Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2018r.

Sąd Okręgowy w Lublinie IX Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SO Sławomir Boratyński

Protokolant :starszy sekretarz sądowy Anna Babiarz

po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2018 r. w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko J. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. M. na rzecz powoda D. S. kwotę 88.086,15 zł (osiemdziesiąt osiem tysięcy osiemdziesiąt sześć złotych piętnaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 21 lutego 2017r. do dnia zapłaty:

II.  zasądza od pozwanego J. M. na rzecz powoda D. S. odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 30.000,00 zł (trzydzieści tysięcy złotych) za okres od dnia 21 lutego 2017r. do dnia 6 listopada 2017r.;

III.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

IV.  zasądza od pozwanego J. M. na rzecz powoda D. S. kwotę 11.517,57 zł (jedenaście tysięcy pięćset siedemnaście złotych pięćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

SSO Sławomir Boratyński

Sygn. akt IX Gc 472/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 sierpnia 2017 r. ( k. 3 i nast. ) powód D. S. wystąpił o zasadzenie od pozwanego J. M. kwoty 118 086,15 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 21 lutego 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu , w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych . Pozew zawierał wniosek o rozpoznanie sprawy w postępowaniu upominawczym .

Jako uzasadnienie pozwu wskazano ,że powód sprzedał pozwanemu w ramach prowadzonej przez strony działalności gospodarczej w roku 2017 wyroby metalowe na podstawie zamówienia pozwanego z dnia 8 grudnia 2016 r. oraz faktury VAT nr (...) z dnia 30 stycznia 2017 r. .Pozwany częściowo zapłacił należność , a pozostała do zapłaty kwota dochodzona niniejszym pozwem , której pozwany nie uregulował do dnia wytoczenia powództwa .

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym – sygn. akt IX GNc 541/17 tutejszy Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej dochodzoną pozwem należność wraz z odsetkami i kosztami procesu ( k. 23 ) .

Odpis nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu i załącznikami do niego dołączonymi został doręczony stronie pozwanej w dniu 11 września 2017 r. ( k. 27 ) . Od przedmiotowego nakazu zapłaty strona pozwana w ustawowym terminie wniosła sprzeciw ( k. 28 ) . W sprzeciwie pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości wnosząc o jego uchylenie w całości . Przedmiotowy nakaz zapłaty zawierał zarzut przedwczesności wytoczenia powództwa . W uzasadnieniu sprzeciwu wskazano także ,że strony pozostają w stałym kontakcie telefonicznym zaś wystawione wezwanie do zapłaty według strony pozwanej miało być formalnością. Według pozwanego powód był na bieżąco informowany o sytuacji płatniczej oraz o kontraktach wykonywanych przez pozwanego .Kontrahent pozwanego (...) SA przez blisko 7 miesięcy nie przyjmowało i nie płaciło faktur za wykonane roboty ale sytuacja uległa zmianie na początku września . Sprzeciw nie zawierał żadnych innych zarzutów , ani też wniosków dowodowych zgłoszonych przez stronę pozwaną na poparcie stanowiska zajętego w sprzeciwie od nakazu zapłaty .

Strona powodowa dotychczasowe stanowisko częściowo podtrzymała w piśmie procesowym z dnia 4 grudnia 2017 r. ( k. 47 ) , w którym to piśmie pełnomocnik powoda cofnął pozew w zakresie kwoty 30 000 zł. która została zapłacona przez pozwanego w toku postępowania tj. w dniu 6 listopada 2017 r.

W piśmie procesowym z dnia 29 stycznia 2016 r. strona pozwana wniosła o skierowanie sprawy do mediacji ( k. 53 ) .

Pełnomocnik strony powodowej swoje dotychczasowe stanowisko prezentowane w pozwie i we wskazanym powyżej piśmie procesowym podtrzymał także na terminie rozprawy w dniu 2 lutego 2018 r. ( k. 58 i nast. ) jednocześnie oponując wnioskowi strony pozwanej w zakresie skierowania sprawy do mediacji .

Sąd Okręgowy Sąd Gospodarczy w Lublinie rozpoznając przedmiotową sprawę ustalił i zważył co następuje :

Strona powodowa jest osobą fizyczną , która prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji tej działalności pod nazwą D. S. Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe ( wydruk z (...) k. 5 ). Również strona pozwana prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowo Usługowe (...) ( wydruk z (...) k. 6 oraz 21 ) .W ramach prowadzonej przez powyższe podmioty działalności strona pozwana złożyła do powoda zamówienie nr 08/12/2016/044 z dnia 8 grudnia 2016 r. na wykonanie kotew z terminem realizacji na grudzień 2016 r. ( k. 10 ). Z tytułu realizacji zamówienia powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) w dniu 30 stycznia 2017 r. ( k. 11 ) Faktura została wystawiona na kwotę 168 694,50 zł. zaś termin płatności określała na 20 lutego 2017 r. Pismem z dnia 6 kwietnia 2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty należności obejmującej niniejszym pozwem ( k. 12 i nast. ) . Strona pozwana w toku postępowania tytułem zapłaty części z tej należności dokonała wpłaty kwoty 30 000 zł. - kwota ta została zapłacona przez pozwanego w dniu 6 listopada 2017 r. ( okoliczność bezsporna między stronami niniejszego postępowania ) .

Pozwany w toku postępowania nie kwestionował zasadności wystawienia faktury , jej mocy dowodowej , wydania mu przedmiotu zamówienia oraz otrzymania tego przedmiotu oraz samej faktury , jak też wysokości wynagrodzenia oraz terminu płatności . Zaskarżając nakaz zapłaty w całości i nie uznając powództwa powoływał się jedynie na swoje trudności finansowe . Okoliczność ta mogła co najwyżej stanowić natomiast podstawę do wystąpienia ze stosownym wnioskiem w trybie art. 320 kpc , takiego wniosku strona pozwana jednakże nie zgłosiła w toku niniejszego postępowania . Również Sąd Okręgowy z urzędu nie znalazł żadnych podstaw do zastosowania tego przepisu . Sytuacja finansowa pozwanego nie została bowiem w żaden sposób wykazana przez tę stronę .

Należy tu natomiast wskazać ,że obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc ) , a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc ) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc ).Samo twierdzenie strony postępowania nie jest jednak dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 kpc) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r. , I PKN 660/00 , Wokanda 2002/7-8/ 44 ). Sąd nie ma natomiast obowiązku dopuszczenia dowodu z urzędu nie wskazanego przez stronę ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2000 r. , (...) 661/00 , LEX nr 52781 , postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2000 r. , II CKN 1322/00 , LEX nr 51967 , wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2000 r. , III CKN 567/98 , LEX nr 52772 , wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1998 r. , II UKN 182/98 , OSNP 1999/17/556 , wyrok z dnia 9 lipca 1998 r. , II CKN 657/97 , LEX nr 50630 , wyrok z dnia 25 czerwca 1998 r. , III CKN 384/ 98 , Biul.SN 1998/11/ 14 , wyrok z dnia 25 marca 1998 r. , CKN 656/97 , OSNC 1998/12/208 ). Regulacja ta dotyczy wszelkich okoliczności faktycznych, wyjąwszy te, które są powszechnie znane (art. 228 §1 k.p.c.), znane Sądowi z urzędu (art. 228 §2 k.p.c.), przyznane przez stronę przeciwną w sposób wyraźny (art. 229 k.p.c.) lub dorozumiany (art. 230 k.p.c.), a także tych, które można wyprowadzić w drodze wnioskowania z innych, udowodnionych już faktów (art. 231 k.p.c.).

Jak wskazano powyżej pozwany co do zasady nie kwestionował należności z przedmiotowej faktury ( a nawet dokonał jej częściowej zapłaty ) , jednakże żądaniu strony powodowej przeciwstawił on swoją kondycję finansową .

W tym zatem zakresie mając na względzie również stanowisko strony pozwanej Sąd Okręgowy fakturę dołączoną do pozwu , jak również pozostałe dowody przedstawione przy pozwie przez stronę powodową obdarzył wiarą. Należy tu także wskazać ,że chociaż faktura stanowi jedynie dokument księgowy , rozliczeniowy i nie stanowi ona umowy jako takiej , dokumentu określającego warunki umowy wiążące jej strony i mającego w tym zakresie pierwszeństwo przed dokonanymi wcześniej między stronami umowy uzgodnieniami jej warunków jeżeli takowe miały miejsce ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lutego 1993 r. , I ACr 2/93 ,OSA 1993/6/35 wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 stycznia 1993 r. , I ACr 12/93, OSA 1993/6/42 ) , to może ona stanowić i stanowi jeden z dowodów świadczących o zawarciu takiej umowy między stronami i jej warunkach .

Należy tu nadto wskazać ,że obowiązujące przepisy - rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług ( Dz. U. z roku 2011 , nr 68 , poz. 360 z późn. zm. ) określają wprost w § 5 elementy , które powinna zawierać faktura VAT . Przepis ten wśród tych niezbędnych elementów nie przewiduje w ogóle wymogu jej podpisu przez odbiorcę faktury, a tym samym na odbiorcy faktury nie ciąży w ogóle obowiązek kwitowania jej odbioru . Tak więc skuteczność podpisu faktury przez odbiorcę ( w tym także w zakresie jego reprezentacji ) nie tylko nie wpływa na ważność i skuteczność wystawienia takiej faktury , ale także tym bardziej na skuteczność i ważność stosunku podstawowego , na podstawie którego została ona wystawiona przez jej wystawcę .

W ocenie Sądu Okręgowego dowody załączone do akt postępowania przez stronę powodową , które Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne świadczą o tym ,że strony niniejszego postępowania łączyła umowa o dzieło . Między stronami doszło do zawarcia tej umów przez fakty dokonane ( tj. złożenie zamówienia przez stronę pozwaną i przyjęcie go do realizacji przez stronę powodową , jego wykonanie i wydanie przedmiotu zamówienia zamawiającemu ) , której zawarcie znalazło następnie potwierdzenie właśnie w wystawianym dokumencie księgowym jakim jest faktura VAT . Stosownie zaś do treści art. 627 kc przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Z dowodów załączonych do pozwu nie wynika , by strony łączyła umowa sprzedaży , której przedmiotem były wyroby już wykonane ( wytworzone ) i znajdujące się w ofercie strony powodowej . Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego strona powodowa wywiązała się z obowiązków przyjmującego zamówienie - wykonała i wydała wymienione w fakturze przedmioty pozwanej , jako zamawiającemu przenosząc jednocześnie na niego ich własność.

Z tytułu zawartej przez strony umowy strona pozwana nie zgłaszała żadnych zarzutów , w tym w zakresie pierwotnego istnienia między stronami innych uzgodnień w zakresie warunków tej umowy niż te , do których odnosiły się zapisy zawarte w zamówieniu i fakturze . Strona pozwana nie twierdziła też ,że strony dokonały innych uzgodnień w tym w zakresie terminu płatności wynagrodzenia za odebrany przedmiot niż czyniła to przedmiotowa faktura . Warto tu także wskazać , że pozwany podnosząc zarzuty zawarte w jego piśmie procesowym zawierającym sprzeciw od nakazu zapłaty nie wykazał , aby podjął jakieś działania podważające zasadność wystawienia tego dokumentu niezwłocznie po tym , gdy otrzymał fakturę . Ma to w ocenie Sądu Okręgowego szczególne znaczenie , w sytuacji gdy w niniejszym postępowaniu nie kwestionował wywiązania się przez stronę powodową z jej obowiązków umownych w zakresie dostarczenia i wydania przedmiotu zamówienia zamawiającemu .

Mając powyższe na względzie oraz przywołane powyżej przepisy Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda pozostałą kwotę dochodzoną pozwem z tytułu należności głównej , która nie została jeszcze przez stronę pozwana jako zamawiającego uregulowana za wykonane dzieło .

W związku zaspokojeniem przez pozwanego roszczeń strony powodowej w zakresie części należności głównej – w wysokości 30 000 zł. , w toku postępowania tj. już po wytoczeniu powództwa , strona powodowa w tym zakresie , jak wskazano powyżej cofnęła pozew oraz zrzekła się swojego roszczenia w tej części .Cofnięcie pozwu w tym zakresie w ocenie Sądu Okręgowego pozostawało w zgodzie z przepisem art. 203 kpc .

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 355 § 1 kpc umorzył częściowo postępowanie wobec dokonanego cofnięcia przedmiotowego pozwu przez stronę powodową .

Przedmiotem żądania pozwu było także roszczenie strony powodowej o zasądzenie odsetek od powyższej należności głównej dochodzonej pierwotnie pozwem . Stosownie do przepisu art. 359 § 1 kc odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy , gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy , z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu . Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona , należą się odsetki ustawowe ( art. 359 § 2 kc ) . Zgodnie natomiast z przepisem art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego , wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia , chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie była następstwem okoliczności , za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi . Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona , należą się odsetki ustawowe ( art. 481 § 2 kc ) . W aktualnym brzmieniu tego przepisu począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r. są to odsetki ustawowe za opóźnienie . Należy także wskazać , że dłużnik popada w opóźnienie, jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne nawet wtedy, gdy kwestionuje jego istnienie albo jego zasadność ( por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 1995 r. , I ACr 592/95 , OSA 1996/10/48 ).

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy w przypadku roszczenia strony powodowej o zasądzenie odsetek od należności dochodzonej przedmiotowym pozwem uwzględnił je w całości i zasądził zgodnie z żądaniem pozwu w tym w zakresie ich wysokości .

Sąd Okręgowy nie uwzględnił natomiast wniosku strony pozwanej w przedmiocie skierowania sprawy do mediacji . W tym zakresie Sąd Okręgowy oparł się przede wszystkim na stanowisku zajętym przez stronę przeciwną w tej kwestii w toku niniejszego postępowania . Zgodnie bowiem z przepisem art. 183 ¹ § 1 i 2 kpc mediacja jest dobrowolna , a prowadzi się ją na podstawie umowy o mediację albo postanowienia sądu kierującego strony do mediacji. Mediację prowadzi się przed wszczęciem postępowania, a za zgodą stron także w toku sprawy (§ 4 ) . Oznacza to ,że mediacja jest dobrowolna, a zatem strona nie ma obowiązku uczestniczenia w niej niezależnie od jej formy. Strona więc nie jest obowiązana zawrzeć umowy o mediację , ani przystąpić do niej na skutek wniosku złożonego przez drugą stronę bądź na skutek postanowienia wydanego przez sąd. Oznacza to również , że nawet w przypadku skierowania przez sąd sprawy do mediacji bez zgody strony nie ma ona obowiązku zawarcia ugody przed mediatorem. Przy tym zgodnie z przepisem art. 183 ⁸ § 3 mediacji nie prowadzi się, jeżeli strona w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia jej postanowienia o skierowaniu do mediacji nie wyraziła zgody na mediację.

Stosownie do przepisu art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem lub radcą prawnym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego ( § 2 art. 98 kpc ) . Do niezbędnych zaś kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony ( § 3 art. 98 kpc ). Stosownie natomiast do przepisu art. 99 kpc stronom reprezentowanym przez radcę prawnego zwraca się natomiast koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata .

Zarówno w doktrynie jak i judykaturze powszechnie przyjmuje się ,że zasada odpowiedzialności za wynik procesu wyrażona w powyższym przepisie oznacza, że strona, która przegrała sprawę, jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Co do zasady przegrywającym proces jest zatem powód, którego żądanie nie zostało uwzględnione lub pozwany, którego obrona okazała się nieskuteczna, bez względu na to, czy strona uległa co do istoty, czy też formalnie, np. przez odrzucenie pozwu, i bez względu na to, czy doszło do tego z winy strony przegrywającej (por. postanowienia Sądu Najwyższego : z dnia 10 listopada 2010 r., III PZ 5/10, LEX nr 686071, oraz z dnia 23 lutego 2012 r., V CZ 146/11, LEX nr 1147818). Za stronę przegrywającą sprawę uważa się również pozwanego, który w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie, czym zaspokoił roszczenie powoda wymagalne w chwili wytoczenia powództwa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1984 r., IV CZ 196/84, LEX nr 8642). Także cofnięcie pozwu czy środka zaskarżenia traktowane jest jako przegranie sprawy z wyjątkiem sytuacji, gdy cofnięcie wywołane jest zaspokojeniem roszczenia (postanowienia Sądu Najwyższego : z dnia 8 lutego 2001 r., II UKN 14/01, OSNAPiUS 2002, nr 20, poz. 504; z dnia 9 czerwca 2000 r., I PKN 97/00, OSNAPiUS 2002, nr 1, poz. 4; z dnia 14 maja 1966 r., I PZ 30/66, LEX nr 5988; z dnia 27 sierpnia 1962 r., II CZ 103/62, OSNCP 1963, nr 7-8, poz. 171; z dnia 11 grudnia 2009 r., V CZ 58/09, LEX nr 551159; z dnia 7 marca 2013 r., IV CZ 8/13, LEX nr 1318484; z dnia 12 kwietnia 2012 r., II CZ 208/11, LEX nr 1214570; oraz uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego : z dnia 21 lutego 2002 r., I PKN 932/00, OSNP 2004, nr 4, poz. 63; z dnia 8 lutego 2012 r., V CZ 109/11, LEX nr 1147814).Mając powyższe na względzie za stronę przegrywającą w niniejszym przypadku należy zatem uznać stronę pozwaną . Strona pozwana częściowo zaspokoiła bowiem roszczenie powodowej spółki już po wytoczeniu powództwa .

Stosownie do przepisu art. 101 kpc zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. W ocenie Sądu Okręgowego z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszym przypadku . Strona pozwana nie tylko ,że dała podstawę do wytoczenia przedmiotowego powództwa ponieważ nie zaspokoiła roszczeń strony powodowej niezwłocznie po wezwaniu do ich zapłaty, ale również nie uznała powództwa w całości .

Zgodnie natomiast z przepisem art. 102 kpc w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd Okręgowy nie znalazł w niniejszym przypadku natomiast podstaw do zastosowania również tego przepisu .

Przepis art. 109 § 2 kpc wskazuje zaś ,że orzekając o wysokości przyznanych stronie kosztów procesu, sąd bierze pod uwagę celowość poniesionych kosztów oraz niezbędność ich poniesienia z uwagi na charakter sprawy. Przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy pełnomocnikowi powoda przyznał koszty wynagrodzenia w wysokości stawki podstawowej jako stawki minimalnej wysokości tego wynagrodzenia. Rozpoznając kwestię kosztów Sąd Okręgowy przy określeniu ich wysokości miał na uwadze treść rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych . Na koszty zasądzenie na rzecz strony powodowej składa się także opłata od pozwu oraz opłata skarbowa od udzielonego przez stronę powodową pełnomocnictwa oraz zwrot kosztów dojazdu na rozprawę przed Sądem Okręgowym w Lublinie . Zwrot kosztów dojazdu samej strony i jej pełnomocnika procesowego do Sądu I instancji na rozprawę zasądzono mając na względzie zastosowanie tu odpowiednio maksymalnych stawek za 1 km przebiegu określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy ( Dz.U nr 27 , poz. 271 ze zm. ) , które zależą od pojemności skokowej silnika samochodu osobowego.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji wyroku