Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kielcach IX Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Winiarczyk

Protokolant: stażysta Bartosz Heba

po rozpoznaniu w dniu 22.02.2018 r. na rozprawie sprawy

M. W. , syna W. i T. z d. B.

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że

w dniu 3 sierpnia 2017 roku w C. gmina S. kierował po drodze publicznej rowerem, czym nie stosował się do orzeczonego wobec niego prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach w sprawie sygn. akt XII K 1376/10 z dnia 31 sierpnia 2010 roku zakazującego prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów na okres dziesięciu lat począwszy od dnia 22 listopada 2009 roku

tj. o przestępstwo z art. 244 k.k.

orzeka:

I. oskarżonego M. W. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu w akcie oskarżenia czynu , ustalając, że nie stosował się on do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia rowerów , stanowiącego przestępstwo z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych) ;

II. na podstawie art. 627 k.p.k., art. 616 § 1 pkt 1 i § 2 pkt 1 i 2 k.p.k., oraz 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. jedn. Dz.U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego M. W. na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Kielcach) kwotę 370 zł ( trzysta siedemdziesiąt złotych) z tytułu kosztów sądowych, w tym kwotę 300 zł (trzysta złotych) z tytułu opłaty od kary.

SSR Michał Winiarczyk

Sygn. akt: IX K 1470/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 22 lutego 2018 roku

w części co do kary i konsekwencji prawnych czynu

M. W. został oskarżony o to, że:

w dniu 3 sierpnia 2017 roku w C. gmina S. kierował po drodze publicznej rowerem, czym nie stosował się do orzeczonego wobec niego prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach w sprawie sygn. akt XII K 1376/10 z dnia 31 sierpnia 2010 roku zakazującego prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów na okres dziesięciu lat począwszy od dnia 22 listopada 2009 roku

tj. o przestępstwo z art. 244 k.k.

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2018 roku M. W. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, przy ustaleniu, że nie stosował się on do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia rowerów, stanowiącego przestępstwo z art. 244 k.k. Pisemnym wnioskiem z dnia 28 lutego 2018 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej K.-Zachód w K. wniósł o sporządzenie uzasadnienia przedmiotowego wyroku co do kary.

M. W. ma 37 lat, jest kawalerem i posiada na utrzymaniu dwoje dzieci w wieku 15 oraz 14 lat. Ma wykształcenie podstawowe oraz wyuczony zawód technologa robót wykończeniowych. Obecnie zatrudniony jest w charakterze pracownika fizycznego, osiągając z tego tytułu dochody w kwocie około 1.000 zł miesięcznie. Oskarżony nie posiada majątku. Jest zdrowy. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Był karany: 1) wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 5 stycznia 2004 roku w sprawie VIII K 2273/03 za przestępstwo z art. 178a§1 k.k. na karę grzywny w wymiarze 70 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10,00 zł, przy czym wyrokiem tym orzeczono wobec M. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat; 2) wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 12 października 2006 roku w sprawie XII K 1331/06 za przestępstwo z art. 178a§1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata; wyrokiem tym orzeczono również wobec M. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 lat; 3) wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 23 listopada 2007 roku w sprawie XII K 1642/07 za przestępstwo z art. 178a§1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym wyrokiem tym orzeczono również wobec M. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat; 4) wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia z dnia 14 lipca 2009 roku w sprawie XIV K 396/09/S za przestępstwo z art. 222§1 k.k. i art. 226§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata; 5) wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 12 lutego 2014 roku w sprawie XII K 1444/13 za przestępstwo z art. 244 k.k. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

dowody: oświadczenie M. W. (k. 29-30), aktualna informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 22-23), dane osobopoznawcze (k. 41), odpis wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 23 listopada 2007 roku, sygn. akt: XII K 1642/07 (k. 17)

Sąd zważył, co następuje.

W niniejszej sprawie zarzucono oskarżonemu M. W. przestępstwo z art. 244 k.k.

Znamiona przestępstwa zarzuconego oskarżonemu z art. 244 k.k. polegają m.in. na nie stosowaniu się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów. Zgodnie ze stanowiskiem Sadu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 11 marca 2004 roku w sprawie III KK 341/03 (OSNwSK 2004/1/553, Prok.i Pr.-wkł. 2004/10/3, lex nr 122282) „dyspozycję art. 244 k.k. wyczerpuje ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu, który obowiązuje od daty uprawomocnienia się wyroku, bez względu na to, czy i kiedy zrealizuje obowiązek zwrotu dokumentu i bez względu także na tok postępowania wykonawczego”.

W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że oskarżony M. W. wypełnił swoim zachowaniem znamiona zarzucanego mu przestępstwa. W tym miejscu należy wskazać, że wobec oskarżonego M. W. orzeczono w sprawach: VIII K 2273/03, XII K 1331/06 oraz XII K 1642/07 jedynie zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w związku ze skazaniami za przestępstwa z art. 178a§1 k.k., natomiast wyrokami tymi nie orzeczono wobec M. W. zakazu prowadzenia rowerów. Należy jednak zauważyć, że zakaz taki został orzeczony wobec M. W. wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 31 sierpnia 2010 roku w sprawie XII K 1376/10, którym M. W. został skazany za przestępstwo z art. 178a§2 k.k. Dodać też należy, że wprawdzie z dniem 9 listopada 2013 roku doszło do kontrawencjonalizacji przestępstwa z art. 178a§2 k.k., tj. przekształcenia tego przestępstwa w wykroczenie, jednakże zgodnie z art. 50 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2013.1247) jeżeli według niniejszej ustawy czyn objęty prawomocnym wyrokiem skazującym za przestępstwo stanowi wykroczenie, orzeczone środki karne podlegają wykonaniu na podstawie przepisów dotychczasowych. Oznacza to, że oskarżonego M. W. w dacie zdarzenia nadal obowiązywał zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów orzeczony na okres 10 lat wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 31 sierpnia 2010 roku, sygn. akt: XII K 1376/10. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w dniu 30 września 2010 roku i od tego dnia obowiązywał orzeczony zakaz. Oskarżony M. W. w dniu 3 sierpnia 2017 roku prowadził w C. rower po drodze publicznej, a więc niewątpliwie w czasie obowiązywania zakazu. Rower, którym jechał oskarżony to pojazd w rozumieniu art. 244 k.k., którego dotyczył zakaz orzeczony przez Sąd wyrokiem zaocznym z dnia 31 sierpnia 2010 roku, sygn. akt: XII K 1376/10. Przepis art. 244 k.k. nie ogranicza przy tym, aby zakaz odnosił się jedynie do pojazdów mechanicznych. Zdaniem Sądu nie ma też żadnych wątpliwości co do tego, iż M. W. miał świadomość obowiązywania go zakazu prowadzenia rowerów, co jednoznaczne wynika z treści jego wyjaśnień.

Oskarżony nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kielcach zakazu prowadzenia rowerów, miał też świadomość prawomocności w/w wyroku, od której, w myśl art. 43 § 2 k.k., ów zakaz obowiązuje.

W ocenie Sądu oskarżony prowadząc rower po drodze publicznej w dniu 3 sierpnia 2017 roku wbrew orzeczonemu zakazowi prowadzenia rowerów działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał oskarżonego M. W. za winnego popełnienia zarzuconego mu w akcie oskarżenia czynu, ustalając, że nie stosował się on do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia rowerów, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 244 k.k. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który został poddany wnikliwej analizie, w pełni uzasadnia przypisanie oskarżonemu czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tym bardziej, że oskarżony M. W. przyznał się w całości do jego popełnienia.

Sąd ocenił stopień winy M. W. jako znaczny. Na stopień winy wpłynęła przede wszystkim łatwość rozpoznania znaczenia czynu, stan wiedzy oskarżonego w tym zakresie i sytuacja, w której działał oskarżony, a który nie był zmuszony do popełnienia w/w czynu żadnymi okolicznościami. Oskarżony jako dorosły i w pełni poczytalny mężczyzna musiał też doskonale zdawać sobie sprawę z tego, że w okresie obowiązywania orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia rowerów winien powstrzymać się od prowadzenia roweru na drodze publicznej. Oskarżony nie był przy tym zmuszony do prowadzenia roweru na drodze publicznej żadnymi szczególnymi okolicznościami.

Jeżeli chodzi o stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, to stopień ten jest również znaczny. Oskarżony swym czynem naruszył dobro chronione prawem, jakim jest wymiar sprawiedliwości, a w ramach tego zapewnienie wykonania orzeczeń sądu. Podkreślić jednak należy, że oskarżony naruszył powyższy zakaz, prowadząc rower po drodze publicznej. Niewątpliwie zaś stopień społecznej szkodliwości czynu polegającego na naruszeniu zakazu prowadzenia rowerów należy ocenić jako mniejszy niż w przypadku naruszenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, których prowadzenie po drodze publicznej niewątpliwie stwarza obiektywnie większe niebezpieczeństwo niż prowadzenie po takiej drodze roweru. Oskarżony nie przejechał też rowerem długiego odcinka drogi, gdyż z jego wiarygodnych wyjaśnień wynika, że pokonał dystans około 500 metrów. W związku z powyższym stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego należy ocenić jako znaczny.

Sąd ustalił zatem, że M. W. popełnił czyn bezprawny, karalny, zawiniony i karygodny.

Przy wymiarze i wyborze kary Sąd kierował się zasadami jej wymiaru określonymi w art. 53 k.k., biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, zarówno podmiotowe, jak przedmiotowe, obciążające oraz łagodzące. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz taki sam stopień winy. Okolicznością łagodzącą było natomiast przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanemu mu czynu i wyrażenie skruchy. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że oskarżony w dacie popełnienia zarzucanego mu czynu był już karany, tym nie mniej w sprawach: VIII K 2273/03 i XII K 1331/06 Sądu Rejonowego w Kielcach został on skazany za przestępstwa z art. 178a§1 k.k., natomiast w sprawie XIV K 396/09/S Sądu Rejonowego dla Krakowa -Śródmieścia w Krakowie za przestępstwo z art. 222§1 k.k. i art. 226§1 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k., a więc za przestępstwa rodzajowo odmienne od przestępstwa przypisanego oskarżonemu w niniejszym postępowaniu. Wprawdzie w sprawie XII K 1642/07 Sądu Rejonowego w Kielcach M. W. został skazany za przestępstwo z art. 178a§1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., natomiast w sprawie XII K 1444/13 został skazany za przestępstwo z art. 244 k.k., jednakże zdaniem Sądu okoliczność, iż oskarżony w czasie zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania poruszał się rowerem, a nie pojazdem mechanicznym, świadczy o tym, że nie jest on na tyle zdemoralizowaną osobą, która całkowicie lekceważy sobie zapadające wobec niego orzeczenia sądu w przedmiocie zakazu prowadzenia pojazdów, aby konieczne było zastosowanie wobec niego reakcji prawnokarnej polegającej na wymierzeniu oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Nadto przy wyborze i wymiarze kary Sąd miał na uwadze art. 37a k.k., zgodnie z którym jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4.

W niniejszej sprawie przepis art. 244 k.k., stanowiący podstawę wymiaru kary za przypisane M. W. przestępstwo, przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności do lat 5. W związku z powyższym zachodzą wszelkie przesłanki do zastosowania art. 37a k.k., który - w przypadku zagrożenia przestępstwa karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat - przewiduje możliwość orzeczenia zamiast tej kary grzywny albo kary ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4 k.k. Należy zaznaczyć, że przepis art. 37a k.k. nie stwarza żadnych dodatkowych warunków do zastosowania art. 37a k.k., poza ustawowym zagrożeniem przestępstwa karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat.

W tym stanie sprawy, po uwzględnieniu wszystkich okoliczności, Sąd doszedł do przekonania, że karą nie przekraczającą stopnia winy i współmierną do stopnia społecznej szkodliwości będzie dla M. W. kara grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł, którą wymierzył na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara grzywny spełni swe cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, biorąc pod uwagę konieczność kształtowania prawidłowej postawy osób, których obowiązuje orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów oraz pozostawiając w odczuciu społecznym wrażenie, że sprawcy przestępstw nie stosowania się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów nie pozostają bezkarni. Kara ta będzie jednocześnie wystarczająco dolegliwa, by osiągnąć swój podstawowy cel wobec osoby oskarżonego, czyli powstrzymać go w przyszłości od ponownego popełnienia podobnego czynu zabronionego. Ustalając wysokość stawki dziennej grzywny Sąd miał na uwadze, iż oskarżony nie posiada majątku, jednakże jest stosunkowo młodym i zdrowym mężczyzną, posiadającym możliwości zarobkowe, dodatkowo z wyuczonym zawodem, a zatem ustalona wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 zł odpowiada możliwościom zarobkowym oskarżonego.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art.627 k.p.k., art.616§1 pkt 1 i § 2 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.).

Koszty sądowe wyniosły w niniejszej sprawie 370 zł, na co złożyły się następujące kwoty:

- 300 zł – tytułem opłaty od wymierzonej oskarżonemu kary grzywny – na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( t.j. Dz.U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.),

- 40 zł - ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym i przed sądem,

- 30 zł - opłata za informację z Krajowego Rejestru Karnego.

Oskarżony M. W. jest młody, zdrowy i posiada wyuczony zawód, a zatem jest w stanie ponieść koszty postępowania w całości, tym bardziej, iż ich wysokość nie jest znaczna. Sąd zatem na podstawie wskazanych w pkt II części dyspozytywnej wyroku przepisów zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370 złotych z tytułu kosztów sądowych, w tym kwotę 300 złotych tytułem opłaty od kary grzywny.

SSR Michał Winiarczyk