Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz (spr.)

Sędziowie: SO Beata Tymoszów

SO Aleksandra Mazurek

protokolant: protokolant sądowy - stażysta Renata Szczegot

przy udziale prokuratora Marka Traczyka

po rozpoznaniu dnia 9 marca 2018 r.

sprawy K. A., syna F. i S., ur. (...) w W. oskarżonego o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 5 października 2016 r. sygn. akt II K 517/04

wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego K. A. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Aleksandra Mazurek SSO Maciej Schulz SSO Beata Tymoszów

VI Ka 516/17

UZASADNIENIE

K. A. został oskarżony o to, że:

1.  w dniach 28 lutego 2002 r. i 15 marca 2002 r. w Ś., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dwukrotnie, podczas odprawy celnej użył, jako autentyczne podrobione uprzednio dokumenty odprawy celnej w postaci deklaracji celnych T1 i EX T1 świadczących o tym, iż zgłoszony do odprawy celnej towar, tj. kontenery nr (...), (...), jest przeznaczony dla odbiorców na Białorusi, podczas gdy w rzeczywistości był on przeznaczony dla odbiorców w Polsce, tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (pkt VI a/o);

2.  w okresie od 28 lutego 2002 r. do 15 marca 2002 r. w Ś. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wprowadził organ celny w błąd, co do miejsca przeznaczenia towaru w postaci odzieży w ten sposób, że zgłosił go w Ś. w procedurze tranzytu z przeznaczeniem na Białoruś i posłużył się podczas odprawy sfałszowanymi dokumentami celnymi Sad, listem przewozowym – CMR oraz Commercial Invoice, wiedząc, że towar jest przeznaczony dla odbiorcy w Polsce, przez co naraził Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych w kwocie łącznej 74.261,40 zł oraz podatku VAT w kwocie łącznej 43.479,30 zł, i tak:

- w dniu 28 lutego 2002 r. działając w ww. miejscu i okolicznościach wprowadził w błąd organ celny, co do kontenera z odzieżą o nr (...) zgłoszonego do odprawy w procedurze tranzytu na Białoruś, podczas gdy faktycznie był on przeznaczony dla odbiorcy w Polsce, w wyniku czego narażono Skarb Państwa na uszczuplenie cła w kwocie 23.347,20 zł oraz podatku VAT w kwocie 13.609,70 zł,

- w dniu 15 marca 2002 r. działając w ww. miejscu i okolicznościach wprowadził w błąd organ celny, co do kontenerów z odzieżą o nr (...) zgłoszonych do odprawy w procedurze tranzytu na Białoruś, w wyniku czego narażono Skarb Państwa na uszczuplenie cła w kwocie 50.914,20 zł oraz podatku VAT w kwocie 29.869,60 zł, tj. o czyn z art. 87 § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 7 § 1 k.k.s. (pkt VII a/o).

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 5 października 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 517/04 w ramach punktu VI a/o uznał K. A. za winnego tego, że:

a)  w dniu 28 lutego 2002 r. na przejściu granicznym w Ś., podczas odprawy celnej, działając w zamiarze bezpośrednim, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej użył, jako autentycznych podrobionych uprzednio przez nieustaloną osobę dokumentów odprawy celnej w postaci deklaracji T1 i EX T1 świadczących o tym, że zgłoszony do odprawy celnej towar, tj. kontener o nr (...), jest przeznaczony dla odbiorców na Białorusi, czym wyczerpał znamiona występku z art. 270 § 1 k.k. w brzmieniu ww. ustawy obowiązującym w dniu 28 lutego 2002 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

b)  w dniu 15 marca 2002 r. na przejściu granicznym w Ś., podczas odprawy celnej, działając w zamiarze bezpośrednim, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej użył jako autentycznych podrobionych uprzednio przez nieustaloną osobę dokumentów odprawy celnej w postaci deklaracji T1 i EX T1 świadczących o tym, że zgłoszony do odprawy celnej towar, tj. kontener o nr (...), jest przeznaczony dla odbiorców na Białorusi, czym wyczerpał znamiona występku z art. 270 § 1 k.k. w brzmieniu ww. ustawy obowiązującym w dniu 15 marca 2002 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

i przyjmując, że opisane wyżej występki oskarżony popełnił działając w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 15 marca 2002 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., na ww. podstawach skazuje go, zaś na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu ww. przepisów obowiązującym w dniu 15 marca 2002 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu kary: 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) zł;

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu ww. przepisów obowiązującym w dniu 15 marca 2002 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. A. kary pozbawienia wolności na okres 5 (pięciu) lat próby;

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zakresie przypisanych oskarżonemu K. A. czynów zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w części od niego przypadającej;

Na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 44 § 1 pkt 1, § 3 i § 5 k.k.s. postępowanie w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu K. A. w pkt VII umorzył, zaś na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. orzekł, że w tym zakresie koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w części dotyczącej zarzutu z pkt VI a/o zaskarżył oskarżony K. A..

Powyższemu wyrokowi zarzucił:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a polegający na dowolnym ustaleniu, że oskarżony z góry powziętym zamiarem dwukrotnie podczas odprawy celnej użył, jako autentyczne podrobione uprzednio dokumenty odprawy celnej w postaci deklaracji celnych T1 i EXT1;

2.  Obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na przewlekłości

prowadzonego postępowania;

3.  Rażącą niewspółmierność kary;

4.  Obrazę przepisów postępowania t.j. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zeznań oskarżonego oraz nieprzesłuchanie świadka W. M. co mogło mieć wpływ na treść wyroku.

Podnosząc powyższe zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Pomijając nieprawidłowość sformułowanych zarzutów w tym zarzutu 2 stwierdzić należy, że apelacja ta ma charakter polemiczny ze stanowiskiem Sądu I Instancji i nie zawiera żadnych argumentów, które mogłyby to stanowisko skutecznie podważyć. Wbrew stanowisku skarżącego Sąd I Instancji prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy i poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne odnośnie winy oskarżonego i sposobu jego działania. Sąd ten w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśnił dlaczego dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie „co do zasady”.

Sąd ten słusznie uznał, że przymiotem wiarygodności nie sposób było obdarzyć wyjaśnień oskarżonego K. A. w zakresie, w jakim wskazał on, jakoby nie wiedział, że używał jako autentycznych podrobionych dokumentów odprawy celnej w postaci deklaracji T1 i EX T1. Jak zauważył Sąd I instancji K. A. w dacie zarzucanych mu czynów zabronionych był zawodowym kierowcą pojazdów ciężarowych, a nawet jak wynika z akt sprawy prowadził własność działalność transportową w kraju i zagranicą. Tym samym wykonywał on już wcześniej kursy poza granice Polski, przechodząc odprawę celną. Dlatego też zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, że przy uwzględnieniu kryteriów prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, za zupełnie pozbawioną wiarygodności trzeba uznać wersję zdarzeń, zgodnie z którą K. A. nie wiedział, że posługuje się podrobionymi dokumentami. Jak słusznie zauważył Sąd meriti oskarżony, w realiach niniejszego postępowania, przekraczał granicę dwukrotnie, gdzie proces odprawy każdorazowo przebiegał niemalże identycznie. K. A. – już po pierwszym takim kursie – musiał zdawać sobie zatem sprawę, że docelowe miejsce pozostawienia przewożonych przez niego towarów wypada w Polsce, nie zaś w innym kraju. Słusznie podkreślił Sąd orzekający w pierwszej instancji, że zawodowy kierowca pojazdu ciężarowego, przewożący ładunek przez granicę, musi się z jego dokumentacją zapoznać tak, by wiedzieć przynajmniej, jaki towar skąd i dokąd przewozi. Analiza dokumentów tranzytowych dołączonych do akt sprawy prowadzi do wniosku, że nawet pobieżna ich lektura wskazuje czy przewożony towar wwożony jest do Polski jako kraju tranzytowego czy też kraju docelowego. Dlatego też tłumaczenia oskarżonego, że nie zwracał uwagi na treść dokumentów, których używał, zaś bezkrytyczne przekazywanie tychże dokumentów obcym osobom na parkingu uznawał za ogólnie przyjętą, dopuszczalną praktykę uznać należy za Sądem Rejonowym, za obraną linię obrony. Podzielając przytoczone argumenty zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, a dotyczące K. A. dodatkowo godzi się zauważyć, że jego wyjaśnienia sprzeczne są z zeznaniami W. M.. Z zeznań tego świadka przesłuchanego w postępowaniu przygotowawczym wynika, że K. A. oczekując na towar w H. i przekazał mu informację o możliwości przyjęcia zlecenia na transport tekstylii. Z zeznań tych wynika, że oskarżony przyjmując za pierwszym razem od nieznanego mężczyzny zlecenie na transport towaru objętego aktem oskarżenia musiał orientować się w realiach tego transportu. Tym samym niewiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego, który twierdził, że wykonywał w niniejszej sprawie jedynie polecenia swojego szefa W. M..

Ustosunkowując się do zarzutu nie przesłuchania na rozprawie świadka W. M. stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy wykonał wszelkie czynności mające na celu ustalenie miejsca pobytu tego świadka i spowodowanie jego przesłuchania przed sądem. Czynności te dały wynik negatywny. W tej sytuacji należało zastosować art. 391 § 1 k.p.k. i dokonać oceny dotychczas zgromadzonych w niniejszym postępowaniu zeznań W. M.. Co też Sąd I instancji, a także Sąd Odwoławczy uczynił. Podkreślić należy, że art. 391 § 1 k.p.k. stanowi dopuszczalny przez ustawę wyjątek od zasady bezpośredniości i zdaniem Sądu Odwoławczego, prawidłowo został zastosowany w realiach niniejszej sprawy.

Zarzut przewlekłości postępowania uznać należy za bezpodstawny w tym znaczeniu, że w ocenie Sądu Odwoławczego nie miał on wpływu na treść rozstrzygnięcia w tym zwłaszcza na naruszenie prawa materialnego.

Za niezasadny Sąd Odwoławczy uznał także zarzut niewspółmierności orzeczonej wobec K. A. kary. W ocenie Sądu Odwoławczego zarówno kara grzywny, jak i kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie noszą cech rażącej surowości. Zgodzić się należy z oceną stopnia społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia dokonaną przez Sąd I Instancji. Podkreślić należy, że Sąd ten wymierzył K. A. karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania pomimo jego wielokrotnej karalności.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w wyroku.

SSO Aleksandra Mazurek SSO Maciej Schulz SSO Beata Tymoszów