Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie II Wydział Karny w składzie:

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Anny Szelugi-Skłodowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13 czerwca, 3 lipca i 20 września 2018 roku sprawy:

R. J. , syna K. i T. zd. G., urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 grudnia 2017 roku w m. S. gm. S., województwo (...), prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając w I badaniu o godz. 23:45 – 0,76 mg/l, II badaniu o godz. 23:47 – 0,79 mg/l, III badaniu o godz. 00:02 – 0,72 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie sygn. akt II K 550/15 z dnia 21 kwietnia 2016 roku, za popełnienie przestępstwa z art. 178a § 4 k.k., a nadto naruszył zakaz prowadzenia w ruchu lądowym wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, orzeczony prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie sygn. akt II K 550/15, oraz nie zastosował się do decyzji nr (...)z dnia 9 stycznia 2017 roku wydanej przez Starostę (...) o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. B

tj. o przestępstwo z art. 178a §4 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

I.  oskarżonego R. J. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa z art. 178a §4 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazuje go, zaś na podstawie art. 11 §3 k.k. w zw. z art. 178a §4 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 §4 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

III.  na podstawie art. 43a §2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

IV.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego wolności w sprawie od dnia 15.12.2017 r. godz. 23:30 do dnia 16.12.2017 r. godz. 01:15;

V.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k., art. 626 §1 k.p.k. i art. 17 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zmian.) zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujące fakty za udowodnione:

Oskarżony R. J. jest 47 letnim, karanym, bezrobotnym (...).

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 21 kwietnia 2016 roku w sprawie II K 550/15 wymieniony skazany został za przestępstwo z art. 178a §4 k.k. Wyrokiem tym orzeczono wobec oskarżonego dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Decyzją z dnia 09 stycznia 2017 roku wydaną przez Starostę (...) cofnięto oskarżonemu uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii (...).

W dniu 15 grudnia 2017 roku oskarżony spożywał alkohol w postaci piwa. Około godziny 21-tej, mimo obowiązującego zakazu, wsiadł za kierownicę samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) i jeździł nim po drogach miejscowości S.. Około godziny 21:30 na prostym odcinku drogi, w trakcie wykonywania manewru wymijania z samochodem m-ki A. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez G. K., który przewoził pasażerów A. J., G. P., T. J. i T. C., zjechał nagle na lewy pas jezdni powodując zderzenie boczne z tym samochodem, w wyniku którego ułamane zostało w nim lusterko boczne lewe. Oskarżony nie zatrzymał się i kontynuował jazdę. G. K. zawrócił za oskarżonym i jadąc za nim dawał mu światłami sygnały by się zatrzymał, na co ten nie reagował. Po przejechaniu kilkuset metrów R. J. zjechał w boczną drogę i zatrzymał samochód. G. K. wysiadł ze swojego samochodu, podbiegł do pojazdu oskarżonego, otworzył drzwi kierowcy i wyjął kluczyki ze stacyjki. Po otworzeniu drzwi samochodu G. K. poczuł od oskarżonego silną woń alkoholu w związku z czym niezwłocznie o zaistniałej sytuacji zawiadomił Policję. Przybyli na miejsce funkcjonariusze Policji przewieźli R. J. do KPP w S., gdzie został on poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie wykazało, że znajdował się on w stanie nietrzeźwości posiadając o godz. 23:45 - 0,76 mg/l, 23:47 - 0,79 mg/l oraz 00:02 - 0,72 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Powyższe fakty Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. J. k. 95-96, k. 21;

- zeznania świadków : M. S. k. 101v, 41v, G. K. k.101v-102, 23v, T. J. k. 102, 51v, G. P. k. 102-102v, 53v, T. C. k. 102v, 56v, A. J. k. 102v-103, 57v;

- dokumenty: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości k. 3, protokół oględzin rzeczy k. 4-4v, protokół zatrzymania osoby k. 37-38, odpis wyroku II K 550/15 k. 48-49, odpis wyroku VII Ka 784/16 k. 50, pismo ze Starostwa Powiatowego w S. k. 61-63, odpis wyroku VI K 369/07 k. 68-69, dane o karalności k. 71-72, opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna k. 122-126.

Oskarżony R. J. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. W wyjaśnieniach złożonych w dochodzeniu podał, że nie kierował samochodem m-ki V. (...) ponieważ samochodem tym jeździ tylko jego żona. On nie przypomina sobie, żeby jeździł feralnej nocy tym samochodem. W dniu 15 grudnia 2017 r. spał w tym samochodzie, tego dnia wypił mocne piwo, ale nie potrafił wskazać w jakiej ilości.

Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, że 15 grudnia 2017 r. nie jechał samochodem V. (...), nie wie kto mógł nim jechać. Wskazał, że w wyniku wypadku z jesieni, kiedy to potrącony został przez samochód doznał pęknięcia żeber i obojczyka, w czasie zdarzenia miał jeszcze lewą nogę w gipsie od stopy aż do kolana. Podał, że samochód był w naprawie u osób prywatnych. Tego dnia samochód ten miał być podstawiony do S., w związku z czym udał się pieszo z S. do S. by go odebrać. W S. poprosił nieznaną mu osobę o przewiezienie go do S.. Wyjaśnił, że nie wie co się stało na drodze, pamięta jedynie, że w momencie przyjazdu Policji był koło samochodu. (wyjaśnienia oskarżonego k. 21,95-96).

Sąd zważył, co następuje:

Ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dokonał na podstawie zeznań świadków G. K., T. J., G. P., T. C. i A. J., którzy jechali pojazdem m-ki A. (...) uczestniczącym w kolizji drogowej z samochodem osobowym V. (...) kierowanym przez R. J., a następnie obserwowali jazdę oskarżonego drogami miejscowości S. aż do jego zatrzymania się w bocznej drodze. Z zeznań wyżej wymienionych bezpośrednich, naocznych świadków zdarzenia jednoznacznie wynika, że pojazdem marki V. (...) kierował oskarżony R. J., a w samochodzie tym oprócz niego nie znajdowały się żadne inne osoby. Ponadto wymienieni zaobserwowali, po wyjściu oskarżonego z auta, iż znajduje się pod wpływem alkoholu, poruszał się bowiem chwiejnym krokiem, bełkotał i czuć było od niego woń alkoholu. Świadkowie, wbrew temu co podawał oskarżony, nie zaobserwowali natomiast by miał on nogę w gipsie. Sąd uznał powyższe zeznania świadków za wiarygodne, albowiem były one logiczne, spójne oraz wzajemnie zgodne. Świadkowie nie komentowali zdarzenia, opisali jedynie to w czym sami brali udział.

Wsparciem zeznań wskazanych świadków są wiarygodne zeznania M. S., f-sza Policji, osoby obcej, wykonującej czynności służbowe, niezainteresowanej w bezpodstawnym pomawianiu oskarżonego. Świadek po zgłoszeniu zdarzenia przez G. K. skierowany został na miejsce przez dyżurnego KPP S.. Tam od wymienionego dowiedział się o tym, że oskarżony kierując samochodem marki V. (...) spowodował kolizję. Świadek nie zaobserwował na miejscu zdarzenia innych osób niż będący pod wyraźnym wpływem alkoholu R. J. oraz kierowca i pasażerowie samochodu m-ki A.. Z zeznań M. S. wynika ponadto, że oskarżony na miejscu zdarzenia był bardzo pobudzony, poruszał się szybko, nie miał nogi w gipsie.

Ponadto jako wiarygodne Sąd uznał także korespondujące z zeznaniami w/wym. świadków dokumenty w postaci protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 3), protokołu oględzin rzeczy (k. 4-4v) oraz protokołu zatrzymania osoby (k. 37-38), sporządzone przez powołane do tego osoby, niekwestionowane przez strony, z których wynika, że oskarżony w czasie zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości i spowodował kolizję drogową w wyniku, której uszkodzony został pojazd m-ki A. (...).

Wyjaśnieniom oskarżonego, poza tą ich częścią, w której wskazał, iż w dniu 15 grudnia 2017 r. spożywał alkohol i momencie przyjazdu funkcjonariuszy Policji znajdował się przy samochodzie marki V. (...), Sąd nie dał wiary uznając je za wyjątkowo kłamliwe i naciągane, stanowiące jedynie wyraz przyjętej przez niego nieudolnej linii obrony. Wyjaśnieniom tym przeczą jednoznacznie zeznania powyższych świadków, z których wynika ponad wszelką wątpliwość, że to oskarżony kierował samochodem m-ki V., a w samochodzie tym nie było innych osób. Kierowca A. zawrócił bowiem za oskarżonym i widział on, tak jak i pasażerowie jego samochodu, jak samochód V. (...) skręcił w boczną ulicę i tam się zatrzymał, w środku był tylko oskarżony siedzący za kierownicą. Oskarżony próbował kreować fałszywą rzeczywistość podając, że nie mógł prowadzić auta, ponieważ miał nogę w gipsie, czemu stanowczo przeczą zeznania świadków. Z ich zeznań wynika, że poruszał się swobodnie. Ponadto twierdzeniom oskarżonego, że znalazł w S. kogoś obcego, kto miał zawieźć go do S., nie tylko brak w tej części spójności – początkowo podał, że samochodem mogła jechać tylko żona, ale są one całkowicie absurdalne.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wyłączałyby winę oskarżonego, bądź też w inny sposób wykluczały jego odpowiedzialność karną. W czasie czynu był w pełni poczytalny mając świadomość tego co czynił – co było przedmiotem opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa (k. 122-126). Sąd wnioski zawarte w opinii w pełni podzielił, nie dopatrując się jakichkolwiek przesłanek, które ewentualnie mogłyby podważyć rzetelność czy fachowość biegłych.

W konsekwencji Sąd uznał oskarżonego R. J. za winnego tego, że w dniu 15 grudnia 2017 roku w m. S. prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając wskazane powyżej na wstępie poziomy zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu.

Z uwagi na to, że oskarżony czynu dopuścił się będąc już skazany za takie samo przestępstwo (wyrok II K 550/15 – k. 48-49) i że nie zastosował się do dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz do decyzji nr (...)z dnia 9 stycznia 2017 roku wydanej przez Starostę (...) o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. B (k. 61-63), jego zachowanie zakwalifikować należało jako występek z art. 178a §4 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

Za to przestępstwo Sąd na podstawie art. 11 §3 k.k. w zw. z art. 178a §4 k.k. wymierzył R. J. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił przede wszystkim uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwo z art. 178a §4 k.k. (dane o karalności k. 71-72) oraz fakt, iż oskarżony w wyniku swojego nieodpowiedzialnego zachowania spowodował kolizję drogową. Sąd miał także na uwadze, że R. J. kierował pojazdem mechanicznym bez jakiegokolwiek ważnego powodu (nie brał udziału w akcji ratowniczej, itp.), mając pełną świadomość obowiązującego go dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (k. 62). Nie tylko stałe, powtarzające się informacje w mediach o tragicznych skutkach kierowania pojazdami w stanie nietrzeźwości, ale zapadłe wobec oskarżonego wyroki nie powstrzymały go przed złamaniem prawa. Wykazał on tym samym wyjątkową pogardę dla prawa i innych uczestników ruchu drogowego, przy czym niewiele brakowało by doprowadził do wypadku z poważniejszymi konsekwencjami dla kierującego i pasażerów samochodu marki A..

Sąd nie doszukał się po stronie oskarżonego żadnych szczególnych okoliczności łagodzących.

Zgodnie z art. 42 §4 k.k. Sąd zobligowany był orzec wobec R. J., jako sprawcy przestępstwa z art. 178a §4 k.k., dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Na podstawie art. 43a §2 k.k. należało ponadto orzec wobec oskarżonego obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie co najmniej 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych.

W ocenie Sądu tak orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej - uzyskując właściwy oddźwięk i skutek społeczny, przede wszystkim w środowisku, w którym przebywa oskarżony - oraz szczególnej, a zwłaszcza zapobiegnie popełnieniu w przyszłości nowego przestępstwa wpływając na niego wychowawczo. Jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu. Oskarżony swym zachowaniem wykazał, że jest sprawcą niepoprawnym, tym samym wymaga dłuższej izolacji od społeczeństwa i poddania go systematycznemu procesowi resocjalizacji w warunkach izolacji więziennej.

Na podstawie art. 63 §1 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego wolności w sprawie od dnia 15.12.2017 r. godz. 23:30 do dnia 16.12.2017 r. godz. 01:15.

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego Sąd zwolnił go od kosztów sadowych w całości.