Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2018r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2018r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa I. T.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o stwierdzenie nieważności, ewentualnie o uchylenie uchwały

na skutek apelacji powódki

od wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 24 listopada 2016r., sygn. akt XIII GC 305/15

oddala apelację pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego Sądowi pierwszej instancji w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji.

Sygn. akt V AGa 33/18

UZASADNIENIE

Powódka I. T. w pozwie wniesionym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. domagała się stwierdzenia nieważności uchwały numer (...) Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników pozwanej spółki z dnia 28 maja 2015 r. w przedmiocie zmiany umowy spółki; ewentualnie, gdyby sąd uznał, że uchwała ta nie jest sprzeczna z ustawą, wniosła o uchylenie zaskarżonej uchwały. Ponadto powódka domagała się zasądzenia od pozwanej na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że jest wspólnikiem pozwanej spółki. Zaskarżoną uchwałą wprowadzono do umowy spółki możliwość przymusowego umorzenia udziałów. Powódka głosowała przeciwko tej uchwale i zgłosiła do protokołu sprzeciw. Zdaniem powódki, uchwała jest nieważna, ponieważ została podjęta bez jej zgody, niezgodnie z art. 246 § 3 k.s.h., podczas gdy jej skutkiem jest uszczuplenie prawa udziałowego powódki, polegającego na uprawnieniu do niewyrażenia zgody na umorzenie jej udziałów.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jej rzez kosztów postępowania powołując się na utrwalone stanowisko judykatury i doktryny, że art. 246 § 3 k.s.h. nie ma zastosowania do uchwał dotyczących zmiany umowy spółki, określających tryb i przesłanki przymusowego umorzenia udziałów. Ponadto w jej ocenie uchwała jedynie poszerzyła katalog przypadków, w których może dojść do przymusowego umorzenia udziałów.

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem częściowym z dnia 24 listopada 2016 r. sygn. akt XIII GC 305/15/IW oddalił powództwo o stwierdzenie nieważności uchwały numer (...)Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników pozwanej spółki z dnia 28 maja 2015 r. w przedmiocie zmiany umowy spółki. Wyrok ten wydano w następująco ustalonym stanie faktycznym:

I. T. nabyła 45 udziałów w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na podstawie umowy podziału majątku wspólnego z następcami prawnymi, zawartej dnia 15 września 2014 r. z M. M. i A. T. jako spadkobiercami ustawowymi po zmarłym ojcu Z. T.. Na dzień 28 maja 2015 r. I. T. była wspólnikiem pozwanej spółki ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym. W dniu 28 maja 2015 r. odbyło się Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników (...) spółki z o. o., podczas którego podjęto między innymi uchwałę numer (...) w sprawie zmiany umowy spółki. Powódka uczestniczyła w tym zgromadzeniu wspólników poprzez swojego pełnomocnika, zgłosiła sprzeciw co do podjęcia uchwały numer (...) i zażądała jego zaprotokołowania.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności rozważył zasadność żądania powódki o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały ze względu na sprzeczność tej uchwały z prawem. Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 252 § 1 k.s.h. w zw. z art. 250 k.s.h., wspólnik, który głosował przeciwko uchwale, a po jej powzięciu zażądał zaprotokołowania sprzeciwu, ma prawo do wytoczenia przeciwko spółce powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników sprzecznej z ustawą. Zgodnie z art. 252 § 3 k.s.h., prawo do wytoczenia takiego powództwa wygasa z upływem sześciu miesięcy od dnia otrzymania wiadomości o uchwale, jednak nie później niż z upływem trzech lat od dnia powzięcia uchwały. W ocenie Sądu Okręgowego powódka zachowała przewidziany przez ustawodawcę termin, wnosząc pozew w dniu 27 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy wskazał, że spór między stronami dotyczył kwestii, czy treść i tryb przyjęcia przedmiotowej uchwały pozostają w sprzeczności z art. 246 § 3 k.s.h., który stanowi, że uchwała dotycząca zmiany umowy spółki, zwiększająca świadczenia wspólników lub uszczuplająca prawa udziałowe bądź prawa przyznane osobiście poszczególnym wspólnikom, wymaga zgody wszystkich wspólników, których dotyczy. W ocenie Sądu Okręgowego zarzut powódki, że uchwała narusza powołany przepis, nie zasługuje na uwzględnienie. Podjęcie zaskarżonej uchwały nie uszczupliło praw udziałowych powódki, dlatego nie wymagało jej zgody. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko wyrażane w doktrynie, że przepis art. 246 § 3 k.s.h. nie znajduje zastosowania do uchwał dotyczących zmiany umowy spółki, określających przesłanki i tryb przymusowego umorzenia udziałów, w związku z czym do podjęcia uchwały tego rodzaju wystarczy większość dwóch trzecich głosów. Analiza treści uchwały doprowadziła Sąd Okręgowy do wniosku, że zamiarem spółki nie było uszczuplenie praw udziałowych powódki jako wspólnika mniejszościowego. Wobec tego Sąd Okręgowy stwierdził, że większość 9/10 głosów, którą podjęto uchwałę, przekraczała większość głosów wymaganą do podjęcia uchwały o zmianie umowy spółki, to jest większość 2/3 głosów i podjęcie zaskarżonej uchwały nie było obarczone jakąkolwiek wadliwością.

Powódka wniosła apelację od powyższego wyroku częściowego i zaskarżając go w całości zarzuciła:

naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 246 § 3 k.s.h. poprzez jego błędną wykładnię, niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że zmiana umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, wprowadzająca możliwość przymusowego umorzenia udziałów lub nowe, dodatkowe przesłanki takiego umorzenia, nie wymaga zgody wszystkich wspólników oraz art. 199 § 1 k.s.h. przez jego niezastosowanie i niestwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały, mimo że wprowadza ona do umowy spółki przesłanki przymusowego umorzenia udziałów, które są niedopuszczalne, sankcyjne i mają stanowić karę za niewykonanie przez wspólnika określonych obowiązków oraz mimo że wprowadza ona do umowy spółki możliwość przymusowego umorzenia udziałów, nie określając jego trybu. Podnosząc powyższe zarzuty, powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez stwierdzenie nieważności uchwały numer (...) Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników pozwanej spółki z dnia 28 maja 2015 r. i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania w pierwszej instancji według norm przepisanych oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko, pozwana wskazała, że przyjęta przez Sąd Okręgowy wykładnia przepisu art. 246 § 3 k.s.h. jest prawidłowa, zgodna z wykładnią systemową tego przepisu, natomiast wykładnia art. 199 § 1 k.s.h. dopuszczająca wprowadzenie jako przesłanek umorzenia udziałów przesłanek sankcyjnych dominuje w doktrynie i orzecznictwie. Nadto pozwana wskazała na brak legitymacji procesowej po stronie powódki z uwagi na to, iż nie była ona wyłącznie uprawnionym z udziałów w pozwanej spółce.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie.

W sprawie niniejszej podzielić należy ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, a które Sąd Apelacyjny uznaje za własne. Dodając, iż nie były one kwestionowane, a spór między stronami dotyczy wyłącznie kwestii oceny prawnej dokonanej przez Sąd pierwszej instancji.

Podnosząc powyższe odnosząc się do apelacji powódki należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 246 § 3 k.s.h. pozostaje niezasadny. Należy zgodzić się jednak ze skarżącą, że Sąd pierwszej instancji nie rozwinął pełnej argumentacji, uzasadniającej przyjęcie wykładni, że uchwała wprowadzająca do umowy spółki przymusowe umorzenie udziałów nie stanowi uchwały uszczuplającej prawa udziałowe wspólników. Jednakże przyjęty przez Sąd pierwszej instancji pogląd jest słuszny i znajduje uzasadnienie w wykładni językowej i systemowej powołanego przepisu.

Przed odniesieniem się do tej kwestii należy wskazać jednak, iż wbrew zarzutom pozwanej powódka ma legitymację czynną do zaskarżenia spornych uchwał. Poza sporem jest to, iż powódka w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały była traktowana przez pozwaną jako wspólnik pozwanej spółki. Wynikało to zaś z faktu uregulowania przez powódkę kwestii dziedziczenia po zmarłym wspólniku, gdyż powódka legitymowała się notarialnym potwierdzeniem dziedziczenia z dnia 13 marca 2014 r. (k. 116 - 119 akt) i umową podziału majątku wspólnego powódki z następcami prawnymi z dnia 15 września 2014 r. (k. 121-124 akt). Zgodnie z art. 1025 § 2 k.c. osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia jest spadkobiercą, to domniemanie prawne skutkuje wobec wszystkich, a jego obalenie jest możliwe tylko w drodze postępowania przez sądem spadku. Powódka została w konsekwencji wpisana jako wspólnik pozwanej dysponująca 45 udziałami do rejestru pozwanej spółki (k. 12 akt) i to powódka o zwołaniu zgromadzenia wspólników została zawiadomiona, brała w nim udział przez swego pełnomocnika i głosowała nad zaskarżoną uchwałą co do której wniosła sprzeciw, a także w terminie uchwałę tą zaskarżyła.

Odnosząc się do późniejszych zdarzeń mających miejsce już po dacie podjęcia uchwały nr (...) z dnia 28 maja 2015 r. i jej zaskarżenia w dniu 24 czerwca 2015 r., a zainicjowanych wnioskiem pozwanej o uchylenie aktu poświadczenia dziedziczenia oraz o stwierdzenie nabycia spadku z dnia 11 grudnia 2015 r. (k. 125 – 128 akt) w wyniku którego postanowieniem z dnia 17 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy w Bytomiu, sygn. akt I Ns 3054/15 uchylił zarejestrowany akt poświadczenia dziedziczenia (k. 162 akt), a które doprowadziły do tego, że jest ona obecnie jedynie współuprawnionym co do ½ części 45 udziałów, w sytuacji gdy drugim współuprawnionym jest drugi wspólnik pozwanej L. S., a spółka ma tylko dwóch wspólników co wynika z rejestru (k. 223 verte akt) należy stwierdzić, że nie sposób uznać, że w okolicznościach niniejszej sprawy mogą rodzić brak jej legitymacji. Podkreślić należy bowiem, że nie może budzić wątpliwości to, że powódka, będąca obecnie współuprawnioną, jako były wspólnik, zachowała legitymację do zaskarżenia uchwały walnego zgromadzenia.

W doktrynie wskazuje się, że uprawnienie do zaskarżenia uchwał mają podmioty wymienione w art. 252 i 422 k.s.h. wspólnik zaskarżający uchwałę winien mieć uprawnienie do zaskarżenia uchwały tak w dacie zgromadzenia, wniesienia pozwu, jak i w chwili zamknięcia rozprawy. Zwrócić jednak należy uwagę na to, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego aprobowanym przez doktrynę wyraża się pogląd przyznający w wyjątkowych wypadkach związanych z koniecznością ochrony interesu prawnego wspólnika, czy akcjonariusza, legitymację do zaskarżenia uchwały tytułem wspólników czy akcjonariuszy. W orzecznictwie wskazuje się tu na zaskarżanie uchwał dotyczących praw korporacyjnych lub majątkowych. Podkreślić należy nadto, że w przypadku zbycia części udziałów, czy też akcjonariuszy zbywca, nie traci swej legitymacji, ale nie uzyskuje jej ich nabywca. Brak bowiem argumentów jurydycznych, a przeciw są względy celowościowe by dopuścić do rozmnożenia legitymowanych do zaskarżenia uchwały jedynie z uwagi na nabycie części akcji od osoby, która stała się władna wytoczyć powództwo kwestionujące uchwałę. Podnieść należy nadto, że w doktrynie podaje się, że w przypadku zmiany osoby władającej udziałami lub akcjami w trakcie procesu następca prawny wstępuje do postępowania w miejsce powoda. Natomiast w przypadku przejścia pod tytułem szczególnym, zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa, objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy; nabywca może jednak wejść na miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej. Zastosowanie art. 192 pkt 3 k.p.c. w omawianym wypadku trafnie zakwestionował jednak SA w Katowicach, który w wyr. z 9 października 1992 r. (I ACr 487/92, OSA 1993, Nr 7, s. 43), wskazał, że przepis ten dotyczy sytuacji, gdy zbyta rzecz lub prawo stanowi przedmiot procesu, przez co nie może on mieć zastosowania w sytuacji, gdy przedmiotem sporu jest ważność uchwały. W rezultacie, nabywca udziału lub akcji nie może wstąpić do procesu w miejsce zbywcy.

Podnieść należy także, że w doktrynie wskazuje się, że norma wynikająca z przepisu art. 184 k.s.h. powinna być interpretowana ściśle. Przepis ten odnosi się jedynie do wykonywania przez współuprawnionych uprawnień w spółce, co oznacza, że w przypadku ich realizacji poza spółką zastosowanie znajdują reguły standardowe. Współuprawnieni mogą więc dokonywać stosownych czynności prawnych samodzielnie bądź też przez swojego przedstawiciela. Zasada wykonywania uprawnień wyłącznie za pośrednictwem wspólnego reprezentanta nie rozciąga się bowiem na inne sytuacje niż dokonywanie w tym zakresie czynności w spółce. Stąd też przyznaje się współuprawnionym działającym łącznie, zgodnie z określonymi we właściwych przepisach zasadami (a nie wyłącznie przez wspólnego przedstawiciela), legitymację czynną w procesie o uchylenie lub stwierdzenie nieważności uchwały wspólników, przy czym część doktryny wskazuje na konieczność działania przez wspólnego przedstawiciela.

Dotychczasowe uwagi powodują, iż uznać należy, że powódka zachowała legitymację czynną skoro materia zakwestionowanej uchwały dotyczy praw korporacyjnych i majątkowych wspólnika tj. w sytuacji w których może nastąpić przymusowe umorzenie udziałów. Nadto uzyskanie przez powódkę w toku procesu statusu współuprawnionej nie może uzasadniać utraty przez nią legitymacji w sytuacji gdy drugim wspólnikiem jest wyłącznie jest właśnie ten drugi wspólnik pozwanej spółki.

Powracając do zarzutów apelacji powódki należy wskazać, iż w pierwszej kolejności istotne jest właściwe rozumienie prawa udziałowego wspólnika i jego uszczuplenia. W doktrynie przyjmuje się, że prawa udziałowe to wszystkie uprawnienia wspólników, majątkowe lub organizacyjne, przysługujące im z mocy ustawy lub umowy spółki w takim samym zakresie. Wśród takich praw można wymienić prawo do udziału w zysku, prawo do indywidualnej kontroli, prawo głosu, prawo do udziału w kwocie likwidacyjnej. Nie jest natomiast zasadne konstruowanie prawa udziałowego w postaci uprawnienia wspólnika do niewyrażenia zgody na umorzenie jego udziałów, co czyni skarżąca. Jest to konstrukcja sztuczna, wynikająca z próby uzasadnienia, że wprowadzenie do umowy spółki samej możliwości przymusowego umorzenia udziałów uszczupla jakieś prawo udziałowe. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że wprowadzenie do umowy spółki przymusowego umorzenia udziałów stwarza jedynie teoretyczną możliwość skorzystania z tej instytucji w razie spełnienia się określonych przesłanek. Z tego powodu w istocie prawo wspólnika do niewyrażenia zgody na umorzenie udziałów w razie ziszczenia się w przyszłości teoretycznej możliwości poddania pod głosowanie uchwały tej treści stanowi nazwane innymi słowami prawo do braku obowiązku znoszenia możliwości przymusowego umorzenia udziałów czy prawo do pewności co do stabilności sytuacji wspólnika w spółce, których istnienie neguje sama powódka. Uszczuplenie, o którym mowa w art. 246 § 3 k.s.h., musi odnosić się do skonkretyzowanego prawa związanego z posiadaniem udziałów spółki, niepolegającego na samym istnieniu pewnego stanu emocjonalnego wspólnika, jego poczuciu bezpieczeństwa czy stabilności. Ponadto jeszcze raz należy podkreślić, że uszczuplenie to musi być wynikiem uchwały, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca – zaskarżona uchwała nie uszczupliła żadnych praw udziałowych wspólników.

Konkretny, a nie abstrakcyjny skutek dla prawa udziałowego wspólnika następuje dopiero w chwili podjęcia uchwały o przymusowym umorzeniu udziałów. Nie można przy tym twierdzić, że wtedy jest już za późno na ochronę wspólnika, ponieważ jego prawo udziałowe zostanie całkowicie unicestwione. Będzie on bowiem uprawniony do wytoczenia powództwa o uchylenie lub stwierdzenie nieważności uchwały o przymusowym umorzeniu udziałów. Nie można natomiast uznawać, że na wprowadzenie przymusowego umorzenia udziałów muszą zgodzić się wszyscy wspólnicy. Mogłoby to w praktyce prowadzić do całkowitego wyłączenia możliwości wprowadzenia takiego postanowienia w umowie spółki. Wspólnicy już na etapie wprowadzenia samej potencjalnej możliwości przymusowego umorzenia udziałów mogliby blokować wprowadzenie stosownych postanowień, tak aby chronić się przed przyszłym umorzeniem udziałów bez ich zgody. Nie sposób pozbawiać w ten sposób wpływu wspólników na skład osobowy spółki, który to wpływ mógłby być pożądany w przypadku utrudnionego współdziałania.

Za powyżej przedstawioną interpretacją przemawia także wykładnia systemowa, na co wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 maja 2005 r., sygn. akt V CK 562/04, porównując regulację dotyczącą spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i spółki akcyjnej. Przepis art. 415 § 3 k.s.h. stanowi, że uchwała dotycząca zmiany statutu spółki akcyjnej zwiększająca świadczenia akcjonariuszy lub uszczuplająca prawa przyznane osobiście poszczególnym akcjonariuszom wymaga zgody wszystkich akcjonariuszy, których dotyczy. Jednocześnie ustawodawca wprowadził art. 359 § 5 k.s.h., zgodnie z którym zmiana statutu przewidująca przymusowe umorzenie akcji nie może dotyczyć akcji, które zostały objęte przed jej wpisem do rejestru. Ustawodawca w ten sposób chroni akcjonariuszy, którzy objęli akcje przed wpisem spółki do rejestru, przed późniejszym wprowadzeniem do statutu spółki możliwości przymusowego umorzenia udziałów. Oznacza to, że akcjonariusze ci nie mogą, mówiąc potocznie, obronić się sami poprzez wiążące niewyrażenie zgody na taką zmianę statutu i przepis art. 415 § 3 k.s.h. nie stanowi dla nich środka obrony. Skoro ustawodawca uznał, że przepis ten nie wprowadza obowiązku wyrażenia przez wszystkich akcjonariuszy zgody na wprowadzenie do statutu spółki przymusowego umorzenia udziałów, to należy uznać, że również jego odpowiednik dla spółki z ograniczoną odpowiedzialnością – art. 246 § 3 – nie wprowadza takiego wymogu. Nie jest zasadny argument powódki, że taki wniosek jest niemożliwy do zaakceptowania ze względu na to, iż stabilizacja statusu wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie może być chroniona w mniejszym stopniu niż stabilizacja statusu akcjonariuszy, ponieważ spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wyposażona jest w znacznie więcej elementów osobowych. Jest tak istotnie, a skoro tak silny w spółce akcyjnej jest element osobowy, to nie można pozbawiać wspólników wpływu na jej skład osobowy poprzez wprowadzenie wolą większości możliwości przymusowego umorzenia udziałów, jeśli ustawodawca nie przewidział w sposób wyraźny takiego ograniczenia.

Za chybiony należy uznać także zarzut naruszenia art. 199 § 1 k.s.h. Brak jest przepisu, z którego wynikałoby, że przesłanki umorzenia udziałów nie mogą mieć charakteru sankcyjnego i nie mogą być przyczynami dotyczącymi wspólnika w rozumieniu art. 266 § 1 k.s.h. Przepis ten stanowi, że z ważnych przyczyn dotyczących danego wspólnika sąd może orzec jego wyłączenie ze spółki na żądanie wszystkich pozostałych wspólników, jeżeli udziały wspólników żądających wyłączenia stanowią więcej niż połowę kapitału zakładowego. Jest to zupełnie inna instytucja prawna niż umorzenie udziałów, polega bowiem na wyłączeniu wspólnika ze spółki i przejęciu jego udziałów. Nie sposób znaleźć argumentów wykładni językowej, systemowej ani celowościowej, które wskazywałyby, że przyczyny dotyczące danego wspólnika, to znaczy jego zawinione działania lub zaniechania, mogą stanowić podstawę jedynie wyłączenia wspólnika ze spółki na podstawie orzeczenia sądu. Nie może takiego argumentu stanowić okoliczność, że w przypadku zastosowania trybu z art. 266 k.s.h. przesłanki wyłączenia wspólnika ze spółki rozpatruje sąd. Uchwała w przedmiocie przymusowego umorzenia udziałów również może zostać poddana kontroli sądowej w drodze powództwa o ustalenie jej nieważności lub jej uchylenie i w takiej sytuacji to sąd będzie mógł zbadać między innymi zgodność uchwały z umową spółki. Literalne odczytanie treści art. 199 § 1 k.s.h. także nie wskazuje, by ustawodawca wprowadził jakiekolwiek ograniczenia co do rodzaju przesłanek przymusowego umorzenia. Konieczne jest wyłącznie, aby przesłanki przymusowego umorzenia udziałów zostały w umowie spółki określone w sposób konkretny i nie stanowiły jedynie zapisów o charakterze ocennym. W zaskarżonej uchwale wymogi te zostały spełnione, wprowadzone przesłanki są precyzyjne, czytelne, odnoszą się do skonkretyzowanych zdarzeń. Należy stwierdzić, że wprowadzone w zaskarżonej uchwale przesłanki przymusowego umorzenia są wyrazem prawa wspólników do kształtowania składu osobowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która mimo iż jest spółką kapitałową, posiada przecież silny element osobowy, polegający na wzajemnych relacjach między wspólnikami i relacjach między wspólnikami a spółką.

Słusznie Sąd pierwszej instancji uznał także, iż zaskarżona uchwała nie narusza art. 199 § 1 zdanie 3. k.s.h. poprzez brak wskazania trybu umorzenia udziałów. Przepis ten wprawdzie stanowi, że przesłanki i tryb przymusowego umorzenia określa umowa spółki. Należy jednak mieć na uwadze, że w art. 199 § 2 k.s.h. został określony jedyny dopuszczalny tryb umorzenia udziałów, to jest w drodze uchwały wspólników. Nie jest dopuszczalne wprowadzenie żadnego innego trybu, tak więc podjęcie uchwały w sprawie trybu umorzenia udziałów może stanowić jedynie powielenie zapisów art. 199 § 2 k.s.h. Wobec tego nie sposób traktować braku takiego zapisu w zaskarżonej uchwale jako uchybienia prowadzącego do jej nieważności.

Podsumowując, Sąd pierwszej instancji prawidłowo oddalił powództwo o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały, której treść i sposób podjęcia są zgodne z przepisami ustawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako niezasadną na podstawie art. 385 k.p.c. Orzeczenie o kosztach postępowania pozostawiono do rozstrzygnięcia Sądowi pierwszej instancji w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji, ponieważ Sąd pierwszej instancji będzie rozpoznawał żądanie ewentualne o uchylenie uchwały.

SSA Zofia Kołaczyk SSA Grzegorz Stojek SSA Tomasz Pidzik