Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

Protokolant: sekr. sądowy Robert Wójcik

przy udziale przedstawiciela Urzędu Skarbowego W. K. P.

po rozpoznaniu dnia 24 lipca 2018 r. w Warszawie

sprawy S. B. s. J. i I., ur. (...) w W.
oskarżonego o przestępstwo z art. 78 § 2 kks w zw. z art. 53 § 29 kks w zw. z § 27 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 11 maja 2017 r. sygn. akt III K 547/15

1. na podstawie art. 105 § 1 i 2, 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. prostuje oczywistą omyłkę pisarską w wyroku poprzez wpisanie w opisie czynu po słowach „nie pobrał” słów „ zaliczek na podatek dochodowy”;

2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

3. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. VI Ka 1182/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi -Południe w Warszawie, wyrokiem z dnia 11 maja 2017r. sygn. akt III K 547/15 po rozpoznaniu sprawy S. B.:

oskarżonego o to, że: jako prezes zarządu spółki (...) sp. z o.o. (obecnie (...) sp. z o.o.) z/s w W. przy ulicy (...) nie pobrał zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconego w miesiącu kwietniu 2011 r. wynagrodzenia i nie wpłacił w ustawowym terminie tj. do 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym wypłacono wynagrodzenie tj. w okresie maj 2011 r., czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie w kwocie 18.505,00 zł czym naruszył art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. o przestępstwo skarbowe z art. 78 § 2 k.k.s. w zw. z art. 53 § 29 k.k.s. w zw. z § 27 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.; uznał oskarżonego S. B. za winnego zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 78 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go na karę 60 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 100 złotych, na podstawie art. 627 k.p.k. w zw.
z art. 113 § 1 k.k.s. zasądził od oskarżonego kwotę 830 złotych tytułem kosztów postępowania sądowego, w tym kwotę 600 złotych tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku oskarżony wniósł apelację – pismo swoje zatytułował mylnie jako sprzeciw. Wyrok zaskarżył w całości.

Jak wynika z treści apelacji, zaskarżonemu wyrokowi zarzucił, naruszenie prawa materialnego w postaci błędnej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bowiem zaliczki nie są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od tego czy zostały wypłacone
w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czy też w przypadku realizacji umowy poza działalnością gospodarczą osób fizycznych. Zdaniem skarżącego,
w kwietniu 2011r. została zawarta przez (...) sp. z o.o. z R. J. umowa o dzieło, dotycząca organizacji sprzedaży wydawnictw spółki i zbierania zamówień i reklam. W celu sprawnego realizowania zakresu sprzedaży została wypłacona R. J. zaliczka odpowiadająca kwotowo miesięcznemu wynagrodzeniu, która w dalszym okresie realizacji umowy miała zostać zaliczona
w poczet wynagrodzenia. Umowa ustnie została rozwiązana a R. J. zwrócił pełną kwotę pobranej zaliczki, co nie stanowiło wynagrodzenia. W 2015r. urząd skarbowy przeprowadzając kontrolę i nie stwierdził nieprawidłowości.

W apelacji zarzucił, że sąd I instancji nie wziął pod uwagę złożonych przez niego wyjaśnień, iż w zakresie obsługi księgowej, za dokumentację dotyczącą podatków odpowiadała księgowa, która przygotowała umowę a następnie przekazała mu ją do podpisu. Ponadto zarzucił, że czyn miał charakter nieumyślny gdyż powstał na skutek wprowadzenia w błąd przez księgową, a tym samym nie można zarzucić oskarżonemu działania przez świadome podjęcie decyzji o jego popełnieniu.

Cechą przychodu jest jego trwałość. Powołał się na wyrok z dnia 31.03.2009r. sygn. III Sa/Wa 3471/08. Analiza treści tego orzeczenia pozwala, zdaniem skarżącego, na wniosek, że przychodem jest trwałe i realne powiększenie majątku podatnika, czy to przez aktywne włączenie do tego majątku określonych wartości czy też poprzez wyłączenie z tego majątku zobowiązań obciążających dotychczas ten majątek.

Ponadto zarzucił brak decyzji administracyjnej wymiarowej odnośnie obowiązku uiszczenia określonego podatku w określonym czasie. Skoro taka decyzja nie została wydana to skąd wiadomo, że jako prezes spółki był zobowiązany uiścić taką kwotę podatku, jaką wskazano w postanowieniu o przedstawieniu zarzutów.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie jest zasadna. Sąd I słuszne przypisał S. B. popełnienie przestępstwa polegającego na zaniechaniu pobrania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia wpłaconego R. J.. Sąd odwoławczy nie podziela argumentacji przestawionej w apelacji uznając za prawidłowe ustalenia faktyczne i ocenę prawną zachowania oskarżonego przestawioną przez sąd I instancji w motywach pisemnych do zaskarżonego wyroku. Oskarżony kwestionuje swoje zobowiązanie, jako pracodawcy do pobrania zaliczek na podatek dochodowy argumentując, że R. J. nie wypłacał wynagrodzenia a jedynie zaliczkę w ramach umowy o dzieło a taka zaliczka nie podlegała opodatkowaniu w ramach podatku dochodowego. Jest to zarzut niezasadny bowiem sąd I instancji wskazał, jakie okoliczności przeczą uznaniu kwoty pieniędzy wypłaconej świadkowi R. J. za zaliczkę w ramach podpisanej umowy o dzieło. Argumentował, że o charakterze czynności prawnej nie decyduje jej nazwa nadana przez strony tej czynności, ale rzeczywista jej treść.
W tej sprawie R. J., jako „zaliczkę” na poczet wynagrodzenia, oskarżony, jako prezes spółki (...) wypłacił 100% należnej kwoty przypadającej miesięcznie, co wynika jasno z postanowień umowy. Ponadto w tej umowie, wbrew nazwie „umowa o dzieło”, wypłata wynagrodzenia, nie została uzależniona od skutków pracy wykonawcy- R. J.. Jedyną „sankcją” określoną
w umowie było jej rozwiązanie, co jak oskarżony stwierdził, uczynił dopiero rok po jej zawarciu. Nadto należy zauważyć, że na konto świadka R. J.
z rachunku spółki (...) wpłynęło jeszcze 282 500 zł tytułem „zaliczki - zapłaty” wynikającej w umowy. Zarówno oskarżony, jak i świadek R. J., nie kwestionowali wypłaty kwoty odpowiadającej miesięcznemu wynagrodzeniu, wynikającej z umowy. Co więcej, w zaświadczeniu dla (...) z dnia 1 lipca 2011 r. - a zatem po 2 i pół miesiącach od podpisania umowy, oskarżony potwierdził, że R. J. otrzymuje średnie wynagrodzenie netto, które wynosi 110.000 zł miesięcznie.

Tym samym nie można uznać, aby kwota wypłacona R. J.
z firmy (...) stanowiła zaliczkę w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. Zgromadzony materiał dowodowy stanowi, że wypłacona kwota stanowiła wynagrodzenie i przychód świadka, który w myśl art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegał opodatkowaniu. Oskarżony S. B. działał świadomie gdyż to on podpisał tę umowę. Podpisał także pozostałe dokumenty, w celu przedstawienia ich w (...), a więc zdawał sobie sprawę, prowadząc działalność gospodarczą, jakie są skutki podpisania przedmiotowej umowy. Wobec powyższego powinien także odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od wypłaconego wynagrodzenia, zgodnie z art. 41 tej ustawy. Wysokość należnych zaliczek na podatek dochodowy została potwierdzona pismem urzędu skarbowego z dnia 25 czerwca 2018r. /k- 334-335/ Niezasadnie skarżący powołuje się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 marca 2009 r. sygn. III SA/Wa 3471/08. Orzeczenie to dotyczy innej sytuacji faktycznej, stwierdza bowiem, iż nie powstaje obowiązek odprowadzenia zaliczek w przypadku nienależnego przychodu. W tej sprawie przychód świadka R. J. był należny gdyż wynikał z umowy.

Może się zdarzyć, że podatnikowi zostaną wypłacone świadczenia nienależne. Jeżeli powiększyły one dochód do opodatkowania, płatnik zobowiązany był pobrać od nich zaliczkę na podatek. W przypadku gdy podatnik dokona zwrotu tych świadczeń, płatnik przy ustalaniu zaliczki bądź podatku od kolejnych dochodów, uzyskanych przez podatnika, uwzględnia kwotę zwrotu. Ważne przy tym jest, że od dochodu do opodatkowania odejmuje się nie tylko zwróconą przez podatnika kwotę, ale także odprowadzoną nienależnie kwotę zaliczki lub podatku. Zwrot nienależnie pobranego świadczenia nie prowadzi więc do korekty rozliczenia podatkowego za okres,
w którym nastąpiło pobranie nienależnego świadczenia, ale wpływa na podstawę opodatkowania w miesiącu, w którym nastąpił zwrot.

Sąd odwoławczy sprostował oczywistą omyłkę pisarską polegającą na pominięciu słów „zaliczek na podatek dochodowy”, co wynika z treści zarzutu.

Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał
w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzekł na postawie art. 627 k.p.k.
w zw. z art.634 k.p.k.