Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Przemysław Majkowski

Protokolant : sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2018 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) SA z siedzibą w W. przeciwko G. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego G. K. na rzecz powoda (...) SA z siedzibą w W. kwotę 75.000,00 ( siedemdziesiąt pięć) zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 lutego 2012 r. do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  koszty zastępstwa prawnego pomiędzy stronami wzajemnie znosi,

4.  nie obciąża pozwanego pozostałymi kosztami procesu.

Sygn. akt I C 36/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10 października 2013 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda (...) S.A. w W. Oddział (...) w Ł. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 150.746,75 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 03 lutego 2012 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z kwotą 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, (pozew k. 3-7).

W piśmie z dnia 23 grudnia 2013 r. (data wpływu) pełnomocnik pozwanego G. K. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, (sprzeciw k. 84-85).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 29 czerwca 2009 r. w D. w Gminie W. w woj. (...) doszło do wypadku drogowego, w przebiegu którego G. K. prowadząc pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości wyrażającym się zawartością alkoholu we krwi o wielkości 0,63 promila naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, ponieważ jechał z prędkością przekraczającą dozwoloną prędkość i będąc na łuku drogi oraz próbując uniknąć zderzenia z sarną, która wybiegła na drogę wpadł w poślizg tracąc panowanie nad kierowanym pojazdem, w wyniku czego uderzył w przydrożne drzewo, czego skutkiem było doznanie poważnych obrażeń ciała przez pasażerki pojazdu A. K. (1) oraz M. K.. W wyniku wypadku A. K. (1) doznała ona obrażeń ciała w postaci urazu wielonarządowego, obrzęku i stłuczenia mózgu z krwiakiem podpajęczynówkowym, złamania żuchwy oraz zęba 2 +, złamania odcinka szyjnego kręgosłupa w odcinku Cl z przemieszczeniem odłamu kostnego do kanału kręgowego, odmy opłucnowej prawostronnej, stłuczenia płuc, złamania żeber X i XI po stronie lewej, rany policzka lewego oraz licznych otarć i zadrapań skóry, (dowód: kserokopia opinii biegłego ds. wypadków drogowych k. 36-40, kserokopia zeznań świadka M. K. k. 31-31v, pismo laboratorium kryminalistycznego KWP w Ł. k. 64, 65, zeznania świadka A. K. (1) k. 201).

Po przeprowadzeniu postępowania w sprawie przedmiotowego wypadku Sąd Rejonowy w Łasku wyrokiem w sprawie o sygn. akt II K 688/10 uznał G. K. za winnego dokonania zarzucanego mu czyn z art. 177 § 1 i 2 k.k. oraz art. 156 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., polegającego na tym, że w dniu 29 czerwca 2009 r. w D. w Gminie W. w woj. (...) kierował pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości wyrażającym się zawartością alkoholu we krwi o wielkości 0,63 promila i naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, ponieważ jechał z prędkością przekraczającą dozwoloną prędkość i będąc na łuku drogi wpadł w poślizg tracąc panowanie nad kierowanym pojazdem, w wyniku czego uderzył w przydrożne drzewo, czego skutkiem było doznanie u pasażerki pojazdu A. K. (1) obrażeń ciała realnie zagrażających życiu, zaś u M. K. obrażeń ciała na okres powyżej 7 dni, (dowód: kserokopia aktu oskarżenia k. 28-30, kserokopia postanowienia o przedstawieniu zarzutów k. 42, kserokopia protokołu przesłuchania podejrzanego k. 43-46, zeznania świadka A. K. (1) k. 201).

W związku z powstałą szkodą polegającą na doznaniu obrażeń ciała przez pasażerkę A. K. (1) pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) z którym jechał pozwany i jej zgłoszeniem przez poszkodowanego do powoda, (...) SA przeprowadził postępowanie likwidacyjne w sprawie. W ramach postępowania likwidacyjnego (...) S.A. przyznał na rzecz A. K. (1) następujące kwoty: 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 226,38 zł przyznaną w dniu 27 grudnia 2010 r. tytułem odszkodowania, 300 zł przyznaną w dniu 27 grudnia 2010 r. tytułem zwrotu kosztów dojazdu. Przyznając powyższe kwoty na rzecz poszkodowanej (...) S.A. uwzględnił 50 % jej przyczynienia się do powstania szkody, jako że poszkodowana w dniu powstania szkody jechała z nietrzeźwym kierowcą G. K. (mając świadomość stanu nietrzeźwości kierowcy, ponieważ przed wypadkiem wspólnie ze sprawcą spożywała alkohol, a następnie razem z nim udała się do samochodu sprawcy). Po pomniejszeniu wskazanych wyżej kwot o 50 % przyczynienia się powódki do powstania szkody, (...) S.A. wypłacił na rzecz poszkodowanej kwotę 75.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 263,19 zł tytułem odszkodowania. W dniu 28 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu wydał wyrok w sprawie o sygn. akt I C 115/11 z powództwa A. K. (1) przeciwko (...) S.A. i zasądził na rzecz A. K. (1) od (...) S.A. kwotę 75.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia oraz kwotę 483,56 zł tytułem odszkodowania. (...) S.A. wypłacił zasądzone kwoty na rzecz poszkodowanej w dniu 08 kwietnia 2013r. Wypłacona przez powoda na rzecz A. K. (1) w wyniku realizacji przedmiotowego wyroku łączna kwota 75.483,56 zł uwzględniała przyczynienie się poszkodowanej do powstania szkody. Łącznie ubezpieczyciel (...) S.A. zapłacił na rzecz poszkodowanej A. K. (1) kwotę 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 746,75 zł tytułem odszkodowania, (dowód: protokół badania lekarskiego k. 48, pismo powoda k. 49-57, 21, dokumentacja szkodowa k. 58-62, zlecenia płatnicze k. 19-20, wezwanie do zapłaty k. 22, pismo pozwanego k. 23, 24, kserokopia wyroku SO w Sieradzu w sprawie I C 115/11 wraz z uzasadnieniem k. 25v-28, zeznania świadka A. K. (1) k. 201).

W toku niniejszego postepowania Sąd przeprowadził dowody z opinii biegłych różnych specjalności na okoliczności stanu zdrowia A. K. (1) w związku z zaistniałym zdarzeniem. Biegły neurolog w sporządzonej przez siebie opinii stwierdził, że ostatecznie na 2014 rok u A. K. utrzymał się tylko trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 30%, z zastrzeżeniem iż napady padaczkowe w przyszłości mogą się nawrócić . W ocenie biegłego nie znaczy to iż poprzednio wydawane opinie biegłych są wadliwe - skutki długotrwałe w sensie objawów trwających ponad 182 dni zostały ocenione prawidłowo na dzień wydawania opinii i posiadanych informacji o stanie zdrowia, (dowód: opinia biegłego neurologa k. 279-280).

Biegły ortopeda w treści swojej opinii podał, że dolegliwości bólowe wynikające z doznanego przez A. K. (1) urazu odcinka szyjnego kręgosłupa oraz złamania kręgu C1 mogły skutkować dość znacznymi dolegliwościami bólowymi przez okres około jednego miesiąca. Unieruchomienie odcinka szyjnego kręgosłupa skutecznie je zmniejszały. Po miesiącu, w miarę postępu procesów naprawczych owe dolegliwości zmniejszały się. Czas potrzebny do wygojenia złamanej kości, w tym fragmentu kręgu wynosi około 4-6 miesięcy. W tym okresie ulegają także wygojeniu ewentualnie uszkodzone tkanki miękkie. Fizyczny uszczerbek na zdrowiu poszkodowanej będący następstwem przedmiotowego wypadku wynikał przede wszystkim z wiodącego obrażenia, jakim był uraz czaszkowo-mózgowy. W przypadku obrażeń odcinka szyjnego kręgosłupa, jakich doznała poszkodowana, dysfunkcja narządu ruchu (fizycznego uszczerbku) utrzymuje się przez pierwsze 4-6 miesięcy. W połowie 2012 r. poszkodowana A. K. (1) odzyskała zdolność do pracy (jej oświadczenie). Zasadnym jest więc uznanie, że do tego czasu w mniejszym bądź większym stopniu stan zdrowia poszkodowanej (w tym jej narządu ruchu) będący następstwem przedmiotowego wypadku mógł skutkować zmniejszającym się uszczerbkiem. Jak wynika z oświadczenia poszkodowanej przez około 2 lata była ona osobą niezdolną do wykonywania pracy zarobkowej (do połowy 2012 r). Dysfunkcja narządu ruchu będąca następstwem przedmiotowego wypadku przez około 6-9 miesięcy mogła skutkować utrudnieniem poszkodowanej wykonywanie czynności tzw. życia codziennego (czynności związane z codzienna toaletą, przygotowaniem posiłków, czynieniem zakupów, brania czynnego udziału w życiu towarzyskim, a także w życiu intymnym). Biegły podtrzymał swoja opinię wydaną w 2011 r. dotyczącą uszczerbku na zdrowiu poszkodowanej spowodowanym przedmiotowym zdarzeniem. W ocenie ortopedycznej można przyjąć, iż na chwile obecną obrażenia odcinka szyjnego kręgosłupa nie skutkują jakimkolwiek uszczerbkiem na zdrowiu A. K., (dowód: opinia biegłego ortopedy k. 323-324).

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez stronę powodową w postaci: dokumentacji z leczenia poszkodowanej A. K., które to dokumenty były bezsporne pomiędzy stronami. Podstawą ustaleń faktycznych były także opinie biegłych: ortopedy – traumatologa i neurologa.

Skutki wypadku jakiemu uległa A. K. (1), procentowy uszczerbek na zdrowiu, trwałość tych skutków oraz możliwość ich ustąpienia zostały ustalone na podstawie opinii biegłych sądowych ortopedy-traumatologa, neurologa. Opinie przez nich sporządzone Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Treść tych opinii oparta została na dokumentacji medycznej oraz na oświadczeniach samej poszkodowanej przy czym sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy i doświadczenia. Biegli wyjątkowo szczegółowo i obszernie opisali stan zdrowia poszkodowanej zarówno ten po wypadku, jak i obecny, bazując przy tym na szerokiej dokumentacji medycznej A. K. (1), ustalając procentowy uszczerbek na zdrowiu oraz charakter obrażeń poszkodowanej uwzględnili również swoje wieloletnie doświadczenie. Nie dostrzeżono przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych i ich bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych. Przypomnieć w tym miejscu należy, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, gdyż korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Należy zwrócić uwagę również na to, że stan faktyczny w sprawie miał charakter bezsporny co do faktu zaistnienia zdarzenia, w wyniku którego poszkodowana odniosła obrażenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie, wobec spełnienia się przesłanek wynikających z art. 43 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152), który to przepis stanowił jego podstawę prawną, ale nie do całości zgłoszonego roszczenia. W odróżnieniu od typowego regresu ubezpieczeniowego zdefiniowanego w art. 828 § 1 k.c. (zgodnie z którym w braku odmiennego zastrzeżenia umownego z mocy prawa, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania), co do zasady zakładowi ubezpieczeń nie przysługuje prawo dochodzenia od sprawcy szkody zwrotu wypłaconego odszkodowania. Dopuszczenie regresu w takiej sytuacji wypaczałoby cel i istotę ubezpieczenia, dlatego też możliwość jego dochodzenia jest ograniczona do taksatywnie wyliczonych, wyjątkowych przypadków. Przywołany powyżej przepis art. 43 ustawy jest przepisem o charakterze prewencyjno-represyjnym, spełniającym funkcję wychowawczą i z tych ważnych względów, dopuszczającym wyjątek od zasady przejęcia przez ubezpieczyciela ciężaru naprawienia szkody wyrządzonej w związku ruchem pojazdu mechanicznego, w ramach łączącej go z jego posiadaczem umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Przesłanką odpowiedzialności kierowcy takiego pojazdu, jest wyrządzenie przez niego szkody w warunkach niepożądanego społecznie negatywnego zachowanie ograniczającego poczucie bezpieczeństwa. Celem tego przepisu jest zatem w pierwszej kolejności wymuszenie społecznie pożądanych postaw sprawców zdarzeń drogowych, poprzez danie jasnego sygnału, że nie zasługuje na ochronę ubezpieczeniową, mimo zawartej umowy ubezpieczenia, ten kto powoduję szkodę zachowując się w sposób naganny.

Ułatwieniem w prawidłowym przypisaniu kierowcy okoliczności wymienionych w art. 43 są ustalenia zawarte w prawomocnym wyroku skazującym za przestępstwo, którym to orzeczeniem sąd cywilny jest związany (art. 11 k.p.c.). Oznacza to, że sąd cywilny musi przyjąć, że skazany popełnił przestępstwo, które mu zostało przypisane wyrokiem karnym (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14.04.1977 r.), w konsekwencji pozwany w procesie cywilnym nie może skutecznie bronić się zarzutami, jakoby nie popełnił przestępstwa, za które został skazany prawomocnym wyrokiem karnym, czy też nie wyrządził nim szkody. Z tych względów wobec prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Łasku w sprawie II K 688/10, rozstrzygającego kwestię winy pozwanego, za udowodnione Sąd uznał to, że pozwany spowodował wypadek samochodowy będąc w stanie nietrzeźwości, z którym to zachowaniem wiązało się powstanie szkody w kwocie objętej żądaniem pozwu, tym samym jest on zobowiązany do zwrotu na rzecz strony powodowej, wypłaconego przez nią zadośćuczynienia i odszkodowania, w ramach jej odpowiedzialności, z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych (co było okolicznością bezsporną). Stosownie do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego między innymi w wyrokach z dnia 10 lutego 1972 r. oraz z dnia 19 grudnia 1977 r., które nadal zachowały aktualność, wyłączona jest możliwość miarkowania odszkodowania przez sąd, gdyż art. 440 k.c. dotyczy wyłącznie stosunków między osobami fizycznymi, zaś zakład ubezpieczeń może prowadzić działalność wyłącznie jako osoba prawna. Jednakże Sąd rozpoznając roszczenie zakładu ubezpieczeń o zwrot wypłaconego świadczenia ubezpieczeniowego, sąd nie jest bezwzględnie związany wysokością faktycznie wypłaconego odszkodowania. Wysokość dochodzonego roszczenia regresowego podlega kontroli sądu. Granicą odpowiedzialności sprawcy szkody jest jej rzeczywista wysokość, przy czym w wypadku regresu nietypowego nie może ona przekraczać faktycznie wypłaconego przez ubezpieczyciela odszkodowania (w szerokim rozumieniu tego pojęcia obejmującym świadczenia zmierzające do naprawienia zarówno szkody majątkowej, jak i niemajątkowej). W toku procesu pozwany sprawca szkody może kwestionować wysokość i zakres świadczeń wypłaconych przez zakład ubezpieczeń podnosząc w szczególności, że ubezpieczyciel świadczył nadmiernie w stosunku do szkody poniesionej przez pokrzywdzonego. Jeżeli adresat roszczenia regresowego podniesie tego rodzaju zarzut, sąd musi zbadać zasadność zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela lub prawidłowość ustalenia przez ubezpieczyciela jego wysokości. Wykazanie przez sprawcę szkody, że zakład ubezpieczeń spełnił świadczenie zbędne lub nadmierne skutkować będzie oddaleniem lub odpowiednim obniżeniem wysokości dochodzonego roszczenia regresowego (zob. Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. komentarz. Warszawa 2012, uwaga 9 do art. 43). Zatem zakład ubezpieczeń może domagać się od kierującego pojazdem zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zadośćuczynienia. Jednakże przez wypłacone zadośćuczynienie, które należy zwrócić, nie należy rozumieć wszystkich kwot wypłaconych przez zakład ubezpieczeń, lecz tylko te kwoty, które w świetle stanu faktycznego i prawnego były uzasadnione.

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy stwierdzić należy, że w związku z doznanymi przez poszkodowaną we wskazanym wypadku drogowym uszkodzeniami ciała (...) S.A. przyznał na rzecz A. K. (1) w postępowaniu likwidacyjnym następujące kwoty: 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 226,38 zł przyznaną w dniu 27 grudnia 2010 r. tytułem odszkodowania, 300 zł przyznaną w dniu 27 grudnia 2010 r. tytułem zwrotu kosztów dojazdu. Przyznając powyższe kwoty na rzecz poszkodowanej (...) S.A. uwzględnił 50 % jej przyczynienia się do powstania szkody, jako że poszkodowana w dniu powstania szkody jechała z nietrzeźwym kierowcą G. K.. W dniu 28 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu wydał wyrok w sprawie o sygn. akt I C 115/11 z powództwa A. K. (1) przeciwko (...) S.A. i zasądził na rzecz A. K. (1) od (...) S.A. kwotę 75.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia oraz kwotę 483,56 zł tytułem odszkodowania. (...) S.A. wypłacił w/w kwoty na rzecz poszkodowanej w dniu 08 kwietnia 2013 r. Wypłacona przez powoda na rzecz A. K. (1) w wyniku realizacji przedmiotowego wyroku kwota łączna kwota 75.483,56 zł uwzględniała przyczynienie się poszkodowanej do powstania szkody. Łącznie ubezpieczyciel (...) S.A. zapłacił na rzecz poszkodowanej A. K. (1) kwotę 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 746,75 zł tytułem odszkodowania. Podstawą do wypłaty w/w kwot były najpierw ustalenia ubezpieczyciela, który w toku postępowania likwidacyjnego za pośrednictwem lekarzy orzeczników przyjął, iż w wyniku wypadku A. K. (1) doznała ona obrażeń ciała w postaci urazu wielonarządowego, obrzęku i stłuczenia mózgu z krwiakiem podpajęczynówkowym, złamania żuchwy oraz zęba 2 +, złamania odcinka szyjnego kręgosłupa w odcinku Cl z przemieszczeniem odłamu kostnego do kanału kręgowego, odmy opłucnowej prawostronnej, stłuczenia płuc, złamania żeber X i XI po stronie lewej, rany policzka lewego oraz licznych otarć i zadrapań skóry. Sąd Okręgowy w sprawie o sygn. akt I C 115/11 w oparciu o opinie powołanych w sprawie biegłych z kolei ustalił między innymi, że u powódki wystąpią przyspieszone procesy degeneracyjne i zwyrodnieniowe systemu nerwowego, procesy starzenia w postaci zaników mózgu oraz wiązanych z tym zaburzeń jego funkcji, że neurologicznie skutki urazu powódka będzie ponosić do końca życia oraz że powódka będzie wymagać wsparcia i pomoc przy podejmowaniu wielu decyzji oraz wykonywaniu odpowiedzialnych czynności. Rozważając nad wysokością należnego powodowi świadczenia regresowego Sąd wziął pod uwagę, że stan zdrowia poszkodowanej uległ nieprzewidywalnej wcześniej poprawie, co sprawia, iż rzeczywista wysokość szkody jest zdecydowanie niższa aniżeli przyjął to Sąd w sprawie o sygn. akt I C 115/11. Pomimo wyjątkowo niekorzystnych rokowań zdrowotnych dla poszkodowanej zawartych w pisemnych motywach orzeczenia, z przeprowadzonych na potrzeby niniejszego postępowania opinii biegłych wynika, że w połowie 2012 r. poszkodowana A. K. (1) odzyskała zdolność do pracy, że dolegliwości ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa już nie występują oraz że zasadnym jest więc uznanie, że do tego czasu w mniejszym bądź większym stopniu stan zdrowia poszkodowanej będący następstwem przedmiotowego wypadku mógł skutkować zmniejszającym się uszczerbkiem. Nadto biegły podkreślił, iż dysfunkcja narządu ruchu będąca następstwem przedmiotowego wypadku jedynie przez około 6-9 miesięcy mogła skutkować utrudnieniem poszkodowanej wykonywanie czynności tzw. życia codziennego oraz że jedynymi następstwami przedmiotowego wypadku są dolegliwości bólowe głowy. Powyższe skutkować musi przyjęciem, że przyznana przez ubezpieczyciela-powoda (...) S.A. poszkodowanej A. K. (1) tytułem zadośćuczynienia kwota 300.000 zł (przy przyjęciu 50 % przyczynienia się poszkodowanej do powstania szkody) jest zdecydowanie nadmierna i nieadekwatna do obrażeń poszkodowanej oraz do związanych z nimi cierpień fizycznych i psychicznych. W ocenie Sądu przyznana i wypłacona poszkodowanej kwota zadośćuczynienia jest wygórowana w stosunku do doznanej krzywdy i nie sposób przyjąć, aby była utrzymana w rozsądnych granicach.

W związku z powyższym Sąd uznał, że strona powoda bezpodstawnie wypłaciła A. K. (1) kwotę aż 150.000 zł (300.000 zł – 150.000 zł [50 % przyczynienia]) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i zasądził od pozwanego G. K. na rzecz (...) SA Oddział w Ł. kwotę 75.000 zł, którą to kwotę uznał za adekwatną w stosunku do krzywdy, jakiej poszkodowana doznała wskutek zdarzenia z dnia 29 czerwca 2009 roku i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Sąd uwzględnił również roszczenie o odsetki za opóźnienie od zasądzonej kwoty 75.000 zł od dnia 03 lutego 2012 roku. Roszczenie to znajduje uzasadnienie w art. 481 §1 k.c. oraz w fakcie, że przed tą datą pozwany był wzywany do zapłaty (art. 455 k.c.) i pismem z dnia 03 lutego 2012 r. zwrócił się do powoda o rozłożenie należności na raty, czym uznał roszczenie.

Sąd mając na uwadze, że obie strony postępowania w tym samym zakresie zarówno wygrały jak i przegrały sprawę, w oparciu o zasadę wynikającą z art. 100 k.p.c. koszty zastępstwa prawnego pomiędzy stronami wzajemnie zniósł. O pozostałych kosztach procesu należnych od pozwanego Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. uznając, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek nakazujący odstąpienie od zasady odpowiedzialności za wynik procesu.