Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 lutego 2013r. r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił J. B. prawa do renty na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 lutego 2013r., która uznała ubezpieczoną za zdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem jest niezdolny do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji:

- internisty,

- specjalisty medycyny pracy,

- psychiatry,

- psychologa,

którzy rozpoznali u ubezpieczonego schizofrenię paranoidalną.

Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od dnia złożenia wniosku o rentę do 07.2015r.

Uzasadniając swoje stanowisko biegli podali, że ubezpieczony jest leczony psychiatrycznie od 2012r., początkowo z rozpoznaniem zaburzeń psychotycznych prawdopodobnie w przebiegu schizofrenii, a następnie schizofrenii paranoidalnej. Występujące u ubezpieczonego zaburzenia mają charakter przewlekły, przy czym w czasie następowało ich nasilenie. Obecnie, jak wskazali biegli, utrzymują się przede wszystkim objawy negatywne.

Stopniowo zmniejszały się zdolności adaptacyjne, umiejętności społeczne oraz interpersonalne i nasilał się stopień nieprzystosowania w zakresie funkcjonowania psychospołecznego. Pomimo systematycznego leczenia nie osiągnięto pełnej remisji objawów chorobowych ( ubezpieczony był 2-kroptnie hospitalizowany ). U ubezpieczonego występują zmiany nastroju, zaburzenia napędu, lęk, niepokój, zaburzenia koncentracji, spadek motywacji, wycofanie i utratę zainteresowań, które powodują znaczne trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć, tak iż ubezpieczony nie jest zdolny do regularnego wykonywania zatrudnienia zgodnego z posiadanymi kwalifikacjami, a praca może być traktowana jedynie jako forma rehabilitacji społecznej.

- dowód – opinia biegłych sądowych (k. 21 – 22, k. 26akt)

Zastrzeżenia do opinii wniósł organ rentowy podnosząc, że podczas postępowania orzeczniczego w ZUS-ie występowała stabilizacja stanu psychicznego ubezpieczonego, a hospitalizacja mająca miejsce w marcu 2013r. stanowi nową okoliczność.

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy, bowiem w skład zespołu biegłych sądowych wchodzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonemu, którzy dokonali oceny stanu zdrowia ubezpieczonego zarówno na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej, jak i przeprowadzonych bezpośrednich badań, a wydana opinia została wyczerpująco uzasadniona. W ocenie Sądu sporządzona opinia w pełni odzwierciedla stan zdrowia ubezpieczonego i jego wpływ na zdolność do pracy. Zdaniem Sądu nie zaszły nowe okoliczności, o których mowa w art. 477 ( 14 ) § 14 k.p.c., które uzasadniałyby uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do rozpoznania przez organ rentowy, w szczególności taką okoliczność nie stanowi kolejny pobyt ubezpieczonego w szpitalu, należy bowiem zauważyć, że ubezpieczony był już hospitalizowany w listopadzie 2012r., przy

czym biegli wydający opinię, nie wskazali, aby okolicznością przesądzającą o uznaniu ubezpieczonego za osobę częściowo niezdolną do pracy była okoliczność kolejnych pobytów ubezpieczonego w szpitalu i uzyskanych z nich dokumentacji medycznych.

W tej sytuacji, Sąd pozytywnie ocenił biegłych sądowych i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Jednocześnie w myśl art. 118 ust.1 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, Sąd ustalił brak odpowiedzialność organu rentowego za nie wyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem biegli sądowi dysponowali szerszą dokumentacją medyczną niż organ rentowy, a także mogli ocenić niekorzystne zmiany w stanie zdrowia ubezpieczonego z większej perspektywy czasu.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz