazanie dochodzonego roszczenia nie są kompleksowe, a noszą cechy wybiórczości strona naraża się przez to na negatywny wynik postępowania i oddalenie powództwa.

Jeśli chodzi o przedłożone przez stronę powodową oświadczenie prezesa zarządu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że nie dowodzi ono, iż w rzeczywistości doszło do skutecznej cesji wierzytelności na stronę powodową. Wskazane oświadczenie stanowi dokument prywatny stosownie do przepisów postępowania cywilnego. Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dowód z dokumentu prywatnego może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania w sprawie, ale jego materialna moc zależy od jego treści merytorycznej, a o tym rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c., tak słusznie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 września 2011 r., II CSK 712/10, Lex 1129100). Dopiero wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia. Ocena dowodu w postaci przedmiotowego oświadczenia dokonana przez Sąd pierwszej instancji jest prawidłowa, zgodna z zasadami swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. Wskazać należy, że z przedmiotowego oświadczenia nie wynika na podstawie jakiej umowy wierzytelność cedenta przeszła na cesjonariusza. Brak jest zatem zindywidualizowania i konkretyzacji takiej umowy cesji. Co ważniejsze jednak, powódka nie przedłożyła do akt sprawy dowodu w postaci zawartej umowy cesji wierzytelności. Wobec powyższego, powołanie się przez powódkę na oświadczenie prezesa zarządu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. nie może być uznane za wystarczające, a to z tego względu, iż powód nie przedstawił odpowiedniej dokumentacji, która pozwoliłaby zbadać cesję wierzytelności. Sąd drugiej instancji podkreśla, że w takich warunkach nie sposób skontrolować sposobu ustalenia należności, czyli źródła jej pochodzenia, jak i jej wysokości. Nadto, niezależnie od przekonania strony powodowej i (...) spółki z o.o. w W., iż do zbycia wierzytelności doszło, Sąd zobowiązany jest do kontroli ważności i skuteczności czynności prawnej, którą zbycia tego dokonano. Konieczność dokonania powyższej kontroli wymaga przedłożenia przez powoda umowy rozporządzającej, czego ten nie uczynił. Prawidłowo więc Sąd Rejonowy przyjął, że powód nie sprostał ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, co skutkować musi oddaleniem powództwa.

Nie jest również zasadny stawiany rozstrzygnięciu zarzut naruszenia art. 230 § 1 k.p.c. Wskazać należy, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem wyrażanym w orzecznictwie i doktrynie przedmiotu samo milczenie jednej ze stron, co do twierdzeń strony przeciwnej, nie może stanowić podstawy do uznania faktów za przyznane. To zebrany w sprawie materiał dowodowy, przy uwzględnieniu charakteru i przedmiotu postępowania decyduje o tym, czy można zastosować art. 230 k.p.c. (wyrok Sądy Najwyższego z dnia 17 rudnia 1975 r., II CR 719/74, L.). W konsekwencji, uznanie przez sąd faktów przytoczonych przez jedną stronę za przyznane przez stronę przeciwną, gdy strona ta nie wypowie się co do nich, może nastąpić tylko na podstawie wyników całej rozprawy, prowadzących do wniosku, że strona nie ma zamiaru przeczenia (wyrok Sądy Najwyższego z 26 lipca 1937 r., III C 171/36, OSN 1938, Nr 4, poz. 195). Tym samym, nie można bez żadnego uzasadnienia przyjmować, że każde twierdzenie strony, któremu druga strona nie zaprzeczyła, jest prawdziwe. Twierdzenie takie można uznać za zgodne z prawdą tylko na podstawie wszystkich okoliczności sprawy (wyrok Sądy Najwyższego z 14 września 1934 r., III C 260/34, OSN 1935, Nr 2, poz. 88). Zastosowanie art. 230 k.p.c. nie ma charakteru automatycznego, w razie niewypowiedzenia się strony co do twierdzenia strony przeciwnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15.12.2014 r., III AUA 701/14, L.). Wskazany przepis stwarza dla Sądu orzekającego uprawnienie, nie zaś obowiązek. Należy przyjąć, że funkcją art. 230 k.p.c. nie jest wzmacnianie ustaleń co do faktów, które nie znajdują dostatecznego uzasadnienia w dowodach przeprowadzonych w sprawie. Zastosowanie tego przepisu wchodzi w rachubę jedynie wówczas, gdy jest to uzasadnione wynikiem całej rozprawy. Oznacza to konieczność uwzględnienia zarówno postawy procesowej strony, jak również ostatecznych wyników postępowania dowodowego. (wyrok Sądu Najwyższego z 18 lutego 2011 r., I CSK 298/10, L.). Sąd Rejonowy jednoznacznie wskazał, że przedstawiony przez powódkę materiał dowodowy nie był wystarczający do stwierdzenia okoliczności podniesionych w pozwie, a dotyczących istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia. Zastosowanie instytucji z art. 230 k.p.c. i uznanie przez Sąd danych okoliczności za przyznanie nie może prowadzić do obejścia obowiązującej w procesie cywilnym zasady ciężaru dowodu polegającej na obowiązku dowiedzenia przez stronę okoliczności, z których wywodzi się dane skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 § 1 k.p.c.). Sąd nie może uznać danych okoliczności za przyznane (art. 230 k.p.c.) w sytuacji, gdy na istnienie tych okoliczności nie wskazują dowody przedłożone przez stronę.

Nie zasługuje na uwzględnienie stawiany przez skarżącą orzeczeniu zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. Powódka wskazała, iż Sąd niezasadnie uznał, że twierdzenia strony powodowej budzą uzasadnione wątpliwości w sytuacji, w której strona powodowa wykazała zawarcie umowy pożyczki oraz przekazanie należności z niej wynikających, tym samym przedstawiła wszelkie dowody na poparcie swych twierdzeń. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko judykatury dotyczące wykładni art. 339 § 2 k.p.c., zgodnie z którym za błędny należy uznać pogląd, iż wydanie wyroku zaocznego wiąże się z niemal automatycznym uznaniem wszelkich twierdzeń strony powodowej za prawdziwe. Tymczasem tak nie jest, o czym świadczy już końcowa część powołanego przepisu. Uprawnia on Sąd do kontroli twierdzeń powołanych przez powódkę i ich negatywnej oceny, co nie jest przeszkodą do wydania wyroku zaocznego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 lutego 2016 roku, I ACa 1183/15, LEX nr 2005578). Wskazać należy, że przyjmowanie za prawdziwe twierdzeń faktycznych powoda zawartych w pozwie lub w innych pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą jest wyłączone, jeżeli: 1) budzą one uzasadnione wątpliwości albo 2) zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 in fine). W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy zasadnie powziął uzasadnione wątpliwości co do twierdzeń podniesionych przez powódkę w pozwie, a dotyczących istnienia wierzytelności dochodzonej pozwem oraz jej wysokości oraz legitymacji procesowej czynnej powódki w postępowaniu. W przypadkach, w których nie wchodzi w rachubę przyjęcie prawdziwości twierdzeń powoda co do okoliczności faktycznych, konieczne jest przeprowadzenie postępowania dowodowego co do tych twierdzeń i ich dowodowa weryfikacja (orzeczenie SN z dnia 14 sierpnia 1972 r., III CR 153/72, OSNCP 1973, nr 5, poz. 80). Postępowanie to obejmuje przede wszystkim dowody zawnioskowane przez powoda w pozwie, innych jego pismach procesowych, jak również na rozprawie zaocznej. Możliwe jest również dopuszczenie przez sąd dowodów z urzędu. (Weitz, Karol. Art. 339. W: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V. Wolters Kluwer, 2016). W sytuacji gdy okoliczności przytoczone przez stronę powodową w pozwie budzą uzasadnione wątpliwości Sądu, dopuszczalne jest wydanie wyroku zaocznego. W tej sytuacji jednak Sąd winien przeprowadzić postępowanie dowodowe przed wydaniem wyroku zaocznego. (Manowska, Małgorzata. Art. 339. W: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-505(38), wyd. III. Wolters Kluwer, 2015). Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy wobec powzięcia uzasadnionych wątpliwości odnośnie okoliczności podniesionych przez powódkę w pozwie, słusznie przeprowadził postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie. Jego podstawą był materiał dowodowy przedstawiony przez powódkę przy wniesieniu pozwu. Wynikiem przeprowadzonego postępowania dowodowego było zasadne uznanie, że strona powodowa nie sprostała obowiązkowi dowodowemu i nie wykazała okoliczności podniesionych w pozwie, a dotyczących istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia oraz przysługiwania tego roszczenia stronie powodowej. Biorąc powyższe pod rozwagę, stawiany przez powódkę zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. należało uznać za bezzasadny.

Nie zasługują również na uwzględnienie podniesione przez skarżącą zarzuty naruszenia prawa materialnego.

W pierwszej kolejności skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu naruszenie art. 509 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do uznania, że pozwany nie wykazał przejścia wierzytelności, podczas gdy dokumenty jednoznacznie wskazują na skuteczną cesję wierzytelności. Zarzut ten jest obarczony błędem słownym, gdyż zamiast zwrotu „pozwany” winien zawierać słowo „powódka”. Nie mniej jednak stawiany przez skarżącą zarzut nie jest zasadny. Podkreślić należy, że powódka stawiając rozstrzygnięciu powyżej przywołany zarzut w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie. Sąd pierwszej instancji słusznie skonstatował, że powódka w toczącym się procesie nie sprostała spoczywającemu nie niej ciężarowi dowodowemu i nie wykazała przejścia na nią dochodzonej pozwem wierzytelności. Szerzej do omawianej problematyki Sąd odwoławczy odniósł się we wcześniejszej części uzasadnienia, przy rozstrzyganiu zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i nie ma potrzeby powielania raz jeszcze przywołanej argumentacji w tym przedmiocie. Nadto podnieść należy, że art. 509 § 1 k.c. znalazłby zastosowanie w sytuacji, kiedy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustaliłby okoliczność zawarcia umowy cesji. W niniejszej sprawie podana okoliczność nie została wykazana przez powódkę, co uniemożliwiało subsumcję stanu faktycznego do przywoływanej normy prawnej. Zarzut skarżącej naruszenia art. 509 § 1 k.c. pozostaje zatem uznać za bezzasadny.

Z tożsamym względów nie podlega uwzględnieniu stawiany przez skarżącą zarzut naruszenia art. 720 § 1 k.c. Sąd Rejonowy słusznie nie zastosował podanego przepisu, gdyż strona powodowa nie wykazała okoliczności zawarcia umowy pożyczki przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem.

Nie jest zasadny postawiony przez skarżącą zarzut naruszenia art. 384 § 1 i 4 k.c. polegający zdaniem apelującej na jego niezastosowaniu przez Sąd. Skarżąca wskazała, że Sąd pierwszej instancji niezasadnie uznał, że powódka nie przedstawiła wiarygodnego dowodu na istnienie wierzytelności przysługującej względem pozwanego oraz nie zaoferowała żadnego materiału dowodowego, mimo, że jak twierdzi skarżąca, przedstawiła ona wszystkie dokumenty należycie dokumentujące wymagalność i wysokość zobowiązania. Wskazany zarzut ponownie odnosi się do okoliczności dotyczącej nie udowodnienia przez stronę zasadności dochodzonego roszczenia, a argumenty Sądu odwoławczego dotyczące tego zagadnienia zostały podniesione we wcześniejszej części uzasadnienia. Niemniej jednak skarżąca w uzasadnieniu przedstawionego zarzutu wskazała, że jej zdaniem umowa zawarta pomiędzy pozwanym, a (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jest wzorcem umownym stosownie do art. 384 § 1 i 4 k.c. Nadto skarżąca podniosła, że przedmiotowa umowa, stanowiąca jej zdaniem wzorzec umowny została udostępniona pozwanemu przed zawarciem umowy w ten sposób, że została pozwanej przesłana na pocztę elektroniczną. Jednakże stwierdzenie pozwanej w tym przedmiocie należy uznać za całkowicie gołosłowne, gdyż nie zostało podparte żadnym dowodem odnoszącym się do wskazywanej przez skarżącą okoliczności, który podlegałby ocenie Sądu odwoławczego w świetle art. 381 k.p.c. Z powyższych względów podniesiony przez skarżącą zarzut naruszenia art. 384 § 1 i 4 k.c. nie mógł się ostać przy kontroli instancyjnej orzeczenia.

Z tych względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13