Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2018 r. w Warszawie

sprawy z powództwa

(...)Banku S.A. z siedzibą w P.

przeciwko

J. C.

K. C.

o zapłatę

1.  Zasądza solidarnie od J. C. i K. C. na rzecz (...) Bank S.A. z siedzibą w P. kwotę 340.177.66 zł (trzysta czterdzieści tysięcy sto siedemdziesiąt siedem złotych 66/100) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 27.10.2015r. do dnia 31.12.2015r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od J. C. i K. C. na rzecz (...) Bank S.A. z siedzibą w P. kwoty po 9985.78 zł (dziewięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt pięć złotych 78/100) tytułem kosztów postępowania.

3.  Nakazuje pobrać od J. C. i K. C. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwoty po 750 zł (siedemset pięćdziesiąt) tytułem opłaty od zarzutów od której pozwani byli zwolnienie.

Sygn. akt XXV C 733/17

UZASADNIENIE

Pozwem z 29 lutego 2016 r. (data prezentaty) powód (...) Bank S.A. w P. wystąpił o zapłatę solidarnie od pozwanych J. C. i K. C. kwoty 340 177,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając roszczenie powód wskazał, iż jest w posiadaniu weksla, wystawionego przez (...) Sp. z o.o. i poręczonego przez pozwanych. Pomimo upływu terminu wykupu weksla, weksel nie został wykupiony (pozew – k. 2-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla z 22 marca 2016 r., Sąd rozstrzygnął zgodnie z żądaniami pozwu (nakaz zapłaty – k. 32).

Pozwani J. C. i K. C. wnieśli od przedmiotowego nakazy zapłaty w postępowaniu nakazowym zarzuty, kwestionując istnienie roszczenia w kwocie wymienionej w wekslu, podnosząc zarzuty wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją (zarzuty od nakazu zapłaty K. C. – k. 39; zarzuty od nakazu zapłaty J. C. – k. 41).

Powód w piśmie procesowym z 08 czerwca 2017 r., szczegółowo ustosunkował się do zarzutów pozwanych, przedstawiając rozliczenie w zakresie sposobu i podstaw w oparciu o które uzupełnił poręczony przez pozwanych weksel (pismo procesowe z 08 czerwca 2017 r. – k. 95-98).

Pozwani w toku procesu: zakwestionowali kopie dokumentów złożonych przez powoda; weksel został nieprawidłowo wystawiony – w 2010 r. powód nie był wierzycielem, deklaracja wekslowa wprost powołuje inny podmiot niż remitent, nie dokonano indosu weksla; wierzytelność z umowy kredytu przeszła w trybie sukcesji na powoda, poręczenie wekslowe jest jednak odrębnym stosunkiem prawnym (pismo procesowe z 09 marca 2018 r. – k. 170).

Powód ustosunkował się do zarzutów pozwanych w piśmie procesowym z 21 marca 2018 r. Dodatkowo powód wniósł o zasądzenie od pozwanych na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów podróży w kwocie 1 259,39 zł (k. 173-176).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 maja 2009 r. pomiędzy (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. (Bank, Kredytodawca) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (Kredytobiorca) została zawarta umowa o kredyt w rachunku bieżącym dla przedsiębiorców nr (...) – dalej także jako Umowa (dowód: odpis Umowy – k. 101-102v).

Na podstawie ww. Umowy, Bank udzielił Kredytobiorcy kredytu w wysokości 500 000,00 zł na okres od dnia 12 maja 2009 r. do dnia 11 maja 2010 r. z przeznaczeniem na finansowanie bieżącej działalności (d: § 1 Umowy – k. 101).

Kredyt ewidencjonowano na rachunku bieżącym Kredytobiorcy. Wykorzystanie kredytu następowało w rachunku bieżącym, na podstawie dyspozycji bezgotówkowych lub gotówkowych, do wysokości zgodnej z zapisami Umowy (d: § 2 i 4 Umowy – k. 101-101v).

Zasady oprocentowania kredytu, naliczania odsetek, księgowania wpłat, obliczania marży zawarto w § 5–7 Umowy. Regulacje umowne w zakresie zasad naliczania odsetek od zadłużenia przeterminowanego, zasad i przyczyn wypowiedzenia łączącego strony stosunku prawnego zawarto w § 10-11 Umowy (d: §5-7 Umowy – k. 101v; § 10-11 Umowy – k. 102).

Jednym ze sposobów zabezpieczenia spłaty kredytu i odsetek stanowiły weksle in blanco poręczone przez: J. C., K. C. oraz A. P. (d: §8 ust. 1 pkt 4 Umowy – k. 101v; weksel – k. 19-19v).

Strony przedmiotowej Umowy, zmieniły jej postanowienia Aneksem nr (...) z 31 maja 2010 r. oraz Aneksem nr (...) z 28 października 2010 r. (dowód: odpis Aneksu nr (...) – k. 104—105; odpis Aneksu nr (...) – k. 106-110).

Finalnie Bank udzielił Kredytobiorcy, kredytu w wysokości 496 823,82 zł na okres od dnia 01 lipca 2010 r. do dnia 30 września 2020 r. z przeznaczeniem na finansowanie bieżącej działalności na zasadach określonych w Umowie (d: §1 Aneksu nr (...) – k. 106v).

Zasady spłaty, oprocentowania kredytu, naliczania odsetek, księgowania wpłat, obliczania marży zawarto w § 3,4 Aneksu nr (...). Regulacje umowne w zakresie zasad naliczania odsetek od zadłużenia przeterminowanego, zasad i przyczyn wypowiedzenia łączącego strony stosunku prawnego, zabezpieczenia roszczeń Banku zawarto w §6, §7 Aneksu nr (...) (d: §6-7 Aneksu nr (...) – k. 107).

Zgodnie z deklaracją wekslową wystawcy weksla i poręczycieli, do wystawionego przez Kredytobiorcę w dniu 28 października 2010 r. weksla in blanco, (...) Bank S.A. miał prawo wypełnić weksel na sumę odpowiadająca zadłużeniu Kredytobiorcy w (...) Bank S.A. z tytułu kredytu udzielonego na podstawie Umowy nr (...) z 12 maja 2009 r. zmienionej Aneksem nr (...) z 31 maja 2010 r. oraz Aneksem nr (...) z dnia 28 października 2010 r. w kwocie 496 823,82 zł, łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami, z tym że weksel będzie płatny najpóźniej do dnia 30 września 2023 r. (dowód: weksel – k. 19-19v; deklaracja wekslowa – k. 20-21).

Na podstawie Uchwał Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy z 27 i 28 czerwca 2011 r. podjętych w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. nastąpiło połączenie: (...) Banku S.A. (...) Banku (...) S.A. w P. poprzez przeniesienie całego majątku (...) Banku S.A. na (...) Bank (...) S.A. w P. (obecnie (...) Bank S.A) (dowód: odpis pełny z KRS powoda – k. 123-133).

Oświadczeniem woli zawartym w piśmie z 22 grudnia 2014 r. (...)Bank S.A. z siedzibą w P. wypowiedział (...) Sp. z o.o. w W. umowę o kredyt w rachunku bieżącym nr (...) z 12 maja 2009 r. z późniejszymi zmianami. W związku z wypowiedzeniem Umowy, Bank wezwał Kredytobiorcę do spłaty zadłużenia wynoszącego na dzień 22 grudnia 2014 r. – 314 678,25 zł. Przedmiotowe oświadczenie woli zostało także doręczone poręczycielom wekslowym: J. C. i K. C. (dowód: odpis pisma z 22 grudnia 2014 r. – k. 120; odpis zwrotnych potwierdzeń odbioru – k. 121-122).

W dniu 26 października 2015 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w P. uzupełnił weksel wystawiony przez (...) Sp. z o.o. w W. na zabezpieczenie roszczeń Banku z tytułu ww. Umowy kredytu, poręczony przez K. C. oraz J. C. (dowód: weksel – k. 19-19v)

Na sumę wekslową wynoszącą 340 177,66 zł złożyły się następujące wierzytelności z tytułu Umowy kredytu:

1.  Niespłacona należność z tytułu kapitału – 306 374,80 zł,

2.  Odsetki umowne naliczone od dnia 30 czerwca 2014 r. do dnia 26 października 2015 r. w łącznej wysokości – 33 526,98 zł, w tym:

a.  od kapitału niewymagalnego do dnia zapadalności według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę stawki bazowej i stałej marży Banku wynoszącej 3,00 p.p, stawką bazową jest średnia arytmetyczna stawki WIBOR depozytów jednomiesięcznych z poprzedniego miesiąca – 9 607,67 zł,

b.  od kapitału wymagalnego według czterokrotności stopy kredytu lombardowego w NBP – 23 919,31 zł.

3.  Koszty w kwocie 275,88 zł (dowód: wydruk z historii rachunku bieżącego Kredytobiorcy – k. 177-219, 228-235; wydruk zestawienia należności i spłat kredytu – k. 220-227; wyciąg z ksiąg banku z 07 czerwca 2017 r. wraz z pełnomocnictwem – k. 111-114v; zeznania K. C. w charakterze strony – k. 247-248).

Kredytobiorca reprezentowany przez Prezesa Zarządu K. C. podjął z (...) Bank S.A. negocjacje w przedmiocie spłaty zadłużenia z tytułu Umowy kredytu, w tym wystawienia przez Bank promesy dotyczącej wydania zgody na wykreślenie hipoteki na nieruchomości, w celu ułatwienia jej sprzedaży i pozyskania środków na spłatę zadłużenia. Przedmiotowej nieruchomości nie udało się do chwili obecnej sprzedać (dowód: odpis pisma z 26 stycznia 2015 r. – k. 236; odpis pisma z 06 lutego 2015 r. – k. 237; odpis promesy z 03 lutego 2015 r. – k. 238; odpis pisma z 12 czerwca 2015 r. – k. 240; odpis pisma z 29 czerwca 2015 r. – k. 241; odpis promesy z 26 czerwca 2015 r. – k. 242; odpis pisma z 04 września 2015 r. – k. 244; zeznania K. C. w charakterze strony – k. 247-248).

Pismem z 16 października 2015 r. Bank wezwał poręczycieli wekslowych do wykupu weksla, stanowiącego zabezpieczenie wierzytelności z tytułu ww. Umowy kredytu. Wezwanie do wykupu weksla zostało odebrane przez poręczycieli 23 października 2015 r. (dowód: odpis wezwania do wykupu weksla – k. 22-23; zwrotne potwierdzenia odbioru – k. 24-25).

Bank bezskutecznie wezwał ponownie poręczycieli wekslowych do wykupu przedmiotowego weksla pismem z 25 stycznia 2016 r. (dowód: odpis wezwania – k. 26; zwrotne potwierdzenie odbioru – k. 27).

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych dokumentów urzędowych, prywatnych a także wydruków złożonych w oryginałach, uwierzytelnionych odpisach.

Oceniając materiał dowodowy zaoferowany przez strony należy wyjaśnić, iż dokumenty urzędowe w postaci odpisów z KRS powoda, stanowią dowód tego co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.). Dowody w postaci dokumentów prywatnych zważywszy na treść art. 245 k.p.c. oceniane były pod kątem kryteriów wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. Zważywszy na całokształt okoliczności sprawy Sąd nie miał podstaw do podważenia ich przydatności. Zwrócić należy bowiem uwagę, iż strona pozwana nie kwestionowała tego, iż złożyła własnoręczne podpisy na wekslu oraz deklaracji wekslowej. Poza sporem pozostawało także, iż wystawca weksla zawarł z poprzednikiem prawnym powoda Umowę kredytu, na zabezpieczenie której wystawiono i poręczono stanowiący podstawę wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym weksel własny. W tym stanie rzeczy wiarygodność weksla, deklaracji wekslowej a także dokumentów prywatnych związanych ze stosunkiem podstawowym nie mogła budzić wątpliwości.

Odnosząc się natomiast do zarzutów pozwanych kierowanych w stosunku do wydruków złożonych przez powoda na okoliczność wysokości zadłużenia ze stosunku podstawowego, wyjaśnić należy, iż stanowiły one inny dowód w rozumieniu art. 308 k.p.c. Odpowiadając na wątpliwości w zakresie przydatności w postępowaniu sądowym tego rodzaju dowodów z wydruków trzeba napomnieć, iż ustawa procesowa, nie zawiera zamkniętego katalogu środków dowodowych. Dynamika i zmienność życia społecznego, postęp technologiczny, powoduje, iż Sąd nie może z góry dyskredytować pojawiających się coraz częściej nowych środków dowodowych w postaci wspomnianych wydruków. Ich wiarygodność oceniana jest w kontekście całego materiału dowodowego. Pomijając kwestię ciężaru dowodzenia w postępowaniu wekslowym po wydaniu przez sąd nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla (o czym szczegółowo w dalszej części uzasadnienia) zdaniem Sądu kwestionowane przez pozwanych wydruki przedstawiają rzeczywisty sposób wykonywania Umowy kredytowej. Poszczególne pozycje zamieszone w wydrukach korelują bowiem z postanowieniami umownymi łączącymi strony stosunku podstawowego, znajdują potwierdzenie w korespondencji wymienianej po wypowiedzeniu Umowy, prowadzonej między Kredytobiorcą i Bankiem, a także wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, którego wartości dowodowej pozwani nie kwestionowali. Co istotne, mimo ogólnego podważania poprawności wyliczeń powoda przez pozwanych, fakt istnienia przedmiotowego zadłużenia oraz jego wysokości potwierdzają także zeznania K. C. w charakterze strony. Z tego względu Sąd włączył przedmiotowe wydruki do podstaw rozstrzygnięcia.

Zważywszy, iż zeznania K. C., korelowały z pozostałym materiałem dowodowym, brak było także uzasadnionych podstaw do podważania ich wiarygodności i prawdziwości przekazywanych informacji.

Ustosunkowując się natomiast do podnoszonych przez obie strony zarzutów w zakresie prekluzji dowodowej, zdaniem Sądu żaden z nich nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wywiedzione przez (...) Bank S.A. powództwo oparte zostało na wekslu własnym. Powód zawarł w pozwie wniosek o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym w oparciu o złożony weksel. Mając na względzie sposób formułowania roszczeń, powód inicjując niniejsze postępowanie, nie miał obowiązku przedstawiać dowodów potwierdzających wysokość sumy wekslowej. Podstawą wydania przez sąd nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym może być bowiem jedynie poprawnie z punktu wymagań formalnych, wypełniony weksel (vide: 485 § 2 k.p.c.). Z tego względu, podniesienie przez stronę pozwaną zarzutów ze stosunku podstawowego, kwestionujących materialnoprawne podstawy uzupełnienia weksla przez powoda, powoduje, iż konieczność przedstawienia przez powoda stosownego rozliczenia, pojawiła się w toku postępowania. Powód przedstawiając w związku z zarzutami pozwanych kolejne dokumenty na okoliczność uzupełnienia weksla zgodnie z deklaracją wekslową, nie uchybił normie prawnej zawartej w art. 207 § 6 k.p.c. W podobnym świetle oceniać należy zarzuty powoda, kierowane względem pozwanych, jakoby podnoszone przez nich zarzuty zawarte w dalszych pismach procesowych naruszały art. 493 § 1 k.p.c. Zwrócić należy bowiem uwagę, iż były one formułowane w następstwie uszczegółowiania stanowiska przez powoda, składania kolejnych dokumentów, w tym na potwierdzenie istnienia i wysokości wierzytelności ze stosunku podstawowego. Ponadto wbrew zarzutom powoda, w ocenie Sądu, nawet jeżeli część z nich mogła zostać podniesiona już w zarzutach od nakazu zapłaty, nie sposób przyjąć, aby ich włączenie do postępowania, z uwagi na ich charakter mogło spowodować zwłokę w postępowaniu (vide: zarzuty zawarte w piśmie z 09 marca 2018 r. – k. 170).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do omówienia zasadniczych podstaw rozstrzygnięcia, w pierwszej kolejności należało zakreślić przedmiot postępowania, w ramach którego Sąd władny był się poruszać rozpoznając roszczenie wywiedzione przez powoda.

Pozew został oparty na podstawie weksla (zobowiązania wekslowego) pozwanych, którzy poręczyli, stanowiący podstawę wydania przez Sąd ww. nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, weksel wystawiony przez (...) Sp. z o.o., celem zabezpieczenia roszczeń Banku wynikających z tytułu ww. Umowy kredytu.

Pochylając się nad roszczeniem powoda oraz zarzutami pozwanych, podkreślenia wymaga, iż poręczenie wekslowe (aval) jest instytucją odrębną od poręczenia cywilnego regulowanego przepisami Kodeksu cywilnego (art. 876-887 k.c.). Awal jest instytucją służącą zabezpieczeniu zapłaty długu wekslowego, zabezpiecza tylko zobowiązanie wekslowe (art. 30 ustawy z 1936 r. - Prawo wekslowe), a nie wierzytelność ze stosunku podstawowego, stanowiącej podstawę wystawienia bądź indosowania weksla. Avalista poręcza zapłatę weksla jednak nie w ogólności, ale zapłatę długu konkretnego dłużnika wekslowego (art. 31 i art. 103 in fine cytowanej ustawy).

Nie ulega wątpliwości, że weksel (zobowiązanie wekslowe), którego dotyczy niniejsze postępowanie w chwili wystawienia był wekslem in blanco o charakterze gwarancyjnym. Zgodnie z art. 32 zdanie pierwsze ustawy z 1936 r. - Prawo wekslowe, poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył. Awaliście przysługują zatem takie same zarzuty w stosunku do remitenta, jakie przysługiwałyby wystawcy tego weksla. Z wykładni art. 10 Prawa wekslowego ( a contrario) wynika, że wystawca weksla in blanco może powoływać wobec posiadacza weksla własnego, który nie został puszczony w obieg, wszystkie zarzuty wynikające ze stosunku podstawowego. Poręczycielom wekslowym przysługuje zatem prawo podnoszenia wszelkich zarzutów przeciwko powodowi, również tych, które wynikają ze stosunku podstawowego. Z tego też względu dopuszczalnym jest podnoszenie przez awalistę zarzutu wypełnienia weksla niezgodnie z porozumieniem wekslowym.

Ciężar dowodu wykazania braku, nieważność, wadliwość, przedawnienia stosunku podstawowego, który zabezpiecza sporny weksel spoczywał na dłużnikach wekslowych. Rzeczony obowiązek wynikał z abstrakcyjności stosunku wekslowego, polegającej na oderwaniu weksla od stosunku podstawowego. Abstrakcyjność doznaje ograniczenia w przypadku weksla niezupełnego w chwili wystawienia - weksla in blanco, wystawionego w celu zabezpieczenia zobowiązania ze stosunku podstawowego. Weksel gwarancyjny nie jest wiec wekslem abstrakcyjnym w czystej postaci, lecz wekslem gwarantującym wykonanie zobowiązania, a więc „kauzalnym”. Taki też weksel został wystawiony w niniejszej sprawie. To osłabienie wyraża się w możliwości analizowania stanów faktycznych wynikających ze stosunku podstawowego, w szczególności tego czy odpowiedzialność dłużnika w ramach stosunku wekslowego odpowiada rozmiarowi jego odpowiedzialności ze stosunku podstawowego oraz czy takowy stosunek podstawowy stanowiący kauzę dla wystawienia weksla in blanco w ogóle istnieje.

Powyższa konstatacja w żaden jednak sposób nie rzutuje na pozycję procesową obu stron, w szczególności nie osłabia uprzywilejowanej pozycji powoda. Możliwość podniesienia zarzutów ze stosunku podstawowego nie oznacza, że w takim przypadku proces o zapłatę weksla przestaje mieć charakter tzw. procesu "wekslowego". Podniesienie przez poręczycieli zarzutów ze stosunku podstawowego (porozumienia wekslowego) nie powoduje utraty przez posiadacza weksla formalnej i materialnej legitymacji wekslowej. W dalszym ciągu zatem to na poręczycielach ciąży obowiązek udowodnienia, że weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem (art. 6 k.c.).

W związku z powyższym to pozwani winni wykazać twierdzenia podnoszone w zarzutach od nakazu zapłaty. Z abstrakcyjnego charakteru weksla wynika bowiem reguła zgodnie z którą ten kto to dochodzi zapłaty jako wierzyciel wekslowy, musi tylko przedłożyć dokument weksla, na który się powołuje, i wykazać swą tożsamość z osobą remitenta, nie musi natomiast wykazywać podstawy zobowiązania wekslowego ani tego, że ta podstawa w ogóle istniała. To na dłużniku wekslowym spoczywa ciężar udowodnienia, że weksel został wypełniony niezgodnie z porozumieniem.

Podstawowym zarzutem pozwanych było to, iż remitentem weksla jest (...) Bank S.A. z siedzibą w P., a nie jak wynika to z treści deklaracji wekslowej podpisanej przez pozwanych, (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W..

Przedmiotowy zarzut pozwanych uznać należy za bezpodstawny. Weksel in blanco wraz z uprawnieniem do jego uzupełnienia może być bowiem przedmiotem obrotu cywilnoprawnego (przelew wierzytelności), a także sukcesji generalnej (zob. m.in. wyrok SN z 21 września 2006 r., I CSK 130/06, LEX nr 224583).

Łączenie spółek przez przejęcie, według definicji ustawowej i przy uwzględnieniu nie tylko art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h., ale także art. 493 § 1 i art. 494 § 1 k.s.h., jest operacją, w której spółka przejmowana traci byt, a jej majątek staje się częścią majątku spółki przejmującej, która wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki tej pierwszej, w zamian za co wspólnicy bądź akcjonariusze spółki przejmowanej otrzymują udziały, względnie akcje spółki przejmującej. Spółka, łącząc się przez przejęcie, powiększy swój majątek o majątek spółki przejmowanej. Z puntu widzenia skutków prawnych, przedmiotowy sposób łączenia spółek, kwalifikować należy jako sukcesję generalną wszelkich praw i obowiązków przysługujących jednemu podmiotowi na inny. Na mocy przedmiotowego połączenia spółek, powód z mocy prawa wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w P., w tym w zakresie ww. Umowy kredytu oraz uprawnienia do uzupełnienia weksla gwarancyjnego poręczonego przez pozwanych. W celu nabycia spornego uprawnienia, nie był konieczny indos weksla na powoda. Czynnością prawną wywierającą z punktu widzenia prawa wekslowego analogiczne (a nawet szersze) skutki, była rzeczona sukcesja generalna. Powód na potwierdzenie przejęcia rzeczonej spółki, istnienia uprawnienia do uzupełnienia weksla in blanco oraz dochodzenia praw z niego wynikających przedstawił dokument urzędowy w postaci pełnego odpisu z KRS, stanowiący dowód tego co zostało w nim urzędowo poświadczone.

Ustosunkowując się do zarzutów pozwanych wskazujących na niewykazanie wysokości roszczenia ze stosunku podstawowego, który zabezpieczał weksel, należy wskazać, iż jak już zaznaczono, ciężar dowodu wykazania uzupełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową spoczywał na pozwanych. To poręczyciele wekslowi winni wykazać, iż powód uzupełnił weksel na sumę wekslową nie odpowiadającą wysokości zadłużenia z tytułu ww. Umowy kredytu. Pozwani nie wykazali, aby wymagalna wierzytelność z tytułu stosunku podstawowego opiewała na inną kwotę aniżeli wynika to z treści weksla. Co więcej powód wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, iż zawarł z wystawcą weksla ważną umowę kredytu, udostępnił kredytobiorcy środki pieniężne w umówionej wysokości, skutecznie wypowiedział kredytobiorcy umowę kredytu. Powód wykazał również wysokość należności głównej oraz należności ubocznych wraz z podstawą materialnoprawną do ich naliczenia. Znamiennym jest przy tym jak zostało to już nakreślone przy ocenie stanu faktycznego sprawy, iż mimo kwestionowania przez pozwanych w pismach procesowych wysokości zadłużenia z tytułu Umowy kredytu, pozwany K. C., słuchany w charakterze strony potwierdził istnienie, wymagalność tegoż zadłużenia.

W tym stanie rzeczy należało przyjąć, iż powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie. Zważywszy na datę płatności weksla, który został pozwanym przedstawiony do zapłaty pismami z 16 października 2015 r., zasadność żądania zasądzenia odsetek ustawowych od dnia następującego po dniu płatności weksla nie mogła budzić wątpliwości (art. 38 prawa wekslowego w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz po dniu 01 stycznia 2016 r.).

Zgodnie z art. 496 k.p.c. po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Sąd na skutek oczywistej omyłki, błędnie sformułował sentencję wyroku, która winna brzmieć w zakresie pkt 1. „Utrzymuje w całości w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 22 marca 2016 r., XXV Nc 140/16”.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 105 § 2 k.p.c.

Pozwani ulegli powodowi w całości w związku z czym obciąża ich solidarnie obowiązek zwrotu poniesionych przez powoda kosztów postępowania.

Na koszty poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Okręgowy w Warszawie składa się nieuiszczona przez pozwanych część opłaty od zarzutów od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym w kwocie 750,00 zł, której obowiązek zwrotu obciąża solidarnie pozwanych (art. 113 u.k.s.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.).