Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Kop 13/13

POSTANOWIENIE

Dnia 26 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy II Wydziale Karnym w Tarnobrzegu w składzie:

Przewodniczący – Prezes SO Robert Pelewicz

Protokolant sekr. sąd. Edyta Bełczowska

po rozpoznaniu sprawy M. C.

skazanego za przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k.

w przedmiocie wniosku Sądu Rejonowego w Mielcu VII Zamiejscowy Wydział Karny
w Kolbuszowej

o wydanie europejskiego nakazu aresztowania

na podstawie art. 607a k.p.k.

p o s t a n a w i a

wniosku Sądu Rejonowego w Mielcu VII Zamiejscowy Wydział Karny
w Kolbuszowej nie uwzględnić.

UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią art. 607a k.p.k. w razie podejrzenia, że osoba ścigana za przestępstwo popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przebywa na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, właściwy miejscowo Sąd Okręgowy „może" wydać europejski nakaz aresztowania. Brzmienie cytowanego przepisu wskazuje na to, że wydanie europejskiego nakazu aresztowania nie jest obligatoryjne. Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie formułują wprawdzie w tym zakresie wyraźnych, dodatkowych przesłanek, jednakże słuszna wydaje się interpretacja, w myśl, której Sąd rozpoznający wniosek winien ocenić celowość wydania europejskiego nakazu aresztowania. Należy przy tym
w szczególności mieć na uwadze, że celem instytucji europejskiego nakazu aresztowania jest ściganie sprawców poważnych przestępstw, nie zaś czynów, których stopień społecznej szkodliwości jest stosunkowo niewysoki.

Zdaniem Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie wydanie europejskiego nakazu aresztowania jest niecelowe i nieekonomiczne.

M. C. wyrokiem Sądu Rejonowego w Kolbuszowej z dnia 23 grudnia 2008 r.
w sprawie II K 34/08 został skazany na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby 3 lat, której zarządzenie wykonania nastąpiło postanowieniem Sądu Rejonowego w Kolbuszowej z dnia 27 lipca 2011 r.
w sprawie sygn. akt II Ko 681/11.

Jakkolwiek formalnie został spełniony warunek zagrożenia karą określony art. 607 b pkt 2 k.p.k., to jednak na uwadze mieć również należy wagę i charakter przestępstw, za które poszukiwany M. C. został skazany i których dotyczy wniosek.

M. C. wyrokiem w sprawie II K 34/08 skazano za popełnienie przestępstwa z art.178 a § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k., to jest za kierowanie na drodze publicznej samochodem osobowym w stanie nietrzeźwości oraz nakłonienie świadka do zeznawania nieprawdy w postępowaniu karnym prowadzonym przez Komendę Powiatową Policji w Kolbuszowej przeciwko niemu o przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k.

Abstrahując od analizy wysokości stopnia społecznej szkodliwości wymienionych czynów wskazać należy, iż praktyka sądowa potwierdza, że przy wydaniu poszukiwanego przez stosowne władze, państwo wydające nie ogranicza się jedynie do badania formalnej legalności ENA, ale również wartościuje zasadność wydania osoby z punktu widzenia charakteru i wagi popełnionego przestępstwa. W konsekwencji jak pokazuje dotychczasowa współpraca w ramach ENA, państwa odmawiają wydania osoby, gdy czyn objęty nakazem jest tzw. przestępstwem drobnym. Mając na uwadze ustawowe zagrożenie karą nie ulega wątpliwości, iż występki z art. 178 a § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. należą do powyższej kategorii i zasadnym jest przypuszczenie, iż w tym wypadku decyzja w kwestii wydania będzie odmowna.

Ponadto należy mieć w polu widzenia również ekonomiczne aspekty poszukiwania osoby Europejskim Nakazem Aresztowania. Koszty takiego postępowania są wysokie
i dlatego w interesie wymiaru sprawiedliwości leży, aby procedura taka była uruchamiana jedynie w ostateczności i dotyczyła przestępstw, których zwalczanie stanowi priorytet
w polityce kryminalnej państwa z uwagi na ich niebezpieczny charakter i wysoki stopień społecznej szkodliwości. Biorąc pod uwagę charakter międzynarodowej współpracy karnej, złożoność organów, które ta współpraca angażuje oraz jej koszty koniecznym jest ustalenie pewnych preferencji, które umożliwią wewnętrzną eliminację przestępstw, które mają
z poszczególnych instytucji tej współpracy skorzystać. Mając bowiem na uwadze ilość skazań nie jest celowe i możliwe, z oczywistych powodów, uruchamianie współpracy w ramach ENA za każdym razem, gdy sprawca przestępstwa, wobec którego wymierzono karę powyżej 4 miesięcy pozbawienia wolności, przebywa na terenie jednego z krajów Unii Europejskiej. Systematyczne wydawanie ENA w celu doprowadzenia do wydania osób poszukiwanych często w związku z bardzo nieznacznymi przestępstwami podważa zaufanie do tej procedury. W tym kontekście dyskusje w Radzie Unii Europejskiej wynikające z wniosków wyprowadzonych z ocen państw członkowskich pokazują, że wśród państw członkowskich panuje ogólna zgoda co do tego, że konieczna jest kontrola proporcjonalności w celu zapobieżenia zjawisku wydawania ENA w związku z przestępstwami, które wprawdzie wchodzą w zakres art. 2 ust. decyzji ramowej w sprawie ENA, nie są jednak na tyle poważne, by uzasadniać środki i współpracę, jakich wymaga wykonanie nakazu (zob. Rada Unii Europejskiej 8302/4/09 COPEN 68; 7361/10 COPEN 59; 8465/2/10 COPEN 95; 10630/1/10 Presses 161 s. 33.). Przed wydaniem ENA należy rozważyć zatem szereg aspektów, w tym powagę przestępstwa, długość wyroku, czy istnieje alternatywne podejście, które mogłoby być mniej uciążliwe zarówno dla osoby poszukiwanej, jak i organu wykonującego nakaz oraz analizę kosztów i korzyści wynikających z wykonania ENA. (zob. sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wdrażania od 2007 r. decyzji ramowej Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi).

Biorąc zatem pod uwagę powyższe okoliczności stwierdzić należy, iż wydanie ENA
w stosunku do M. C. byłoby nieekonomiczne i obecnie stanowczo przedwczesne.

Jakkolwiek dotychczasowe poszukiwania skazanego listem gończym nie przyniosły rezultatu, niemniej jednak termin przedawnienie wykonania kary, której dotyczy wniosek upływa dopiero 31 grudnia 2033 r., co mając na uwadze powyżej przytoczone argumenty, uzasadnia kontynuowanie poszukiwań w ten sposób.

Na marginesie wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie należałoby rozważyć również inną możliwość prawną doprowadzenia do wykonania kary wobec sprawcy przestępstwa, której społeczne koszty są dużo mniejsze, w tym z możliwości ustalenia miejsca pobytu skazanego przy pomocy systemu SIS oraz skorzystania z nowowprowadzonej procedury przewidzianej w rozdziale 66 f k.p.k.

Sumarycznie przytoczone wyżej okoliczności przesadziły, iż orzeczono jak
w sentencji.

II Kop 13/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE