Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 18 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie II Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Agnieszka Matusiak

Protokolant:Adrian Smoliński

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2018 r. S.

na rozprawie sprawy z powództwa Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko O. P.

- roszczenia z umów bankowych innych

I. zasądza od pozwanego O. H. P. na rzecz Banku (...) S.A. w W. kwotę 38 998,35 złotych (trzydzieści osiem tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych i trzydzieści pięć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości 10% w stosunku rocznym, ale nie wyższymi niż odsetki maksymalne, od dnia 21 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III. zasądza od pozwanego O. H. P. na rzecz Banku (...) S.A. w W. kwotę 5149,94 złotych (pięć tysięcy sto czterdzieści dziewięć złotych i dziewięćdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotów kosztu procesu.

Sygnatura akt II C 1101/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 stycznia 2017 r. Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł w elektronicznym postepowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanego O. P. kwoty 41.709,20 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 38.998,35 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 1 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, iż strony w dniu 23 października 2015 r. zawarły umowę kredytu. W związku z powyższym pozwany zobowiązany był do dokonywania w okresie objętym umową spłaty rat kredytu wraz z odsetkami w miesięcznych ratach na rachunek bankowy do obsługi umowy terminach i kwotach określonych w umowie. Powód wskazał, iż pozwany nie wywiązywał się z postanowień umowy, co uprawniało do wypowiedzenia umowy i co też uczynił, wzywając do spłaty zadłużenia z zastrzeżeniem, iż brak zapłaty spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismo skierowane do pozwanego pozostawało bez odpowiedzi, w związku, z czym powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych potwierdzający wysokość wymagalnego zadłużenia pozwanego na dzień jego wystawienia. Powód wskazał, iż na dochodzoną wysokość składa się kwota 38.998,35 zł tytułem należności głównej, kwota 1.244,11 zł tytułem odsetek karnych oraz kwota 1.466,74 zł tytułem odsetek umownych. Jednocześnie wskazał, że roszczenie stało się wymagalne w dniu 26 września 2016 r.

Postanowieniem z dnia 15 marca 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, przekazał sprawę do tut. Sądu (k.7).

Nakazem zapłaty z dnia 20 czerwca 2017 r. tut. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k.42).

Powyższe orzeczenie – sprzeciwem z dnia 10 sierpnia 2017 r. – zaskarżył w całości pozwany wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż zawarł z powodem w dniu 23 października 2015 r. umowę ugody – umowę przewidującą zmianę sposobu spłaty, której przedmiotem była restrukturyzacja zadłużenia pozwanego z tytułu kredytu odnawialnego na cele konsumpcyjne dla posiadaczy konta osobistego udzielonego na podstawie umowy z dnia 25 września 2014 r. Jednocześnie pozwany zakwestionował jakoby nie wywiązywał się z postanowień ww. umowy poprzez niedokonywanie żadnych płatności. Wskazał, że regularnie uiszczał na rachunek bankowy powoda różne kwoty tytułem spłat kredytu. Dodatkowo pozwany zaprzeczył jakoby dokonano skutecznego wypowiedzenia przez powoda umowy kredytowej jak również, że został wezwany do spłaty kwoty zadłużenia (k.54).

W piśmie z dnia 20 lutego 2018 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Jednocześnie podniósł, iż pozwany zawierając z Bankiem ugodę uznał swój dług.

Na rozprawie w dniu 11 lipca 2018 r. strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko podnosząc, że nie doszło do uznania długu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 września 2014 r. Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarł z O. P. umowę o kredyt odnawialny na cele konsumpcyjne dla posiadaczy konta osobistego nr (...).

Zgodnie z § 1 Bank udzielił pozwanemu kredytu do kwoty 50.000 zł na okres 12 miesięcy. Zgodnie z § 4 kredyt oprocentowany był według stałej rocznej stopy oprocentowania obowiązującej w okresie trwania umowy. Zgodnie z § 5.1 roczna stopa oprocentowania wynosiła 12,5 %. (...) ustalona w dniu zawarcia umowy wynosiła 16,1 % (§ 5.3 umowy). Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę ustalona w dniu zawarcia umowy, obejmująca kwotę kredytu oraz całkowity koszt kredytu wynosiła 57.450 zł (§ 8.5 umowy).

Dowód:

- umowa kredytu k. 15-18, 101-102

- oświadczenie o poddaniu się egzekucji k. 19, 103

- odpis KRS k. 29-39

W dniu 23 października 2015 r. strony zawarły umowę ugody nr, (...) która to umowa określała warunki zmiany spłaty zadłużenia wynikającego z umowy o kredyt odnawialny. Umowa została zawarta na okres do 20 kwietnia 2017 r. (§ 9 umowy).

W § 1 ust 2 strony zgodnie oświadczyły, iż na dzień zawarci niniejszej umowy kwota wymagalnej wierzytelności powoda wobec pozwanego wynikające z umowy o kredyt odnawialny wynosi 49.374,31 zł. W § 1 ust 3 pozwany oświadczył, że uznaje w całości zadłużenie wobec Banku w wyżej określonej wysokości. W § 3 ust 1 pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia w łącznej kwocie 49.374,31 zł w 18 ratach miesięcznych, płatnych do 20go dnia każdego kolejnego miesiąca w okresie od listopada 2015 r do kwietnia 2017 r, przy czym ostatnia rata miała być płatna w dniu 20 kwietnia 2017 r. W ust. 2 strony ustaliły, że od kwoty ww. kapitału będą naliczane odsetki bieżące w okresie od października 2015 r. do kwietnia 2017 r.. Wysokość rat i terminy spłat określał Harmonogram. W § 4 ustalono, że od kwoty kredytu, o której mowa w § 3 ust 1 Bank nalicza odsetki bieżące według stałej stopy procentowej, obowiązującej dla kredytu, która wynosiła 10 % w stosunku rocznym.

W § 7 umowy ustalono, że Bank zalicza wpłaty za spłatę zadłużenia w kolejności: koszty postępowania windykacyjnego, opłaty, prowizje, odsetki zapadłe, odsetki bieżące, kapitał przeterminowany, kapitał bieżący.

W § 9 ust 2 strony ustaliły, że Bank może wypowiedzieć umowę w formie pisemnej z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia.

Dowód:

- umowa ugody k. 20-26

Pismem z dnia 15 lipca 2016 r. Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wezwał pozwanego do zapłaty zadłużenia, które na dzień sporządzenia pisma wynosiło 12.013,17 zł w terminie 14 dni od daty wystawienia wezwania na rachunek nr (...).

Dowód:

- pismo z dnia 15 lipca 2016 r. k. 104.

Pismem z dnia 5 sierpnia 2016 r. Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wypowiedział łączącą strony umowę nr (...) z dnia 25 września 2014 r. wskazując, że rozwiązanie umowy nastąpi w terminie 30 dni od daty doręczenia wypowiedzenia. Wskazano, że wpłaty należności należy dokonywać na konto powoda nr (...) z dopiskiem (...).

Dowód:

- wypowiedzenie umowy k. 27, 105

- potwierdzenie nadania k. 106

W trakcie trwania umowy pozwany nie dokonywał wpłat na rachunek bankowy powoda.

Dowód:

- historia rachunku k. 56-87

Według stanu na dzień 31 grudnia 2016 r. wysokość zadłużenia pozwanego względem Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wynosiło łącznie 41.709,20 zł, na które składała się kwota 38.998,35 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwota 1466,74 zł tytułem odsetek umownych oraz kwota 1244,11 zł tytułem odsetek podwyższonych karnych.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg bankowych k. 45

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Stan faktyczny w sprawie sąd ustalił w oparciu o zebrane w sprawie dowody z dokumentów, których autentyczności i wiarygodności nie negowała żadna ze stron. Sąd również nie powziął wątpliwości, co do ich prawdziwości i rzetelności.

Podstawę zobowiązania pozwanego stanowiła umowa kredytu zawarta przez strony w dniu 20 grudnia 2013 roku. Zgodnie z treścią art. 69 ust 1 prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zgodnie natomiast art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W przypadku kwestionowania przez stronę przeciwną twierdzeń (zwłaszcza niepopartych dowodami) i przedłożenia na tę okoliczność odpowiednich dokumentów bardziej czy mniej bezpośrednio podważających owe twierdzenia, to na drugiej stronie ciąży obowiązek podjęcia inicjatywy dowodowej i wykazania, że twierdzenia te są uzasadnione. Natomiast przepis art. 233 §2 k.p.c. stanowi, że Sąd oceni, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. Dodatkowo, zgodnie z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 41.709,20 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Powód wskazał, że na żądaną kwotę składają się:

-kwota niespłaconego kapitału w wysokości 38.998,35 zł,

-kwota niespłaconych odsetek umownych w wysokości 1466,74 zł

-kwota niespłaconych odsetek karnych w wysokości 1244,11 zł.

Bezspornym w sprawie było, że pomiędzy pozwanym O. P. a Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. doszło do zawarcia umowy o kredyt odnawialny na cele konsumpcyjne dla posiadaczy konta osobistego a następnie, że w dniu 23 października 2015 r. strony zawarły umowę ugody która to umowa określała warunki zmiany spłaty zadłużenia wynikającego z umowy o kredyt odnawialny.

Strona pozwana natomiast kwestionowała jakoby nie wywiązywała się z postanowień ww. umowy poprzez niedokonywanie żadnych płatności. Dodatkowo pozwany zaprzeczył jakoby dokonano mu skutecznego wypowiedzenia przez powoda umowy kredytowej jak również, że został wezwany do spłaty kwoty zadłużenia.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie istotne jest , że strony postępowania zawarły w dniu 23 października 2015 r. umowę ugody nr, (...) która to umowa określała warunki zmiany spłaty zadłużenia wynikającego z wcześniej zawartej umowy o kredyt odnawialny. W § 1 ust 2 strony zgodnie oświadczyły, iż na dzień zawarcia ugody kwota wymagalnej wierzytelności powoda wobec pozwanego wynikającej z umowy o kredyt odnawialny wynosi 49.374,31 zł. W § 1 ust 3 pozwany oświadczył, że uznaje w całości zadłużenie wobec Banku w wyżej określonej wysokości. W § 3 ust 1 pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia w łącznej kwocie 49.374,31 zł w 18 ratach miesięcznych, płatnych do 20go dnia każdego kolejnego miesiąca w okresie od listopada 2015 r do kwietnia 2017 r, przy czym ostatnia rata miała być płatna w dniu 20 kwietnia 2017 r.

Tym samym na mocy ww. umowy pozwany złożył oświadczenie woli, w pełni uznające roszczenie nią objęte, jak i zobowiązał się do jego zapłaty w terminie w niej wskazanym.

Co prawda zdaniem Sądu brak jest podstaw do zakwalifikowania tej umowy jako ugoda w rozumieniu przepisu art. 917 k.c. (w treści umowy - trudno się dopatrzyć jakichkolwiek ustępstw po stronie powodowej co jest cechą ugody, jako nazwanej umowy cywilnoprawnej) niemniej zdaniem Sądu zawarta umowa, mieści się w granicach swobody przyznanej treścią art. 353 1 k.c., zgodnie z którym strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według własnego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie, bądź zasadom współżycia społecznego. O kwalifikacji zaś danego stosunku prawnego nie decyduje jego nazwanie przez strony, lecz treść, cel jaki zamierzały, kreując dany stosunek obligacyjny, osiągnąć. W tym przypadku zawartą przez strony umowę należy kwalifikować jako tzw. uznanie właściwe. Uznanie właściwe jest nienazwaną kodeksowo umową, której dopuszczalność wynika z zasady swobody umów. Treścią tej umowy jest oświadczenie woli dłużnika, którym, składający je, ustala w sposób prawnie wiążący istnienie określonego stosunku prawnego (istnienie długu) lub pewnych jego elementów (np. wysokości długu). Istotą tego oświadczenia jest zobowiązanie się uznającego do określonego zachowania, z wynikającymi stąd konsekwencjami prawnymi. Uznanie właściwe należy do kategorii tzw. umów ustalających, gdyż ustala co do zasady i zakresu istnienie określonego stosunku prawnego (por. wyroki Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 1999 r., II CKN 269/98, z 23 marca 2004 r., V CK 346/03). Zgodnie z istotą uznania właściwego w literaturze podkreśla się, że oświadczenie woli uznające obowiązek określonego zachowania, wyraża nie tylko świadomość istnienia długu, ale także zamiar jego spełnienia i angażuje w ten sposób swą odpowiedzialność za powyższe. Przyczynę prawną uznania tzw. causae stanowi zamierzony przez strony cel gospodarczy pozostający w związku ze stosunkiem prawnym, ze względu na który dokonano uznania. Uznanie właściwe nie ma charakteru konstytutywnego, ale też nie można mu przypisać wyłącznie charakteru deklaratoryjnego. Mając charakter ustalający stanowi typ pośredni. Uznanie właściwe o charakterze ustalającym, tak jak w przypadku niniejszego sporu, usuwającym niepewność co do istnienia objętych nim roszczeń, zapewniając ich wykonanie, usuwające w tym zakresie ewentualny spór w przyszłości, służy nie tylko ułatwieniu sytuacji procesowej wierzyciela, ale i wyjaśnieniu stosunku materialnoprawnego, nadając mu walor pewności.

W ten sposób poprzez uznanie roszczenia dokonuje się ustalenie stosunku prawnego. Zawierając umowę uznania właściwego, dokonując w ten sposób ustalenia stosunku prawnego, strony wyłączają w ten sposób możliwość ponownego badania okoliczności objętego uznaniem roszczenia. Jest to konsekwencja złożonego oświadczenia. Każdy kto uznaje (bez zastrzeżeń) dług, który budzi jego wątpliwości, jest niepewny co do istnienia, powinien ponosić konsekwencje prawne własnego oświadczenia i liczyć się z łączącą się z tym odpowiedzialnością. W doktrynie w szczególności zwraca się uwagę na znaczenie umowy uznania właściwego przy przelewie wierzytelności, przy którym nabywca wierzytelności nawiązując kontakt z dłużnikiem wierzytelności w ten sposób upewnia się, czy wierzytelność istnieje, nie jest sporna, czy są szanse na jej zaspokojenie. W takim przypadku oświadczenie woli dłużnika wierzytelności ma celu ustalenie stosunku prawnego, usunięcie wątpliwości związanych z istnieniem, wysokością i możliwością jej dochodzenia. Jak trafnie podkreśla się w doktrynie, w takim przypadku od chwili uznania dłużnik odpowiada wobec cesjonariusza zgodnie z treścią swego oświadczenia, niezależnie od okoliczności stosunku prawnego łączącego go z cedentem. Dłużnik przelanej wierzytelności traci w stosunku do nabywcy wierzytelności zarzuty, którymi dysponował wobec zbywcy, a które znał składając oświadczenie woli o uznaniu wierzytelności, bądź z którymi powinien był się liczyć. Jest bowiem związany dokonanym uznaniem. Przy ocenie składanych oświadczeń woli nie można pomijać ochrony zaufania adresata danego oświadczenia. W sytuacji, gdy celem uznania jest usunięcie wątpliwości, niepewności co do istnienia długu, uznanie wywołuje wynikające zeń skutki, a co za tym idzie dłużnik nie może skutecznie podnosić zarzutów co do nieistnienia długu objętego uznaniem. Uznając dług, dłużnik dokonuje ustalenia, którym jest związany. W ten sposób dokonuje się ostateczne, wiążące ustalenie niepewnego stanowiska prawnego pomiędzy stronami. Konstrukcja ustalającej umowy uznania właściwego jest zbliżona w skutkach do ugody. Podobnie zatem jak ugoda, jako umowa w rozumieniu prawa materialnego, wiąże strony, dopóki nie zostanie prawnie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 1972 r., III PRN 66/72). W razie niespełnienia przez dłużnika w zastrzeżonym terminie świadczenia określonego w umowie uznania właściwego (czy ugodzie) wierzycielowi przysługuje roszczenie o wykonanie ugody, podobnie jak i ustalającej umowy uznania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 grudnia 1985 r., III CZP 64/85 – OSNC 1986, nr 11, poz. 171). Zawarcie umowy uznania długu, czy ugody uchylających element sporu czy niepewności co do danego stosunku prawnego oznacza, że strony pozbawiają się możliwości powoływania się później na prawdziwy stan faktyczny (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 czerwca 1974 r., III CRN 110/74 – OSP 1975, poz. 98, wyrok z 4 lutego 2004 r., I CK 178/03).

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy należało uznać, że zawarta przez strony umowa nazwana „ugodą” – będąca uznaniem właściwym – jest ważna i wiążąca strony.

Więc nawet jeżeli by przyjąć, że strona powodowa skutecznie nie wypowiedziała łączącej strony umowy nr (...) z dnia 25 września 2014 r. to i tak brak terminowej spłaty zobowiązania do dnia 20 kwietnia 2017 r. wynikającego z treści umowy z dnia 23 października 2015 r. doprowadził do powstania wymagalnej wierzytelności Banku wobec pozwanego. Dodatkowo wskazać należy, że w niniejszej sprawie pozwany nie zgłosił zastrzeżeń, co do okoliczności podniesionych przez powódkę, nie zakwestionował skutecznie dołączonych do pozwu dokumentów, a także nie odniósł się do twierdzeń powoda w zakresie uznania długu przez pozwanego ograniczając się jedynie na rozprawie w dniu 11 lipca 2018 r do lakonicznego zaprzeczenia uznania długu i zakwestionowania powództwa co do zasady i wysokości. Pozwany, co prawda przedłożył historie rachunku kredytowego, niemniej z jej analizy nie wynika by dokonywał jakiekolwiek wpłaty na rachunek powoda tytułem spłaty wynikającej z umowy nr (...). Wszystkie dokonywane wpłaty dotyczyły innych zobowiązań pozwanego.

Wskazać również należy, iż Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

W tej sytuacji w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego należało stwierdzić, że powód uczynił zadość ciążącemu na niemu obowiązkowi dowodzenia zasadności wywiedzionego żądania głównego. Tym samym Sąd – w oparciu o zebrane dowody oraz przy zastosowaniu art. 230 k.p.c. - uznał, że stan zaległych należności tytułem niespłaconego kapitału za okres objęty sporem przedstawia się w sposób, jak to ostatecznie zostało przedstawione w pismach strony powodowej.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie § 4 umowy z dnia 23 października 2015 r.

ustalono, że od kwoty kapitału kredytu naliczane są odsetki według stałej stopy procentowej, obowiązującej dla kredytu, która wynosiła 10 % w stosunku rocznym.

Uregulowanie to pozostaje w zgodzie z zasadą przyjętą w art. 481 § 2 k.c., która stanowi, że jeżeli stopa odsetek nie została umownie ustalona należą się odsetki ustawowe, a skoro strony uregulowały tę kwestię to należą się odsetki umowne. W przedmiotowej sprawie jak zostało już wspomniane strony ustaliły, że termin płatności zobowiązania przypadał na dzień 20 kwietnia 2017 r. zatem roszczenie stało się wymagalne od dnia następnego tj. 21 kwietnia 2017 r. , zaś wysokość odsetek określono umową stron na 10% w stosunku rocznym.

Mając powyższe na względzie, na podstawie przytoczonego przepisu, orzeczono jak w punkcie I sentencji.

W pozostałym zakresie Sad oddalił powództwo. W ocenie Sądu strona powodowa będąc do tego zobowiązana nie przedłożyła historii naliczania odsetek ani harmonogramu ratalnej spłaty wierzytelności objętej umową ugody z dnia 23 października 2015r. Jak wynika z § 3 ust. 1 umowy wysokość i terminy spłat szczegółowo ustalić miał harmonogram stanowiący część umowy. Natomiast w samej umowie ustalone zostały jedynie ogólne zasady spłaty, a mianowicie iż spłata kapitału w kwocie 49.374,31 zł nastąpi w 18 ratach miesięcznych płatnych do 20. dnia każdego miesiąca w okresie od listopada 2015r. do kwietnia 2017r., przy czym ostatnia rata miała być płatna w dniu 20 kwietnia 2017r. ( § 3 ust. 1). Dodatkowo wskazano, iż od kwoty kapitału naliczane będą bieżące odsetki w okresie od października 2015r. do kwietnia 217r., przy czym spłata rat naliczonych do dnia 19 listopada 2015r. nastąpi w dniu 20 listopada 2015r. , a spłata dalszych odsetek będzie następowała w okresach miesięcznych 20. dnia każdego miesiąca, zaś raty będą miały charakter annuitetowy- stanowić będą równe raty kapitałowo-odsetkowe, przy czym pierwsza lub ostatnia rata będzie ratą wyrównującą ( § 3 ust.3). Takie sformułowanie bez możliwości dokładnego zapoznania się przez Sąd z wysokością poszczególnych rat określonych w harmonogramie uniemożliwiało weryfikację twierdzeń powoda w zakresie wyliczonych odsetek umownych i karnych, nie wiadomo bowiem od jakich faktycznie kwot odsetki te były naliczane. W tej sytuacji Sąd nie mógł dać w całości wiary dokumentowi prywatnemu w postaci wyciągu z ksiąg bankowych, w którym znajdowało się wyliczenie należnych odsetek. Wobec powyższego żądanie powoda uwzględnione zostało w zakresie kapitału, a w pozostałej części z uwagi na brak właściwego udokumentowania wysokości roszczenia odsetkowego zostało oddalone.

Rozstrzygniecie o kosztach procesu miało za podstawę art. 100 kpc, który stanowi, że „w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu”. Ponieważ powództwo uwzględnione zostało w 94 % to strona pozwana powinna była zostać obciążona obowiązkiem zwrotu części kosztów procesu poniesionych przez powoda.

Na koszty procesu poniesione przez powoda składały się kwoty: 2086 zł tytułem opłaty od pozwu, 3600 zł jako wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radca prawnym w wysokości określonej w § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz opłata manipulacyjna dla dostawcy usług płatności w kwocie 6,53 zł. Łącznie koszty poniesione przez powoda wynoszą, zatem 5709,53 zł.

Na koszty procesu poniesione przez pozwanego składały się kwoty: 3600 zł jako wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego adwokatem w wysokości określonej w § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłata skarbowa w kwocie 17 zł. Łącznie koszty te wyniosły 3.617 zł, a więc koszty procesu poniesione przez obie strony zamknęły się kwota 9.326,53 zł. Skoro pozwany powinien był ponieść 8.766,94zł (9.326,53% x 94%), a poniósł jedynie 3.617 zł powinien zwrócić powodowi kwotę 5149,94 zł tytułem kosztów procesu. W związku z tym orzeczono jak w pkt. III wyroku.