Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie VIII Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Piotr Szarek

Protokolant – sekretarz sądowy Ewelina Szczygieł

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2018 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniego P. M. reprezentowanego przez matkę A. G.

przeciwko M. M. (1)

o podwyższenie alimentów

I  zasądza od pozwanego M. M. (1) na rzecz małoletniego powoda P. M. alimenty w kwotach po 1 000 zł (jeden tysiąc złotych) miesięcznie, płatne z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 1 lutego 2018 r., w miejsce alimentów ustalonych na kwotę 500 zł (pięciuset złotych) miesięcznie w ugodzie sądowej z dnia 22 października 2008 r., zawartej przed Sądem Rejonowym w Szczecinie w sprawie o sygnaturze akt IX RC 225/08;

II  oddala powództwo w pozostałej części;

III  zasądza od pozwanego M. M. (1) na rzecz małoletniego powoda P. M. – reprezentowanego przez matkę A. G. – kwotę 1 800 zł (jednego tysiąca ośmiuset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV  nakazuje pobrać od pozwanego M. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 300 zł (trzystu złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

V  wyrokowi w zakresie punktu I (pierwszego) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII RC 621/17

UZASADNIENIE

Małoletni powód P. M. – reprezentowany przez matkę A. G. – wniósł o podwyższenie alimentów ustalonych ugodą sądową zawartą przed Sądem Rejonowym w Szczecinie w dniu 22 października 2008 r., w sprawie o sygnaturze akt IX RC 225/08, na kwotę 500 zł miesięcznie do kwoty po 1 000 zł miesięcznie.

W uzasadnieniu pozwu m.in. wskazano, że: od ostatniej ugody sądowej określającej wysokość renty alimentacyjnej minęło prawie 10 lat; przez ten okres wzrosły nie tylko koszty utrzymania małoletniego, ale zmianie uległa również relacja ojca z małoletnim powodem P. M., albowiem pozwany M. M. (1) od ponad roku nie utrzymywał osobistego kontaktu z synem, nie interesował się jego losem i go nie odwiedzał.

W odpowiedzi na pozew M. M. (1) – reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata – uznał żądanie pozwu do kwot po 600 zł miesięcznie,
a w pozostałym zakresie wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew m.in. wskazano, że chociaż od ostatniej ugody alimentacyjnej minęło prawie 10 lat, to jednak nie doszło do istotnej zmiany stosunków uzasadniających żądanie podwyższenia orzeczenia w zakresie alimentów na rzecz małoletniego powoda P. M.. Pozwany M. M. (1) kwestionował także wysokość poszczególnych kosztów przeznaczonych na małoletniego.

Na rozprawie w dniu 14 marca 2018 r. pełnomocnik strony powodowej sprecyzował, że alimenty są żądane od dnia wniesienia pozwu (k. 91).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni P. M. urodził się w dniu (...) w S. i pochodzi
z nieformalnego związku (...) (poprzednio K.) i M. M. (1).

Niesporne, a nadto:

-

odpis skrócony aktu urodzenia małoletniego P. M., k. 9,

-

odpis skrócony aktu małżeństwa A. G., k. 10.

Na mocy ugody sądowej z dnia 22 października 2008 r., zawartej przed Sądem Rejonowym w Szczecinie w sprawie o sygnaturze akt IX RC 225/08, M. M. (1) zobowiązał się do łożenia alimentów na rzecz małoletniego P. M. w kwotach po 500 zł miesięcznie.

Dowód:

-

ugoda sądowa z dnia 22 października 2008 roku (sygn. akt IX RC 225/08), k. 12.

W czasie orzekania w sprawie o sygnaturze akt IX RC 225/08:

-

A. K. (obecnie G.) była zatrudniona przez P.P. Pocztę Polską na umowę o pracę na czas zastępstwa na 0,9 etatu i za wykonywaną pracę uzyskiwała wynagrodzenie w kwocie 1 098,51 zł netto miesięcznie;

-

M. M. (1) pracował w Irlandii na pełen etat w firmie (...) i za wykonywaną pracę uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 465,90 € netto tygodniowo i ponosił następujące wydatki: za najem mieszkania płacił 800 € miesięcznie, za gaz płacił 418 € miesięcznie, za energię elektryczną 137 € miesięcznie, za ubezpieczenie samochodu 983 € rocznie; posiadał 10 letni samochód V. (...); spłacał kredyt
w kwocie 80 € tygodniowo; na utrzymaniu miał żonę M. i 2 miesięczne dziecko;

-

małoletni P. M. miał 5 lat, uczęszczał do Przedszkola Publicznego nr 48
w S.; pobyt dziecka w przedszkolu generował następujące koszty: 282 zł – opłata za przedszkole, 24 zł – ubezpieczenie, 120 zł – Komitet Rodzicielski, 20 zł – rytmika, 25 zł – zajęcia logopedyczne; małoletni posiadał wadę wzorku, z którą wiązała się konieczność zakupu okularów;

-

małoletni P. M. mieszkał wraz z matką w lokalu położonym w S. przy ul. (...), gdzie czynsz wynosił ok. 350 zł miesięcznie, a opłata za gaz
i energię elektryczną łącznie ok. 100 zł miesięcznie.

Dowody zgromadzone w aktach sprawy IX RC 225/08:

-

zaświadczenie o zarobkach i zatrudnieniu, k. 5,

-

listy płac, k. 42 – 45,

-

ugoda sądowa z dnia 22 października 2008 roku (sygn. akt IX RC 225/08), k. 12,

-

dokumentacja dotycząca dochodów i wydatków M. M. (1), k. 22 – 40,

-

zaświadczenie o kosztach związanych z pobytem w przedszkole, k. 8,

-

faktury za media, k. 10, 11.

Aktualnie małoletni P. M. zamieszkuje wspólnie z matką A. G., przyrodnim bratem D. G. i mężem matki K. G. w lokalu położonym przy ul. (...) w S. o powierzchni ok. 50 m ².

Koszty związane z utrzymaniem ww. lokalu przedstawiają się następująco: opłata eksploatacyjna ok. 430 zł miesięcznie; opłata na fundusz remontowy 214 zł, opłata za energię elektryczna ok. 115 zł – płatna, co dwa miesiące; opłata za gaz ok. 115 zł – płatna, co dwa miesiące; opłata za internet – 40 zł miesięcznie; opłata za telewizję kablową – 59 zł miesięcznie.

Łączny średniomiesięczny koszt związany z utrzymaniem mieszkania opiewa na kwotę ok. 970 zł, a udział przypadający na jednego domownika w przedmiotowych kosztach wynosi ok. 243 zł miesięcznie.

A. G.: ma ukończone 40 lat; legitymuje się wyższym wykształceniem; pracuje w Miejskim Ośrodku Pomocy Rodzinie w S. jako pracownik socjalny i za wykonywaną pracę otrzymuje miesięczne wynagrodzenie w wysokości ok. 2 000 zł netto, z tym, że w okresie od lutego 2017 r. otrzymuje dodatek specjalny w kwocie ok. 560 – 570 zł netto miesięcznie, a wypłata przedmiotowego dodatku ma być wstrzymana z końcem września 2018 r.

Mąż A. G. pracuje obecnie w stoczni w Niemczech jako monter konstrukcji stalowych; pracę świadczy przez 40 h tygodniowo, a za godzinę pracy otrzymuje 10 €; przyjeżdża co dwa tygodnie do Polski na 3 dni.

Dowody:

-

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda A. G., k. 296 – 300,

-

zeznania świadka I. K. (1), k. 92 – 94,

-

ustalenie wymiaru opłat za mieszkanie, k. 13,

-

pokwitowania wpłat za gaz i energię elektryczną, k. 14, 15,

-

wyciągi z kartoteki płacowej, k. 28 – 34,

-

informacja o dodatku specjalnym, k. 232.

M. M. (1): nadal jest zatrudniony w ubojni żywca wieprzowego ( (...) LTD.) jako rzeźnik w wymiarze 39 godzin tygodniowo, gdzie zarabia ok. 530 – 540 euro netto tygodniowo (w 2017 r. uzyskał z tytułu zatrudnienia wynagrodzenie w kwocie 28 753,25 euro brutto, a nadto otrzymał ok. 900 euro tytułem zwrotu podatku); na utrzymaniu ma żonę M. M. (3) oraz dwójkę synów H. (10 lat) i N. (9 lat).

Wydatki w gospodarstwie domowym M. M. (1) przedstawiają się następująco: ok. 57 euro miesięcznie – opłata za ubezpieczenie samochodu; 200 euro miesięcznie – koszty zakupu paliwa do samochodu; 850 euro miesięcznie – czynsz za wynajem mieszkania, ok. 200 euro co dwa miesiące – tytułem opłaty za prąd i gaz; 160 euro rocznie – abonament RTV; 25 euro miesięcznie – abonament T. P.; 40 euro miesięcznie – tytułem opłaty za internet; 305 euro kwartalnie – tytułem podatku drogowego; 200 euro tygodniowo – koszty wyżywienia; 160 euro rocznie – opłata za podręczniki w szkole na dwoje dzieci; 160 euro rocznie – ubezpieczenie w szkole za dwoje dzieci; 45 euro rocznie – komitet rodzicielski; 65 euro miesięcznie – abonamenty telefoniczne; 50 euro tygodniowo – tytułem spłaty pożyczki zaciągniętej w kwocie 1 000 euro, a nadto są ponoszone wydatki na chemię gospodarczą, kosmetyki, odzież, obuwie w bliżej nieustalonej wysokości, które to wydatki realizuje M. M. (3). W 2016 r. M. M. (1) sfinansował kurs nurkowania dla małoletniego P. M. za kwotę 1 600 zł.

M. M. (3) otrzymuje na dzieci świadczenie w kwocie 240 euro miesięcznie. Małoletni H. i N. kilkukrotnie uczęszczali na jazdę konną (5 euro za godzinę zajęć), aktualnie chodzą na basen (15 euro miesięcznie za dziecko).

M. M. (1) jest właścicielem samochodu marki B. (...) z 2005 r. o pojemności 2,5 l diesel. Samochód został zakupiony w 2012 r. za kwotę 5 500 euro, a nadto jest właścicielem samochodu marki A. R. z 2001 r., ale pojazd nie jest użytkowany.

M. M. (1) zajmuje się hobbistycznie nurkowaniem. Od 2015 r. na sprzęt do nurkowania wydał łącznie ok. 2 000 euro, a na specjalistyczne kursy związane z nurkowaniem wydał łącznie ok. 5 000 zł. W ciągu roku nurkuje w pobliżu swojego miejsca zamieszkania 25 – 30 razy (koszt jednego nurkowania – 15 euro, tj. rocznie 450 euro).

M. M. (1) do Polski przylatuje wraz z rodziną raz do roku i na ten cel wydatkuje każdorazowo ok. 2 000 euro.

M. M. (1) w 2017 r. wspólnie z małżonką wyjechali na wakacje do Egiptu, a koszt wycieczki wyniósł 2 000 euro. M. M. (1) w listopadzie 2017 r. był także w Norwegii (koszt biletu lotniczego 80 euro).

W 2017 r. M. M. (1) i M. M. (3) zlecili wykonanie na swoich ciałach kilku tatuaży, za których wykonanie zapłacił co najmniej po kilkadziesiąt euro.

W 2017 r. M. M. (3) latała paralotnią, a w czasie wakacji w Egipcie nurkowała.

Obecnie żona M. M. (1): nie pracuje, a wcześnie pracowała m.in. jako kelnerka i zarabiała co najmniej 250 euro tygodniowo; ma problemy zdrowotne z tarczycą oraz z kołataniem serca; w dniu 21 lutego 2018 r. była niezdolna do pracy; nie otrzymuje na swoją rzecz żadnych świadczeń; nie posiada orzeczenia o czasowej lub trwałej niezdolności do jakiejkolwiek pracy.

Dowód:

-

zeznania pozwanego M. M. (1), k. 300 – 305,

-

zestawienie opłat za ubezpieczenie samochodu, k. 106,

-

rachunek za telefon, k. 109,

-

potwierdzenia uiszczenia czynszu najmu, k. 113,

-

umowa najmu, k. 120 – 124,

-

harmonogram spłaty pożyczki, k. 128,

-

zaświadczenie lekarskie, k. 187,

-

zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach, k. 191,

-

karty płacy, k. 192 – 199,

-

zeznania podatkowe, k. 200 – 203,

-

zdjęcia, k. 236 – 248, 253 – 270, 279 – 295.

Małoletni P. M.: ma ukończone 5 lat; uczęszcza do gimnazjum; nie posiada majątku.

Usprawiedliwione średniomiesięczne koszty związane z utrzymaniem małoletniego P. M. wynoszą co najmniej 1 566 zł i w szczególności w wymiarze średniomiesięcznym przedstawiają się następująco:

-

243 zł udział przypadający na małoletniego w kosztach utrzymania mieszkania;

-

600 zł tytułem kosztów wyżywienia;

-

100 zł tytułem wydatków na artykuły higieniczne, kosmetyki (m.in. do cery trądzikowej), chemia gospodarcza (proszki do prania, pasty do zębów, szczoteczki do zębów, szampony);

-

50 zł tytułem wydatków na suplementy diety (m.in. witaminy), leki w związku z infekcjami okresowymi, usługi dentystycznych niefinansowanych przez NFZ;

-

25 zł koszty utrzymania telefonu komórkowego;

-

40 zł tytułem kieszonkowego;

-

200 zł tytułem wydatków na odzież, obuwie, bieliznę (w tym odzież na zajęcie w – f, na basen);

-

25 zł tytułem kosztów związanych z wyprawką szkolną (300 zł rocznie na zakup plecaka szkolnego, przyborów szkolnych, zeszytów, książek do j. angielskiego, religii);

-

13 zł tytułem wydatków na komitet rodzicielski, ubezpieczenie (100 zł rocznie tytułem składki na komitet rodzicielski, 40 zł rocznie na ubezpieczenie w szkole, 20 zł rocznie tytułem opłaty basenowej / 12 miesięcy);

-

50 zł tytułem kosztów wyjść do kina i teatru ze szkoły (300 zł rocznie), na wyjścia do kina z rodziną, wyjścia na imprezy okolicznościowe znajomych (urodziny), na zakup upominków w związku z imprezami szkolnymi;

-

150 zł (1 800 zł rocznie) tytułem kosztów związanych z wyjazdami wakacyjnymi, wycieczkami szkolnymi, „zieloną szkołą”;

-

20 zł miesięcznie – tytułem zakup nowych okularów – 250 zł – raz na rok;

-

50 zł – wydatki długookresowe jak remont pokoju, wymiana mebli, komputera, zakup roweru (3 000 zł co 5 lat).

Dowody:

-

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda A. G., k. 296 – 300,

-

zeznania świadka I. K. (1), k. 92 – 94,

-

ustalenie wymiaru opłat za mieszkanie, k. 13,

-

pokwitowania wpłat za gaz i energię elektryczną, k. 14, 15,

-

rachunki i faktury, k. 213 – 231.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo małoletniego P. M. o podwyższenie alimentów okazało się zasadne w przeważającej części.

Sąd dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w oparciu o dyspozycję art. 233 § 1 k.p.c. Ustalony powyżej stan faktyczny oparty został na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, a w szczególności na powyżej powołanych dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach sprawy IX RC 225/08, albowiem w zakresie powyżej poczynionych ustaleń faktycznych strony nie kwestionowały zarówno autentyczności, jak i treści tychże dokumentów i jednocześnie Sąd nie powziął wątpliwości, co do wiarygodności przedmiotowych dokumentów.

Ponadto podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły częściowo zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda A. G. oraz pozwanego M. M. (1) i świadka I. K. (2), albowiem w zakresie istotnym z punktu widzenia rozstrzygnięcia przedmiotu niniejszego postępowania zeznania te były wewnętrznie spójne i konsekwentne oraz częściowo korespondowały wzajemnie ze sobą oraz z treścią dokumentów zgromadzonych w sprawie, które z wyżej podanych względów zostały uznane przez niniejszy Sąd za wiarygodne.

W zakresie, w którym zeznania ww. osób nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, to dotyczyło to sytuacji, w których zeznania te dotyczyły okoliczności przedmiotowo nieistotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia przedmiotu postępowania lub pozostawały w sprzeczności z dokumentami zgromadzonymi w sprawie lub zasadami doświadczenia życiowego i zawodowego obrazującymi dane wydatki.

Żądanie pozwu oparto o art. 138 k.r.o., zgodnie z którym, w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego.

Zakres świadczeń alimentacyjnych rodzica względem dziecka wyznacza natomiast przepis art. 135 § 1 k.r.o., w myśl którego zależy on od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka określa art. 96 k.r.o., zgodnie z którym rodzicie obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa, odpowiednio do jego uzdolnień. Nie budzi wątpliwości,
że każde dziecko musi mieć zapewnione odpowiednie warunki do egzystencji w postaci mieszkania, wyżywienia zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia, zajęcia odpowiednio stymulujące jego rozwój itp.

Zważyć nadto należy, że zgodnie z treścią art. 135 § 1 k.r.o., zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych
i majątkowych możliwości zobowiązanego. Z przepisu tego wypływa wniosek, iż wysokość świadczeń alimentacyjnych jest wypadkową pomiędzy usprawiedliwionymi potrzebami uprawnionego z jednej strony, z drugiej zaś – majątkowymi i zarobkowymi możliwościami zobowiązanego do alimentacji.

W razie zaś zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia dotyczącego obowiązku alimentacyjnego. Zmianą stosunków w rozumieniu przepisu art. 138 k.r.o., jest każda zmiana wpływająca na zmniejszenie lub zwiększenie kryteriów opisanych w przepisie art. 135 § 1 k.r.o. (zmiana ilościowa i jakościowa), z tym, że zmiana ta musi mieć charakter istotny (H. Haak, „Obowiązek alimentacyjny. Komentarz”, Toruń 1995, str. 139). Innymi słowy, poprzez zmianę stosunków, o których mowa w ww. przepisie, należy rozumieć każdą zmianę w sferze osobistej i majątkowej zarówno uprawnionych, jak i zobowiązanego, która wpływa na zakres usprawiedliwionych potrzeb dzieci, jak i możliwości zarobkowe rodzica,
a w konsekwencji także na wysokość zobowiązania alimentacyjnego. Wskazuje się przy tym, że sama różnica wieku dziecka spowodowana upływem czasu od daty orzeczenia określającego wysokość alimentów, uzasadnia przyjęcie, że nastąpił wzrost potrzeb dziecka. Powyższe z kolei pociąga za sobą konieczność ponoszenia zwiększonych wydatków związanych z zaspokajaniem tych potrzeb przez rodziców dziecka ( vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 1965 r., I CZ 135/64, niepubl.).

Przy uwzględnieniu powyższego, rolą Sądu w pierwszej kolejności było ustalenie, czy od ostatniego orzeczenia w przedmiocie alimentów nastąpiła przewidziana art. 138 k.r.o. zmiana stosunków.

W ocenie Sądu, przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe
w sposób jednoznaczny wykazało, że potrzeby uprawnionego do alimentów uległy zwiększeniu w takim stopniu, iż wymagana była zmiana wysokości alimentów należnych od pozwanego na rzecz małoletniego powoda P. M.. Od ostatniego orzeczenia w przedmiocie alimentów minęło bowiem blisko 10 lat, a małoletni powód z kilkuletniego dziecka stał się już nastolatkiem.

Zdaniem Sądu, wszystkie wydatki wyszczególnione w stanie faktycznym niniejszego uzasadnienia, jako koszty związane z utrzymaniem małoletniego powoda i we wskazanej tam wysokości (tj. łącznie ok. 1 566 zł miesięcznie), są wydatkami usprawiedliwionymi
w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o., a więc wydatkami, które powinny być pokrywane w pierwszej kolejności przez rodziców dzieci. Podkreślenia wymaga przy tym fakt, iż przedmiotowe wydatki (oraz ich wysokość) – oceniane przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego i zawodowego – są adekwatne do potrzeb małoletniego P. M. przy uwzględnieniu jego wieku, możliwości zarobkowych i majątkowych rodziców dziecka, potrzeb rozwojowych, emocjonalnych, a także przy uwzględnieniu cen dóbr i usług jakie wiążą się z zaspokajaniem poszczególnych potrzeb. W konsekwencji, wysokość przedmiotowych wydatków nie może być poczytana za zbyt wygórowaną, ani za zbyt niską.

Podkreślenia wymaga przy tym okoliczność, że cele oraz wysokość przedmiotowych wydatków są adekwatne do możliwości zarobkowych i majątkowych rodziców małoletniego powoda, zaś wysokość należnych od pozwanego świadczeń alimentacyjnych została dostosowana do jego możliwości zarobkowych i majątkowych. Zgodnie z utrwaloną w orzecznictwie zasadą dziecko ma prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, bez względu na to, czy żyje wspólnie z nimi, czy oddzielnie. Nadto w doktrynie i judykaturze powszechny jest pogląd, że rodzice powinni dzielić się z potomkiem każdym, nawet najmniejszym dochodem, jeżeli dziecko tej pomocy wymaga, czyli gdy nie jest w stanie podjąć pracy
i uzyskać środków niezbędnych do życia.

Odnosząc się do kwestii wybranych i poszczególnych wydatków związanych z utrzymaniem małoletniego powoda należy w pierwszej kolejności podnieść, że wartość udziału przypadającego na P. M. w kosztach utrzymania mieszkania stanowi suma przedmiotowych kosztów podzielona przez liczbę lokatorów tj. 4 osoby. Rodzic jest bowiem zobowiązany do zapewnienia dziecka miejsca do zamieszkania i stąd też przedmiotowy wydatek stanowi jeden z podstawowych kosztów utrzymania dziecka.

W odniesieniu do kwestii kosztów wyżywienia małoletniego powoda, to Sąd miał na względzie okoliczność, że żywi się on co do zasady w domu, tym samym ustalenie poziomu wydatków na wyżywienie P. M. na poziomie 600 zł miesięcznie jest w stanie,
w świetle zasad doświadczenia życiowego i zawodowego, zapewnić mu zbilansowaną dietę, adekwatną do jego potrzeb rozwojowych.

W ocenie Sądu, ustalenie wydatków na zakup artykułów higienicznych, kosmetyków
i chemii gospodarczej dla małoletniego powoda na poziomie 100 zł miesięcznie ma związek
z rzeczywistymi potrzebami P. M., które ma obecnie 15 lat. Ustalenie zaś przedmiotowych wydatków na poziomie 200 zł miesięcznie, jak to wskazywała matka małoletniego powoda, nie miałoby swojego oparcia zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym (brak dokumentów to wykazujących), jak i w zasadach doświadczenia życiowego i zawodowego, obrazujących powyższe potrzeby dziecka w takim wieku, jak małoletni powód.

Za nieznajdującą jakiegokolwiek oparcia w świetle wskazań doświadczenia życiowego należało uznać żądaną przez przedstawicielkę ustawową małoletniego powoda koszt 733,34 zł (zgodnie z „rozliczeniem kosztów utrzymania nastolatka” k. 41) miesięcznie celem zakupu ubrań. Sąd dostrzega, że w okresie jesienno – zimowym pojawia się potrzeba zakupu nowych ubrań, zwłaszcza, że dzieci rosną i niejednokrotnie ubrania zeszłoroczne są zwyczajnie za małe, tym niemniej, nie sposób uznać, aby okresowo zwiększone potrzeby ubraniowe małoletniego powoda uzasadniały przyjęcie kwoty we wskazanej przez matkę P. M. wysokości. Zdaniem Sądu kwota 200 zł miesięcznie pozwoli na zakup ubrań zarówno w okresach, gdy potrzeby te będą mniejsze, jak i w czasie, dzięki powstałej nadwyżce, gdy pojawi się konieczność jednorazowego zakupu większej ilości ubrań.

W ocenie Sądu, ustalenie kosztów związanych z organizacją wypoczynku małoletniego na poziomie ok. 2 000 zł rocznie umożliwi mu zarówno udział w obozach sportowych, zielonych szkołach, jak i wypoczynek z rodziną, a wyższy poziom wydatków na powyższy cel byłby zdaniem Sądu oderwany od możliwości zarobkowych i majątkowych rodziców dzieci.

Jak to już sygnalizowano, również konieczność ponoszenia pozostałych wydatków jest immanentnie związana z wychowywaniem nastolatka, a ich wysokość (w świetle zasad doświadczenia życiowego) nie jest wygórowana.

Nie można przy tym tracić z pola widzenia okoliczności, że przedmiotowe wydatki stanowią absolutne minimum, albowiem Sąd nie wliczył jeszcze do kosztów utrzymania małoletniego powoda wydatków związanych z jego hobby (tj. jaszczurki, wędkarstwo), do których to wydatków ma prawo w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o. młody człowiek, który dopiero się rozwija, czy kosztów korepetycji, które będzie pobierał w bieżącym roku szkolnym, a które mają mu umożliwić zdobycie wykształcenia pozwalającego na samodzielne utrzymanie w przyszłości.

Przechodząc do dalszej części rozważań należy wskazać, iż zgodnie z art. 135 § 2 k.r.o. wykonywanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Przekładając powyższe ustalenia na grunt niniejszej sprawy nie można tracić
z pola widzenia okoliczności, że pozwany w ograniczonym zakresie zwalnia się
z obowiązku alimentacyjnego poprzez osobistą pieczę nad synem, albowiem rzadko się z nim widuje. Tym samym pieczę na co dzień sprawuje matka dziecka i w konsekwencji nie może na tym samym poziomie co pozwany ponosić kosztów związanych z utrzymaniem małoletniego syna.

W odniesieniu do kwestii możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego należy wskazać, że uzyskuje on wynagrodzenie na poziomie ok. 540 euro tygodniowo, tj. co najmniej 2 160 euro miesięcznie (przy założeniu, że miesiąc ma tylko cztery tygodnie). Sąd ma świadomość tego, że pozwany musi ponosić w Irlandii wyższe wydatki związane
z utrzymaniem swojej rodziny niż w Polsce, ale ustalenie alimentów na poziomie 1 000 zł miesięcznie, tj. ok. 10 % miesięcznych zarobków pozwanego (przy uwzględnieniu średniego kursu euro na poziomie 4,3 zł) nie jest zbyt wygórowane i wielu rodziców w Polsce zobowiązanych do alimentów chciałoby się znaleźć w tak komfortowej sytuacji, że jedynie ok. 10 % swoich zarobków musi przeznaczyć na świadczenia alimentacyjne na jedno dziecko.

Z tego co zeznawał pozwany, to utrzymuje on samodzielnie swoje gospodarstwo domowe z uwagi na niemożność świadczenia pracy przez jego żonę. Sąd nie uznał, że żona pozwanego nie może świadczyć pracy, albowiem z przedłożonego zaświadczenia (k. 187) można tylko wysnuć wniosek, że w dniu badania, tj. 28 lutego 2018 r. M. M. (3) była niezdolna do pracy oraz, że nie przyjmuje żadnych leków na serce i że ma okresowe kołatania serca. Z żadnych przekonywujących dla Sądu dowodów nie wynika, że jest ona trwale, czy okresowo niezdolna do jakiejkolwiek pracy, a tym samym winna pracować i dokładać się do dochodów własnego gospodarstwa domowego, a tym samym umożliwić pozwanemu realny udział w kosztach utrzymania najstarszego dziecka. O możności pracy przez żonę pozwanego świadczy – w ocenie Sądu – również fakt, że realizuje się ona w sportach ekstremalnych (tj. nurkowanie, latanie), a faktem powszechnie znanym jest to, że ktoś niezdolny do pracy z powodu schorzeń m.in. kardiologicznych takiej aktywności nie jest w stanie podejmować.

Kolejno należy wskazać, że sytuacja gospodarstwa domowego pozwanego jest taka, że blisko 2 000 euro rocznie może przeznaczać na wypoczynek, kolejne kwoty na nurkowanie, tatuowanie ciała. Zwiększenie zatem alimentów o równowartość ponad stu kilkunastu euro miesięcznie – w celu zapewnienia realnego wkładu pozwanego w utrzymanie dziecka – jest jak najbardziej uzasadnione okolicznościami sprawy.

Z uwagi na to, że średniomiesięczne koszty utrzymania małoletniego powoda opiewają na kwotę 1 566 zł, to udział przypadający na pozwanego w kosztach utrzymania syna winien wynosić ok. 65 % (pozwany w mniejszym bowiem zakresie sprawuje osobistą pieczę nad synem oraz osiąga wyższe dochody niż matka dziecka), to alimenty podwyższono do kwot po 1 000 zł miesięcznie. Podwyższenie alimentów oznacza również to, że pozwany nie musi już wspierać małoletniego powoda dodatkowym kieszonkowym, albowiem kieszonkowe zostało wliczone w koszty utrzymania dziecka.

Uwzględniając okoliczność, że na początku stycznia 2018 r. (k. 45) pozwany otrzymał odpis pozwu, to powziął wówczas wiedzę, że przez okres ostatnich 10 lat znacząco wzrosły koszty utrzymania jego syna i od następnego miesiąca winien już był w odczuwalnym zakresie pokrywać koszty utrzymania swojego najstarszego dziecka, tj. od lutego 2018 r. W związku z powyższym Sąd podwyższył świadczenia alimentacyjne do kwot po 1 000 zł miesięcznie, poczynając od dnia 1 lutego 2018 r., a za okres wcześniejszy powództwo oddalił.

Z tych też względów orzeczono, jak w punktach I i II wyroku.

Orzekając o zwrocie kosztów procesu, Sąd kierował się ogólną zasadą, zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Z uwagi na to, że strona powodowa w niewielkim zakresie uległa swojemu żądaniu, tj. jedynie za okres od 13 listopada 2017 r. do dnia 31 stycznia 2018 r., to Sąd uznał, że na mocy art. 100 zd. 2 k.p.c. całość kosztów winien ponieść pozwany. Zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1 800 ze zm.), minimalna stawka adwokata w niniejszej sprawie wynosiła 1 800 złotych (w.p.s. 6 000 zł) i taka też kwota tytułem zwrotu kosztów procesu została zasądzona na rzecz strony powodowej.

Z tych też względów orzeczono, jak w punkcie III wyroku.

Kolejno należy wskazać, iż małoletni powód był z mocy ustawy zwolniony od kosztów sądowych, albowiem zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 2 u.k.s.c. nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych. Stosownie do treści art. 113 ust. 1 u.k.s.c., kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Z uwagi na to, iż podwyższono alimenty z kwot po 500 zł miesięcznie do kwot po 1 000 zł miesięcznie, to należało uznać, że nieuiszczone koszty sądowe ( stricte opłata od pozwu) opiewają w niniejszej sprawie na kwotę 300 zł. Zgodnie bowiem z art. art. 13 ust. 1 u.k.s.c., opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu (500 zł x 12 miesięcy x 5 %).

Z tych też względów orzeczono, jak w punkcie IV wyroku.

Stosownie do treści art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza alimenty – co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa, a co do rat płatnych przed wniesieniem powództwa za okres nie dłuższy niż za trzy miesiące.

Z tych też względów orzeczono, jak w punkcie V wyroku.