Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2018 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2018 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w P.

przeciwko P. K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 287 (dwieście osiemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 309/18

Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Powódka (...) w P. złożyła pozew przeciwko P. K.. W piśmie zażądano zapłaty kwoty 826,56 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 lutego 2016 roku do dnia zapłaty. Według twierdzeń pisma roszczenie objęte pozwem wynika z umowy telekomunikacyjnej zawartej między wierzycielem pierwotnym a pozwaną. Powód jest nabywcą przedmiotowej wierzytelności.

Postanowieniem z dnia 16 lutego 2018 roku (karta 6) sprawa została przekazana przez Sad Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie tutejszemu sądowi.

W pozwie złożonym stosownie do treści art. 505 ³⁷ k.p.c. powód podtrzymał swoje stanowisko (karta 9).

W odpowiedzi na pozew (karta 46) pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz, od powoda, kosztów procesu. Pozwany zarzucił niewykazanie roszczenia co do zasady i co do wysokości, brak podstaw do dochodzenie należności dochodzonej pozwem, brak legitymacji czynnej i przedawnienie roszczenia. Pozwany zawarł z O. (...) porozumienie w przedmiocie anulowania rozwiązania umowy i dalszego korzystania z oferty operatora. Operator w oświadczył, że w związku ze spłatą zadłużenia anuluje rozwiązanie umowy. O. (...) nie powiadomiło dłużnika o umowie cesji. Pozwany zaprzeczył by zawiadomienie otrzymał. Ponadto z umowy cesji nie wynika aby obejmowała ona jakąkolwiek wierzytelność względem pozwanego. Umowa nie określa wysokości zobowiązania pozwanego. Roszczenie powoda ponadto przedawniło się 5 lutego 2018 roku.

Na terminie rozprawy nikt nie stawił się.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. zawierał z O. (...) umowę.

Niesporne.

Wystawiona została faktura Vat przez O. (...) na kwotę 826,56 wobec P. K. tytułem (...) G.. Termin płatności ustalono na dzień 5 lutego 2016 roku.

Dowód:

- faktura, karta 20;

W dniu 14 marca 2017 roku (...) spółka akcyjna w W. zawarła z P. (...) w P. porozumienie numer 14.

Dowód:

- porozumienie, karta 21-21v;;

Wytworzono pismem komputerowym dokumenty w których wymienia się dane (...) K. i pewne liczby.

Dowód:

- dokumenty, karta 22-24;

Wytworzono dokument :zawiadomienie o cesji”. Wytworzono dokument „wezwanie do zapłaty”

Dowód:

- dokument, karta 25;

- dokument, karta 26;

P. K. zawarł z (...) S.A. porozumienie w dniu 14 czerwca 2017 roku. O. (...) uznało, że kontrahent spłacił dwoje zadłużenie wobec spółki.

Dowód:

- pismo, karta 51-53;

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi norma art. 56 i następne ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zmianami) przy czym wskazania wymaga, iż jako to uznał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 listopada 1999 r. (III CKN 450/98, OSNC 2000/5/97) jako cywilnoprawna umowa o świadczenie usług da się powyższa umowa zakwalifikować do grupy umów, do których - z mocy art. 750 k.c. -mają odpowiednio zastosowanie przepisy o zleceniu. Taka interpretacja pozostaje uprawnioną w szczególności jeśli zauważyć, iż Prawo telekomunikacyjne w sposób szczególny reguluje odpowiedzialność operatora za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług telekomunikacyjnych z jednoczesnym odniesieniem się do przepisów k.c. (art. 104 ust. l Prawa telekomunikacyjnego).

Godzi się również zauważyć, iż według zasady naturalnej realizacji kontraktu, zgodnie z art. 353 § l zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Zgodnie natomiast z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast art. 509 § 2 k.c. stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Istota w sprawie niniejszej dotyczy tego, czy pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała wobec pozwanego wierzytelność, jaka była jej podstawa i wysokość, oraz sposób naliczenia. Następnie zaś należało wykazać fakt zawarcia umowy cesji w zakresie tej wierzytelności a zatem wykazać legitymację czynną powoda.

W tym stanie rzeczy rolą powoda było wykazanie, iż pozwany był dłużnikiem spółki (...), następnie spółki (...), jaka była wysokość długu i z czego przedmiotowe naliczenie wynikało.

W sprawie oczywisty był dla sądu fakt zawarcia umowy przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym. Powód powinien był więc wykazać sposób wyliczenia należności dochodzonej w przedmiotowym postępowaniu, oraz fakt zawarcia umowy cesji aby wykazać swoją legitymację czynną.

W tym miejscu zauważyć należy, iż pozwany przyznał, że umowę zawierał, jednak zakwestionował między innymi wysokość roszczenia objętego pozwem, jego zasadność. Na okoliczność wysokości roszczenia przedstawiono fakturę, nie przedstawiono umowy stanowiącej podstawę do wystawienia faktury

O ile zatem przedłożono fakturę nie sposób wypowiadać się do tego z czego wynika należność objęta faktuą z uwagi na brak wymienionych dokumentów. Nie jest zatem wiadome w jaki sposób obliczono przedmiotową wierzytelność, jak wyliczono odsetki a przede wszystkim – czy wierzytelność jest wymagalna. Trudno domniemywać jaka jest treść brakujących dokumentów, na marginesie natomiast zwrócić także należy uwagę, iż nie można wykluczyć także okoliczności, że strony umówiły się, że zbycie przedmiotowej wierzytelności nie jest możliwe.

Zdaniem sądu brak jest podstaw aby ewentualnie takie dokumenty (o ile w ogóle istnieją) składać w postępowaniu apelacyjnym, rzeczą powoda było już od początku postępowania wykazać przede wszystkim istnienie stosunku pierwotnego a zatem przedłożyć należało treść umowy łączącej bank i pozwaną – nie zaś część tej umowy, jak uczynił to powód.

Jednocześnie powód powołuje się na umowę cesji. Do akt załączono zaś dokument „porozumienie” i trudno nadać mu znaczenie odpowiadające treści umowy cesji wierzytelności (karta 21). Do pisma załączono wydruki komputerowo, niepodpisane, wygenerowane na komputerze, ich przydatność dowodową zakwestionował pozwany. Trudno ustalić do czego odnoszą się, kto je sporządził, kto je podpisał, czy w istocie znane były one stronom umowy porozumienia. Są to bowiem tabele wykonane na komputerze, gdzie pojawiają się pewne liczby i dane.

Sąd przyjął, że jako taka umowa między wierzycielem pierwotnym a powodem została zawarta, jednak dokumenty te w żadnym stopniu nie wykazują podstaw ani wysokości wysuwanych przeciwko pozwanemu roszczeń. Zawarcie bowiem w umowie cesji będącej dokumentem prywatnym oświadczenia cedenta, iż przysługuje mu wymagalna wierzytelność względem pozwanego należy oceniać przez pryzmat art. 245 k.p.c. stanowiącego, iż dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, co nie jest równoznaczne z faktycznym istnieniem bezspornej i wymagalnej wierzytelności w określonej kwocie względem pozwanego. Zatem samo twierdzenie strony powodowej nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być – zgodnie z dyspozycją art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. – udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą. Dokument ten jest pokreślony, istnieje pewna jego treść, która została ukryta, mimo tego dokument ten poświadczono za zgodność z oryginałem, choć wypada przypuszczać, że oryginał tego dokumentu takich zamazań nie posiada.

Powód nie wykazał zatem sposobu wyliczenia należności określonej w pozwie oraz faktu zawarcia umowy cesji. Nie jest dowodem na fakt zawarcia umowy cesji oraz na fakt jej treści zawiadomienie (karta 25). Pozwany wskazał, że nie otrzymał takiego dokumenty a okoliczności tej nie wykazał powód. Pozwany przedstawił porozumienie zawarte z wierzycielem pierwotnym, z którego wynika, że zawarto je po dniu wystawienia spornej faktury. Z treści dokumentu wynika zaś, że pozwany spłacił swoje zadłużenie. W chwili spłaty, wobec nie wykazania przez powoda faktu zawiadomienia pozwanego o cesji, spełnił zatem swoje zobowiązanie właściwie, bowiem do rąk pierwotnego wierzyciela. Skuteczności i prawdziwości tego dokumentu nie zaprzeczył powód.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. albowiem pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika sprawę wygrał. Na koszty z pkt 2 wyroku składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego 270 złotych i opłata od pełnomocnictwa 17 złotych.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)