Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 czerwca 2017 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt III C 107/17 z powództwa Miasta Ł. – Prezydenta Miasta Ł. przeciwko S. S. i D. S. o zapłatę:

1.  zasądził od S. S. i D. S. solidarnie na rzecz Miasta Ł. – Prezydenta Miasta Ł. 7 040,80 zł z odsetkami:

a.  ustawowymi od kwoty 7.034,70 zł od 1 kwietnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r.;

b.  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 7.034,70 zł od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

c.  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 6,10 zł od 28 listopada 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądził od S. S. i D. S. solidarnie na rzecz Miasta Ł. – Prezydenta Miasta Ł. 2 153 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli pozwani, zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w całości. Pozwani zarzucili orzeczeniu naruszenie przepisów prawa procesowego tj. naruszenia prawa do obrony i prowadzenia sprawy pomimo nieusprawiedliwionej nieobecności na rozprawie, co doprowadziło do wydania wyroku i zasądzenia od pozwanych należności, którą dobrowolnie wpłacili na rachunek bankowy powoda.

W związku z podniesionymi zrzutami pozwani wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na ich rzecz kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie solidarnie od pozwanych na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu, jako bezzasadna.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego w zaskarżonej części odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelujących zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Pozwani podnieśli zarzut prowadzenia postępowania pomimo ich usprawiedliwionej nieobecności na rozprawie. Istotnie pozwani przedstawili Sądowi I instancji zwolnienie lekarskie poświadczające ich niezdolność do stawienia się na rozprawę, jednakże należy zauważyć, że udział strony w rozprawie nie jest konieczny. Udział w rozprawie jest tylko prawem strony, co wynika z treści art. 211 k.p.c. Obecność stron na rozprawie ma więc charakter fakultatywny (tak: Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie I ACa 1027/14, LEX nr 1770653). Tym samym, jeżeli w wezwaniu nie ma wzmianki, która nakazywałaby stronie osobiste stawiennictwo na rozprawie, nie ma ona obowiązku w niej uczestnictwa. W wypadku, gdy któraś ze stron będzie nie obecna sędzia sam przedstawi jej wnioski, twierdzenia i dowody znajdujące się w aktach sprawy. Zasadą jest, że nieobecność strony nie stanowi przeszkody do prowadzenia postępowania.

Niesłuszny jest również podniesiony przez pozwanych nienależnego zasądzenia przez Sąd I instancji świadczenia, pomimo jego dobrowolnego spełnienia przez pozwanych. Wbrew zarzutom apelującego Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, a na podstawie jego wyników poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Należy w tym miejscu przytoczyć definicję instytucji użytkowania wieczystego, zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. (t.j. Dz. U. 2018 r. poz. 121) za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Natomiast zgodnie z ust. 4 cytowanego przepisu opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Co do zasady wysokość rocznych opłat jest stała, chyba że następuje aktualizacja opłaty zgodnie z art. 77 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Wówczas zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy pozwani istotnie dokonali na konto powoda dwóch wpłat w kwocie po 7.034,70 zł. Jednakże pierwsza z nich z dnia 27 lutego 2017 r. stanowiła zapłatę w związku z toczącym się postępowaniem pod sygn. akt XVIII Ns 15085/16, natomiast niniejsza sprawa przed Sądem I instancji była prowadzona pod sygn. akt III C 107/17. Druga z dokonanych wpłat, na którą powołują się pozwani, miała miejsce w dniu 21 sierpnia 2017 r. tytułem opłaty za użytkowanie wieczyste za rok 2017, natomiast jak to zostało już wyżej wskazane opłaty za użytkowanie wieczyste są uiszczane corocznie z góry, w terminie do dnia 31 marca. Tym samym brak jest w sprawie jakiegokolwiek dowodu lub potwierdzenia, że pozwani dokonali opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu za rok 2015, bowiem to za ten rok powód dochodzi zapłaty należności w niniejszym postępowaniu. Zgodnie z podstawową w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności, stosownie do treści art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c., to strony są zobowiązane do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, stając się dysponentem postępowania dowodowego, zaś Sąd jest zwolniony od odpowiedzialności za jego wynik, albowiem Sąd nie ma obowiązku działać w tym zakresie z urzędu, (zob. m.in. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, Nr 8, poz. 113, z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPUS 1998, Nr 21, poz. 6 oraz z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPUS 1999, Nr 20, poz. 662).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację, jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. 2018 r. poz. 265 ze zm.) zasądzając od pozwanych na rzecz powoda kwotę 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w apelacji.