Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie, I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2013 r. w Lublinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) przy ul. (...)
w M.

o uchylenie uchwał ewentualnie o ustalenie nieistnienia uchwał

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia
27 listopada 2012 r., sygn. akt I C 482/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w M. na rzecz powoda (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 312/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27.11. 2012 r., Sąd Okręgowy w Siedlcach ustalił,
że uchwały pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy
ul. (...) w M. z dnia 19.03.2012 r. Nr (...),
Nr (...), Nr (...) i Nr (...) nie istnieją oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda (...) Spółki z o.o. w M. koszty procesu w kwocie 997 zł.

W uzasadnieniu Sąd I instancji podał, że powód (...) sp. z o.o.
w M. jest właścicielem lokali w budynku położonym
w M. przy ul. (...) i członkiem wspólnoty mieszkaniowej tej nieruchomości. W budynku mieszkalnym w M. przy ul. (...) znajdują się lokale mieszkalne. Udział powoda wynosi (...).

W dniu 19 marca 2012r. odbyło się zebranie właścicieli lokali Wspólnoty Mieszkaniowej u. D. (...). Na tym zebraniu była głosowana uchwała
nr (...) w sprawie zmiany sposobu głosowania w taki sposób, iż na jednego właściciela przypada jeden głos oraz, że taki sposób głosowania dotyczy uchwał w sprawie przyjęcia sprawozdania z działalności zarządu za okres
od 1.04.2011r. do 31.12.2011r., w sprawie przyjęcia sprawozdania finansowego za rok 2011, w sprawie udzielenia zarządowi absolutoriom, w sprawie przyjęcia planu gospodarczego, w sprawie wysokości zaliczki w 2012r., w sprawie powołania funduszu remontowego na 2012r., w sprawie regulaminu porządku domowego, w sprawie odwołania zarządu wspólnoty, w sprawie powołania zarządu wspólnoty, w sprawie udzielenia zarządowi upoważnienia do zmiany -umów z dostawcami usług i mediów. Jak wynika z karty do głosowania właścicieli nad uchwałą nr (...) za podjęciem tej uchwały oddano 52 głosy, co daje (...) (...) udziałów, przeciw - 2 głosy, co daje(...), (...), nieobecnych było 19, co daje (...) (...) udziałów. Właściciele nie potwierdzali na karcie do głosowania faktu oddania głosu swoim podpisem. Po zebraniu powstała lista podpisów dotycząca uchwały nr (...) w sprawie zmiany sposobu głosowania, z której wynika, iż głosy były zbierane również w trybie indywidualnym.
Z listy tej wynika, iż głos za podjęciem uchwały oddało 56 właścicieli.

Oprócz wymienionej uchwały nr (...) na zebraniu głosowane były uchwały:

- nr (...) w sprawie przyjęcia sprawozdania z działalności zarządu
za okres od 1.04.2011 r. do 31.12.2011 r.,

- nr (...) w sprawie przeniesienia zebrania na inny termin,

- nr (...) w sprawie przyjęcia sprawozdania finansowego za rok 2011,

- nr (...) w sprawie udzielenia zarządowi absolutoriom za działalność
w 2011r.,

- nr (...) w sprawie przyjęcia planu gospodarczego na rok 2012,

- nr (...) w sprawie nie głosowania uchwały o wysokości funduszu remontowego na rok 2012,

- nr (...) w sprawie zmian w składzie zarządu wspólnoty - odwołanie zarządu w składzie (...),

- nr (...) w sprawie powołania nowego zarządu wspólnoty w składzie (...), M. R., P. R. (1),

- nr (...) w sprawie udzielenia nowemu zarządowi w składzie (...), M. R., P. R. (1) upoważnienia do zmiany umów z dostawcami usług i mediów dla wspólnoty,

- nr (...) w sprawie Regulaminu Porządku Domowego dla Wspólnoty przedstawionego przez (...) Sp. z o.o.,

Protokół z zebrania został sporządzony w dniu 23 marca 2012r. przez protokolanta E. B.

Listę udziałów właścicieli lokali na zebranie w dniu 19 marca 2012r. przygotowała firma administrująca wspólnotą (...) Sp. z o.o.
w W.. Do udziału właścicieli w nieruchomości wspólnej zostały dodane działy właścicieli w garażu wielostanowiskowym, stanowiącym współwłasność. Niepodzielny udział współwłaścicieli w garażu wielostanowiskowym wynosi (...) (...).

W dniu 25 kwietnia 2012r. zarząd wspólnoty wybrany na zebraniu dniu 19 marca 2012r. skierował do właścicieli lokali pismo zawierające zestawienie uchwał głosowanych na zebraniu w dniu 19 marca 2012r. Z zestawienia wynika, iż za uchwałą nr (...) w sprawie zmiany sposobu głosowania na „jeden właściciel- jeden głos” oddano 56 głosów, co stanowi (...) (...) udziałów
tj. 53,1%, przeciw 2 głosy co stanowi (...) (...). 34,2%.

Zgodnie z art. 25 ust. l ustawy o własności lokali, właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub
z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy.

Wynikające z art. 25 ustawy o własności lokali uprawnienie każdego
z właścicieli lokali do zaskarżenia uchwały wspólnoty jest jednym z elementów uprawnień współwłaścicieli do sprawowania zarządu. Tym niemniej skuteczność tego żądania uzależniona jest od wykazania jednej z przesłanek wskazanych w powyższym przepisie, a więc wykazania, że zaskarżona uchwała jest niezgodna z przepisami prawa lub umową współwłaścicieli (przy czym
o sprzeczności z prawem można mówić także wtedy, gdy uchwała z formalnego punktu widzenia nie narusza żadnego przepisu, lecz jest niekorzystna
z gospodarczego albo osobistego punktu widzenia), albo że narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza interesy właściciela. Niezgodność uchwały z prawem może wynikać nie tylko
z treści uchwały, ale także z wad postępowania prowadzących do jej podjęcia. Skarżący może podnieść zarzuty merytoryczne skierowane przeciwko treści uchwały, a także zarzuty formalne. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar wykazania zarzutów spoczywa na powodzie żądającym uchylenia uchwały.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 a powództwo może być wytoczone przeciwko wspólnocie mieszkaniowej w terminie 6 tygodni od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów. Zaskarżone uchwały głosowane były na zebraniu w dniu 19 marca 2012 r. Przewodniczący poinformował obecnych, iż została przyjęta uchwała
nr (...) w sprawie zmiany sposobu głosowania. Zatem termin do zaskarżenia uchwał upływał w dniu 1 maja 2012 r., a ponieważ był to dzień wolny
od pracy, w następnym dniu roboczym tj. 2 maja 2012 r. i w tej dacie powództwo wpłynęło do Sądu. Sąd uznał zatem, iż uchwały zostały zaskarżone w ustawowym terminie.

Nie mniej jednak już sama kwestia, kiedy uchwała nr (...) została podjęta budzi wątpliwości, gdyż w dniu 19 marca 2012 r. przewodniczący zebrania P. R. (2) ogłosił, że uchwała została podjęta, a następnie zbierano głosy w trybie indywidualnym. Brak jest możliwości ustalenia na podstawie przeprowadzonych dowodów do kiedy odbywał się zbieranie głosów. Skoro zatem jeszcze po 19 marca 2012r. były zbierane głosy, to
o podjęciu uchwały można mówić z dniem, w którym zbieranie głosów zostało zakończone. Dla ustalenia, czy powód w terminie zaskarżył uchwałę ma to znaczenie drugorzędne, bowiem przy przyjęciu, iż w drodze indywidualnego zbierania głosów uchwała została podjęta po 19 marca 2012r., to powództwo także zostało wniesione w terminie.

W przedmiotowej sprawie powodowie podnieśli szereg zarzutów formalnych związanych z podjęciem zaskarżonych uchwał. Zarzuty te sprowadzają się do dwóch głównych kwestii, a mianowicie wadliwego podjęcia uchwały nr (...) w sprawie zmiany sposobu głosowania w związku
z błędnym liczeniem głosów, zamiast według udziałów, według zasady przyznającej jednemu właścicielowi jeden głos oraz uwzględnieniu w wielkości udziału przypadającemu poszczególnym właścicielom w nieruchomości wspólnej udziału w garażu wielostanowiskowym, a także objęcie zmienionym trybem głosowania wszystkich pozostałych uchwał poddanych pod głosowanie w trakcie zebrania.

Powodowie zakwestionowali sposób podjęcia na zebraniu w dniu
19 marca 2012r. , uchwały nr (...) w sprawie zmiany sposobu głosowania
i przejście na tryb „jeden właściciel – jeden głos”. Sąd podzielił zarzuty powoda w tym zakresie. W szczególności zasadny jest zarzut, iż w przypadku tej wspólnoty nie mógł mieć zastosowania przepis art. 23 ust. 2 a ustawy
o własności lokali.

Zgodnie z art. 23 ust. 2a głosowanie według zasady, że na każdego właściciela przypada jeden głos wprowadza się na każde żądanie właścicieli lokali posiadających łącznie co najmniej 1/5 udziałów w nieruchomości wspólnej w sytuacji, kiedy suma udziałów w nieruchomości wspólnej nie jest równa 1, albo większość udziałów należy do jednego właściciela bądź obydwa te warunki zostały spełnione łącznie. W przedmiotowej sprawie wymienione przesłanki z art. 23 ust. 2 a nie były spełnione, bowiem ani większość udziałów nie należy do jednego właściciela, a suma udziałów w nieruchomości wspólnej jest równa jeden, a zatem wprowadzenie głosowania według zasady tryb „jeden właściciel – jeden głos” powinno odbyć się na podstawie głosowania większością głosów właścicieli lokali liczoną według wielkości udziałów. Błędne było zatem przekonanie uczestniczących na zebraniu właścicieli lokali, iż zmiana sposobu głosowania może odbyć się na „każde żądanie właścicieli”.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 uchwały zapadają większością głosów właścicieli lokali liczoną według wielkości udziałów, chyba, że w umowie lub uchwale podjętej w tym trybie postanowiono, że w określonej sprawie na każdego właściciela przypada jeden głos.

W przedmiotowej sprawie zatem uchwała w sprawie zmiany sposobu głosowania mogła być podjęta przez właścicieli większością głosów liczoną według wielkości udziałów. Jak wynika z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków E. B., M. J. oraz M. R., I. B., P. R. (2), komisja skrutacyjna dokonała przeliczenia liczby głosów według wielkości udziałów i przewodniczący ogłosił, iż uchwała została podjęta. W tej sytuacji nie znajdują żadnego uzasadnienia dalsze działania członków wspólnoty polegające za zbieraniu głosów w trybie indywidualnym. Skoro zatem podjęto decyzję
o indywidualnym zbieraniu głosów, uchwała nr (...) w dniu 19 marca 2012r. nie została podjęta i wskazany w niej tryb głosowania nie mógł być przyjęty do kolejnych uchwał głosowanych na tym zebraniu tj. uchwał nr(...) (...),
a zatem uchwały te głosowane były w sposób wadliwy.

Zeznania świadka D. S., zarządcy wspólnoty, oraz członków zarządu pozwanego M. W. i T. P. wskazują
na szereg uchybień proceduralnych, a mianowicie, iż sposób głosowania „jeden właściciel – jeden głos” został przyjęty na żądanie właścicieli lokali,
a większość głosów została obliczona nie według udziałów, tylko według tej zasady, że uchwałę głosowano dwukrotnie, lista na której właściciele potwierdzili podpisem oddanie powstała po zebraniu, a protokół z zebrania powstał 23-25 marca 2012r. oraz, że nie jest możliwe ustalenie, które głosy zostały oddane na zebraniu, które po zebraniu, ilość głosów różni się. Sąd uznał te zeznania za wiarygodne.

Skoro według twierdzeń pozwanych uchwała ta była podjęta na zebraniu w dniu 19 marca 2012r., to nie znajduje uzasadnienia zbieranie głosów czy potwierdzenia oddania głosu podpisem na liście. Przepisy ustawy o własności lokali nie wymagają takiego potwierdzenia, ale niewątpliwie w sytuacji zaskarżenia uchwały istnienie takiej listy umożliwia weryfikację obliczeń głosów.

Dalej, protokół z zebrania powstał w dniu 23 marca 2012r., a nie w dniu zebrania. Zawiera informację, iż głosy będą zbierane indywidualnie, podczas, gdy ze zgodnych zeznań stron i świadków wynika, iż taka informacja nie została podana na zebraniu.

Z zeznań M. R., I. B. i P. R. (2) należy wyprowadzić wniosek, iż uzupełnianie listy podpisami, zbieranie głosów było konsekwencją kwestionowania przez powoda prawidłowości przebiegu głosowania.

Niezależnie od wskazanych uchybień do jakich doszło na zebraniu właścicieli lokali w dniu 19 marca 2012r. kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma sposób policzenia głosów, a właściwie przeliczenia głosów według wielkości udziałów. W tym zakresie powód zarzucił, iż błędnie zostały zsumowane udziały poszczególnych właścicieli w nieruchomości wspólnej z ich udziałami w garażu wielostanowiskowym. Sąd stwierdził, iż nieprawidłowo została przygotowana list udziałów właścicieli lokali. Obejmowała ona udział właściciela lokalu z tytułu udziału we współwłasności związanego z lokalem mieszkalnym, który został zsumowany z udziałem związanym ze współwłasnością garażu wielostanowiskowego. Lista ta została przygotowana przez administratora wspólnoty spółkę (...) spółka z o.o.
w W., co potwierdził świadek D. S.. Sąd zgodził się
z pozwanym, iż ze strony właścicieli nie ma tu żadnego zawinienia w tym zakresie. Okoliczność ta ma jednak znaczenia dla prawidłowości podjęcia uchwały.

Zdaniem pozwanego ponieważ ani ustawa ani praktyka sądowa nie ustaliła sposobu głosowania współwłaścicieli garażu wielostanowiskowego
i w związku z tym dopuszczalne jest sumowanie udziałów. Przy liczeniu przyjęto zasadę, iż Każdemu właścicielowi lokalu mieszkalnego przysługuje głos powiększony o ego udział w garażu wielostanowiskowym pozostającym we współwłasności.

W tym zakresie w doktrynie i orzecznictwie wyrażane są dwa odmienne stanowiska. Według jednego wyrażonego przez Jerzego Ignatowicza (Komentarz do ustawy o własności lokali, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1995), w sytuacji, kiedy prawo własności lokalu przysługuje kilku osobom, każdy współwłaściciel uczestniczy w głosowaniu nad uchwałami wspólnoty mieszkaniowej, a siłę jego głosu określa jego udział we własności lokalu. Przeciwne stanowisko zajął Roman Dziczek (Własność lokali, komentarz. LexisNexis, Warszawa 2012) wskazując, iż udział w nieruchomości wspólnej przysługuje łącznie wszystkim współwłaścicielom jednego lokalu, co oznacza, iż w głosowaniu winien brać udział jeden przedstawiciel współwłaścicieli lokalu, głosujący w uzgodniony przez nich sposób. W razie zaś niemożności uzgodnienia jednolitego stanowiska współwłaściciele mogą zwrócić się do Sądu na podstawie przepisów kodeksu cywilnego o zarządzie rzeczą wspólną.

Także w orzecznictwie sądów powszechnych nie ma w tym zakresie spójności. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyraził pogląd, iż każdy współwłaściciel lokalu może oddawać głosy nad uchwałami wspólnoty mieszkaniowej niezależnie od pozostałych współwłaścicieli, a siła jego głosu obliczana jest poprzez pomnożenie wielkości udziału danej osoby we współwłasności lokalu przez wielkość udziału we współwłasności nieruchomości wspólnej przypadającej na ten lokal (ACa 601/08 z dnia
7 sierpnia 2008r., niepubl.). Przeciwne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny
w Warszawie w wyroku z dnia 17 listopada 2011 r. (IACa 464/11, LEX 1120136) wypowiadając się, iż udział w nieruchomości wspólnej ma charakter niepodzielny, a przy obliczaniu głosów niedopuszczalne jest doliczanie udziałów przysługujących poszczególnym współwłaścicielom w przedmiocie współwłasności.

Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie podzielił stanowisko, że udział w nieruchomości wspólnej przysługuje niepodzielnie wszystkim współwłaścicielom jednego lokalu oraz, że współwłaściciele w głosowaniu powinni zajmować jedno stanowisko. Pogląd taki można wyprowadzić
z dotychczasowych orzeczeń Sądu Najwyższego (uchwała z 13.10.2003r.
III CZP 65/03, OSNC 2004/12/189, uchwała z 14 lipca 2005r. III CZP 43/05, OSNC 2006/6/98, wyrok z 26.04.2006r., II CSK 47/06, OSNC 2007/2/32).

Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 grudnia 2012r. (III CZP 82/12, niepubl.), w odpowiedzi na zagadnienie prawne skierowane przez Sąd Apelacyjny w Katowicach, stwierdzając, iż prawo głosu wynikające z udziału w nieruchomości wspólnej związanego z odrębną własnością lokalu przysługuje niepodzielnie współwłaścicielom lokalu.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie za niedopuszczalne uznał sumowanie udziałów właścicieli poszczególnych lokali w nieruchomości wspólnej z ich udziałem w garażu wielostanowiskowym. W ocenie Sądu przeliczenie głosów według udziałów było błędne, w konsekwencji błędne było ustalenie wyników głosowania na skutek niewłaściwego sposobu liczenia głosów przez doliczanie udziału w garażu wielostanowiskowym. W sprawie niniejszej uchwała
nr (...) została podjęta głosami reprezentującymi (...) (...), przy przyjęciu, iż głosowało 52 osoby i (...) (...) przy przyjęciu, iż głosowało 56 osób,
z uwzględnieniem udziałów w garażu wielostanowiskowym, zaś udziały
w garażu wynoszą (...) (...). Po odjęciu udziałów w garażu uzyskujemy (...) (...), przy przyjęciu, iż głosowało 52 osoby, zaś (...) (...) przy przyjęciu, iż głosowało 56 osób. Przeliczenie udziałów w głosowaniu za zmianą sposobu głosowania na „jeden właściciel – jeden głos” z pominięciem udziałów właścicieli lokali w garażu wielostanowiskowym, którzy nie zajęli jednolitego stanowiska powoduje, iż za uchwałą nie głosowała większość właścicieli liczona według wielkości udziałów. Oznacza to, że podjęto ją z naruszeniem ustawowego wymogu większości głosów, liczonej według wielkości udziałów (art. 23 ust. 2 u.w.l.). W konsekwencji taka uchwała w ogóle nie stanowi wyrażenia woli zebrania współwłaścicieli, a zatem należy ją zakwalifikować jako uchwałę nieistniejącą. W ocenie Sądu nie mamy tu do czynienia z uchwałą podjętą niezgodnie z przepisami prawa, o jakiej mowa w art. 25 ust. 1 u.w.l., gdyż o niezgodności z prawem uchwały można orzekać tylko wtedy, kiedy uchwała istnieje.

Zgodnie z poglądami doktryny i orzecznictwa uchwała nieistniejąca
to taka przy której podejmowaniu dopuszczono się tak istotnych uchybień, że
w ogóle trudno mówić o tym, że doszło do wyrażenia woli przez członków wspólnoty. Panuje zgoda co do tego, że przykładem takiej uchwały nieistniejącej jest uchwała podjęta bez wymaganego statutem quorum lub bez wymaganej większości głosów (przykładowo orzeczenia Sądu Najwyższego:
z dnia 9 października 1972 r., II Cr 171/72, OSNC 1973, nr 7 - 8, poz. 135,
w którym podjętą w takich warunkach uchwałę uznano co prawda
za "bezskuteczną", ale odpowiada to obecnie używanemu pojęciu uchwały nieistniejącej; z dnia 14 kwietnia 1992 r., I CRN 38/92, OSNC 1993, nr 3, poz. 45; z dnia 4 lutego 1999 :., II CKN 804/ 98, OSNC 1999, nr 10, poz. 171, czy
z dnia 24 czerwca 1994 r., III CZP 81/94, OSNC 1994, nr 12, poz. 241). Orzeczenia te dotyczą uchwał organów spółdzielni lub organów spółek,
ale niewątpliwie odpowiednio mogą znaleźć zastosowanie na gruncie uchwał podejmowanych przez wspólnoty mieszkaniowe. W wyroku z dnia 23 lutego 2006r. Sąd Najwyższy również wyraził pogląd, iż uchwała podjęta bez wymaganej większości głosów to uchwała nieistniejąca (I CK 336/05,
Lex 424423).

Powództwo o ustalenie nieistnienia uchwał Sąd uznał za zasadne, przy czym odnosi się ono do uchwał nr (...), nr (...), nr (...) i (...), które według twierdzenia pozwanej wspólnoty zostały podjęte i wywołują skutki prawne. W ocenie Sądu powód ma interes prawny w wyeliminowaniu tych uchwał z obrotu prawnego. Jeżeli chodzi o uchwały:

- nr (...) w sprawie przyjęcia sprawozdania z działalności zarządu za okres
od 1 kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r.,

- nr (...) w sprawie przeniesienia zebrania na inny termin,

- nr (...) w sprawie przyjęcia sprawozdania finansowego za 2011 rok,

- nr (...) w sprawie udzielenia zarządowi absolutorium za działalność
w 2011 r.,

- nr (...) w sprawie przyjęcia planu gospodarczego na 2012 r.,

- nr (...) w sprawie regulaminu porządku domowego dla wspólnoty

to nie zostały one podjęte, gdyż nie zdobyły większości głosów nawet tej liczonej błędnie, a zatem powód nie ma interesu prawnego w żądaniu ustalenia ich nieistnienia. Uchwała nr(...)w sprawie nie głosowania uchwały
o wysokości funduszu remontowego na 2012r., nie wywołuje żadnych skutków prawnych, stąd powód także nie ma interesu prawnego w żądaniu ustalenia jej nieistnienia.

Mając powyższe na uwadze i na podstawie art. 189 kpc w zw. z art. 23 ust. 2 ustawy o własności lokali Sąd uznał za zasadne powództwo o ustalenie nieistnienia uchwał nr (...), (...) i (...). W pozostałej części Sąd oddalił powództwo wobec braku interesu prawnego powoda w dochodzeniu ustalenia nieistnienia uchwał nr (...)

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc. Sąd zasądził od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w M. kwotę 997 zł tytułem zwrotu kosztów procesu
na którą składają się koszty opłaty od pozwu w kwocie 800 zł ustalone
na podstawie art. 27 pkt 9 ustawy z dnia 28 czerwca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010r., nr 90, poz. 594 ze zm.) oraz koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie §10 ust. l pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.).

W złożonej apelacji pozwana zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1)  niewłaściwą wykładnię art. 23 ust. 2 ustawy o własności lokali poprzez przyjęcie, że prawo głosu wynikające z udziału w nieruchomości wspólnej związanego z odrębną własnością lokalu przysługuje niepodzielnie współwłaścicielom lokalu;

2)  obrazę art. 102 kpc poprzez jego niezastosowanie i obciążenie pozwanej kosztami postępowania w sytuacji, gdy osoby reprezentujące stronę powodową jednocześnie pełniły obowiązki członków Zarządu Wspólnoty, będąc tym samym wspólnie z zarządcą zobowiązanymi
do przygotowania na zebranie wspólnoty prawidłowo sporządzonej listy udziałów współwłaścicieli, co oznacza, że okoliczność ta stanowi wypadek szczególnie uzasadniony.

Wniosła o jego zmianę i oddalenie powództwa, a na wypadek nie uwzględnienia zarzutu z punktu 1, o zmianę wyroku w zakresie orzeczenia
o kosztach procesu poprzez nie obciążenie pozwanej kosztami procesu za I,
a także za II instancję.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja podlega oddaleniu.

Podniesione w apelacji zarzuty są bezpodstawne i nie mogą prowadzić
do podważenia zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny podziela wszystkie ustalenia i wnioski Sądu I instancji i uznaje je za własne.

Wbrew twierdzeniu apelacji Sąd I instancji nie dopuścił się niewłaściwej wykładni treści art. 23 ust. 2 ustawy o własności lokali, gdyż stanowisko tego Sądu, że prawo głosu wynikające z udziału w nieruchomości wspólnej związanej z odrębną własnością lokalu przysługuje niepodzielnie współwłaścicielom tego lokalu (tutaj garażu wielostanowiskowego) ma pełne potwierdzenie w jednolitym stanowisku Sądu Najwyższego w tym zakresie, które tenże Sąd powołał.

Podkreślić należy, że przywołane przez Sąd I instancji orzeczenia Sądu Najwyższego nie dotyczą tylko „małych” wspólnot, lecz mają charakter uniwersalny, a w ostatniej uchwale z dnia 12.12.2012 r., III CZP 82/12 (OSNC 2013, z. 6, poz. 75), Sąd Najwyższy rozważając wszelkie argumenty stwierdził, iż nie znalazł podstaw do odstąpienia od poglądów dotychczas wyrażonych
w orzecznictwie tego Sądu.

Odmienny pogląd pozwanej Wspólnoty w tym zakresie nie może więc odnieść skutku.

Bezpodstawny jest też zarzut obrazy przez Sąd I instancji art. 102 kpc, gdyż stanowisko pozwanej było i jest wewnętrznie sprzeczne.

Pozwana wnosiła o zastosowanie w sprawie art. 102 kpc powołując się na to,
że to „poprzedni” zarząd przygotował wadliwą listę udziałów współwłaścicieli, a jednocześnie przez cały czas wnosi o oddalenie powództwa twierdząc,
iż udziały te zostały określone prawidłowo. Takie też stanowisko zajmuje
w apelacji. Taka postawa jest sprzeczna z zasadą słuszności na której oparta jest treść art. 102 kpc.

Pozwana mogła zająć konsekwentne stanowisko i gdyby przy pierwszej czynności uznała żądanie pozwu to zgodnie z art. 101 kpc to jej mógłby przysługiwać zwrot kosztów procesu.

Pozwana nie tylko, że tego nie uczyniła, ale wniosła apelację. Mogła
to oczywiście uczynić, ale w takich okolicznościach nie może powoływać się
na art. 102 kpc.

Z tych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc orzekł jak
w sentencji.

O kosztach procesu za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 i 391 § 1 kpc oraz § 2 ust. 1 i 2, § 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 i § 12
ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, ze zm.), gdyż z tych samych przyczyn co przed Sądem I instancji (o czym wyżej), brak jest podstaw do zastosowania w sprawie art. 102 kpc.

Koszty te to 75 % stawki minimalnej wynagrodzenia pełnomocnika (radcy prawnego) powoda.