Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 maja 2018r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Poręba

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Nowobilska

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2018r. w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z wniosku T. M. (1) i J. S. (1)

przy uczestnictwie Gminy Ł., M. M. (1), Z. S., J. G. (1)

o zasiedzenie

postanawia

I.  ujawnić, iż działka o numerze (...) o powierzchni 3,7377 ha położona w Ł., dla której Sąd Rejonowy w Nowym Sączu prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) podzieliła się na działki o numerach (...) o powierzchni 1,7201 ha, (...) o powierzchni 0,4927 ha i (...) o powierzchni 1,5249 ha zgodnie z mapą geodezyjną dla celów sądowych sporządzoną przez biegłego z zakresy geodezji T. M. (2) wpisaną do Ewidencji (...) Ośrodka (...) w N. w dniu 6 kwietnia 2018 roku pod nr (...), jako załącznik do opinii z dnia 3 marca 2018 roku,

II.  stwierdzić, iż T. M. (1) i M. M. (1) z dniem 16 grudnia 2007 roku nabyli w drodze zasiedzenia na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej własność nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) (szczegółowo opisana w pkt I postanowienia),

III.  stwierdzić, iż J. S. (1) i Z. S. z dniem 16 grudnia 2007 roku nabyli w drodze zasiedzenia na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej własność nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) (szczegółowo opisana w pkt I postanowienia),

IV.  stwierdzić, iż J. G. (2) i J. G. (1) z dniem 16 grudnia 2007 roku nabyli w drodze zasiedzenia na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej własność nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) (szczegółowo opisana w pkt I postanowienia),

V.  stwierdzić, iż wnioskodawcy i uczestnicy postępowania ponoszą koszty związane ze swoim udziałem w sprawie.

Z:/

1. (...)

2. (...)

3. (...)

Dnia(...)

Sygn. akt I Ns 839/16

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 29 maja 2018 roku.

Wnioskodawca T. M. (1), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, domagał się stwierdzenia, iż nabył wraz z żoną M. M. (1), na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej, w drodze zasiedzenia z dniem 16 grudnia 2007 roku, własność nieruchomości stanowiącej południową część działki ewidencyjnej nr (...), położonej w Ł., objętej kw nr (...).

Wnioskodawca J. S. (1) domagał się z kolei stwierdzenia, iż nabył wraz z żoną Z. S., na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej, w drodze zasiedzenia z dniem 16 grudnia 2007 roku własność nieruchomości stanowiącej północną część działki ewidencyjnej nr (...), położonej w Ł., objętej kw nr (...) (k.3-6, k. 1-5 akt I Ns 840/16).

W uzasadnieniu swych wniosków wnioskodawcy wskazali, iż właścicielem wskazanej nieruchomości jest obecnie Gmina Ł. na podstawie decyzji z dnia 4 grudnia 1992 roku – działka nr (...) wchodziła w skład mienia gromadzkiego pod nazwą (...), podzielonego następnie w drodze nieformalnej umowy przez II wojną światową. Uległa ona następnie podziałowi na działki nr (...). W posiadanie północnej części działki (...) weszli poprzednicy prawni wnioskodawcy J. S. (1) – jego rodzice, a dokumentem potwierdzającym ich posiadanie na dzień 4 listopada 1971 roku jest protokół z dnia 15 grudnia 1977 roku. Po śmierci rodziców posiadanie północnej części działki nr (...) przejął J. S. (1). Posiadaczem południowej części działki był natomiast S. M., który przekazał je synowi T.. Wnioskodawcy i ich poprzednicy prawni prowadzili na tej działce gospodarkę leśną, prowadzili na niej prace pielęgnacyjne, nasadzenia i pobierali drewno na opał. Nikt nie zakłócał ich posiadania, nie prowadzili żadnych sporów pomiędzy sobą ani z osobami trzecimi. Granica posiadania pomiędzy wnioskodawcami ustalona jest w terenie, ale nie jest uwidoczniona na mapie.

Postanowieniem z dnia 28 listopada 2016 roku Sąd połączył do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawę z wniosku T. M. (1) ze sprawą z wniosku J. S. (1) (k. 48).

Uczestniczka Gmina Ł. nie uznała żądania wniosku i wniosła o jego oddalenie (k. 37-40).

W uzasadnieniu wskazała, iż przedmiot zasiedzenia znajduje się w wyłącznym posiadaniu właściciela, a zatem stan ujawniony w księdze wieczystej jest zgodny z rzeczywistym stanem prawnym. Księga wieczysta została założona w 1993 roku na podstawie Decyzji Wojewody (...) z dnia 4 grudnia 1992 roku, stwierdzającej nabycie przez Gminę nieodpłatnie nieruchomości uregulowanej w LWh 26 - była to decyzja ostateczna. Nieruchomość ta stanowi las, do którego dostęp ma nieograniczona liczba osób, każdy może wejść w celu zbierania grzybów czy chrustu na opał, co nie oznacza władania nieruchomością i nie pozbawia posiadania właściciela. Gmina mimo ograniczonych możliwości korzystania z nieruchomości leśnej zajmuje się pielęgnacją lasu (czyszczenie, wycinka obumarłych drzew) w miarę potrzeby, zaś pozyskiwanie przez wnioskodawców drewna na opał – poza tym, że budzi wątpliwości, co do legalności tego procederu – nie stanowi o posiadaniu przez nich nieruchomości. Uczestnika wskazała, że wnioskodawcy nie zamanifestowali swego posiadania, nie dokonali ogrodzenia działki, nie sprzeciwili się innym osobom korzystającym z lasu.

W piśmie procesowym z dnia 15 listopada 2016 roku J. G. (2) wniósł o dopuszczanie jego i J. G. (1) do udziału w sprawie w charakterze uczestników i stwierdzenie nabycia przez nich przez zasiedzenie – z dniem 16 grudnia 2007 roku – środkowej części działki ewid. nr (...) położonej w Ł. oraz wydzielenie z działki nr (...) posiadanej przez nich działki (k. 54).

W uzasadnieniu wskazał, iż wraz z żoną są posiadaczami tej części działki nr (...) od 1979 roku, użytkują ją jako działkę leśną, a posiadanie przejęli po rodzicach żony – W. i J. K..

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2016 roku Sąd wezwał J. G. (2) i J. G. (1) do udziału w sprawie w charakterze uczestników (k. 55/1).

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie przedstawia się następująco:

Działka nr (...) o pow. 3,7377 ha położona w Ł., objęta jest kw nr (...), w której jako właściciel hipoteczny figuruje Gmina Ł., na podstawie Decyzji Wojewody (...) nr (...).IV. (...) z dnia 4 grudnia 1992 roku.

Dowód: /kw (...) k. 15-17/.

Działka ta powstała w wyniku podziału działki nr (...) (na działki nr (...)), która wchodziła w skład terenów położonych na górze zwanej J., objętych co najmniej od okresu powojennego nieformalną wspólnotą gruntową. Członkowie Wspólnoty J. podzielili pomiędzy sobą grunty w ten sposób, że każdy z nich użytkował określoną część gruntu na górze J., każdy zajmował się swoją częścią lasu – granice użytkowania były stałe i wszystkim wiadome, a poszczególni członkowie Wspólnoty przypadające im fragmenty lasu traktowali jako całość ze swoimi gospodarstwami rolnymi. W protokole ustalenia stanu użytkowania gruntu z dnia 15 grudnia 1977 roku jako władający działką nr (...) figuruje W. S..

Postanowieniem tut. Sądu z dnia 31 grudnia 1996 roku Sąd stwierdził nabycie własności poszczególnych działek wchodzących w skład gruntów dawnej Wspólnoty J. na rzecz: W. D. (działki nr (...)), W. K. ((...)), E. G. ((...)), S. K. (1) ((...) i (...)). Z kolei na mocy postanowienia z dnia 30 grudnia 2011 roku własność działki nr (...) nabyli w drodze zasiedzenia z dniem 27 maja 2005 roku A. i M. M. (2) na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej w 1/3, S. K. (2) w 1/3 i A. K. w 1/3.

Działka nr (...) była użytkowana przez poprzedników prawnych wnioskodawców i uczestnika J. G. (2): północną część działki posiadali najpierw W. i J. S. (2), którzy zawarli ze spadkobiercami P. i S. C. w 1957 roku tymczasową umowę kupna i sprzedaży, a następnie po ich śmierci posiadanie przejął ich syn J. S. (1). Z kolei południową część działki nr (...) od 1973 roku posiadał S. M., który otrzymał ją od ciotki Z. N.. W 2005 roku S. M. przekazał gospodarstwo wraz z tą częścią działki nr (...) synowi T. M. (1). Środkową część działki posiadali W. i J. K., którzy przekazali posiadanie tej nieruchomości córce J. G. (1) i zięciowi J. G. (2), po ich ślubie.

T. M. (1), J. S. (1) i J. G. (2) użytkowali wraz z rodzinami wskazane fragmenty działki nr (...), pielęgnowali je dokonując czyszczenia lasu, usuwania zeschniętych gałęzi, obumarłych drzew, a kilkukrotnie również nasadzania nowych, zebrane drzewo wykorzystywali na opał i do bieżących potrzeb gospodarstwa. Nie było sporów co do granic użytkowania pomiędzy wnioskodawcami i uczestnikiem J. G. (2), właściciele sąsiednich gruntów i okoliczni mieszkańcy uważali ich za właścicieli, nikt inny tych fragmentów działki nie użytkował. W szczególności Gmina mimo komunalizacji działki w grudniu 1992 roku nie wykonywała na niej żadnych prac, pracownicy Gminy nie byli widywani na tym terenie w celu wykonania prac pielęgnacyjnych. Gmina nie występowała również o wydanie nieruchomości do wnioskodawcy. Do dnia dzisiejszego o sposobie użytkowania działki decydują wyłącznie wnioskodawcy.

Wnioskodawcy i uczestnik J. G. (2) nie występowali dotychczas z wnioskiem o zasiedzenie wskazanych części tej działki.

Dowód: /decyzja WN z 4.12.1992 r. z załącznikiem k. 18-19, kopia Tymczasowej umowy kupna i sprzedaży z dnia 20.08.1957 r. i pokwitowania k. 10-12, protokół ustalenia stanu władania z dnia 15.12.1977 r. k. 13-14, kopia Wykazu zmian gruntowych z dnia 20.11.1995 r. k. 22-25, kopia Postanowienia w sprawie Ns 1231/96 k. 20-21, kopia postanowienia w sprawie Ns 1117/10 k. 26-27, zeznania świadków: F. M. – nagranie z dnia 7.03.2017 r. 00:42:04-00:50:03, S. M. – nagranie z dnia 7.03.2017 r. 00:50:45-00:59:08, M. M. (2) – nagranie z dnia 7.03.2017 r. 01:00:33-01:05:26, zeznania wnioskodawców T. M. (1) – nagranie z rozprawy z dnia 7.03.2017 r. 00:15:20-00:24:23, M. M. (1) – nagranie z dnia 7.03.2017 r. 00:29:07, Z. S. – nagranie z dnia 7.03.2017 r. 00:29:46-00:35:11, zeznania uczestnika J. G. (2) – nagranie z dnia 7.03.2017 r. 00:36:01-00:41:09, uczestniczki J. G. (1) – nagranie z dnia 7.03.2017 r. 00:41:35).

Działka nr (...) o pow. 3,7377 ha podzieliła się na działki nr (...) o pow. 1,7201 ha, (...) o pow. 0,4927 ha i (...) o pow. 1,5249 ha.

Dowód: /opinia geodezyjna biegłego T. M. (2) z dnia 13.03.2018 r. wraz z mapą z projektem podziału k. 105, 147/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody w postaci zeznań powołanych świadków, zeznań wnioskodawców i uczestników, opinii geodezyjnej T. M. (2) oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy.

Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawców i uczestników, z których wynika jednoznacznie kto i w jakim zakresie posiadał wnioskowane do zasiedzenia fragmenty działki nr (...) oraz, że było to posiadanie samoistne. Z zeznań tych wynika, iż wnioskodawcy i uczestnicy przejęli posiadanie po swoich poprzednikach prawnych, że nikt nie czynił im w tym posiadaniu żadnych przeszkód, w szczególności Gmina Ł. nie występowała z żadnymi roszczeniami bądź wezwaniami do zaniechania naruszeń, również osoby trzecie nie rościły sobie żadnych praw do tej nieruchomości. Zeznania te nie zostały skutecznie podważone przez uczestnika Gminę Ł., a jednocześnie znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków F. M., S. M. i M. M. (2). Uczestnik Gmina Ł. nie przedstawiła w szczególności żadnych dowodów na potwierdzenie wykonywania przez nią jakichkolwiek prac na tym terenie.

Z zeznań wnioskodawców i uczestników, a także świadków wynika nadto dokładne określenie granic posiadania wskazanej działki przez poszczególne rodziny, co znalazło wyraz w sporządzonej przez geodetę mapie z projektem podziału. Jak podał w swej opinii geodeta T. M. (2) strony jednoznacznie wskazały użytkowanie działki i okazały znaki graniczne w postaci rur metalowych, a nikt z obecnych nie zaprzeczał użytkowaniu takich fragmentów działki (...) przez zainteresowanych.

Zeznania wskazanych osób pozwalają zatem na wniosek, iż wnioskodawcy M. i S. oraz uczestnicy G. użytkowali konkretne, wskazane przez siebie fragmenty działki nr (...) (opisane w opinii biegłego jako działki (...)) jako całość ze swoimi gospodarstwami rolnymi, bez udziału innych osób, dbali o nie, byli przy tym zgodni co do granic posiadania, a uczestnik Gmina Ł. w ogóle nie wykonywał aktów władania na tym gruncie.

Sąd pominął dowód z zeznań świadków J. O., S. W., P. C. i Z. K. z uwagi na cofnięcie wniosku w tym przedmiocie.

Dowody z dokumentów, w tym opinia geodezyjna biegłego T. M. (2) są w pełni wiarygodne, nie były co do zasady kwestionowane przez strony, Sąd przyjął je za podstawę ustaleń stanu faktycznego.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek okazał się być zasadny.

Zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Z kolei z § 2 tego przepisu wynika, że po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Od 1.01.1965 r. tj. od daty wejścia w życie Kodeksu Cywilnego do dnia wejścia w życie noweli wprowadzonej ustawą z 28.07.1990 r. (Dz. U. nr 55, poz.321), tj. do 1.10.1990 r. okres wymagany do zasiedzenia wynosił odpowiednio 10 i 20 lat, w zależności od dobrej lub złej wiary. Art. 9 ustawy z 28.07.1990 r. stanowi jednak, iż do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy, dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie. Terminy będą zatem odpowiednio dwudziesto- i trzydziestoletni.

Co do przesłanek zasiedzenia podnieść należy, iż posiadanie nieruchomości przemawiające za zasiedzeniem musi być nieprzerwane i samoistne.

Jednocześnie na korzyść posiadacza przemawia domniemanie ciągłości jego posiadania (art. 340 k.c.), oraz domniemanie, że ten kto rzeczą faktycznie włada jest posiadaczem samoistnym (art. 339 k.c.). Zaprzeczenie tych okoliczności jest możliwe, a dowód obciąża stronę przeciwną, która tak twierdzi.

Faktyczne władztwo nad nieruchomością wówczas ma cechy posiadania samoistnego, kiedy posiadacz postępuje z nią w taki sposób, jakby była ona rzeczywiście jego własnością, czyli wykonuje w stosunku do niej czynności, które polegają na normalnym korzystaniu z tej rzeczy zgodnie z jej przeznaczeniem. Istotne jest, aby akty posiadania były wykonywane w taki sposób, aby dla otoczenia było jasne, że dana osoba traktuje konkretną nieruchomość jak swoją własność.

W niniejszej sprawie zostało ustalone, że działka nr (...) będąca przedmiotem postępowania wchodziła w skład gruntów będących od czasów co najmniej powojennych w posiadaniu Wspólnoty J., podzielonych w sposób nieformalny pomiędzy mieszkańców. Teren lasu odpowiadający granicom działki nr (...) był użytkowany przez trzy rodziny – M. (którzy przejęli północną część działki od rodziny N. w latach 70-tych ub. wieku), S. (użytkujących południową część działki) i K., którzy użytkowali część środkową działki, a następnie przekazali gospodarstwo córce i zięciowi J. G. (2). Od kilkudziesięciu lat działka nr (...) stanowiąca obecnie własność Gminy Ł. znajdowała się zatem w faktycznym posiadaniu rodzin wnioskodawców i uczestników G.. Prowadzili oni swe gospodarstwa rolne, jednocześnie użytkując również wydzielone fragmenty działki leśnej nr (...). Granice posiadania były ustalone już od czasów powojennych i wskazane zostały wnioskodawcom, jak też uczestnikom G. przez ich poprzedników prawnych - nie było na tym tle sporów ani pomiędzy użytkującymi poszczególne fragmenty działki, ani z sąsiadami. Jeszcze od czasów nieformalnego podziału gruntów na górze J. każdy z posiadaczy przestrzegał granic tak ustalonego użytkowania.

W sprawie zostało ustalone, a uczestnik - Gmina Ł. tego skutecznie nie podważyła, iż Gmina nie dokonywała na tym terenie żadnych aktów władczych, m.in. wycinki krzewów czy innych aktów pielęgnacji. Wniosek taki wynika z dowodów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym zeznań stron i świadków, którzy potwierdzili brak nadzoru Gminy nad tym terenem. Z kolei pełnomocnik uczestniczki cofnął wniosek dowodowy w zakresie przesłuchania świadków z ramienia (...) na wskazane okoliczności, wobec czego Sąd ten dowód pominął. Świadkowie przesłuchani w sprawie przyznali natomiast, iż widzieli G. (wcześniej K.), S. i M. jak zbierali z tej działki gałęzie, wycinali suche drzewa, czyścili las, a także że były tam dokonywane przez nich nasadzenia nowych drzew. To wnioskodawcy i uczestnicy samodzielnie decydowali o sposobie korzystania z wydzielonych nieformalnie fragmentów lasu, o ich zagospodarowaniu, nie występując nigdy o zgodę do innych osób, w tym do Gminy Ł.. Byli oni uznawani za właścicieli tej nieruchomości we wskazanych częściach również przez sąsiadów. Obecnie wnioskodawcy i uczestnicy G. nadal są osobami decyzyjnymi w tym zakresie, nie uzyskując niczyjej zgody. Z materiału dowodowego wynika, że uczestnik Gmina Ł. również nigdy wcześniej nie negowała faktycznego użytkowania działki przez wskazane osoby.

W tym miejscu należy podkreślić, iż bez wpływu na ustalenia faktyczne są twierdzenia uczestnika w zakresie ogólnodostępności tego terenu - nie mogą one zmienić wniosków płynących z materiału dowodowego. W istocie tereny leśne są zwykle ogólnodostępne, a z dowodów nie wynika, aby wnioskodawcy zabraniali komukolwiek wstępu do lasu na działce nr (...) (w szczególności nie ogrodzili użytkowanych przez siebie fragmentów lasu), jednocześnie jednak nikt nie kwestionował, że las ten (w wydzielonych fragmentach – północnym, środkowym i południowym) znajdował się w wyłącznym posiadaniu wnioskodawców M. i S. oraz uczestników G.. Granice poszczególnych wydzielonych do użytkowania terenów były bowiem pomiędzy członkami dawnej Wspólnoty J. ustalone, nie było na tym tle sporów i w taki sam sposób były przekazywane następcom prawnym – nie było zatem potrzeby manifestowania posiadania poprzez stawianie ogrodzeń. Posiadanie wnioskodawców i uczestników G. - wbrew twierdzeniom zawartym w odpowiedzi na wniosek - różniło się przy tym niewątpliwie od czynności innych osób, które mogły w sposób przypadkowy i sporadyczny korzystać z lasu.

W świetle czynności podejmowanych przez rodziny M., S. i G. (a wcześniej K.), a potwierdzonych przez świadków, z jednoczesnym wykazaniem, iż czynności takich nie podejmował ani uczestnik, ani osoby trzecie, należy uznać, iż posiadanie tego gruntu przez wnioskodawców i uczestników G. miało w tym zakresie charakter samoistny i wyłączny. W sprawie zostało zdaniem Sądu wykazane, że podejmowali oni czynności wskazujące na to, że traktowali faktyczny stosunek do działki nr (...) jako własną z reguły nieograniczoną sferę dyspozycji – tak też byli postrzegani przez osoby postronne. W świetle ustalonych okoliczności należy zatem uznać, że byli oni posiadaczami samoistnymi tego gruntu we wskazywanych przez siebie fragmentach – uwidocznionych na mapie biegłego T. M. (2) jako działki nr (...).

Jednocześnie wnioskodawcy i uczestnicy G. pozostawali niewątpliwie w złej wierze – wiedzieli bowiem, iż działka (...) jedynie nieformalnie była użytkowana przez ich poprzedników prawnych podobnie, jak inne działki leśne na tym terenie przez pozostałych członków Wspólnoty J.. Zdawali sobie również sprawę, że w sprawach Ns 1231/96 i Ns 1117/10 toczyły się postępowania o zasiedzenie innych działek leśnych - nie wskazywali zresztą na swoją dobrą wiarę, wnioskując aktualnie o stwierdzenie zasiedzenia z upływem terminu trzydziestoletniego.

Odnosząc się do początku biegu zasiedzenia należy wskazać, iż z zeznań stron wynika, że objęli posiadanie wymienionych fragmentów lasu po swoich poprzednikach: małżeństwo S. otrzymało gospodarstwo od rodziców J. S. (3) po ślubie, tj. w latach 80-tych ub. wieku, małżonkowie G. – w latach 90-tych ub. wieku (z zeznań Z. S. wynika, iż użytkują działkę od ok. 20 lat), zaś małżonkowie M. w 2005 roku. Zgodnie z treścią art. 176 k.c. jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jednakże jeżeli poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Mając na uwadze, iż w Protokole ustalenia stanu władania gruntami z dnia 15 grudnia 1977 roku, sporządzonym na potrzeby wydawania aktów własności ziemi, W. S. figuruje jako władający działką nr (...), a strony są zgodne co do stanu użytkowania poszczególnych części działki przez ich rodziny - należało przyjąć, iż co najmniej od tej daty las jest użytkowany przez poprzedników prawnych wnioskodawców i uczestników, a zatem bieg zasiedzenia rozpoczął się w dniu 15 grudnia 1977 roku i upłynął z dniem 15 grudnia 2007 roku. Tak obliczonego terminu zasiedzenia nie przerwały żadne okoliczności. W tym zakresie Sąd był związany domniemaniem prawnym, a uczestnik postępowania przeciwnych okoliczności nie wykazał.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w pkt I ujawnił podział działki nr (...) o pow. 3,7377 ha objętej kw nr (...) na działki o numerach (...) o pow. 1,7201 ha, (...) o pow. 0,4927 ha i (...) o pow. 1,5249 ha zgodnie z mapą geodezyjną dla celów sądowych sporządzoną przez biegłego T. M. (2) wpisaną do Ewidencji (...) Ośrodka (...) w N. w dniu 6 kwietnia 2018 roku pod nr (...), jako załącznik do opinii z dnia 3 marca 2018 roku.

W pkt II- IV Sąd stwierdził, iż T. M. (1) i M. M. (1) nabyli z dniem 16 grudnia 2007 roku w drodze zasiedzenia, na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej własność nieruchomości stanowiącej działkę ewid. nr (...); J. S. (1) i Z. S. nabyli z dniem 16 grudnia 2007 roku w drodze zasiedzenia na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej własność nieruchomości stanowiącej działkę ewid. nr (...), zaś J. G. (2) i J. G. (1) nabyli z dniem 16 grudnia 2007 roku w drodze zasiedzenia na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej własność nieruchomości stanowiącej działkę ewid. nr (...) - szczegółowo opisane w pkt I postanowienia.

W pkt V Sąd orzekł o kosztach postępowania na zasadzie art. 520 § 1 k.p.c. nie znajdując podstaw do odstąpienia od zasady wyrażonej w tym przepisie.

ZARZĄDZENIE

1/ (...)

2/ (...).

3/ (...)

4/ (...)

(...)