Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2013r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Andrzej Muszka

Protokolant: Dominika Lechowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Włodzimierza Leonczuka

po rozpoznaniu w dniu: 20 grudnia 2013r.

s p r a w y : D. O.

syna D. i R. z domu P.

urodzonego w dniu (...) w J.

oskarżonego o to, że:

w dniu 10 sierpnia 2013r. w j.woj. (...), działając w celu osiągnięcie korzyści majątkowej, grożąc użyciem przemocy i używając przemocy w postaci popychania i uderzenia w twarz M. S.zabrał w celu przywłaszczenia telewizor plazmowy o wartości 300 zł, czym działał na szkodę M. S.,

to jest o czyn z art. 280 §1 k.k.;

I.  uznaje oskarżonego D. O. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 280 §1 k.k. i za to na podstawie art. 280 §1 k.k. wymierza mu karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu D. O. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 sierpnia 2013r. do dnia 12 sierpnia 2013r.;

III.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego D. O. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Sygn. akt II K 1436/13

UZASADNIENIE

10 sierpnia 2013 r. D. O. przyszedł do mieszkania M. S., zamieszkałego w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) w J.. Korzystając z obecności kluczy w zamku drzwiowym, zamknął drzwi wejściowe i schował klucze w kieszeni. Podszedł do M. S., złapał go jedną ręką za głowę, po czym mocno pchnął w kierunku ściany. Na pytanie M. S. powiedział, że przyszedł po telewizor. Wartość tego telewizora stanowi kwotę 300 złotych. Gdy M. S. wyjaśniał mu, że jest właścicielem telewizora, D. O., nie słuchając wyjaśnień, dwukrotnie uderzył pokrzywdzonego w twarz i powiedział, że nie wyjdzie bez telewizora oraz że nie żartuje. Gdy M. S. ponownie odmówił wydania telewizora, D. O. uderzył go pięścią w usta i ponownie dwukrotnie otwartą ręką w oba policzki. Wobec dalszej odmowy wydania telewizora, D. O. złapał M. S. za szyję i przycisnął do lodówki, podduszając. M. S. zdołał odepchnąć D. O. i wykonać szybkie połączenie telefoniczne do kuzyna, D. S.. Do telefonu krzyknął „D. ratuj!”. Po chwili, gdy D. S. zapukał do drzwi, D. O. otworzył je posiadanymi kluczami. Korzystając z tego faktu, M. S. wybiegł z budynku. D. O. wyszedł za nim i wyznaczył M. S. dziesięciosekundowy termin na wyniesienie telewizora. W tym czasie D. S. wezwał telefonicznie funkcjonariuszy Policji. Następnie D. S. połączył się telefonicznie z był a konkubiną pokrzywdzonego, która w rozmowie powiedziała D. O., by nie zabierał telewizora. Mimo to D. O. stwierdził, że i tak weźmie telewizor, po czym ponownie zażądał wydania telewizora. Twierdził, że poradzi sobie również z D. S.. M. S., obawiając się agresji ze strony sprawcy, przystał na to żądanie. Wspólnie udali się ponownie do mieszkania, gdzie M. S. wydał telewizor. Po zabraniu telewizora wraz z pilotem, D. O. oddalił się ulicą (...). Wkrótce potem przyjechał patrol policji, który jadąc na miejsce zdarzenia zatrzymał D. O. wraz z telewizorem. W chwili popełnienia zarzucanego mu czynu D. O. znajdował się w stanie nietrzeźwości , posiadając zawartość alkoholu wynoszącą 0,79 mg/l wydychanego powietrza

Dowód: zeznania świadka M. S. k. 11-12, k. 35, zeznania świadka D. S. k. 19, zeznania świadka S. K. k. 22, zeznania świadka W. Z. k. 49, zeznania świadka M. M. k. 50, protokół badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu k. 3,

D. O. był w 2012 r. dwukrotnie karany na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania

dowód: dane o karalności k. 24-25

D. O. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że dzień przed zdarzeniem został poproszony przez byłą konkubinę pokrzywdzonego o odebranie telewizora. Udał się zatem do M. S., który początkowo nie chciał oddać telewizora. Zaprzeczył uderzeniu, czy podnoszeniu głosu na pokrzywdzonego. Zwyczajnie rozmawiali. Przyznał, że uprzednio wypił trzy lub cztery piwa. W czasie rozmowy do mieszkania przyszedł mieszkający poniżej D. S., który przekonał M. S. do wydania telewizora. Po wyjściu z budynku D. O. zatelefonował do znajomego z prośbą o przewiezienie telewizora, który był ciężki. Wówczas został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji.

Składając kolejne wyjaśnienia podał, że S. mówiła mu , że chciałaby odzyskać swoje rzeczy od znanego oskarżonemu M. S.. Była zadowolona, gdy oskarżony stwierdził, że pojedzie je odebrać. Uzupełniając poprzednie wyjaśnienia dodał, że gdy przyszedł do mieszkania pokrzywdzonego nie widział na jego ciele śladów pobicia.

W toku postępowania sądowego oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że od sześciu tygodni ma wszyty esperal, nie spożywa alkoholu. Podjął pracę, stara się zmienić, po czym odmówił składania wyjaśnień. Nie podtrzymał treści uprzednio złożonych wyjaśnień w zakresie, w jakim były one sprzeczne z przyznaniem się, po czym uzgodnił z Prokuratorem warunki dobrowolnego poddania się karze, uwzględnione przez Sąd. Oskarżonego pouczono o treści art. 434§3 kpk.

Sąd zważył, co następuje:

wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czyny zasługiwały w całości na uznanie za wiarygodne, pozostając w zgodzie z całością pozostałego, zgromadzonego w toku postępowania przygotowawczego materiału dowodowego.

W szczególności przyznanie się przez oskarżonego korespondowało z treścią kategorycznych, szczegółowych i w pełni obiektywnych, a przez to uznanych za polegające na prawdzie zeznań świadka M. S.. Zeznania te mogły tym samym stanowić podstawę ustaleń w sprawie, nie budzących wątpliwości Sądu co do zgodności z rzeczywistym stanem faktycznym. W zgodzie z treścią zeznań świadka M. S. pozostawała relacja świadka D. S., uczestniczącego w przedmiotowym zdarzeniu, nie posiadającego żadnego interesu w niezgodnym z prawdą obciążaniu oskarżonego zeznaniami. Również i one mogły zatem stanowić podstawę ustaleń stanu faktycznego w niniejszym postępowaniu.

Sąd skorzystał nadto z treści zeznań świadka S. K., pozwalających na ustalenie, iż nie prosiła ona oskarżonego o odebranie przedmiotowego telewizora, co potwierdziła następnie w rozmowie telefonicznej przeprowadzonej w czasie, gdy oskarżony przebywał w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego. Jej zeznania pozostawały w zgodzie zarówno z treścią przyznania się przez oskarżonego, jak i zeznaniami świadka D. S., który zatelefonował w czasie zdarzenia, w tej sprawie do S. K.. Fakt polegania tych zeznań na prawdzie nie był kwestionowany przez strony, nie wzbudził również wątpliwości Sądu.

Pomocniczo Sąd skorzystał nadto, odtwarzając stan faktyczny w sprawie, z treści zeznań złożonych przez przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji. Ich zgodne zeznania potwierdziły dokonanie zatrzymania oskarżonego oraz przebieg przeprowadzonej przez nich interwencji, w czasie której pokrzywdzony odzyskał odbiornik telewizyjny. Ich zgodność z pozostałym materiałem dowodowym , w tym wyjaśnieniami oskarżonego oraz brak interesu w niezgodnym z prawdą obciążaniu oskarżonego przekonały Sąd o wiarygodności relacji świadków W. Z. i M. M..

Sąd nie skorzystał z treści zeznań świadka K. W., albowiem nie wniosły one istotnych z punktu widzenia postępowania okoliczności. Świadek ten zaprzeczył swojej znajomości z oskarżonym.

Odtwarzając stan faktyczny w sprawie Sąd skorzystał z treści zgromadzonych w aktach postępowania dokumentów. Zostały one sporządzone przez upoważnione do tego osoby, w przewidzianej prawem formie. Mogły tym samym stanowić wiarygodny dowód w sprawie.

Mając na uwadze powyższą analizę materiału dowodowego Sąd Rejonowy zważył, że oskarżony swoim zachowaniem w dniu 10 sierpnia 2013 r. wyczerpał znamiona czynu z art. 280§1 kk.

Nie rodziło wątpliwości Sądu, iż zamiarem oskarżonego było działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci telewizora, jak i fakt użycia przemocy oraz grożenia jej użyciem. W świetle powyższej oceny materiału dowodowego należy nadto stwierdzić dokonanie w opisanych warunków zaboru mienia, na szkodę M. S..

Powyższe okoliczności jednoznacznie świadczą za tym, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn działając z zamiarem bezpośrednim. Chciał on bowiem grożąc pokrzywdzonemu użyciem przemocy jak i używając tej przemocy osiągnąć korzyść majątkową poprzez zabór telewizora. Na podstawie dotychczasowych rozważań Sąd doszedł do przekonania, że nie może budzić wątpliwości nie tylko sprawstwo, ale i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu nie ma znaczenia dla możliwości przypisania mu winy. Oskarżony pozostawał w stanie zwykłego upojenia alkoholowego, które nie jest okolicznością wyłączającą winę (art. 30 § 3 k.k.).

Oceniając całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych leżących w granicach czynu przypisanego oskarżonemu Sąd uznał, że cechuje się on znacznym stopniem społecznej szkodliwości, za którym to wnioskiem przemawia popełnienie czynu w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego, naruszające elementarne poczucie bezpieczeństwa. Oskarżony dla uzyskania przedmiotowego telewizora gotów był wielokrotnie mocno uderzyć pokrzywdzonego w twarz, gdy odmawiał wydania telewizora.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności łagodzących i obciążających dotyczących oskarżonego. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożenie wyjaśnień, znajdujących potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Niewątpliwie istotną okolicznością łagodzącą, która przekonała Sąd o zasadności wymierzenia kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia była skrucha wyrażona przez oskarżonego podczas rozprawy oraz złożenie uzgodnionego z Prokuratorem wniosku w trybie art. 387§1 kpk. Innych okoliczności łagodzących Sąd nie dostrzegł. Jako okoliczności obciążające Sąd potraktował przede wszystkim uprzednią, dwukrotną karalność oskarżonego, która miała miejsce w 2012 r. Do okoliczności obciążających należało zaliczyć również popełnienie czynu w stanie znacząco przekraczającym dolną granicę stanu nietrzeźwości.

Łącząc wymienione wyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk, w szczególności stopniem społecznej szkodliwości czynu i stopniem winy oskarżonego, Sąd uznał, że odpowiednią karą orzeczoną wobec D. O. będzie kara dwóch lat pozbawienia wolności. Z całą pewnością nie będzie ona nadmierną dolegliwością dla oskarżonego, skoro pomimo istnienia powyższych okoliczności mających wpływ na stopień społecznej szkodliwości i okoliczności obciążających, została ona wymierzona w dolnej granicy zagrożenia ustawowego. Z drugiej strony Sąd wnioskował, że nie jest konieczne wymierzanie kary surowszej, by osiągnięte zostały cele postępowania i cele kary. Orzeczona kara winna spełnić stawiane przed nią zadania zarówno w świetle oddziaływania wychowawczego, jak i zapobiegawczego, przy tym będzie adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy, zatem spełni wszystkie wymogi stawiane przed nią przez przepisy karne.

Kara orzeczona względem oskarżonego umożliwiała warunkowe zawieszenie jej wykonania. Sąd na podstawie całokształtu okoliczności sprawy i kierując się przesłankami określonymi w art. 69 § 1 i 2 kk, wnioskował, ze nie zachodzą jednak okoliczności pozwalające na skorzystanie z dobrodziejstwa tej instytucji względem D. O.. Przede wszystkim miał na uwadze działanie oskarżonego, który w przeciągu zaledwie ośmiu miesięcy od uprawomocnienia się drugiego z orzeczonych względem niego wyroków, dopuścił się przedmiotowego przestępstwa. Z tego wypływa wniosek, że dotychczas stosowane wobec oskarżonego represje karne w postaci dwukrotnego warunkowego zawieszenia kary nie odniosły spodziewanego efektu. W tej sytuacji Sąd uznał, że nie można pozytywnie prognozować, iż mimo niewykonania orzeczonej kary sprawca nie popełni w przyszłości przestępstwa. Nie zachodzą więc podstawy do uznania, że dla osiągnięcia celów kary wystarczające będzie orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Orzeczenie takiej kary z całą pewnością nie odniosłoby efektu ani wychowawczego, ani też zapobiegawczego. Tylko kara bezwzględnego pozbawienia wolności może spowodować, że D. O. w przyszłości zaniecha popełniania przestępstw, zdając sobie sprawę z konsekwencji ponownego popełnienia przestępstwa.

Na poczet orzeczonej kary Sąd zaliczył oskarżonemu okres pozbawienia wolności w sprawie.

Sąd zwolnił D. O. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, uznając, iż w sytuacji, gdy oskarżonemu wymierzona została bezwzględna kara pozbawienia wolności, uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe ( art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ).