Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2017roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Karolina Celek

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2017 roku w W.,

na rozprawie

z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko G. Z.

o zapłatę kwoty 963,65 zł

Oddala powództwo.

Sygn. akt XVI GC 2998/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 06 maja 2016 roku wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w L. powód (...) Sp. z o.o. S.K.A. w W. wniósł o zasądzenie od G. Z. kwoty 963,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych, w części tytułem wynagrodzenia za korzystanie z usług wynajmu terminala, w pozostałej części skapitalizowanych odsetek i kosztów dochodzenia należności na podstawie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. (3-5, 15 - 73) .

W dniu 06 czerwca 2016 roku. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w L. VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty k. 5v).

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa z uwagi na wypowiedzenie umowy świadczenia usług, podnosząc zarzut wypowiedzenia umowy najmu zestawu (...) (terminali), zawartej w dniu 08 marca 2013 roku, ze skutkiem na dzień 31 marca 2015 roku, oraz braku podstaw do naliczenia dodatkowych opłat, logistyczno – deinstalacyjnych (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 7, 81-82).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 08 marca 2013 roku G. Z. zawarł z Centrum (...) S.A. w W. „umowę najmu Zestawu (...), tj. urządzeń służących do przyjmowania zapłaty przy użyciu kart płatniczych. G. Z. wynajął dwa urządzenia za opłata 55 zł netto za miesiąc najmu. Umowa został zawarta na czas nieokreślony. Każda ze stron miała prawo do wypowiedzenia tej umowy z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca (par. 5 ust. 1 umowy). Wypowiedzenie wymagało zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. Zgodnie z treścią par. 5 pkt. 6 lit. b umowy, w przypadku rozwiązania umowy przed upływem 12 miesięcy, licząc od daty instalacji Zestawu (...) przez wynajmującego, w trybie wypowiedzenia (par. 5 ust. 1 umowy), najemca miał prawo do obciążenia wynajmującego dodatkowa opłatą logistyczno – dezinstalacyjną, określona w załączniku nr 1 do umowy, osobna za każdy zestaw. Zgodnie z treścią załącznika nr 1 do przedmiotowej umowy (k. 85), wysokość tej opłaty wynosiła 300 zł netto, za każdy zestaw (dowód: umowa k. 83-85).

W dniu 27 lutego 2015 roku G. Z., złożył w trybie par. 5 ust. 1 umowy oświadczenie o jej wypowiedzeniu. Oświadczenie to zostało złożone na piśmie i doręczone najemcy w dniu 27 lutego 2015 roku. Umowa przestała obowiązywać z upływem okresu wypowiedzenia tj. 31 marca 2015 roku (dowód: wypowiedzenie k. 92).

W dniu 31 marca 2015 roku Centrum (...) S.A. w W. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 880,68 zł brutto, z czego 135,30 zł tytułem opłaty za wynajem dwóch terminali, za marzec 2015 roku, 7,38 zł opłaty za aplikację oraz 738 zł opłaty logistyczno – dezinstalizacyjnej za dwa urządzenia. G. Z. dokonał zapłaty czynszu najmu za marzec 2015 roku w wysokości 135,30 zł oraz kwoty 7,38 zł tytułem opłaty za aplikację. Nie uregulował należności w postali naliczonej opłaty logistyczno – dezinstalizacyjnej w wysokości 600 zł netto, 738 zł brutto.

W dniu 10 grudnia 2015 roku roku Centrum (...) S.A. w W. zawarła z (...) Sp. z o.o. S.K.A. w W. umowę cesji wierzytelności dochodzonej pozwem (umowa cesji k. 20-25). G. Z. został zawiadomiony o cesji wierzytelności w piśmie z dnia 18 grudnia 2015 roku. Tym samym pismem G. Z. został wezwany do zapłaty kwoty 948,61 zł, w tym 742,85 zł, tytułem należności głównej, reszta skapitalizowanych odsetek oraz kosztów dochodzenia należności.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych odpisów dokumentów złożonych w sprawie. Należy podkreślić, iż dokumenty te stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., a więc stanowiły jedynie dowód tego, że określone w nich osoby złożyły oświadczenia o treści w nich zawartej. Sąd dokonał ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.), uznając je za niewystarczający dowód na wykazanie zasadności i wysokości powództwa. Złożone do akt sprawy – jako załączniki do pozwu umowy najmu terminali oraz aneksy z 2014 roku nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych w sprawie. Umowy te nie zostały poświadczone za godność z oryginałem i jako takie nie stanowią dowodu. Ponadto zostały one zakwestionowane przez pozwanego. G. Z. argumentował, iż nie zawierał żadnych aneksów do umowy najmu terminali z 08 marca 2013 roku.

W niniejszej sprawie ustalony stan faktyczny był co do zasady bezsporny między stronami postępowania. Pozwany dokonał bowiem zapłaty czynszu najmu za marzec 2015 roku oraz opłaty aplikacyjnej. Bezsporna była również cesja wierzytelności. Sporem objęta była zasadności żądania przez powoda zapłaty dodatkowej opłaty logistyczno – dezinstalacyjnej w wysokości 600 zł netto za każde urządzenie (738 zł), pozostałej kwoty 4,85 zł, tytułem (jak to ujęto w pozwie) należności głównej, 55,42 zł tytułem skapitalizowanych odsetek oraz rekompensaty za koszty odzyskania należności. Powyższe opłaty zakwestionował pozwany, twierdząc, iż powód nie miał umownej podstawy do ich naliczenia.

S ąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił swojego roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości. Jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego i jego wysokość. W postępowaniu sądowym podstawową zasadę rozkładu ciężaru dowodu w sporze określa art. 6 kodeksu cywilnego. Stanowi on, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Artykuł ten określa na kim ciążą skutki niepowodzenia procesu dowodzenia, dotyczy więc ciężaru dowodu w znaczeniu materialno prawnym. Wynika z niego, że prawo podmiotowe strony może być skutecznie chronione jedynie wówczas, gdy jest ona w stanie udowodnić fakt, z którego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Ciężar dowodu w znaczeniu formalnoprawnym określa natomiast art. 231 kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z powyższym artykułem strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, to strony są dysponentami postępowania, wobec tego to na nich spoczywa ciężar dowodu.

Powód nie wykazał aneksowania umowy najmu terminali z dnia 08 marca 2013 roku. Załączone do pozwu kserokopie tych dokumentów nie są dowodem rozumieniu prawa cywilnego. Pisma te nie stały poświadczone za zgodność z oryginałem, a wobec kwestionowania ich treści przez pozwanego, nie można na nich poczynić żadnych ustaleń faktycznych. Pozwany kwestionował już na etapie postępowania w elektronicznym postępowaniu upominawczym zawieranie jakichkolwiek aneksów do umowy z dnia 08 marca 2013 roku. Na powodzie spoczywał zatem ciężar wykazania, iż do aneksowania umowy doszło, jeżeli tak to w jakiej dacie i na jakich warunkach. Jak już wspomniano wyżej, temu ciężarowi powód nie sprostał.

Powyższe ma znaczenie z punktu widzenia zasadności dochodzenia przez powoda zapłaty kwoty 600 zł netto, tytułem opłaty logistyczno – dezinstalacyjnej za każde urządzenie. Zgodnie bowiem z treścią par. 5 pkt. 6 lit. b umowy, w przypadku rozwiązania umowy przed upływem 12 miesięcy, licząc od daty instalacji Zestawu (...) przez wynajmującego, w trybie wypowiedzenia (par. 5 ust. 1 umowy), najemca miał prawo do obciążenia wynajmującego dodatkowa opłatą logistyczno – dezinstalacyjną, określona w załączniku nr 1 do umowy, osobno za każdy zestaw. Zgodnie z treścią załącznika nr 1 do przedmiotowej umowy (k. 85), wysokość tej opłaty wynosiła 300 zł netto, za każdy zestaw (dowód: umowa k. 83-85). Taka też opłata została naliczona w wystawionej przez powoda fakturze VAT nr (...) z dnia 31 marca 2015 roku. Rację ma pozwany, iż brak podstaw do przyjęcia zasadności naliczenia powyższej opłaty. Nie zostały bowiem spełnione przesłanki z par. 5 pkt. 6 lit b. umowy. Pozwany złożył w dniu 27 lutego 2015 roku oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, ze skutkiem na dzień 31 marca 2015 roku. Wypowiedział skutecznie umowę zawartą w dniu 08 marca 2013 roku. Termin 12 miesięcy, liczony od daty instalacji Zestawu (...) przez wynajmującego, a tym bardziej od zawarcia umowy, niewątpliwie zatem minął. Po jego upływie pozwany miał prawo do wypowiedzenia umowy, bez konsekwencji naliczenia powyższej kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy. Nadto powód nie wykazał daty początkowej liczenie 12 miesięcznego terminu. Nie wykazała kiedy nastąpiło faktyczne instalowanie sprzętu u pozywanego. Powyższe oznacza, iż powód nie wykazał umownych przesłanek do naliczenia dodatkowej opłaty za dezinstalację wypożyczonego sprzętu.

Nie wiadomo również na jakiej podstawie i z jakiego tytułu powód dochodzi zapłaty kwoty 4,85 zł (różnica pomiędzy kwotą zapłacona przez pozwanego z tytułu czynszu za marzec i 7,38 zł opłaty z aplikację – łącznie 142,68 zł, a 880,68 zł – łączna suma z faktury, daje kwotę 738 zł.). Kwota 738 zł brutto, kwestionowana przez pozwanego, stanowi wysokość naliczonej przez powoda dodatkowej opłaty logistyczno – dezinstalacyjnej, o której była mowa powyżej. Skąd zatem żądanie zapłaty dodatkowej kwoty 4,85 zł, nie zostało wyjaśnione. Powód nie zajął merytorycznego stanowiska w sprawie w odpowiedzi na podniesiony przez pozwanego zarzut spłonienia części roszczenia opłat wskazanych w fakturze VAT nr (...). Chodzi o zapłatę opłaty czynszu za marzec 2015 roku oraz opłatę aplikacyjną, łącznie 142,68 zł. Argument ten pozwany przedstawił w piśmie procesowym z dnia 15 grudnia 2016 roku (k. 81 i nast.). Co za tym idzie, zgodnie z treścią art. 229 i 230 k.p.c., okoliczność te można było uznać za przyznaną. W tym też zakresie za przyznane należało uznać dokonanie przez pozwanego zapłaty powyższej kwoty – w terminie umownym. Brak zatem podstaw do dochodzenia przez powoda zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie jakichkolwiek należności, tak tytułem czynszu za marzec 2015 roku, jak i pozostałych niezasadnie w ogóle naliczonych opłat.

Podsumowując strona powodowa nie zaoferowała dowodów, z których wynikałoby, na jakiej podstawie dochodzi zapłaty nie uregulowanych do tej pory przez pozwanego opłat, a wyrażonych w wystawionej w dniu 31 marca 2015 roku fakturze VAT nr (...).

Brak orzeczenia o kosztach był spowodowany brakiem ich poniesienia przez pozwanego.