Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Puławach, II Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

w obecności protokolanta: sekretarza sądowego Agnieszki Pyszczak

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniach: 21.11.2016r., 07.02.2017r., 04.04.2017r., 13.06.2017r., 22.08.2017r., 17.07.2018r. sprawy:

1/ A. S. (1) syna M. i B. z domu M., urodzonego (...) w J.

2/ R. W. syna J. i M. z domu S., urodzonego (...)w L.

3/ D. A. syna S. i I. z domu B., urodzonego (...) w K.

4/ K. G. syna J. i V. z domu G., urodzonego (...) w S.

5/ P. J. syna L. i I. z domu S., urodzonego (...) w J.

oskarżonych o to, że :

W dniu 21 marca 2012 roku w miejscowości T. w (...), działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu M. G. (1), w ten sposób, że zadawali mu uderzenia pięściami po ciele, głowie i twarzy, w wyniku czego spowodowali u niego obrażenia ciała w postaci: na skórze owłosionej głowy okolicy potylicznej podbiegnięcie krwawe barwy sinowiśniowej z wybroczynami o średnicy 2cm, obrzęk i podbiegnięcie krwawe barwy sinawej na twarzy w okolicy jarzmowej lewej, na powiece górnej zewnętrznej oka lewego i w okolicy kąta bocznego oczodołu lewego podbiegnięcie krwawe barwy sinobrunatnej, nasada nosa - podbiegnięcie krwawe barwy sinobrunatnej po stronie lewej, nos drożny, na czerwieni wargowej warg podbiegnięcia krwawe barwy sinej, na ich zewnętrznej powierzchni wylewy krwawe podśluzówkowe i powierzchowne otarcia śluzówki, uzębienie - na brzegu korony zęba 11 i 21 odłamane punktowo szkliwo ząb 16 na powierzchni policzkowej korony zęba stycznie odłamana część szkliwa, małżowina uszna lewa w całości obrzęknięta z podbiegnięciem krwawym barwy sinowiśniowej, w okolicy zausznej lewej i w okolicy skroniowej lewej podbiegnięcie krwawe barwy sinowiśniowej, poniżej małżowiny usznej lewej wzdłuż mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego podbiegnięcie krwawe barwy wiśniowej o średnicy 3-4 cm z linijnym otarciem długości 2 cm, w okolicy obojczykowej lewej pasmo wybroczyn barwy wiśniowej z linijnym otarciem naskórka długości 3 cm, na prawym barku powierzchni przedniobocznej podbiegnięcie krwawe barwy sinobrunatnej o wym. 3 cm x 1 cm, w okolicy grzebienia talerza biodrowego po stronie prawej barwy sinej podbiegnięcie krwawe o wym. 3,5 cm x 1 cm, na bocznej powierzchni uda lewego delikatnie wysycane podbiegnięcie krwawe barwy sinawej z powierzchniowym otarciem naskórka długości 3 cm, szer. 1 cm, obrzęk, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż siedem dni, przy czym doznane obrażenia naraziły go na wystąpienie skutków pourazowych w obrębie uzębienia, ucha i nosa określonych w art. 157§ 1 kk. tj. o czyn z art. 158§1 k.k.

I.  oskarżonych A. S. (1), R. W., D. A., K. G., P. J. uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 158 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. skazuje każdego z oskarżonych na karę po 6 ( sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed datą 1 lipca 2015r.) wykonanie tak orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonym na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. w orzeka wobec każdego z oskarżonych grzywnę w liczbie po 120 (sto dwadzieścia ) stawek dziennych ustalając w oparciu o art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych;

IV.  zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwotę 240 ( dwieście czterdzieści a) złotych opłaty oraz zwalania ich zwrotu poniesionych wydatków.

Sygn. akt II K 481/16

UZASADNIENIE

Wobec złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie przez obrońcę oskarżonego A. S. (1) niniejsze uzasadnienie wyroku na zasadzie art. 423 § 1a k.p.k. zostało ograniczone wyłącznie co do rozstrzygnięć dotyczących tego oskarżonego.

W okresie od dnia 4 lutego 2012 roku do dnia 28 kwietnia 2012 roku grupa uczniów Zespołu Szkół (...) w K. odbywała w (...) zagraniczny staż zawodowy. Z tej szkoły na staż wyjechali uczniowie: A. S. (2), A. M., Ł. S. (1), J. D., E. W. i M. G. (1). Staż obejmował pracę przy kwiatach doniczkowych, w tym ich segregację w przedsiębiorstwie K.. Uczniowie, ale i inni pracownicy objęci byli opieką koordynatorów, w tym K. M.. W początkowym okresie stażu, uczniowie Zespołu Szkół (...) w K. mieszkali w hotelu (...) w mieście H.. Tam M. G. (1) poznał A. S. (1), którym posiadał samochód osobowy marki B. koloru srebrny metalik i R. W., którzy również mieszkali w hotelu w H.. A. S. (1) i R. W. nie mieszkali w tym samym pokoju co M. G. (1) i nie pracowali razem z nim w tym samym przedsiębiorstwie.

W dniu 14 marca 2012 roku A. S. (2), A. M., Ł. S. (1), J. D., E. W. i M. G. (1) zostali przeniesieni do hotelu robotniczego znajdującego się w mieście T., oddalonym około 20 km od miasta H.. W hotelu w T. E. W., J. D. i A. S. (2) mieszkały w jednym pokoju, na piętrze, a obok, w pokoju nr (...) mieszkali M. G. (1), Ł. S. (1) i A. M.. W tym hotelu mieszkały również inne osoby pracujące w (...), nie tylko w przedsiębiorstwie K.. W pokoju do którego zakwaterowani zostali M. G. (1), Ł. S. (1) i A. M. mieszkali już dwaj mężczyźni pochodzący z J. – D. A. i K. G..

Podczas pobytu w (...) M. G. (1) nie cieszył się sympatią pozostałych uczniów z Zespołu Szkół (...) w K.. Był przez nich oceniany jako osoba konfliktowa, w tym wobec przełożonych czy wulgarna wobec kobiet. M. G. (2) pozostawał w napiętych stosunkach również z przełożonymi, innymi pracownikami, kolegami. Zdarzało się, że wchodził do pokoju zajmowanego przez E. W., J. D. i A. S. (2) bez pukania i zabierał znajdujące się tam rzeczy bez pozwolenia. Jeszcze w hotelu (...) miała miejsce sytuacja, gdy pomiędzy M. G. (1) a J. D. doszło do kłótni, podczas której wzajemnie szarpali się oni między sobą. Z powodu zachowania M. G. (1) w pracy, kiedy M. G. (1) nie podporządkował się poleceniom, był kłótliwy, kierownik kilka razy rozmawiał z nim o zmianie jego zachowania w miejscu pracy. Ostatecznie M. G. (1) został zwolniony z pracy w dniu 19 marca 2012 roku.

Dowód: częściowo zeznania świadka M. G. (1) (k. 325v.-326v., k. 2-4, k. 50-51, k. 53-54); zeznania świadka E. W. (k. 302-302v., k.35-36); zeznania świadka A. M. (k. 302v.-303, k. 39-41); zeznania świadka A. S. (2) (k. 303-303v., k. 42-43); zeznania świadka Ł. S. (1) (k. 304-304v., k. 44-45); zeznania świadka J. D. (k. 304v.-305, k. 46-47); zeznania świadka K. M. (k. 358v.-359); częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) (k. 301-301v., k. 78-79).

W dniu 21 marca 2012 roku, w godzinach wieczornych M. G. (1) miał wyjechać do Polski, na dworzec autobusowy miał go odwieźć jeden z koordynatorów osób pracujących w (...) – M. P.. W godzinach porannych M. G. (1) spakował swoje rzeczy i przeniósł się do pokoju nr (...) znajdującego się na parterze. Do pokoju tego około godziny 10:00 wieczorem przyszedł K. G. z którym M. G. (1) mieszkał w pokoju (...) i zaprosił M. G. (1) na piwo. M. G. (1) nie przyjął zaproszenia. K. G. wyszedł z pokoju i po pewnej chwili przyszedł do niego ponownie wraz z D. A.. Mężczyźni ci chcieli wyjaśnić z M. G. (1) pewne sprawy i chcieli aby wyszedł on z nimi. Po pewnej chwili do pokoju weszli jeszcze P. J., A. S. (1) i R. W.. A. S. (1) nakazał M. G. (1), aby ten wyszedł z pokoju i udał się wraz z pozostałymi mężczyznami, w przeciwnym razie zostanie wyciągnięty z pokoju siłą. M. G. (1) wraz z K. G., D. A., P. J., A. S. (1) i R. W. wyszedł przed hotel. Kiedy M. G. (1) szedł A. S. (1) uderzał go rękami, pięściami po głowie i żebrach. Po wyjściu przed budynek hotelu, przy drzwiach wyjściowych A. S. (1) zaatakował M. G. (1), złapał go jedną ręką za sweter a drugą ręką uderzał pięścią po twarzy. Po tym jak M. G. (1) został kopnięty przez K. G. wywrócił się na ziemię, a potem był kopany w górną cześć ciała przez wszystkich napastników, w brzuch w ręce oraz uderzany przez nich pięściami po głowie, żebrach. M. G. (1) próbował wyrwać się, szarpał się na skutek czego porwał się jeden z guzików koszuli którą nosił, ale nie podejmował żadnych działań oprócz zasłaniania się rękami aby odeprzeć atak, a stroną wyłącznie atakującą, stosującą przemoc fizyczną byli K. G., D. A., P. J., A. S. (1) i R. W.. M. G. (1) był uderzany i kopany przez K. G., D. A., P. J., A. S. (1) i R. W. przez około 30 minut; w tym czasie napastnicy mówili M. G. (1) jaką mają do niego zastrzeżenia i na powrót uderzali i kopali. Napastnicy po tym czasie odstąpili od M. G. (1) a ten udał się do pokoju nr (...) po swoje rzeczy. Około godz. 11:00 wieczorem pod hotel przyjechał koordynator M. P., który miał zawieść M. G. (1) na autobus. W trakcie jazdy samochodem, po pewnym czasie, M. G. (1) opowiedział o pobiciu go temu koordynatorowi. Na propozycję skorzystania z pomocy medycznej w (...) M. G. (1) odmówił, uzasadniając to wolą jak najszybszego powrotu do Polski. W Polsce M. G. (1) skorzystał z pomocy medycznej.

Na skutek pobicia M. G. (1) doznał obrażeń ciała w postaci: na skórze owłosionej głowy okolicy potylicznej podbiegnięcia krwawego barwy sinowiśniowej z wybroczynami o średnicy 2cm, obrzęku i podbiegnięcia krwawego barwy sinawej na twarzy w okolicy jarzmowej lewej, na powiece górnej zewnętrznej oka lewego i w okolicy kąta bocznego oczodołu lewego podbiegnięcia krwawego barwy sinobrunatnej, nasada nosa – podbiegnięcia krwawego barwy sinobrunatnej po stronie lewej, na czerwieni wargowej warg podbiegnięcia krwawego barwy sinej, na ich zewnętrznej powierzchni wylewów krwawych podśluzówkowych i powierzchownych otarć śluzówki, w uzębieniu – na brzegu korony zęba 11 i 21 odłamania punktowego szkliwa zęba 16, na powierzchni policzkowej korony zęba stycznie odłamania części szkliwa, małżowiny usznej lewa – w całości obrzęku z podbiegnięciami krwawymi barwy sinowiśniowej, w okolicy zausznej lewej i w okolicy skroniowej lewej podbiegnięć krwawych barwy sinowiśniowej, poniżej małżowiny usznej lewej wzdłuż mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego podbiegnięć krwawych barwy wiśniowej o średnicy 3-4 cm z linijnym otarciem długości 2 cm, w okolicy obojczykowej lewej pasma wybroczyn barwy wiśniowej z linijnym otarciem naskórka długości 3 cm, na prawym barku powierzchni przedniobocznej podbiegnięć krwawych barwy sinobrunatnej o wym. 3 cm x 1 cm, w okolicy grzebienia talerza biodrowego po stronie prawej barwy sinego podbiegnięcia krwawego o wym. 3,5 cm x 1 cm, na bocznej powierzchni uda lewego delikatnie wysycanego podbiegnięcia krwawego barwy sinawej z powierzchniowym otarciem naskórka długości 3 cm, szer. 1 cm i obrzęku.

Obrażenia jakich doznał M. G. (1) – uszkodzenia zębów, podbiegnięcia krwawe w obrębie nosa, małżowiny usznej i pozostałych częściach ciała wykazały, że był on narażony na powstanie skutków pourazowych w obrębie uzębienia, małżowiny usznej i nosa o znamionach naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia powyżej 7 dni, innego niż ciężki uszczerbek na zdrowiu z art. 156 § 1 k.k., co wynikło z charakteru zmian urazowych jakich doznał M. G. (1), ich umiejscowienia czy oceny siły uderzeń jaka jej wywołała.

Dowód: częściowo zeznania świadka M. G. (1) (k. 325v.-326v., k. 2-4, k. 50-51, k. 53-54), protokół badania sądowo – lekarskiego (k. 11); dokumentacja medyczna M. G. (1) (k. 12-15); opinia biegłej J. S. (k. 358-358v.), zeznania G. O. ( k. 482).

Oskarżony A. S. (1) (k. 301-301v., k. 78v.-79) w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego. Oskarżony wyjaśnił, że w marcu 2012 roku przebywał w (...) w okresie 7-8 tygodni. Mieszkał w miasteczku H. w hotelu. W tym hotelu oskarżony mieszkał z dwoma znajomymi, bliższych personaliów nieznanych. Oskarżony zaprzeczył, aby w dniu 21 marca 2012 roku był w miasteczku T.. Miejscowość ta znajduje się około 20 km od miasteczka H.. Nadto oskarżony wyjaśnił, że nic nie jest mu wiadome na temat zdarzenia dotyczącego pobicia M. G. (1). Oskarżony potwierdził że zna pokrzywdzonego z widzenia, ponieważ przez krótki czas mieszkał on w tym samym hotelu co oskarżony, ale po pewnym czasie wyjechał z hotelu, ale oskarżony nie wiedział dokąd. Po tym jak M. G. (1) opuścił hotel w H., oskarżony już go nie widział. Oskarżony wiedział że doszło do pobicia pokrzywdzonego, gdyż po tym zdarzeniu w hotelu w H. zostało zwołane przez koordynatora jego pobytu zebranie na ten temat i wtedy oskarżony pisemnie wypowiedział się na temat tego zdarzenia, w tym skąd zna M. G. (1) i co wie na temat jego pobicia. Oskarżony zaprzeczył aby pozostawał z M. G. (1) w konflikcie oraz aby miał z nim styczność. W postępowaniu przez Sądem oskarżony A. S. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, złożył wyjaśnienia z których wynika, że nic nie wie o sprawie, nie pamięta pokrzywdzonego, nie ma nic wspólnego z jego pobiciem. Oskarżony wyjaśnił, że w marcu 2012 roku pracował w (...). Znał pokrzywdzonego, ale nie pracował z nim ani nie mieszkał. Oskarżony pokrzywdzonego poznał w hotelu, w którym pokrzywdzony początkowo zamieszkał, gdy przyjechał do (...). Oskarżony zaprzeczył aby wraz z pozostałymi oskarżonymi zmusił pokrzywdzonego do pójścia do pokoju i przeproszenia dziewczyn. W dniu 21 marca 2012 roku oskarżony nie mieszkał w tym samym hotelu co pokrzywdzony, nie wiedział, gdzie on wtedy mieszkał, ani kiedy wyprowadził się z tego hotelu. Oskarżony wyjaśnił, że nie pamięta pozostałych oskarżonych, przyznał że znali się w okresie jego pobytu w (...), ale niektóre nazwiska oskarżonych nie są mu znane.

Oskarżony A. S. (1) nie był w przeszłości karany sądownie. Pracuje za granicą, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu (dane osobopoznawcze k. 80; karta karna k. 203, k. 265, k. 328, k. 389, k. 452, k. 470).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie budził żadnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego A. S. (1) i co do jego winy. Przy czym przed zasadniczą oceną przedmiotu niniejszego postępowania Sąd wskazuje na podstawy orzekania w niniejszej sprawie, gdy miejsce popełnienia czynu znajduje się poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 109 k.k. ustawę karną polską stosuje się do obywatela polskiego, który popełnił przestępstwo za granicą. Zgodnie z art. 111 § 1 k.k. warunkiem odpowiedzialności za czyn popełniony za granicą jest uznanie takiego czynu za przestępstwo również przez ustawę obowiązującą w miejscu jego popełnienia. Należy dodać, że spełnienie tego warunku nie jest zależne od kwalifikacji prawnej czynu, a nawet jego nazwy, jeżeli jest zabroniony pod groźbą kary sądowej (por. wyrok SN z dnia 16 grudnia 1994 r., I KZP 29/94, OSNKW 1995, nr 1-2, poz. 4). Zgodnie z wyciągiem z przepisów z ustawy – Kodeksu karnego obowiązującego w Królestwie (...) (k. 186-187, k. 195-196), zachowania polegające na publicznym, wspólnie z innymi osobami stosowaniu przemocy wobec osoby, znęcanie, jak i umyślne spowodowanie ciężkich obrażeń ciała innej osoby stanowią przestępstwa i są zagrożone karami pozbawienia wolności. Tym samym mając na uwadze ustalenie, że miejsce popełniania przestępstwa na szkodę M. G. (1) w dniu 21 marca 2012 roku przez obywatela polskiego A. S. (1) (ale również pozostałych oskarżonych obywatelstwa polskiego) znajdowało się w Królestwie (...), a także ustalenie że czyn ten jest przestępstwem także w świetle prawa obowiązującego w miejscu, w którym czyn ten został popełniony, w sprawie niniejszej nie wystąpiła przeszkoda procesowa do prowadzenia postępowania w kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego A. S. (1).

Przechodząc do oceny wyjaśnień oskarżonego A. S. (1), Sąd nie dał im wiary co do przebiegu zdarzenia z udziałem pokrzywdzonego w dniu 21 marca 2012 roku. Oskarżony zaprzeczył, aby w tym dniu przebywał w miejscowości T., gdzie pobity został pokrzywdzony. Oskarżony zaprzeczył również, aby widział się z pokrzywdzonym po tym jak M. G. (1) opuścił hotel w H. i przeniósł się do hotelu w T..

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z zeznaniami Ł. S. (2) (k. 304-304v., k. 44-45) wiedział on o tym, że pokrzywdzony M. G. (1) miał porysować samochód jednemu z polskich pracowników, z kolei sam pokrzywdzony M. G. (1) (k. 325v.-326v., k. 2-4, k. 50-51, k. 53-54) zeznał, że oskarżony A. S. (1) zarzucił mu że porysował jego samochód, co miało miejsce już po tym jak pokrzywdzony M. G. (1) wyprowadził się z hotelu w H.. Z powyższego wynika, że okoliczność zarzutów stawianych pokrzywdzonemu jakoby porysował samochód oskarżonego A. S. (1) potwierdziła osoba niezwiązana z żadną ze stron postępowania. Nadto sam pokrzywdzony przyznał że takie zarzuty były mu stawiane jak i wskazał kiedy miało dojść do zniszczenia samochodu oskarżonego A. S. (1) (około 1,5 tygodnia przed pobiciem pokrzywdzonego) jak i kiedy oskarżony A. S. (1) przyjął, że to pokrzywdzony porysował jego samochód. Zestawiając te zdarzenia i ich umiejscowienie w czasie, należało przyjąć, że wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) jakoby po tym gdy M. G. (1) wyprowadził się z hotelu w H. nie miał on z nim kontaktu nie polegają na prawdzie, gdyż są nielogiczne i sprzeczne z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym sprawy. Nie są również wiarygodne te wyjaśnienia, w których oskarżony zaprzeczył skonfliktowaniu z pokrzywdzonym, skoro okoliczność porysowania samochodu oskarżonego była szerzej znana znajomym pokrzywdzonemu, a takiego rodzaju zachowania rodzą oczywiste napięcia we wzajemnych stosunkach. Z kolei wyjaśnienia tego oskarżonego zaprzeczające jego udziału w pobiciu pokrzywdzonego Sąd ocenił jako przyjętą przez niego linię obrony która nie wytrzymywała konfrontacji z całokształtem zebranego i wiarygodnego materiału dowodowego sprawy. Z wiarygodnych w tym zakresie zeznać pokrzywdzonego M. G. (1) jak i nieosobowych dowodów sprawy, brak jest podstaw do odmowy wiarygodności zeznań pokrzywdzonego co do przebiegu jego pobicia i sprawstwa oskarżonego A. S. (1). Zeznania pokrzywdzonego M. G. (1) są w tym zakresie logiczne, przedstawiają pełny obraz zdarzenia, w tym zachowania poszczególnych oskarżonych jak i ich podłoże, którym stanowiła odpłata za zachowania pokrzywdzonego w czasie jego pobytu na stażu w (...). Nadto opinia biegłej, czy dokumentacja medyczna dotycząca pokrzywdzonego potwierdziły sposób powstania obrażeń M. G. (1), w tym na skutek uderzeń zadanych pokrzywdzonemu pięścią i kopaniu w głowę i w tułów. Również okoliczność skonfliktowania pokrzywdzonego z innymi osobami z którymi odbywał staż czy innymi pracownikami poznanymi w hotelu, o czym zeznali świadkowie E. W., A. M., A. S. (2), Ł. S. (1) i J. D., ale również sam pokrzywdzony, potwierdziły motywację działania oskarżonego A. S. (1) ale i pozostałych oskarżonych. Stąd wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) w zakresie, w którym przyznał że w okresie marca 2012 roku przebywał w (...), gdzie pracował i poznał pokrzywdzonego jak i innych oskarżonych zostały uznane za wiarygodne, ale w zakresie zaprzeczenia popełnienia zarzucanego mu czynu nie wytrzymywały konfrontacji z wiarygodnym materiałem dowodowym sprawy. Nadto oskarżony korzystał podczas pobytu w (...) z samochodu osobowego, stąd okoliczność że nie mieszkał w hotelu (...) w dacie zdarzenia nie wyklucza, aby miał on realną możliwość przyjazdu do tego hotelu, skoro jest to sąsiednia miejscowość od miasta w H., gdzie mieszkał oskarżony, a obie miejscowości są od siebie oddalone o 20 kilometrów.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. G. (1) w części. Za wiarygodne zostały uznane te zeznania pokrzywdzonego, w których opisał on osoby z którymi wyjechał na staż do (...), gdzie mieszkał, z kim dzielił pokój hotelowy w T., jakie miał relacje z oskarżonymi, w tym jak ich poznał. Świadek zeznał, że oskarżonego A. S. (1) poznał w hotelu w H.. Zeznania pokrzywdzonego M. G. (1) były również wiarygodne co do przebiegu zdarzenia w dniu 21 marca 2012 roku, jak i okoliczności zakończenia przez niego pracy w (...) i planowanym powrocie do Polski. Wiarygodne były również zeznania te co do zachowania oskarżonych, w tym oskarżonego A. S. (1), gdy wieczorem w dniu 21 marca 2012 roku A. S. (1), R. W., D. A., K. G. i P. J. wzięli udział w pobiciu pokrzywdzonego, w tym oskarżony A. S. (1) zadawał świadkowi uderzenia pięściami po głowie, żebrach, a nadto sprawcy kopali go w górne części ciała gdy ten przewrócił się. Okoliczność zmuszenia świadka do przeproszenia A. S. (2), J. D. i E. W. nie znalazła potwierdzenia w wiarygodnych zeznaniach pozostałych świadków sprawy. Dalsze zeznania świadka co do wyjazdu z hotelu, kto odwiózł go na przystanek autobusowy, jak i to, że świadek opowiedział o zdarzeniu koordynatorowi, który odwiózł go na przystanek autobusowy znajdują potwierdzenie w pozostałych wiarygodnych dowodach sprawy. Za wiarygodne uznane zostały również zeznania świadka co do odczuwanych przez niego skutkach pobicia, jak i obrażeń jakich doznał. W całym postępowaniu pokrzywdzony zeznawał kategorycznie, w tym kto uczestniczył w jego pobiciu. W zeznaniach tego świadka widoczna jest postawa dystansująca co do oceny własnego zachowania, gdy świadek zeznał że nie prowokował kłótni, raczej ocenił siebie jako osobę asertywną, która potrafi bronić własnego zdania. W zakresie uszkodzenia samochodu oskarżonego A. S. (1) świadek zeznał, że poinformował tego oskarżonego o zarysowaniu jego samochodu, ale z czasem to świadek M. G. (1) został oskarżony przez A. S. (1) jak i oskarżanych K. G. i D. A. o zarysowanie samochodu A. S. (1). Świadek ten zaprzeczył, aby miał zatargi, konflikty z oskarżonymi, z drugiej jednak strony zeznał, że oskarżeni A. S. (1), D. A. i P. J. dokuczali mu w hotelu w H., wyzywali, ale nie potrafił wskazać przyczyny takich ich zachowań.

Zeznania tego świadka nie zostały obdarzone wiarą w zakresie zmuszenia go przez oskarżonego A. S. (1) oraz pozostałych oskarżonych do zachowania polegającego na przeproszeniu A. S. (2), J. D. i E. W. w ich pokoju w hotelu, gdyż są one odosobnione w całym postępowaniu. Nadto Sąd zauważa bezkrytyczne podejście pokrzywdzonego do własnego zachowania, który motywu pobicia go upatruje w kumulacji drobnych sprzeczek. Niemniej obiektywny, sprawdzalny i poddany weryfikacji charakter obrażeń jakich pokrzywdzony doznał na skutek pobicia, jak i spójny i kategoryczny opis okoliczności pobicia, w tym kto w tym zdarzeniu uczestniczył, gdzie oraz jak zachowywali się oskarżeni, w tym oskarżony A. S. (1) stanowiły podstawę do przyznania mocy wiarygodności zeznaniami pokrzywdzonego w zasadniczej kwestii postępowania tj. sprawstwie oskarżonego A. S. (1) jak i motywach jego działania.

Zeznania świadków E. W. (k. 302-302v., k.35-36), A. M. (k. 302v.- 303, k. 39-41), A. S. (2) (k. 303-303v., k. 42-43), Ł. S. (1) (k. 304-304v., k. 44-45) i J. D. (k. 304v.-305, k. 46-47) zostały obdarzone wiarą w całości jako kategoryczne, wywarzone oraz logiczne. Zeznania tych świadków są również ze sobie zbieżne, ale i wewnętrznie spójne, w tym nakreśliły podłożone konfliktu pokrzywdzonego z oskarżonymi. Również zeznania świadka K. M. (k. 358v.-359) zostały obdarzone wiara, ale niewiele wniosły one do sprawy, gdyż świadek z uwagi na upływ czasu od zdarzenia nie potrafiła przypomnieć sobie szczegółów odnoszących się do oskarżonych i pokrzywdzonego.

Zeznania świadka T. O. (k. 422-423) nie wniosły wiele do sprawy, gdyż świadek ten nie pamiętał okoliczności odnoszących się do oskarżonych i pokrzywdzonego, w tym okoliczności pobicia M. G. (1) w 2012 roku. Zeznania świadka G. O. (k. 482) zostały obdarzone wiarą, ale nie miały one charakteru nowości w sprawie. Świadek zeznał na okoliczność rozmowy telefonicznej jaką przeprowadził z koordynatorem K. M. po zawiadomieniu pokrzywdzonego, gdy ustalił personalia osób związanych z pobiciem pokrzywdzonego. Zeznania tego świadka jako kategoryczne i pochodzące od osoby niezwiązanej ze stronami postępowania zostały obdarzone wiarą.

Oceniając skutki zachowania oskarżonych Sąd podzielił wnioski wynikające z pisemnej (k. 11) i ustnej opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej J. S. (k. 358-358v.). Przytoczone opinie zostały wydana na podstawie całej dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w sprawie (k. 12-15). Biegła w sposób wyczerpujący i logiczny przedstawiła ocenę obrażeń jakich doznał pokrzywdzony jak i podstawy przyjęcia, ze był on narożny na wystąpienie skutków pourazowych w obrębie uzębienia, ucha i nosa określonych w art. 157 § 1 k.k. Sąd zauważa, że biegła posiada odpowiednią wiedzę dla stwierdzenia okoliczności co do których opiniowała, a jej opinie są pełne, jasne i niesprzeczne. Biegła była jednocześnie konsekwentna w swoim stanowisku, które w sposób należyty uzasadniła.

Za wiarygodne Sąd uznał również dowody z dokumentów, albowiem zostały one sporządzone przez osoby posiadające do tego uprawnienia, w ramach przyznanych im kompetencji, a nadto ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony procesu. Należy do nich zaliczyć w szczególności opinię sądowo – lekarską stwierdzającą u pokrzywdzonego M. G. (1) charakter powstałych na jego ciele obrażeń i co za tym idzie prawdopodobny mechanizm ich powstania, odpowiadający przedstawionej przez niego relacji.

Wyjaśnienia oskarżonych: R. W. (k. 133-134), D. A. (k.94-95), K. G. (k. 89-90) i P. J. (k. 84-85) nie były decydujące dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego A. S. (1). Wyłącznie oskarżony R. W. przyznał się do popełniania zarzucanego mi czynu, pozostali oskarżeni nie przyznali się do winy i w swych wyjaśnieniach zaprzeczyli, aby wiedzieli o pobiciu pokrzywdzonego ani aby w nim uczestniczyli. W tych wyjaśnieniach kwestia sprawstwa oskarżonego A. S. (1) nie była poruszana.

Zgodnie z przepisem art. 158 § 1 k.k. kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie przez bójkę rozumie się starcie pomiędzy co najmniej trzema osobami, z których każda występuje w zdarzeniu w podwójnej roli: atakującego i broniącego się. Pobicie natomiast polega na czynnej napaści dwóch lub więcej osób na jedną lub więcej osób, przy czym strona atakująca (sprawcy pobicia) ma przewagę nad napadniętymi (por. Maciej Szwarczyk, Komentarz do art. 158 Kodeksu karnego, publ. LEX; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 grudnia 1971 r., IV KR 194/71, OSNKW 1972, Nr 6, poz. 98, oraz w wyroku z dnia 21 maja 1973 r., III KR 91/73, LEX nr 63533). Cechą charakterystyczną pobicia jest przewaga osób napadających nad napadniętymi. Między tymi osobami musi występować element współsprawstwa – porozumienie. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa. Czyn ten można popełnić jedynie umyślnie.

Sąd uznał, że zachowanie pokrzywdzonego przed pobiciem go było źródłem konfliktu z oskarżonymi, gdy prezentował konfliktową i zaczepną postawę. Zebrane w sprawie dowody wskazują jednak bezopornie, że to oskarżeni, w tym oskarżony A. S. (1) wybrali sposób rozwiązania z pokrzywdzonym zatargów poprzez jego pobicie. Oskarżony A. S. (1) w trakcie zajścia działał wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi, a stroną atakującą i mającą przewagę w zajściu byli tylko oskarżeni. Każdy z pięciu oskarżonych świadomie podjął działania, gdzie wyszli z pokrzywdzonym przed budynek hotelu i tak kopiąc go i uderzając pięściami w głowę, tułów działając wspólnie i w porozumieniu dokonali jego pobicia.

Oskarżony A. S. (1) działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim – chciał dokonać pobicia pokrzywdzonego i miał pełną świadomość, że na skutek zadawania ciosów naraża pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 k.k., co wynika z protokołu oględzin lekarskich M. G. (1) w świetle którego doszło u niego do określonych w art. 157 § 2 k.k. obrażeń ciał, zaś ich umiejscowienie oraz sposób zadawania ciosów przez A. S. (1) i pozostałych sprawców wykazuje, że obrażenia pokrzywdzonego mogły być dużo poważniejsze. Istniało zatem duże prawdopodobieństwo, iż w wyniku zdarzenia u pokrzywdzonego mogły powstać tak dotkliwe skutki, jakie określono w art. 157 § 1 k.k.

W świetle przedstawionych wyżej okoliczności faktycznych oskarżony A. S. (1), którego aktywność polegała na uderzaniu pokrzywdzonego pięściami w głowę oraz kopaniu, gdy ten leżał na ziemi, wykazują bez wątpienia, że działał umyślnie i to z zamiarem bezpośrednim. Nadto zachowania oskarżonego A. S. (1) z pewnością były istotne z punktu widzenia znamion przestępstwa pobicia, gdyż odegrał on wiodącą rolę w pobiciu pokrzywdzonego, gdyż jako pierwszy zaczął uderzać pokrzywdzonego pięścią. Nadto, sposób zachowania sprawców, gdy celowo udali się do pokoju zajmowanego przez pokrzywdzonego, gdy ten szykował się do wyjazdu do Polski wykazują, że działali w porozumieniu, do którego mogło dojść w każdej formie, nawet w sposób dorozumiany. Oznacza to, że współdziałający nie muszą się bezpośrednio kontaktować się ze sobą. Muszą natomiast mieć świadomość wspólnego wykonywania czynu zabronionego, a więc przynajmniej wiedzieć o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowana czynność składa się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Bez wątpienia wszyscy sprawcy, w tym oskarżony A. S. (1) miał świadomość wspólnego wykonywania czynu zabronionego, gdy wszyscy sprawcy byli w jednej grupie, wspólnie udali się do pokoju gdzie przebywał pokrzywdzony i wspólnie z nim wyszli na zewnątrz hotelu w celu jego pobicia.

Rozstrzygając przedmiotową sprawę Sąd uznał, iż oskarżony A. S. (1) zawinił popełnienia zarzuconego mu czynu, albowiem nie wystąpiły okoliczności wyłączające winę, a nadto oskarżony z uwagi na poziom swojego rozwoju intelektualnego zdawał sobie sprawę z naganności dokonanego przez niego czynu.

Zachowanie oskarżonego należy uznać za szkodliwe społecznie w stopniu znacznym, albowiem w sposób agresywny dopuścił się on naruszenia podstawowych dóbr podlegających ochronie, a mianowicie zdrowia i życia drugiego człowieka, powodując obrażenia ciała u pokrzywdzonego. Zdaniem Sądu na znaczny stopień społecznej szkodliwości przestępnego czynu oskarżonego, wpływał także fakt, że działał on wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami.

Sąd nie znalazł żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonego A. S. (1) w odniesieniu do przypisanego mu czynu, będącej niezbędnym elementem odpowiedzialności karnej. W postępowaniu nie ujawniły się żadne okoliczności, które uchylałyby bezprawność działania oskarżonego. Kierując się powyższym Sąd uznał sprawstwo i winę oskarżonego i wymierzył mu karę. Na korzyść oskarżonego działał fakt, że prowadzi on ustabilizowany tryb życia i jest niekarany sądownie.

Przy wymiarze kary, jako okoliczności obciążające oskarżonego Sąd oprócz stopnia społecznej szkodliwości czynu przyjął fakt, iż działał on wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, stosując przemoc z dużym nasileniem, a mianowicie zadając razy w tak wrażliwe części ciała, jakimi jest głowa, usta, nos. Motywacja działania oskarżonego również stanowi dla niego okoliczność obciążającą, gdyż rozwiązanie sporów nie może opierać się na przemocy, a nadto przy znaczącej przewadze liczebnej gdy strona atakowana nie ma realnej możliwości podjęcia jakiejkolwiek obrony.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, iż właściwą i spełniającą zarówno indywidualne jak i ogólnoprewencyjne przesłanki będzie dla oskarżonego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara taka nie będzie z jednej strony zbyt wysoka i nie przekroczy stopnia winy oskarżonego, a z drugiej strony nie będzie zbyt niska i nie powinna zostać odebrana jako zbyt łagodna w odczuciu społecznym.

W ocenie Sądu realia przedmiotowej sprawy pozwalają jednak postawić wobec oskarżonego A. S. (1) pozytywną prognozę kryminologiczną, albowiem – jak już wspomniano wyżej – tryb jego życia jest ustabilizowany. Dlatego Sad rozstrzygnął, że wystarczające dla osiągniecia wobec oskarżonego celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa będzie warunkowe zawieszenie wobec niego wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Stąd Sąd uznał, że zachodzą podstawy do skorzystania przez niego z dobrodziejstwa probacji, orzekając wobec niego trzyletni okres próby jako konieczny dla weryfikacji przebiegającego w warunkach wolnościowych procesu resocjalizacji. Sąd uznał ponadto, że w sytuacji gdy kara pozbawienia wolności została wobec oskarżonego warunkowo zawieszona, to aby doznał on jakąkolwiek rzeczywistą dolegliwość wynikającą ze skazania, która będzie dodatkowo odstraszała go na przyszłość od zachowań sprzecznych z obowiązującym porządkiem prawnym, zasadnym będzie dodatkowo wymierzenie mu w trybie art. 71 § 1 k.k. grzywny. Zdaniem Sądu wystarczającą w tym wypadku będzie orzeczona ona w wymiarze 120 stawek dziennych. Ustalając jej wysokość Sąd miał na względzie okoliczności, na które zwrócono uwagę przy okazji kary pozbawienia wolności, to jest stopień winy i społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego oraz okoliczności przemawiające na jego korzyść i niekorzyść. Przy ustalaniu wartości poszczególnych stawek dziennej na kwotę 10 złotych Sąd wziął pod uwagę sytuację majątkową oraz rodzinną oskarżonego. W związku z zmiana przepisów kodeku karnego, Sąd przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. uznał, iż względniejsze dla oskarżonego, w tym w kontekście wyboru kary, jej rozmiarów jak i np. przy karze pozbawienia wolności rozważaniu kwestii warunkowego zawieszenia tej kary, będzie zastosowanie przepisów kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku.

Mając na uwadze sytuację osobistą i majątkową oskarżonego A. S. (1), Sąd na podstawie 627 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) orzekł o obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa przez oskarżonego kosztów procesu jako kwoty 240 złotych opłaty. W dalszej części na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego z obowiązki zwrotu wydatków kierując się oceną jego sytuacji majątkowej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.