Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2013r. w S.

odwołania J. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 28 maja 2013r. (Nr (...) )

w sprawie J. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo J. R. do emerytury od 2 czerwca 2013r.,

II.  Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. na rzecz J. R. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt: IV U 794/13 UZASADNIENIE

Decyzją z 28 maja 2013r. znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił J. R. prawa do emerytury wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił, iż do dnia 1 stycznia 1999r. osiągnął 15-letni staż pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy podniósł, że udowodniony staż pracy w warunkach szczególnych obejmuje okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) SA oraz w (...) SA w S., co stanowi 9 lat, 9 miesięcy i 19 dni. Do pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył natomiast okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w S. od 27 sierpnia 1979r. do 31 sierpnia 1988r. z uwagi na nieprecyzyjne wskazanie w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach charakteru wykonywanej pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył J. R. wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w S. był zatrudniony na stanowisku monter urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości i okres ten powinien być zaliczony do stażu pracy w szczególnych warunkach (odwołanie k.2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.4).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. R. w dniu (...). ukończył 60-ty rok życia. W dniu 26 kwietnia 2013r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury (wniosek o emeryturę z 26 kwietnia 2013r. k.1 akt emerytalnych ubezpieczonego). Na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999r. ubezpieczony udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 26 lat, 7 miesięcy i 15 dni, z czego okresy składkowe wynoszą 26 lat, 7 miesięcy i 15 dni, a okresy nieskładkowe 1 miesiąc i 13 dni. Ponadto organ rentowy ustalił, że do dnia 1 stycznia 1999r. ubezpieczony osiągnął staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 9 lata, 9 miesięcy i 19 dni z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) SA w (...) SA w S. (świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych w w/w przedsiębiorstwach k.14 i 17 akt emerytalnych ubezpieczonego).

Z uwagi na brak wymaganego ustawą stażu pracy w warunkach szczególnych decyzją z 28 maja 2013r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania emerytury (decyzja z 28 maja 2013r. k.31 akt emerytalnych ubezpieczonego).

Ubezpieczony był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w S. w okresie od 27 sierpnia 1979r. do 31 sierpnia 1988r. w pełnym wymiarze czasu pracy (świadectwo pracy z 31 sierpnia 1988r. k.11 akt emerytalnych ubezpieczonego).

Zgodnie z dokumentacją zawartą w aktach osobowych ubezpieczonego po przyjęciu do w/w Przedsiębiorstwa ubezpieczony zatrudniony był na stanowisku montażysta żurawi wieżowych (angaż k.2 części B). W późniejszym okresie stanowisko to określane było jako ślusarz montażysta żurawi (angaże k.2, 4, 7 części B), a następnie zamiennie jako montażysta żurawi wieżowych lub montażysta konserwator żurawi wieżowych (angaże k.15, 16, 17, 21, 25 części B akt osobowych ubezpieczonego).

W praktyce przez cały okres zatrudnienia w przedmiotowym Przedsiębiorstwie ubezpieczony wykonywał prace montażysty żurawi (dźwigów) wieżowych na terenie budów realizowanych przez Przedsiębiorstwo. Żurawie składały się z metalowych elementów. Na początku rozkładane było torowisko pod dźwig, a następnie dźwig samochodowy dostawiał element po elemencie montowanego dźwigu, a montażysta stojący na samej konstrukcji dźwigu albo na podeście montował kolejne elementy wieży dźwigu poprzez ich skręcanie śrubami. Odbywało się to na wysokości od 3 do 5 metrów, gdyż taką wysokość miały elementy dźwigu ułożone poziomo. Kiedy wieża dźwigu została zmontowana i olinowana następowało jej podniesienie do góry. Montaż dźwigu trwał od kilku do 10 dni. Do obowiązków montażysty należał również demontaż dźwigu po zakończonej budowie, a także konserwacja dźwigu, która odbywała się na terenie budowy. Wówczas montażysta pracował na wysokości nawet do 40 m. Konserwacja polegała na wymianie oleju, olinowania. Odbywał się raz w miesiącu, trwał dzień, dwa dni. W przedsiębiorstwie było 20 żurawi, po zmontowaniu jednego, brygada montażystów jechała montować dźwig na terenie innej budowy (zeznania świadków: J. G. k.24v-25v – nagranie od minuty 6 do 24, A. K. k.25v-26 – nagranie od minuty 24 do 34, S. Ś. k.10 – minuty od 10 do 17 nagrania, R. J. k.10 – minuty od 17 do 22 nagrania, zeznania ubezpieczonego k.26 – nagranie od minuty 35 do 41 i k.9v – nagranie od minuty 1 do 6). Ubezpieczony nabył uprawnienia do konserwacji żurawi wieżowych w 1983r. (zaświadczenie o uprawnieniach do konserwacji dźwignic żurawi wieżowych z 29 sierpnia 1983r. k.16).

Ubezpieczony nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego (okoliczność niesporna).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. R. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art.184 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r. Nr 153, poz.1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art.32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy ,tj. w dniu 1 stycznia 1999r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego wyżej art.32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art.27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Zgodnie z §4 ust.1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w w/w wieku jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z §2 ust.1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zbadania, czy ubezpieczony spełnia przesłankę wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych. Poza sporem pozostawało bowiem, że ubezpieczony osiągnął wymagany ustawą wiek oraz spełnił przesłankę ogólnego stażu ubezpieczenia. Ubezpieczony podnosił, że posiada 15-letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, gdyż oprócz niekwestionowanej przez organ rentowy pracy w takich warunkach w Przedsiębiorstwie (...) SA w (...) SA w S., pracę w warunkach szczególnych wykonywał również na rzecz (...) Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w S.. Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe dało podstawy do ustalenia, że w okresie zatrudnienia w w/w Przedsiębiorstwie trwającym od 27 sierpnia 1979r. do 31 sierpnia 1988r., a zatem przez 9 lat at ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w warunkach szczególnych ,tj. przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Praca tego rodzaju zaliczona jest do pracy w warunkach szczególnych o czym stanowi wykaz A dział V poz.5 załącznika do w/w rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a to oznacza, że J. R. spełnia przesłankę 15 lat pracy w warunkach szczególnych. O tym, że ubezpieczony wykonywał pracę przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości świadczą dowody z dokumentów zawartych w aktach osobowych ubezpieczonego (mimo pewnych nieścisłości w nazewnictwie stanowiska pracy ubezpieczonego), ale również rzeczowe i spójne zeznania świadków – współpracowników ubezpieczonego z okresu jego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) ,tj. J. G., A. K., S. Ś. i R. J. oraz zeznania samego ubezpieczonego. Wynika z nich, że ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował przy montażu (i demontażu, co rodzajowo stanowi taką samą pracę) żurawi wieżowych. Praca ta odbywała się na wysokości od 3 do nawet 40 metrów. Ustalenia, że praca ubezpieczonego polegała na montażu na wysokości konstrukcji metalowych, jakimi były żurawie wieżowe, nie podważa fakt, że na początku każdego montażu montażyści musieli ułożyć na ziemi fragment torowiska, na którym miał stanąć dźwig. Było to bowiem niezbędny element pracy warunkujący rozpoczęcie właściwej pracy montażysty żurawi i czasowo stanowił niewielki fragment pracy montażysty. Również prace z zakresu konserwacji żurawi mieściły się zakresie obowiązków montażysty, a warunki, w jakich wykonywana była konserwacja nie odbiegała od pracy przy montażu. Odbywała się bowiem na wysokości, zawierała w sobie elementy montażu (wymiany pewnych elementów), wymagała przy tym szczególnych kwalifikacji.

Odnosząc się końcowo do zapisu na świadectwie pracy ubezpieczonego z w/w Przedsiębiorstwa, z którego wynika, że miał być on zatrudniony na stanowisku montażysty-zbrojarza (vide: świadectwo pracy k.11 akt emerytalnych ubezpieczonego) wskazać należy, że w aktach osobowych ubezpieczonego brak jakiejkolwiek wzmianki, aby ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku zbrojarza. Ponadto ubezpieczony złożył kopię świadectwa pracy z tego Przedsiębiorstwa z tej samej daty, w którym stanowisko pracy ubezpieczonego określono jako montażysta – konserwator żurawi wieżowych (kopia świadectwa pracy k.17 akt sprawy). Oryginał tego świadectwa znajduje się na k.3 części C akt osobowych ubezpieczonego. Obecnie (wobec nieistnienia przedsiębiorstwa) nie sposób ustalić dlaczego pracodawca wystawił dwa różne świadectwa pracy, ale analiza akt osobowych ubezpieczonego wskazuje, że to ostatnie świadectwo odpowiada treści dokumentów zawartych w aktach osobowych ubezpieczonego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i dlatego na podstawie art.477.14§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że J. R. przysługuje prawo do emerytury od (...)., kiedy ubezpieczony ukończył 60-ty rok życia.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art.98§1 i 3 kpc w zw. z art.99 kpc Sąd zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.