Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Wojtasiński

Sędziowie SO Włodzimierz Hilla - sprawozdawca

SO Wiesław Juchacz

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale Andrzeja ChmieleckiegoProkuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2014 roku

sprawy S. C.

oskarżonego z art. 278 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 5 listopada 2013 roku sygn. akt XI K 112/13

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, że przypisany oskarżonemu czyn stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. i na podstawie tego przepisu ustawy wymierza oskarżonemu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu; uchyla rozstrzygnięcia zawarte w punktach 2 i 3; na podstawie art. 119 § 4 k.w. orzeka obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego mienia w wysokości 319,51 (trzysta dziewiętnaście 91/100) złotych; utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części; zwalnia oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi skarb Państwa.

IV Ka 1181/13

UZASADNIENIE

S. C. został oskarżony o to, że 24 września 2012 r. w m. C.przy ul. (...)na terenie stacji paliw (...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. S., A. U.i K. L., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa w postaci benzyny w ilości 33,97 l i oleju napędowego w ilości 19,74 l, czym spowodował straty w wysokości 319,51 zł na szkodę firmy (...),

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z 5 listopada 2013 r. (sygn. akt XI K 112/13) orzekł, że:

1. uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, że czyn ów stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. występku z art. 278 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 278 § 3 k.k., wymierzono mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności;

2. na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzono mu grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 10 zł.

3. ma podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązano oskarżonego do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 319,51 zł w terminie dwóch miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia.

Niniejszy wyrok zawiera nadto rozstrzygnięcie odnośnie kosztów sądowych w sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony, w trybie apelacji, przez prokuratora, który -powołując się na podstawę odwoławczą określoną w art. 438 pkt 1 k.p.k. - wyrokowi temu zarzucił obrazę prawa materialnego – art. 72 § 2 k.k., poprzez orzeczenie wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody w sposób solidarny, podczas gdy cyt. przepis na to nie pozwala.

W konkluzji apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Niniejsza apelacja okazała się zasadna w zakresie, w jakim wywołując w sprawie postępowanie odwoławcze implikowała konieczność zmiany zaskarżonego wyroku, uznania, że czyn ów stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. i wymierzenia wymienionemu kary na podstawie tegoż przepisu ustawy.

Wywody zawarte w apelacji, a w konsekwencji także wniosek odwoławczy, okazały się w sprawie bezprzedmiotowe, a to z uwagi na zamianę w okresie postępowania międzyinstancyjnego stanu prawnego, istotnego dla przedmiotowego rozstrzygnięcia merytorycznego.

A mianowicie, mocą przepisu art. 2 pkt 7 ustawy z 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2013, poz. 1282), wartość przedmiotu czynu zabronionego rozgraniczającą występek z art. 278 § 1 k.k. od wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. stanowi kwota ¼ minimalnego wynagrodzenia. Obecnie, mocą treści § 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z 14 września 2012 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2013 r. (Dz. U. z dnia 17 września 2012 r.), kwota ta - od stycznia 2013 roku - ustalona została na 1.600 zł. W konsekwencji, ¼ jej wysokości stanowi kwotę 400 zł.

Wartość przedmiotu takowego czynu zabronionego winna być ustalana na moment popełnienia czynu. Ten miał miejsce we wrześniu 2012 roku. Jednakowoż, z uwagi na to, że w przedmiotowym zakresie przepisy cyt. ustawy, poza określeniem czasu wejścia jej w życie (w tej części dwa tygodnie od jej ogłoszenia, a więc z dniem 9 listopada 2013 roku), nie zawierają jakichkolwiek przepisów intertemporalnych, należało dojść do wniosku, że brak jest jakiegokolwiek racjonalnego powodu do uznania, iżby w tym zakresie nie miała obowiązywać ta reguła, jaka w systemie prawa karnego statuowana jest treścią przepisu art. 4 § 1 k.k. Jeśli zaś tak, to uznając, że z uwagi na to, iż w chwili obecnej właśnie wspomniana kwota 400 statuuje zaistnienie przestępstwa, ustalona zaskarżonym wyrokiem wartość przedmiotu czynu przyjęta w części dyspozycyjnej wyroku – 319,51 zł powoduje konieczność uznania, że mamy do czynienia z wykroczeniem przewidzianym w art. 119 § 1 k.w.

To z kolei implikowało konieczność wymierzenia S. C. kary w oparciu o tenże przepis ustawy.

Mając na uwadze fakt, że wymieniony jest osobą wielokrotnie karaną sądownie, w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu, a co uprawnia do stwierdzenia, że nagminnie wchodzi on w kolizje z prawem i nie poddaje się resocjalizacji, a równocześnie wartość przedmiotu niniejszego czynu zabronionego zbliża się do wartości granicznej statuującej czyn jako przestępstwo, uznać należało, że karą adekwatną do tegoż czynu będzie kara 30 dni aresztu.

Powyższy stan rzeczy rodził przy tym konieczność uchylenia rozstrzygnięć zawartych w pkt. 2 i 3 zaskarżonego wyroku.

Równocześnie zaś, treść przepisu art. 119 § 4 k.w. czyniła zasadnym i celowym zobowiązanie oskarżonego do zapłaty równowartości ukradzionego mienia we wspomnianej kwocie 319,51 zł.

W ocenie sądu odwoławczego tak wymierzona wymienionemu kara w pełni odpowiada ustalonym przedmiotowym i podmiotowym okolicznościom czynu, przystając do właściwości i warunków osobistych sprawcy, spełniając w optymalny sposób wszelkie te cele, jaki przewidziane są dlań ustawą.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania uzasadnione jest treścią przepisów art. 119 k.p.o.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. z uwagi na aktualną sytuację życiową i materialną oskarżonego.