Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2018r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Borowiak

Protokolant: sekr. sąd. Kinga Puszczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2018r.

sprawy przeciwko

D. W.

s. J. i H. z d. P.,

ur. (...) w K.,

oskarżonemu o to, że:

w dniu 15 czerwca 2017 r. w K., w strefie ruchu lądowego, po drodze publicznej, kierował samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...), nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kaliszu, VII Wydział Karny, prawomocnego wyroku w sprawie o sygn. akt VII K 612/16 dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego oraz prowadził ten pojazd pomimo cofniętych decyzją Prezydenta Miasta K. z dnia 14 lutego 2017 r. nr (...).5430.3.7.2017.MP uprawnień do kierowania pojazdami,

tj. o czyn z art. 244 i art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk

1.  oskarżonego D. W. uznaje za winnego tego, że dniu 15 czerwca 2017 r. w K., w strefie ruchu lądowego, po drodze publicznej, kierował samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...), nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kaliszu w prawomocnym wyroku z dnia 8 grudnia 2016r. w sprawie o sygn. akt VII K 612/16 środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego i przyjmując, że czyn ten wypełnia dyspozycję art. 244 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 2 (dwóch) lat;

3.  zasądza od oskarżanego D. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części tj. w kwocie 100 (stu) złotych, zwalniając od ich ponoszenia w pozostałym zakresie.

SSR Marcin Borowiak

Sygn. akt II K 814/17

UZASADNIENIE

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 8 grudnia 2016r. w sprawie o sygn. akt VII K 612/16 orzeczono wobec oskarżonego D. W. środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego w związku ze skazaniem za przestępstwo kwalifikowane z art. 178a§4 k.k. Konsekwencją orzeczenia tego środka karnego było wydanie decyzji administracyjnej przez Prezydenta Miasta K. z dnia 14 lutego 2017 r. nr (...).5430.3.7.2017.MP cofającej oskarżonemu uprawnienia do kierowania pojazdami.

W okresie wcześniejszym, bo w roku 2012 w stosunku do osoby oskarżonego był także orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w związku ze skazaniem za przestępstwo, który implikował cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami.

( dowód: odpis wyroku k. 16; informacja prezydenta Miasta K. k. 10; odpis decyzji k. 11, 13, zpo k. 12-14)

Oskarżony D. W. w dniu 15 czerwca 2017r. w K. kierował w strefie ruchu lądowego, po drodze publicznej samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...). W chwili kierowania pojazdem był trzeźwy.

( dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 38, k. 80v, k. 45; protokół badania stanu trzeźwości k. 5, świadectwo wzorcowania k. 6)

Oskarżony D. W. ma 44 lata. Legitymuje się wykształceniem zawodowym, z zawodu jest kierowcą - mechanikiem. Jest aktywny zawodowo, a z tytułu wykonywanej pracy zarobkowej osiąga dochody oscylujące w graniach 1500-2000 zł miesięcznie. Jest rozwodnikiem i posiada na utrzymaniu dorastającą córkę. Oskarżony był wielokrotnie karany sądownie i administracyjnie za wykroczenia w ruchu drogowym.

( dowód: dane osoboznawcze k. 80; karta karna k. 22-25, zapytanie o ukaranie k. 27-28; informacja o pobytach k. 30-32; dane majątkowe k. 39)

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że powodem dla, którego zdecydował się kierować samochodem osobowym swojej matki była wola dokonania zakupu żywności. Twierdził, że użytkowanym przez siebie pojazdem pokonał dystans kilkuset metrów. Nie umiał przy tym odnieść się do powodów, dla których nie mógł tej drogi pokonać w inny sposób, utrzymując, że szybciej tą drogę pokonał autem aniżeli pieszo. Argumentował, że miał świadomość obowiązywania zarówno orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów jak i decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Utrzymywał przy tym, że było to zachowanie incydentalne, a zamiar popełnienia przestępstwa był nagły i nieprzemyślany. Nadto wyraził żal i skruchę. Analogiczne wyjaśnienia złożył podczas kolejnego przesłuchania w fazie postępowania przygotowawczego.

W wyjaśnieniach złożonych przed Sądem przyznał się do winy i sprawstwa czynu mu zarzucanego i odmówił składania wyjaśnień. Po odczytaniu uprzednich protokołów jego wyjaśnień złożonych w toku dochodzenia oświadczył, że wypowiedzi o tej treści składał oraz, że je podtrzymuje.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim przyznał się do treści postawionego mu zarzutu albowiem są one w pełni koherentne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Nie ujawniły się również żadne powody, dla których Sąd miałby odmówić wiarygodności tym wyjaśnieniom. Nie oznacza to jednocześnie, że Sąd uznał za autentyczne te jego wypowiedzi, w których akcentował, że zachowanie mu inkryminowane miało charakter incydentalny i co do zasady nie jest zbieżne z jego postawą życiową w zakresie realizacji orzeczonego środka karnego. Zważyć bowiem należy, że wbrew własnym twierdzeniom w tym zakresie oskarżony kierował pojazdem mechanicznym także w dniu 4 lutego 2017r., czego z kolei dowodzi treść zapytania o ukaranie (por. k. 27).

Oskarżonemu należało przypisać winę albowiem był w takim wieku, że podlegał odpowiedzialności karnej, a w toku przewodu sądowego nie ujawniły się żadne okoliczności wyłączające winę czy bezprawność jego czynu.

Przypisany oskarżonemu występek z art. 244 k.k. polega na nieprzestrzeganiu przez oskarżonego uprzednio orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego. Dobrem chronionym zaś przez penalizowany przepis jest wymiar sprawiedliwości, a w szczególności zapewnienie wykonania orzeczeń sądu, o których mowa w tym przepisie. Zarzucanego czynu oskarżony dopuścił się umyślnie i to w zamiarze bezpośrednim, bowiem mając świadomość prawomocności wyroku skazującego w sprawie o sygn. VII K 612/16, którym orzeczono dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego nie stosował się do niego. Za błahe uznano motywy jego zachowania, które w żaden sposób nie mogą stanowić podstawy ekskulpacyjnej, a mianowicie chęć dokonania zakupów. Oskarżony mógł przecież skorzystać z pomocy innych osób dysponujących środkami lokomocji lub niemających ograniczeń w zakresie poruszania się pojazdami, przede wszystkim zaś udać się do sklepu pieszo, czego jednak z własnej opieszałości nie uczynił. Co więcej mógł zaniechać w ogóle tego przemieszczenia się, gdy istniały ku temu określone przeszkody, a nie wybrał alternatywnego i legalnego sposobu ich przezwyciężenia, co jest tym bardziej uzasadnione jeśli dodatkowo zważy się, na nieznaczną odległość od miejsca zamieszkania do miejsca docelowego. Wybrał postępowanie sprzeczne z prawem, choć mógł postąpić zgodnie z wymogami prawa karnego.

Jednocześnie w ocenie Sądu istnieje zbieg przestępstw z art. 180a k.k. i art. 244 k.k. Z tym, że w razie prowadzenia przez sprawcę pojazdu mechanicznego objętego zakazem, stanowiącym podstawę wydania decyzji o cofnięciu uprawnień – jak w realiach przedmiotowej sprawy - ma on jednak charakter pozorny ze względu na stosunek specjalności. Przepis art. 244 k.k. wyłączy bowiem stosowanie art. 180a k.k. (por. W. Zontek, Zmiany w części szczególnej, [w:] W. Wróbel (red.), Nowelizacja prawa karnego s. 834). Konsekwencją pozytywnego ustalenia zbiegu pozornego występków była konieczność wyeliminowania z opisu czynu znamion przepisu pochłoniętego.

Mając powyższe na uwadze, kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k. k., uwzględniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, sąd wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Na wybór rodzaju kary wpływ miał przede wszystkim to, że jest to już jedenaste skazanie objęte wyrokiem jednostkowym, w tym drugie za czyn z art. 244 k.k., a więc przestępstwo tożsame. Dotychczas orzekane kary, nie przyniosły żadnego rezultatu. Jest to tym bardziej uzasadnione jeśli dodatkowo wziąć pod uwagę fakt, iż aktualnie zarzucanego mu przestępstwa oskarżony dopuścił się w niespełna sześć miesięcy po uprawomocnieniu wyroku w sprawie VII K 612/16 orzekającego z jednej strony karę zasadniczą o charakterze wolnościowym, a z drugiej dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, który to środek karny miał w stosunku do osoby oskarżonego charakter eliminacyjny. W tych więc warunkach jedynie kara izolacyjna może spełnić swe cele tak wychowawcze, jak i zapobiegawcze. Ustalając wymiar kary Sąd orzekł ją w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. Jako okoliczność łagodzącą przyjęto przyznanie się do winy i wyrażenie żalu. Do katalogu okoliczności obciążających zakwalifikowano uprzednią karalność, a także prezentowaną postawę życiową objawiającą się rażąco lekceważącym podejściem do respektowania orzeczeń sądowych. W tym katalogu uwzględniono również postać zamiaru oraz irrelewantne powody, dla których dopuścił się zarzucanego mu czynu. Wzgląd na powyższe, a także na tą postawę oskarżonego, którą cechuje zupełny brak poszanowania prawa i organów to prawo stosujących powodował orzeczenie kary najsurowszego rodzaju. Ta kompleksowa ocena zachowania oskarżonego nie pozwalała na założenie wobec niego pozytywnej prognozy, że każda inna kara aniżeli orzeczona może wdrożyć oskarżonego do przestrzegania prawa. Jednocześnie z uwagi na fakt, że w czasie popełnienia przestępstwa oskarżony D. W. był skazany na karę pozbawienia wolności, brak było podstaw do rozważania kwestii jej ewentualnego warunkowego zawieszenia (arg. z art. 69 § 1 k.k). Stopień natężenia złej woli oskarżonego objawiający się tym, iż oskarżony wykorzystuje niemalże każdą nadarzającą się okazję aby wejść w konflikt z prawem nie pozwala na pozytywną prognozę, że inna aniżeli orzeczona kara może spełnić swe cele tak w zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej. Jest to tym bardziej uzasadnione jeśli zważy się, że jest to kolejne z rzędu przestępstwo oskarżonego popełnione w związku z ruchem pojazdów na przestrzeni niespełna roku, przy przyjęciu także dalszych wykroczeń w ruchu drogowym. W ocenie Sądu kara musi stanowić należytą dezaprobatę czynu i jego sprawcy. Cel kary jakim jest prewencja indywidualna musi mieć na względzie stworzenie takich hamulców, które zapobiegną popełnieniu ponownego przestępstwa w przyszłości. Zdaniem Sądu tą poprawę jurydyczną można osiągnąć w stosunku do oskarżonego jedynie w warunkach izolacji penitencjarnej. W szczególności orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju stworzy albo co bardziej prawdopodobne utwierdzi oskarżonego w przekonaniu bezkarności i nie będzie miało żadnego waloru resocjalizacyjnego. Przeczą temu właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz dotychczasowa jego postawa przejawiająca się w lekceważącym podejściu do prawa.

O obligatoryjnym środku karnym orzeczono na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. Na wymiar orzeczonego dwuletniego okresu zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego wpływ miały okoliczności ujęte w art. 56 k.k. w zw. z art. 53 k.k. Odpowiednie stosowanie określonych, a wcześniej uwypuklonych zasad i dyrektyw wymiaru kary ma bezpośrednie przełożenie dla czasu trwania środka karnego i jego zakresu. W szczególności są nią kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił oskarżony oraz stopnia jego winy. Nie bez znaczenia pozostają także te okoliczności polityki prewencji szczególnej, które powodują że po raz czwarty w stosunku do osoby oskarżonego stosowany jest taki sam środek penalny i to o charakterze obligatoryjnym, co z kolei przemawia przeciwko orzeczeniu go w wymiarze dolnej granicy zagrożenia ustawowego.

Sąd zasądził od oskarżonego D. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych, a na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od zapłaty pozostałych wydatków poniesionych w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa uznając, że dalsze ich poniesienie przekraczałoby jego możliwości finansowe i byłoby dla niego zbyt uciążliwe z uwagi na wymiar osiąganych dochodów, obciążenie alimentacyjne, brak majątku oraz perspektywę odbycia bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Na koszty procesu złożyły się: ryczałt za doręczenia w wysokości po 20 zł za postępowanie przygotowawcze i jurysdykcyjne [ §1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (tj. z dnia 22 marca 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 663)], opłata za kartę karną w wysokości 30 zł wynikająca z §3 ust. 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 18 czerwca 2014 r. (Dz.U. z 2014 r. poz. 861). Opłatę za skazanie w wysokości 120 złotych wymierzono zaś w oparciu o dyspozycję art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.83.49.223 ze zm.).

SSR Marcin Borowiak

ZARZĄDZENIE

1. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- oskarżonemu z pouczeniem.

2. akta przedłożyć za 14 dni lub z wpływem apelacji.

K.. dn. 27 lutego 2018r.