Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2012 roku

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2012 roku w Lublinie

sprawy z powództwa Gminy L. reprezentowanej przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w L.

przeciwko J. K.

o zapłatę kwoty 1 836 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki Gminy L. na rzecz pozwanego J.
K. kwotę 617 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 512/12

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 czerwca 2012 roku pełnomocnik powódki Gminy L. reprezentowanej przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w L. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. K. kwoty 1836 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2011 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, iż decyzją z dnia 13 kwietnia 2010 roku (...) przyznał pozwanemu na okres od dnia 1 stycznia 2010 roku do dnia 31 marca 2012 roku zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł miesięcznie. Wyrokiem z dnia 5 stycznia 2011 roku w sprawie sygn. akt VIII 2556/10 Sąd Okręgowy zmienił decyzję ZUS i ustalił pozwanemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz prawo do dodatku pielęgnacyjnego na okres od dnia 25 marca 2010 roku do dnia 30 kwietnia 2013 roku. Wobec powyższego pozwany w dniu 14 lutego 2011 roku złożył oświadczenie, w którym wyraził zgodę na zwrot nienależnie pobranych świadczeń tj. zasiłku pielęgnacyjnego. W związku z powyższym w dniu 17 lutego 2011 roku powód sporządził protokół z postępowania wyjaśniającego w sprawie stwierdzenia nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych i ustalił wysokość nienależnie pobranych świadczeń na kwotę 1 836 zł z terminem płatności do dnia 28 lutego 2011 roku. Mimo upływu terminu zapłaty, a także wystosowanego do pozwanego wezwania do zapłaty z dnia 26 stycznia 2012 roku, należność na rzecz (...) w L. nie została uiszczona.

Pełnomocnik powoda podniósł, iż w dniu 23 lutego 2011 roku ZUS w L. wydał decyzję wykonującą prawomocny wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 stycznia 2011 roku tj. przyznał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz prawo do dodatku pielęgnacyjnego na okres od dnia 25 marca 2010 roku do dnia 30 kwietnia 2013 roku. W decyzji tej ZUS poinformował pozwanego o obowiązku poinformowania (...) w L. o przyznaniu i pobieraniu dodatku pielęgnacyjnego przy świadczeniu rentowym, gdyż zgodnie z art. 16 ust. 6 ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego. W związku z powyższym, zdaniem pełnomocnika powoda, zasiłek pielęgnacyjny z tytułu niepełnosprawności za okres od dnia 1 marca 2010 roku do dnia 28 lutego 2011 roku należy uznać za świadczenie nienależne, gdyż w momencie wydania decyzji ZUS o przyznaniu dodatku pielęgnacyjnego odpadła podstawa prawna do uzyskania świadczenia ze strony (...), a powód przestał być w ogóle zobowiązany do świadczenia na rzecz pozwanego J. K.. (pozew k. 3 – 5)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pełnomocnik pozwanego J. K. zaskarżył nakaz w całości i wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że nie uznaje powództwa zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Zaprzeczył twierdzeniom powoda, aby świadczenie dochodzone w sprawie miało charakter świadczenia nienależnie pobranego lub świadczenia nienależnego. Podniósł, iż pozwany niezwłocznie po powzięciu informacji o uprawomocnieniu się wyroku Sądu Okręgowego ustalającego prawo do renty oraz prawo do dodatku pielęgnacyjnego za okres od dnia 25 marca 2010 roku do dnia 30 kwietnia 2013 roku zgłosił ten fakt w (...) w L., wykonując tym samym ustawowy obowiązek. Pełnomocnik pozwanego podniósł, iż (...) w L. kilkakrotnie podejmował próby uchylenia decyzji stanowiącej podstawę prawną wypłaty zasiłku pielęgnacyjnego za sporny okres, ale ostatecznie decyzją SKO z dnia 4 listopada 2011 roku postępowanie zostało umorzone, bo w ocenie SKO w L. brak było podstaw do zmiany ostatecznej decyzji o przyznaniu pozwanemu prawa do zasiłku pielęgnacyjnego za okres od dnia 1 stycznia 2010 roku. Zatem decyzja ta, zdaniem pełnomocnika pozwanego, nie została wzruszona w sposób prawem przewidziany i do chwili obecnej pozostaje w obrocie prawnym w niezmienionym kształcie - czego powód nie zakwestionował. Powyższa okoliczność, zdaniem pełnomocnika pozwanego, ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, albowiem nie można mówić, iż pozwany uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby bez podstawy prawnej, jeżeli w obrocie prawnym pozostaje ostateczna decyzja administracyjna ustalająca prawo do tego świadczenia za okres objęty żądaniem pozwu. Niezależnie od powyższego pełnomocnik pozwanego podniósł, iż na chwilę obecną pozwany nie jest już wzbogacony, albowiem środki wypłacone z tytułu zasiłku pielęgnacyjnego w spornym okresie pozwany wykorzystał na bieżące potrzeby zgodnie z celem świadczenia. Zasiłek pielęgnacyjny był bowiem wówczas jednym źródłem dochodu pozwanego.

Odnosząc się do oświadczenia pozwanego z dnia 14 lutego 2011 roku pełnomocnik pozwanego podniósł, iż treść oświadczenia odnosi się wprost do nienależnie pobranych świadczeń w rozumieniu przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, co nie jest pojęciem tożsamym ze świadczeniem nienależnym w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, a zatem nie może mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej prawy. Oświadczenie to nie dotyczy zatem zwrotu świadczenia, którego dochodzi powód. Nadto oświadczenie to, zdaniem pełnomocnika pozwanego, pozwany złożył pod wpływem błędu wywołanego przez pracownika (...) w L.. Od oświadczenia tego pozwany skutecznie uchylił się pismem stanowiącym odpowiedź na wezwanie do zapłaty. Pełnomocnik zakwestionował nadto protokół z dnia 17 lutego 2011 roku w sprawie stwierdzenia wysokości nienależnie pobranych świadczeń, bowiem dotyczą one innej osoby – J. K. i decyzji z 2008 roku a taka w stosunku do pozwanego nigdy nie została wydana, co znajduje potwierdzenie w decyzji SKO w L. z dnia 8 lipca 2011 roku w sprawie znak: SKO. (...). Na koniec pełnomocnik pozwanego podniósł, iż żądanie dochodzone niniejszym pozwem jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Podkreślił, iż pozwany jest osobą niepełnosprawną, która porusza się na wózku inwalidzkim. Pozwany dołożył najwyższej staranności informując (...) w L. o ustaleniu przez Sąd prawa do dodatku pielęgnacyjnego niezwłocznie po uzyskaniu informacji o uprawomocnieniu się wyroku. Zdaniem pełnomocnika pozwanego zachowanie się pozwanego w realiach niniejszej sprawy nie mogło być staranniejsze. Wobec powyższego, zdaniem pełnomocnika pozwanego, dochodzenie zwrotu świadczenia wypłaconego na podstawie ostatecznej decyzji organu państwa jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i uzasadnia oddalenie powództwa niezależnie od oceny pozostałych zarzutów. (sprzeciw k. 24 – 26)

W toku postępowania strony podtrzymywały dotychczasowe stanowiska.

W piśmie z dnia 24 października 2012 roku pełnomocnik powoda wskazał, iż podstawę prawną roszczenia stanowi przepis art. 410 par. 2 kc. Wyjaśnił, iż wypłacone pozwanemu świadczenie stanowi świadczenie nienależne – podstawa świadczenia bowiem odpadła. Podniósł, iż wypłacając to świadczenie powód nie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany. (pismo k. 49)

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 kwietnia 2010 roku J. K. złożył do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. wniosek o ustalenie prawa do zasiłku pielęgnacyjnego w oparciu o orzeczenie Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w L..

Uwzględniając wniosek, Kierownik Sekcji (...) Świadczeń (...) w L. działający z upoważnienia Prezydenta Miasta L. decyzją z dnia 13 kwietnia 2010 roku nr (...).D-ŚS.XXII.41. (...) przyznał pozwanemu zasiłek pielęgnacyjny z tytułu niepełnosprawności na okres od dnia 1 stycznia 2010 roku do dnia 31 marca 2012 roku, w wysokości 153 zł miesięcznie. W decyzji zawarte zostało pouczenie, iż w wypadku wystąpienia jakichkolwiek zmian mających wpływ na prawo do świadczeń rodzinnych pozwany obowiązany jest do niezwłocznego powiadomienia o tym organu wypłacającego świadczenia rodzinne.

(poświadczona za zgodność kserokopia decyzji z dnia 13 kwietnia 2010 roku nr (...).D-ŚS.XXII.41. (...) k. 10)

W dniu 28 kwietnia 2010 roku lekarz orzecznik ZUS w rozpoznaniu złożonego przez pozwanego pod koniec marca 2010 roku wniosku o prawo do renty stwierdził, iż pozwany J. K. jest całkowicie niezdolny do pracy i do samodzielnej egzystencji począwszy od dnia 22 sierpnia 2009 roku do dnia 30 kwietnia 2013 roku oraz, że niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji powstała po dniu 4 marca 1992 roku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. kolejno decyzjami wydanymi w dniu 29 czerwca 2010 roku, 19 sierpnia 2010 roku oraz 2 listopada 2010 roku odmawiał pozwanemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz prawa do dodatku pielęgnacyjnego. Od powyższych decyzji pozwany odwołał się. Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych wydał w dniu 5 stycznia 2011 roku wyrok sygn. akt VIII U 2556/10, w którym zmienił zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. i ustalił pozwanemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz prawo do dodatku pielęgnacyjnego na okres od dnia 25 marca 2010 roku do dnia 30 kwietnia 2013 roku.

(poświadczona za zgodność kserokopia wyroku Sadu Okręgowego w Lublinie z dnia 5 stycznia 2011 roku sygn. akt VIII U 2556/10 wraz uzasadnieniem k.13)

W złożonym w dniu 14 lutego 2011 roku oświadczeniu pozwany J. K. wyraził zgodę na zmianę decyzji w części dotyczącej przyznania zasiłku pielęgnacyjnego - zamiast od dnia 1 stycznia 2010 roku do 31 marca 2012 roku, od dnia 1 stycznia 2010 roku do dnia 28 lutego 2010 roku. Jednocześnie wyraził zgodę na zwrot nienależnie pobranych świadczeń. W spisanym w dniu 17 lutego 2011 roku protokole postępowania wyjaśniającego w sprawie stwierdzenia nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych pozwanemu zakreślono termin zwrotu nadpłaconych świadczeń do dnia 28 lutego 2011 roku.

(poświadczona za zgodność kserokopia oświadczenia k. 15, protokół k. 16-16v)

W dniu 23 lutego 2011 roku (...) Oddział w L. wykonując prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 5 stycznia 2011 roku wydał decyzję o przyznaniu pozwanemu renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 25 marca 2010 roku do dnia 30 kwietnia 2013 roku. W decyzji tej ZUS poinformował pozwanego, że niezwłocznie po otrzymaniu decyzji należy poinformować (...) o przyznaniu i pobieraniu dodatku pielęgnacyjnego przy świadczeniu rentowym.

(poświadczona za zgodność decyzja ZUS k. 17)

W dniu 27 lipca 2011 roku Kierownik Sekcji Postępowania Egzekucyjnego (...) w L. działając z upoważnienia Prezydenta Miasta L. wydał decyzję Nr (...).D-ŚS.XXII. (...) w przedmiocie uchylenia od dnia 25 marca 2010 roku decyzji z dnia 13 kwietnia 2010 roku przyznającej pozwanemu zasiłek pielęgnacyjny z tytułu niepełnosprawności na okres od dnia 1 stycznia 2010 roku do dnia 31 marca 2012 roku.

Od powyższej decyzji pozwany J. K. złożył odwołanie i w dniu 4 listopada 2011 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. uchyliło w całości decyzję z dnia 27 lipca 2011 roku i umorzyło postępowanie w I instancji w całości. W uzasadnieniu decyzji SKO podniosło, iż w stosunku do pozwanego nie miała miejsca żadna z ustawowych przesłanek uzasadniających zmianę bądź uchylenie decyzji przyznającej pozwanemu prawo do świadczeń rodzinnych.

(kserokopia decyzji SKO k. 29 – 30)

Wezwaniem do zapłaty z dnia 26 stycznia 2012 roku (...) w L. zobowiązał pozwanego do zapłaty kwoty 1 836 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem nienależnego świadczenia, tj. zasiłku pielęgnacyjnego z tytułu niepełnosprawności, za okres od dnia 1 marca 2010 roku do dnia 28 lutego 2011 roku.

(poświadczona za zgodność kserokopia wezwania do zapłaty k. 18)

W odpowiedzi na powyższe pozwany nie uznał wezwanej do zapłaty kwoty jako jego długu wobec (...) w L..

(pismo k. 31)

Powyższy stan faktyczny był bezsporny i został ustalony na podstawie powołanych dowodów. Ustalenia opierają się na uznanych za całkowicie wiarygodne dowodach nieosobowych, tj. dokumentacji zawartej w aktach sprawy oraz dołączonych do niej aktach Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. – które to dokumenty stanowią dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 244 § 1 k.p.c. i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Przedmiotowy spór dotyczył zasadności żądania zwrotu świadczenia nienależnego, za które w niniejszej sprawie powód uznał kwoty zasiłku pielęgnacyjnego wypłaconego pozwanemu od 1 marca 2010 roku do dnia 28 lutego 2011 roku, tj. do dnia kiedy została wydana przez ZUS decyzja o przyznaniu pozwanemu dodatku pielęgnacyjnego.

Podstawą materialną żądania jest przepis art. 410 § 2 k.c. stanowiący, że świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 6 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 992 z późn. zm.), zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego.

W niniejszej sprawie decyzja ZUS przyznająca pozwanemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz dodatku pielęgnacyjnego od 25 marca 2010 r. wydana została 23 lutego 2011. Na jej podstawie powód Gmina L. reprezentowana przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w L. przyjęła, że pozwany nie był już uprawnionym do zasiłku pielęgnacyjnego w rozumieniu art. 16 ust. 6 u.ś.r..

W decyzji z dnia 13 kwietnia 2010 roku ustalającej prawo do zasiłku pielęgnacyjnego pozwany został zobowiązany do niezwłocznego powiadomienia organu o każdej zmianie mającej wpływ na prawo do zasiłku pielęgnacyjnego. Nie ulega więc wątpliwości, że z obowiązku tego pozwany mógł i powinien wywiązać się dopiero po uzyskaniu decyzji przyznającej mu dodatek pielęgnacyjny, z tą chwilą bowiem powstała dopiero świadomość ustania uprawnienia do zasiłku pielęgnacyjnego.

Z chwilą wydania przez ZUS decyzji przyznającej pozwanemu prawo do dodatku pielęgnacyjnego przestał on należeć do osób uprawionych z tytułu zasiłku pielęgnacyjnego. Odpadła zatem podstawa prawna przyznająca pozwanemu prawo do świadczenia rodzinnego przyznanego mu decyzją z dnia 13 kwietnia 2010 roku. Należało przy tym uznać, iż pozwany otrzymując decyzję o ustaleniu prawa do zasiłku pielęgnacyjnego świadomy był, po zapoznaniu się z zawartym w decyzji pouczeniem, iż z chwilą uwzględnienia złożonego przez niego uprzednio wniosku o przyznanie renty i dodatku pielęgnacyjnego zobowiązany będzie do poinformowania powoda o zaistniałych zmianach.

Do nienależnego świadczenia stosuje się przepisy art. 405-409 k.c. o bezpodstawnym wzbogaceniu. W kodeksie cywilnym bowiem nienależne świadczenie jest tylko szczególnym przypadkiem niesłusznego wzbogacenia (art. 410 k.c.), co ma istotne znaczenie, bowiem przyczyną powstania roszczenia z tytułu nienależnego świadczenia pozostaje bezpodstawność ("bez podstawy prawnej") przesunięcia majątkowego, a zatem jego "niesłuszność" (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 listopada 1966 r., II PR 512/66, LEX nr 6075).

Zatem obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu (art. 409 k.c.).

Komentowany przepis statuuje zasadę obowiązku wydania korzyści w granicach aktualnie istniejącego wzbogacenia. Bezpodstawnie wzbogacony (także osoba trzecia - art. 407 k.c. oraz odbiorca świadczenia nienależnego z art. 410 k.c.) ma obowiązek wydania zubożonemu aktualnie istniejącego wzbogacenia, czyli tej korzyści, którą w chwili żądania zwrotu ma jeszcze w swoim majątku. Natomiast jeśli zobowiązany do zwrotu zużył korzyść lub ją utracił, lecz pod warunkiem wszakże, że nie jest już wzbogacony - wówczas obowiązek zwrotu korzyści wygasa. Zasadniczym celem roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest naprawienie w rozsądnych granicach uszczerbku osoby, która go doznała, a nie odbieranie korzyści temu, kto ją uzyskał. W art. 409 k.c. mowa jest o zużyciu lub utracie korzyści w taki sposób, że ten, kto korzyść uzyskał, „nie jest już wzbogacony". Chodzi zatem tylko o takie sytuacje, kiedy zużycie wzbogacenia nastąpiło bezproduktywnie, a więc bez uzyskania jakiegokolwiek ekwiwalentu czy też innej korzyści dla majątku wzbogaconego. Uzyskujący korzyść w postaci kwoty pieniężnej na podstawie nieprawomocnego, ale natychmiast wykonalnego orzeczenia sądu II instancji powinien się liczyć z obowiązkami zwrotu. Z tego przepisu wykładanego a contrario wynika, że obowiązek wydania korzyści istnieje, nie wygasa, gdy mimo utraty lub zużycia korzyści zobowiązany do wydania korzyści jest nadal wzbogacony.

W wyroku z dnia 21 kwietnia 2010 roku w sprawie sygn. akt V CSK 320/09 Sąd Najwyższy przyjął, iż „nie każde zużycie w dobrej wierze bezpodstawnie uzyskanego świadczenia powoduje w myśl art. 409 k.c. wygaśnięcie obowiązku zwrotu świadczenia. Następuje to tylko wtedy, gdy zużycie korzyści nastąpiło w sposób bezproduktywny, konsumpcyjny, tj. gdy wzbogacony, w zamian tej korzyści, nie uzyskał ani korzyści zastępczej ani zaoszczędzenia wydatku, gdy wydatek miał miejsce tylko dlatego, że uprzednio uzyskał on korzyść, bez której nie poczyniłby tego wydatku. Jeżeli natomiast w zamian za zużytą korzyść wzbogacony uzyskał do swojego majątku jakąkolwiek inną korzyść majątkową (np. mienie czy zwolnienie z długu, który w ten sposób spłacił), nie można uznać, że nie jest już wzbogacony, bowiem w wyniku dokonania tego wydatku, w jego majątku pozostaje korzyść w postaci zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów.”

Odpadnięcie wzbogacenia następuje zatem wyłącznie wtedy, gdy zużycie (utrata) korzyści nastąpiły bez surogatu i bez żadnej korzystnej zmiany w innej części majątku wzbogaconego, a zatem gdy nie ma różnicy między obecnym stanem majątku a stanem, który by istniał, gdyby nie doszło do bezpodstawnego wzbogacenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należało uznać, że pozwany zużył otrzymane świadczenie – zasiłek pielęgnacyjny w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, zaś zużywając go, nie mógł liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu. Pozwany ma obecnie 63 lata, a od dnia 4 marca 1992 roku jest całkowicie niezdolny do pracy i samodzielnej egzystencji. Przyznany pozwanemu decyzją z dnia 13 kwietnia 2010 roku zasiłek pielęgnacyjny stanowił jego jedyne źródło dochodu, a kwota przyznanego świadczenia wynosiła zaledwie 153 zł i w rzeczywistości w niewielkim stopniu była w stanie pokryć wydatki związane z utrzymaniem się pozwanego (który w tym czasie nie miał innego źródła dochodu), nie wspominając już o wydatkach wynikających z konieczności zapewnienia opieki i pomocy w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji pozwanego. Jako osoba całkowicie niezdolna do pracy, niepełnosprawna, pozwany nie był w stanie uzyskiwać dochodów z innych źródeł. Fakt, iż pozwany wydatkował otrzymywany zasiłek pielęgnacyjny na bieżące potrzeby, nie był zresztą kwestionowany przez stronę powodową.

Należało również uznać, że pozwany, zużywając otrzymywany zasiłek pielęgnacyjny na swe bieżące potrzeby, nie mógł był liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu. Kolejnymi decyzjami – z dnia 29 czerwca 2010 roku, 19 sierpnia 2010 roku oraz 2 listopada 2010 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmawiał pozwanemu prawa do renty. Prawo to zostało ustalone dopiero wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 5 stycznia 2011r. w sprawie VIII U 2556/10, zaś przed wydaniem powyższego wyroku pozwany nie miał żadnej gwarancji, iż prawo to zostanie ustalone i otrzyma w związku z tym świadczenie rentowe i dodatek pielęgnacyjny.

Wobec powyższego należało uznać żądanie pozwu za niezasadne w całości, co skutkowało oddaleniem powództwa.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z treścią którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przepis art. 98 § 3 k.p.c. natomiast wskazuje, iż do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe, niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Skoro zatem zgodnie z paragrafem 6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. „w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.” (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.), stawki minimalne wynoszą przy wartości przedmiotu sprawy - 600 zł, należało zasadzić od powoda na rzec zezowanego powyższą kwotę, a nadto do kosztów procesu należało także zaliczyć kwotę 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.