Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny – Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2018 r.

sprawy:

Z. W. /W./

s. F. i K.

ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 4 kwietnia 2018r. sygn. akt II W 455/17

1.zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia Z. W. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia;

2.zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Z. W. kwotę 840zł (osiemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym;

3.kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 354/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim uznał Z. W. za winnego tego, że w dniu 30 czerwca 2017r. w R. na ul. (...) kierując autobusem linii 223 marki (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu i nie zachował należytej ostrożności w obserwacji sytuacji na drodze w wyniku czego – celem uniknięcia kolizji z bliżej nieustalonym pojazdem poprzedzającym, który zatrzymał się w rejonie oznakowanego przejścia dla pieszych- gwałtownie zahamował , co spowodowało przewrócenie się pasażerki autobusu M. B. i czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na mocy tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w kwocie 100zł.

Na mocy art. 118 § 1 kpw, art. 119 kpw w zw. z art. 617 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 30zł oraz obciążył go zryczałtowanymmi wydatkami postępowania w kwocie 100zł.

Apelację od tego wyroku wniósł obwiniony Z. W. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając :

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez uznanie, iż obwiniony w dniu 30 czerwca 2017r. w R. na ul. (...) kierując autobusem linii 223 marki (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu i nie zachował należytej ostrożności w wyniku czego zmuszony był do gwałtownego hamowania celem uniknięcia kolizji z bliżej nieustalonym pojazdem poprzedzającym, który zatrzymał się w rejonie oznakowanego przejścia dla pieszych celem ustąpienia pierwszeństwa pieszym uczestnikom ruchu, co doprowadziło do przewrócenia się przewożonego przez niego pasażera, tj. M. B., czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym;

2. dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności zeznań świadków: B., W., P. i K., co miało istotny wpływ na wydane orzeczenie.

W oparciu o w/w zarzuty obwiniony Z. W. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od zarzucanego mu wykroczenia ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obwinionego zasługuje na uwzględnienie. Sąd rejonowy przyjął, że obwiniony kierując autobusem nie zachował ani bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu ani szczególnej ostrożności w obserwacji sytuacji na drodze w wyniku czego na skutek wystąpienia sytuacji drogowej gwałtownie zahamował co spowodowało przewrócenie się pasażerki autobusu pokrzywdzonej M. B. czym spowodował u niej obrażenia. Jednak jak wynika z zeznań córki pokrzywdzonej A. W. potwierdza ona wersję obwinionego, że kierowca musiał gwałtownie zahamować gdyż inny pojazd wyjechał i musiał zahamować aby nie doprowadzić do zderzenia, tak słyszała od innych pasażerów autobusu. W tej sytuacji zachowanie obwinionego stanowiło reakcję obronną na nieracjonalne zachowanie się innego uczestnika ruchu drogowego. Bardzo często zdarza się bowiem, że uczestnik ruchu drogowego nie ma możliwości przewidywać , że inny uczestnik ruchu drogowego gwałtownie zahamuje, bądź wykona manewr który wcześniej nie zasygnalizował. Jak słusznie wskazał w swojej apelacji obwiniony nie można nakładać na użytkownika drogi obowiązku czynienia rzeczy niemożliwych tj. przewidywania dosłownie wszystkiego. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego wynika, że „ dla prawidłowego ustalenia nieumyślności nie wystarczy wskazanie ogólnej nieostrożności zachowania sprawcy. Konieczne jest bowiem wskazanie konkretnej reguły ostrożności, która została naruszona w wyniku czego doszło do popełnienia czynu zabronionego. Dla przypisania sprawcy odpowiedzialności za czyn nieumyślny nie wystarcza również samo stwierdzenie , że zachował się nieostrożnie , niezbędne jest bowiem stwierdzenie, że był świadom tego, ze swoim zachowaniem może realizować znamiona czynu zabronionego (przewidywał taką możliwość), bądź też, że takiej możliwości nie przewidywał, choć mógł ją przewidzieć „ . W realiach niniejszej sprawy zdaniem sądu odwoławczego obwiniony nie mógł nawet przewidzieć możliwości, że będzie musiał gwałtownie hamować z uwagi na zaistniałą sytuację na drodze co może spowodować do upadku pasażerki autobusu. Z tych też względów uznając w zasadność zarzutów apelacji obwinionego w tym względzie, podzielając przytoczone na ich poparcie argumenty Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, ze uniewinnił Z. W. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, zasadzając na jego rzecz kwotę 840 zł tytułem zwrotu kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 624 § 1 kpk obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki