Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2014 r. w O.

sprawy z odwołania Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 26 września 2013r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje Z. K. prawo do emerytury od dnia 9 września 2013r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 1663/13

UZASADNIENIE

Z. K. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26.09.2013r. którą tą decyzją Zakład odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. Zakład opierał swoje stanowisko na ustaleniach poczynionych w trakcie postępowania przed tym organem z którego wynikało, że odwołujący nie udokumentował wymaganego 15 letniego stażu pracy w warunkach szczególnych na dzień 1.01.1999r. a tym samym skarżona decyzja odpowiada prawu. Do pracy w warunkach szczególnych ZUS nie zaliczył Z. K. okresu prowadzenia działalności gospodarczej od 15.08.1990r. do 31.12.1998r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył co następuje:

Z. K.urodził się (...) podstawą ubiegania się przez ubezpieczonego o prawo do emerytury jest więc ustawa z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z art. 24 ust 1b tej ustawy ubezpieczonym urodzonym pomiędzy 1.07.1953r. a 30.09.1953r. przysługuje prawo do emerytury w wieku 66 lat i 11 miesięcy.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w brzmieniu obowiązującym na dzień 1.01.2013r. w zw. z §4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze świadczenie emerytalne przysługuje ubezpieczonemu, urodzonemu po dniu 31.12.1948r. który łącznie spełnił następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

2.  nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na dochody budżetu państwa,

3.  w dniu wejścia w życie ustawy ( tj. 1.01.1999r.) udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn w tym co najmniej 15 lat okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obwiązującym na danym stanowisku pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych rozpatrując wniosek Z. K. z 09.08..2013r. na podstawie zgromadzonej dokumentacji ustalił, że ubezpieczony jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem zakładu, na dochody budżetu państwa, na dzień 1.01.1999r. zgromadził staż pracy wynoszący 25 lat, w tym 24 lat 1 miesiąc okresów składkowych i 11 miesięcy okresów uzupełniających.

Po analizie zgromadzonej dokumentacji w postaci przedstawionych przez odwołującego świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach ZUS uznał 13 lat, 8 miesięcy i 19 dni okresu pracy odwołującego za pracę w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uznał zaś okresu prowadzenia działalności gospodarczej Z. K. od 15.08.1990r. do 31.12.1998r.

Z uwagi na powyższe ustalenia Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaskarżoną decyzję.

Kwestią sporną a zarazem mającą istotny wpływ na zasadność odwołania Z. K. było ustalenie czy odwołujący zgromadził 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych.

Sąd w oparciu o złożoną dokumentację osobową oraz akta rentowe odwołującego uznał, że Z. K.wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 01.12.1974r. do 24.10.1976r. pracę technika weterynarii w Wojewódzkim Zakładzie (...)w C.– Oddziale w P.- Państwowym Zakładzie (...)dla (...)w K., które to stanowisko wymienione jest w Wykazie dziale XII, poz.4 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. oraz wymienionym w wykazie A, dział XII części B, poz.4, pkt.2 stanowiącego załącznik Nr 1 do zarządzenia Nr16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988r. ( Dz. Urz. MRiRWz 1988r, Nr 2 poz4). Bezpośrednio z powyższego Zakładu odwołujący się został skierowany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Z. K.odbył służbę wojskową okresie od 25.10.1976r. do 16.10.1978r., po czym bezpośrednio po powrocie z wojska został ponownie zatrudniony w Zakładzie (...)dla (...)na tym samym stanowisku technika weterynarii. W Wojewódzkim Zakładzie (...)w C.– Oddziale w P.- Państwowym Zakładzie (...)dla (...)w K.odwołujący się pracował nadal, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od 17.10.1978r. do 10.08.1990r. Oba okresy zatrudnienia od 01.12.1974r. do 24.10.1976r. i od 17.10.1978r. do 10.08.1990r. (tj. przed i po wojsku) zostały prze organ rentowy zaliczone do pracy w warunkach szczególnych.

Okres służby wojskowej od 25.10.1976r. do 16.10.1978r. – zdaniem Sądu Okręgowego - należy zaliczyć do pracy w warunkach szczególnych. Zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem w zakresie zatrudnienia żołnierz czynnej służby wojskowej jest pracownikiem wykonującym prace w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jeżeli wykonywał ja w taki sam sposób (stale i pełnym wymiarze) przed powołaniem do służby i do zatrudnienia tego powrócił po jej zakończeniu w przepisanym terminie (por. wyrok SN z dn. 24.05.2012r. UK 265/2011). Tak było w przypadku odwołującego.

Z uwagi na powyższe Sąd ustalił, że na dzień 1.01.1999r. Z. K. po doliczeniu okresu służby wojskowej w rozmiarze 1 roku, 11 miesięcy i 22 dni zgromadził okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach w łącznym wymiarze 15 lat, 8 miesięcy i 11 dni.

Na marginesie wspomnieć należy, że organ rentowy zasadnie nie zaliczył okresu prowadzenia działalności gospodarczej od 15.08.1990r. do 31.12.1998r. do pracy w warunkach szczególnych, ponieważ odwołujący nie miał w powyższym okresie statusu pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach ( tak np. w orzeczeniu III AUa 495/12 SA w Gdańsku).

Mając na względzie poczynione ustalenia Sąd uznał, że Z. K. spełnia wszystkie wymagane prawem warunki nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach i na mocy art. 477 ¹⁴§2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu prawo do emerytury począwszy od 9 września 2013r. tj. od dnia ukończenia 60 roku życia przez ubezpieczonego.

Stosownie do treści art.118 ust.1 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – Sąd, orzekając o prawie do emerytury, ma obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i przyznanie tego prawa na etapie postępowania administracyjnego. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie ZUS nie ponosi takiej odpowiedzialności. Dopiero przeprowadzenie postępowania dowodowego przed Sądem umożliwiło stwierdzenie, że w spornym okresie odwołujący pracował w szczególnych warunkach. Zgromadzony na etapie postępowania przed organem rentowym materiał dowodowy nie pozwalały jednoznacznie na ustalenie czy odwołujący spełnił wszelkie wymagane prawem warunki uprawniające do prawa do emerytury. Z akt osobowych odwołującego się – nadesłanych na żądanie Sądu wynikało bowiem, że odwołujący powrócił z wojska na to samo stanowisko technika weterynarii, co przed pójściem do wojska.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku.