Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w W. VIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Bazan

Protokolant: Wioletta Zakrzewska, J. S., C. M., Z.

Maltańska

przy udziale Prokuratora: Joanna Walczak, K. Ś., M. R., E. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 19 stycznia 2017 roku, 28 marca 2017 roku, 13 czerwca 2017 roku, 11 grudnia 2017 roku

sprawy

H. K. syna T. i A. z d. S., urodzonego w dniu (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 03 sierpnia 2015r. około godz. 15:00 w W. przy ul. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości: I badanie wykazało 0,85 mg/l, II badanie wykazało 0,91 mg/l, III badanie wykazało 0,90 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował po drodze publicznej samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), przy czym czyn ten popełnił będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. sygn. akt IV K 310/15 z dnia 11 lipca 2015 roku, tj. o czyn z art. 178a § 4 kk,

orzeka:

oskarżonego H. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, ustalając, że był on wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. sygn. akt IVK 310/15 z dnia 2 czerwca 2015 roku, kwalifikując go jako czyn wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. i za to na tej samej podstawie skazuje go, a na podstawie art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie;

na podstawie art. 63 § 1 i § 5 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 3 do 4 sierpnia 2015 roku, tj. 2 dni, przyjmując że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada 2 (dwóm) dniom kary ograniczenia wolności;

na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego H. K. świadczenie pieniężne w kwocie 10 000 (dziesięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. przyznaje adw. A. Ł. kwotę 840 (ośmiuset czterdziestu) złotych powiększoną o kwotę podatku VAT w obowiązującej stawce tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego H. K.;

na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VIII K 578/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 sierpnia 2015 r., o bliżej nieokreślonej godzinie, H. K. wyszedł z domu przestawić samochód marki V. (...) o nr rej. (...) należący do A. K. w obrębie ulicy (...). Samochód nie miał szyb bocznych z jednej strony i właścicielka chciała, żeby pojazd był widoczny z okna jej mieszkania.

H. K. zanim ruszył samochodem, spożywał alkohol. Gdy około godziny 15:00 przyjechał w okolicę ul. (...), dodawał gwałtownie gazu i hamował. Zdarzenie było na tyle głośne, że przykuło uwagę T. S., który będąc funkcjonariuszem policji zaczął obserwować zdarzenie z okna jednostki policji ul. (...).

Gdy H. K. w końcu zatrzymał pojazd i wysiadł z niego, zaczął wyjmować różne przedmioty z wnętrza pojazdu i wykładał na dach samochodu. Mężczyzna poruszał się chwiejnym krokiem, a w ręku trzymał puszkę piwa marki H., popijając jej zawartość. Chwilę później, H. K. zaczął niszczyć pojazd, którym przyjechał.

Widząc zachowanie kierowcy, T. S. poinformował o zdarzeniu obecnych w budynku policji funkcjonariuszy mł. asp. P. G. i mł. asp. R. K., którzy niezwłocznie udali się przed budynek w celu podjęcia interwencji wobec mężczyzny. W penetrację terenu udali się również funkcjonariusze policji M. H. oraz P. G., lecz jak się okazało – kierowcy nie było już przy samochodzie. T. S. po chwili zauważył, iż H. K., wychodził z budynku mieszkalnego przy ul. (...) i wskazał go interweniującym funkcjonariuszom, którzy dokonali jego zatrzymania

Oskarżony został przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem Alkometr A2.0/04 nr ser (...). Wyniki badania wykazały u H. K. kolejno: I – 0,85 mg/l, II – 0,91 mg/l, III – 0,90 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

H. K. był uprzednio wielokrotnie karany, w tym również wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. sygn. akt IV K 310/15 z dnia 2 czerwca 2015 roku za czyn z art. 178a § 1 kk.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

częściowe wyjaśnienia oskarżonego H. K. - k. 24 – zbiór A, zeznania świadka R. K. - k. 17v. – zbiór C, 150-152, zeznania świadka T. S. - k. 13-14, 230-231, zeznania świadków M. H. - k. 184-185, P. G. - k. 185-186, oraz dowodów nieosobowych w postaci: Zbiór A: k: 3-4 – protokół zatrzymania osoby, k: 11 – protokół z przebiegu badania trzeźwości, k: 26-28, 45-47 – dane o karalności, k: 73 – świadectwo wzorcowania, Zbiór C: k: 5-6 – informacje finansowe w trybie art. 213 § 1a kpk, k: 22-25 – karta rejestracyjna karna, postępowanie sądowe: k: 86-87 – odpis wyroku nakazowego, k: 93 – pismo prezydenta m.st W., k: 101-103, 137-139, 178-179, 191-193, 205-209 – dane o karalności, k: 144-148 – wydruki z zdjęć.

Oskarżony H. K. w toku przesłuchania na rozprawie głównej nie przyznał się do zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że o godzinie 12:30 przestawił samochód, zostawił kluczyki i dopiero wtedy zaczął spożywać alkohol. O godzinie 15:00 policja zatrzymała oskarżonego, kiedy niszczył samochód, a on nim nie jeździł, tylko wybił szyby. Oskarżony wskazuje, że w trakcie jego zatrzymania nie posiadał nawet przy sobie kluczyków od pojazdu, więc nie rozumie dlaczego został oskarżony.

Udzielając odpowiedzi na pytania Prokuratora wyjaśnił, iż samochód stał przy ul. (...), a oskarżony przestaw go na ul. (...). Tam jest jedna mała ulica. Wskazał, że kluczyki zostawił w domu, a od 12:30 do 15:00 spożywał alkohol w samochodzie. W domu nie spożywał alkoholu. Policja zatrzymała oskarżonego w samochodzie, podczas wybijania szyb. Wyjaśnił, iż samochód przestawił w miejsce, gdzie były kamery, bo nie miał szyby. Przed godziną 12:30 nie spożywał alkoholu. Alkohol zaczął spożywać około godziny 13:00, były to trzy piwa i „setka”. Oskarżony sam spożywał alkohol. Z jego relacji wynika, iż zostawiłem samochód otwarty, poszedł do domu zostawić kluczyki i wrócił do otwartego samochodu. Wskazał, że nie pił w domu alkoholu, bo jego żona byłaby zła, a poza tym w mieszkaniu były dzieci. Zaprzeczył, żeby o godzinie 15:00 poruszał się samochodem.

Po odczytaniu wyjaśnień oskarżonego z k. 24 – zbiór A akt postępowania przygotowawczego z dnia 24 sierpnia 2015 r., oskarżony H. K. ich nie potwierdził. Wyjaśnił, że policja powiedziała mu, że jak się przyzna to „nic z tego nie będzie” i nie będzie nic z tego, że wybił szyby. Oskarżony twierdził, że został zmuszony do złożenia takich wyjaśnień. Zmuszenie polegało na tym, że jak oskarżony się przyzna, to nie poniesie konsekwencji swojego postępowania. Takie twierdzenie mieli do niego skierować policjanci, którzy pisali protokół.

H. K. potwierdził natomiast treść protokołu jego kolejnego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym, z dnia 16 listopada 2015 r. (k. 61-62 – zbiór A), podczas którego nie przyznał się do zarzuconego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień.

Udzielając odpowiedzi na pytania Przewodniczącego, oskarżony wyjaśnił, że spożył około 3 piw i setkę wódki pomiędzy godzinami 13:00, a 15:00. P. sam, nie miał żadnego towarzystwa w samochodzie. Samochód, w którym został zatrzymany należał do niego i jego żony - A. K. (Ż.) (wyjaśnienia oskarżonego H. K. – k. 110-111).

Wyjaśnienia oskarżonego, wespół z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie, Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 kpk, zgodnie z którymi, Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, jak i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, złożone w postępowaniu przygotowawczym, w których przyznał, że będąc pod wpływem alkoholu kierował pojazdem marki V. (...), gdyż chciał go przestawić. Treść jego wyjaśnień znajduje bowiem potwierdzenie w zeznaniach świadków T. S. i R. K.. Ponadto, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania pobocznych okoliczności zdarzenia, dotyczących uszkodzeń pojazdu przed jego niszczeniem przez oskarżonego, a także, iż kierował pojazdem jedynie w celu zmiany jego miejsca postoju w obrębie ulicy (...).

Brak było również podstaw do kwestionowania stanowiska procesowego oskarżonego, w którym nie kwestionował, że w dniu zdarzenia spożywał alkohol, co w pełni koresponduje z protokołem badania trzeźwości H. K. (protokół - k. 11).

W ocenie Sądu, relacja oskarżonego złożona na rozprawie głównej, w której nie przyznał się do kierowania pojazdem pod wpływem alkoholu stanowi jedynie przyjętą przez niego linię obrony i nie zasługuje na obdarzenie wiarą. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach złożonych na rozprawie nie tylko zaprzeczył treści stawianych mu zarzutów, lecz przede wszystkim usiłował przekonać Sąd, iż jego obecność na miejscu zdarzenia trwała znacznie dłużej, niż wynika to z treści przesłuchiwanych funkcjonariuszy Policji. Oskarżony wskazywał również, iż skoro nie miał przy sobie kluczyków do samochodu w trakcie jego zatrzymania, to nie mógł nim kierować. Ponadto, twierdził, że najpierw przestawił pojazd, a dopiero później zaczął spożywać alkohol.

Zdaniem Sądu, twierdzenia oskarżonego stanowią narrację wydarzeń, które są jednoznacznie sprzeczne z treścią depozycji świadków T. S. i R. K.. Świadek T. S. podał, że w trakcie pełnienia służby przy ul. (...) w W., po usłyszeniu pisku opon jakiegoś pojazdu, wyjrzał przez okno i obserwował zachowanie kierowcy, który na ul. (...) poruszał się samochodem marki V. (...) naprzemiennie dodając gwałtownie gazu i hamując. Gdy w końcu zatrzymał pojazd i wysiadł z niego, zaczął wyjmować różne przedmioty z wnętrza pojazdu i wykładał na dach samochodu. Po chwili obserwacji, świadek zauważył również, że mężczyzna poruszał się chwiejnym krokiem, zataczał się i pił piwo marki H.. Następnie kierowca zaczął niszczyć stojący pojazd. O całym zdarzeniu świadek poinformował obecnych w budynku policji funkcjonariuszy mł. asp. P. G. i mł. asp. R. K., którzy niezwłocznie udali się przed budynek w celu podjęcia interwencji wobec mężczyzny, lecz jak się okazało – kierowcy nie było już przy samochodzie. Z relacji świadka wynika, że po chwili zauważył, iż kierowca samochodu, którym był oskarżony H. K., wychodził z budynku mieszkalnego przy ul. (...). Świadek wskazał mężczyznę interweniującym funkcjonariuszom, którzy dokonali jego zatrzymania (zeznania świadka T. S. - k. 17v. – zbiór C, 150-152). Zeznania świadka R. K. (k. 13-14, 230-231) korespondują z zeznaniami świadka T. S. i uzupełniają jego relację przebiegu zdarzenia o czynności podejmowane z oskarżonym, po zatrzymaniu H. K.. Opis zachowania oskarżonego, wespół z wynikiem badań zawartości alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu jednoznacznie wskazuje, że mężczyzna już w trakcie kierowania pojazdem znajdował się w stanie nietrzeźwości.

W oparciu o zeznania świadka R. K., Sąd ustalił, że oskarżony został zauważony około godziny 15:00. Świadkowie w jasny i przekonywujący sposób zeznali, iż pomiędzy momentem zauważenia oskarżonego, kierującego i wysiadającego z pojazdu, a jego zatrzymaniem upłynęła nieznaczna ilość czasu. Zaznaczyć trzeba, iż świadkowie nie wskazywali, by poszukiwania oskarżonego po jego oddaleniu się od pojazdu trwały odczuwalnie długo, co pozwala uznać, że zgodnie z relacją świadka T. S., oskarżony faktycznie oddalił się tylko na chwilę. Powyższe koresponduje z treścią protokołu zatrzymania H. K., z którego wynika, iż mężczyzna zatrzymany o godzinie 15:20 (k. 3-4 – zbiór A).

Kolejno, stwierdzić należy, że skoro do zatrzymania oskarżonego doszło niedługo po jego oddaleniu się, to nie miał on czasu na spożywanie alkoholu w czasie, w jakim relacjonował - czyli po przestawieniu samochodu. Zdaniem Sądu, w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania jest stwierdzenie, iż oskarżony w tym właśnie czasie, w nieustalonym miejscu pozostawił kluczyki od samochodu i z tego względu nie zostały one przy nim ujawnione w trakcie zatrzymania.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków świadka T. S. i R. K.. Powyższe zeznania korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, są jasne, spójne i logiczne, a zatem mogą stanowić podstawę ustalenia stanu faktycznego. W toku postępowania nie przedstawiono żadnego wiarygodnego dowodu, poddającego w wątpliwość treść ich depozycji. Takim dowodem w szczególności nie mogły być wyjaśnienia oskarżonego, który zmodyfikował je w trakcie postępowania dla uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Odnosząc się do rozbieżności w zeznaniach świadka R. K. i T. S. dotyczącą godziny zauważenia oskarżonego, tj. wskazanie odpowiednio godziny 15:00 i 14:00, zdaniem Sądu świadek T. S. najprawdopodobniej omyłkowo jako godzinę zauważenia oskarżonego wskazał 14:00, zamiast 15:00. Z jego zeznań jasno bowiem wynika, że zdarzenie nie trwało ponad godzinę – od 14:00 do 15:20, tylko od 15:00 do 15:20.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadków M. H. (k. 184-185) oraz P. G. (k. 185-186), którzy potwierdzili ogólne okoliczności zdarzenia, wskazując że zatrzymanie kierującego pojazdem niedaleko jednostki policji miało miejsce. Sąd miał na względzie okoliczność, iż świadkowie przesłuchiwani w toku rozprawy nie pamiętali szczegółów okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania, lecz kierując się zasadami doświadczenia życiowego, nie sposób oczekiwać, by funkcjonariusze Policji, mający na co dzień do czynienia z podobnymi zdarzeniami pamiętali szczegóły każdego z nich. Nie bez znaczenia była również okoliczność, iż świadkowie nie byli przesłuchiwani w postępowaniu przygotowawczym, a Sąd nie miał możliwości odczytania uprzednio złożonych przez nich zeznań.

Odnosząc się do zeznań świadka A. K. (Ż.) (k. 6-7 – zbiór C, 152- 153), Sąd uznał je za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Świadek w toku przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym podała, że oskarżony miał przestawić samochód, aby mogła z oskarżonym go widzieć z okna mieszkania, a po przestawieniu oskarżony K. udał się do swojej matki, u której był 10 minut. Następnie świadek nie mogła się dodzwonić do oskarżonego, a kiedy on do niej zadzwonił, to w rozmowie miał bełkotliwy głos i prawdopodobnie był pod wpływem alkoholu. Zeznając na rozprawie głównej, świadek wskazała, że oskarżony prawdopodobnie przestawił samochód rano, czego kobieta jednak nie była pewna i odwołała zeznania dotyczące bełkotliwej mowy oskarżonego w trakcie rozmowy telefonicznej.

Sąd doszedł do przekonania, iż pomimo istotnej objętościowo ilości informacji przekazanych przez świadka, nie miała ona żadnej wartości dowodowej dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonego. Świadek w swoich zeznaniach w chaotyczny i niekonsekwentny sposób przedstawiła czynności, jakie mogła wykonywać ona lub oskarżony w dniu zdarzenia, faktycznie w ogóle nie odnosząc się do okoliczności czynu zarzuconego oskarżonemu.

Dowody w postaci protokołu badania Alkometrem A2.0/04 nr ser (...) (k. 11) Sąd uznał za dowody wiarygodne. Urządzenie było sprawne, zatem Sąd uznał za rzetelne i prawdziwe wyniki badania na zawartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu. Czynność badania została utrwalona w formie protokołu, do którego dołączono w oryginale wydruki z urządzenia – A. A..0/04 nr ser (...), za pomocą którego przeprowadzano badania.

Oskarżony nie kwestionował wyników badania. Wskazały one jednoznacznie, że H. K., kierując w dniu 3 sierpnia 2015 r. samochodem znajdował się w stanie nietrzeźwości alkoholowej - wyniki kolejno przeprowadzonych badań wykazały u niego I – 0,85 mg/l, II – 0,91 mg/l, III – 0,90 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych w postaci:

Zbiór A: k: 3-4 – protokół zatrzymania osoby, k: 11 – protokół z przebiegu badania trzeźwości, k: 26-28, 45-47 – dane o karalności, k: 73 – świadectwo wzorcowania,

Zbiór C: k: 5-6 – informacje finansowe w trybie art. 213 § 1a kpk, k: 22-25 – karta rejestracyjna karna,

postępowanie sądowe: k: 86-87 – odpis wyroku nakazowego, k: 93 – pismo prezydenta m.st W., k: 101-103, 137-139, 178-179, 191-193, 205-209 – dane o karalności, k: 144-148 – wydruki z zdjęć nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Z tych względów Sąd nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd zważył co następuje:

Mając na uwadze tak ustalony i oceniony materiał dowodowy Sąd uznał, że wina oskarżonego H. K. oraz okoliczności popełnionego przez niego czynu nie budzą wątpliwości. Oskarżony jest osobą w pełni dojrzałą zaś w chwili czynu miał możliwość rozpoznania jego karalności i można było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem. Jego poczytalność w chwili czynu nie była zniesiona lub ograniczona w jakimkolwiek stopniu.

Oskarżony niewątpliwie znajdował się w stanie nietrzeźwości. Stan ten jest zdefiniowany w art. 115 § 16 kk. Zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg lub prowadzi do stężenia przekraczającego te wartości. Wyniki kontroli wykazały: I badanie – 0,85 mg/l, II badanie – 0,91 mg/l, III badanie – 0,90 mg/l alkoholu w powietrzu wydychanym przez oskarżonego. Stan nietrzeźwości oskarżonego w czasie czynu potwierdzają także zeznania świadka R. K., który widział H. K. pijącego piwo marki H. i zataczającego się po wyjściu z samochodu, oraz zeznania T. S., który brał udział w czynnościach z oskarżonym po jego zatrzymaniu. Reasumując, skoro wartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu wyniosła odpowiednio 0,85 mg/l, 0,91 mg/l, 0,90 mg/l, to przekroczyła ona progową wartość wskazaną w ustawie, tj. 0,25 mg/dm ³, od której mamy do czynienia w prawie karnym z pojęciem stanu nietrzeźwości. Oznacza to, iż oskarżony prowadził pojazd będąc w stanie nietrzeźwości.

Przestępstwo z art. 178a § 1 kk może być popełnione tylko umyślnie. Odpowiada z tego przepisu zarówno sprawca, który jeszcze przed wprowadzeniem się w stan nietrzeźwości zamierzał prowadzić pojazd, jak i ten, u którego zamiar taki powstał po spożyciu alkoholu (por. J. Bafia, J. Hochberg, M. Siewierski, Ustawy karne PRL Komentarz Warszawa, str. 186). Zgodnie z akceptowanym przez Sąd Rejonowy poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z 12 maja 1976 roku, sygn. akt IV KR 20/76 publ. Gazeta (...) 1974, nr 23, str. 3: „O zamiarze sprawcy świadczy całokształt tak przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności. Dopiero na podstawie okoliczności dotyczących danego wypadku i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy ustalenie, do czego zmierzał, czego chciał, względnie - postępując w określony sposób - co przewidywał i na co się godził".

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia zdaniem Sądu wątpliwości, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości. Wskazuje na to sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach, tłumacząc, że świadomie podjął ryzyko kierowania pojazdem po spożyciu alkoholu, a także pomimo orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów. Podkreślić trzeba, że dla realizacji znamion czynu z art. 178a § 1 kk, nie ma znaczenia okoliczność, iż kierujący pojazdem przejechał nieznaczną tylko odległość, gdyż chciał przemieścić pojazd w niedalekiej odległości od jego miejsca postoju.

Prowadząc pojazd, oskarżony miał zatem wolę urzeczywistnienia swoim zachowaniem znamion przedmiotowych przestępstwa z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178a § 4 kk. Sąd uzupełnił kwalifikację czynu zarzuconego oskarżonemu o wskazanie w jej treści art. 178a § 1 kk..

Z danych o karalności oskarżonego wynika, iż był on uprzednio karany za czyn z art. 178a § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. z dn. 2 czerwca 2015 r. Sąd skazując oskarżonego, zmienił w opisie czynu datę wydania ww. wyroku, albowiem data wskazana w zarzucie, była datą jego uprawomocnienia się, a nie wydania. Sąd oceniając możliwość przypisania oskarżonemu odpowiedzialności z art. 178a § 4 kk miał zatem na względzie fakt, że H. K. w świetle danych o jego karalności, miał status osoby będącej wcześniej prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości.

Reasumując Sąd uznał, że H. K. dopuścił się czynu polegającego na tym, że w dniu 03 sierpnia 2015r. około godz. 15:00 w W. przy ul. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości: I badanie wykazało 0,85 mg/l, II badanie wykazało 0,91 mg/l, III badanie wykazało 0,90 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował po drodze publicznej samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), przy czym czyn ten popełnił będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. sygn. akt IV K 310/15 z dnia 2 czerwca 2015 roku, tj. o czyn z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178a § 4 kk.

Przy wymiarze kary, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 kk zważając, by orzeczona kara była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także brał pod uwagę jej cele w zakresie społecznego oddziaływania oraz zapobiegania popełnianiu przestępstw.

Stopień winy H. K. jest znaczny. Z uwagi na osiągnięcie wymaganego przez prawo karne wieku i umiejętności przyswajania sobie reguł moralnych, którymi kieruje się społeczeństwo, oskarżony był zdolny do zawinienia. Jego zachowanie w chwili dokonywania przypisanego mu czynu, wskazywało na bezkrytyczne podejście do swojego postępowania, zwłaszcza iż oskarżony dopuścił się występku z art. 178a § 1 i 4 kk będąc uprzednio karanym za inne przestępstwa. Podkreślić należy, iż w momencie dokonania czynu zabronionego oskarżony miał możliwość podjęcia dowolnej decyzji, a tym samym zachowania się zgodnego z obowiązującym prawem. Nie zaistniała również żadna z okoliczności wyłączających jego winę lub bezprawność popełnionego przez niego czynu. Poczytalność oskarżonego ani w chwili czynów, ani w toku postępowania nie wzbudziła wątpliwości Sądu.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez G. S., Sąd uznał go za wysoki. Oskarżony działał przeciwko dobru prawnym, jakimi są bezpieczeństwo w komunikacji.

Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących, które mogły wpłynąć na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego, jednocześnie w poczet okoliczności obciążających zaliczono oskarżonemu jego uprzednią karalność.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma ona osiągnąć wobec oskarżonego, a także potrzebę oddziaływania na świadomość prawną społeczeństwa. Mając powyższe na względzie, jak również uwzględniając wniosek sformułowany przez oskarżyciela publicznego w głosach końcowych stron postępowania, Sąd na podstawie art. 178a § 4 kk w zw. z art. 37a kk wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

Zdaniem Sądu, wymiar kary wolnościowej w orzeczonym wymiarze spełni w odniesieniu do oskarżonego założone jej cele w zakresie prewencji indywidualnej i spowoduje, że oskarżony w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego i nie powróci więcej do przestępstwa. Oskarżony był już bowiem karany przez Sąd - w tym za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji – lecz mimo to nie wdrożył się do przestrzegania prawa, co zdaniem Sądu świadczy, że orzeczona wówczas kara grzywny nie odniosła pożądanego skutku.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 3 do 4 sierpnia 2015 roku, tj. 2 dni, przyjmując że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada 2 dniom kary ograniczenia wolności.

Na podstawie art. 42 § 3 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Wskazać należy, iż celem ustawodawcy, który obligował Sąd do orzeczenia ww. środka karnego było niewątpliwie trwałe wyeliminowanie kierujących pojazdami, które swoim zachowaniem wielokrotnie stwarzały zagrożenie bezpieczeństwa w komunikacji.

Sąd na podstawie art. 43a § 2 kk orzekł wobec oskarżonego H. K. świadczenie pieniężne w kwocie 10 000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Powyższy środek karny jest orzekany obligatoryjnie wobec sprawców czynu z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178a § 4 kk.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk Sąd przyznał adw. A. Ł. kwotę 840 złotych powiększoną o kwotę podatku VAT w obowiązującej stawce tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego.

Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku zapłaty kosztów sądowych oceniając, iż ich poniesienie stanowiłoby nadmierny uszczerbek dla oskarżonego, biorąc pod uwagę orzeczone wobec niego świadczenie pieniężne, którego uiszczenie w sposób oczywisty wpłynie na sytuację finansową oskarżonego .

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.