Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 2 grudnia 2014 roku powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej M. Ś. kwoty 2.171,92 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód w uzasadnieniu wskazał, iż roszczenie jego wynika z zawartej pomiędzy stronami umowy pożyczki z dnia 11 lutego 2014 r. Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się: kwota 1.888,42 zł z tytułu kapitału, kwota 85,11 zł tytułem odsetek umownych, kwota 108,39 zł tytułem odsetek od zobowiązania przeterminowanego, a także opłaty umowne w kwocie 90,00 zł (pozew, k. 1-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny uwzględnił żądanie pozwu (nakaz zapłaty, k. 5).

Pozwana wniosła sprzeciw w elektronicznym postępowaniu upominawczym, odwołując się od w/w nakazu. W nakazie wskazała, że powód nie udowodnił roszczenia.

(sprzeciw, k. 8).

Zarządzeniem z dnia 13 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz postanowieniem z tej samej daty przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi (zarządzenie, k. 10; postanowienie, k. 12).

Do zamknięcia rozprawy stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lutego 2014 r. pozwana M. D. (wówczas nosząca nazwisko Ś.) zawarła z powodem (...) Bankiem S.A. w W. umowę pożyczki nr (...) (okoliczność niekwestionowana).

W związku z niewywiązywaniem się przez pozwaną z zobowiązań względem (...) Banku S.A. powód pismem z dnia 22 sierpnia 2014 r. wezwał pozwaną do spłaty zobowiązań wobec banku w kwocie 2.083,66 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Wezwanie wysłane zostało na adres pozwanej jak w pozwie i doręczone zostało pozwanej w dniu 28 sierpnia 2014 r. (przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 25; z.p.o., k. 26.).

Dnia 2 grudnia 2014 r. (...) Bank S. A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...). Zaznaczono w nim, iż na dzień wystawienia wyciągu figuruje wymagalna względem M. D. (poprzednio Ś.) wierzytelność, na którą składa się niespłacony kapitał w kwocie 1.882,42 zł, odsetki umowne w kwocie 85,11 zł, odsetki od zobowiązania przeterminowanego w kwocie 108,39 zł i opłaty umowne w kwocie 90,00 zł ( wyciąg z ksiąg bankowych, k.23).

Pozwana nie uregulowała należności względem powoda.

(okoliczność niekwestionowana)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Roszczenie powoda podlegało uwzględnieniu w części.

Przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia dowody w postaci dokumentów, Sąd uznał za wiarygodne i rzetelne. Żadna ze stron postępowania – do czasu zamknięcia rozprawy – nie kwestionowała autentyczności, i prawdziwości dokumentów, zaś Sąd nie dopatrzył się podstaw, by czynić to z urzędu. Ponadto wobec jedynie gołosłownego i lakonicznego stwierdzenia pozwanej wyrażonego w sprzeciwie od nakazu zapłaty, iż roszczenie powoda jest nieudowodnione, Sąd uznał twierdzenia pozwanej za nieuzasadnione i wynikające jedynie z przyjętej przez pozwaną taktyki procesowej.

Wprawdzie po zamknięciu rozprawy i wydaniu wyroku do Sądu wpłynęło pismo pozwanej, w którym podniosła, że podpis na potwierdzeniu odbioru przesyłki – wezwania do zapłaty nie jest jej podpisem i złożyła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego grafologa, jednak wniosek ten zostałby i tak przez Sąd oddalony, jako że autentyczność podpisu pozwanej na zwrotnym potwierdzeniu odbioru wezwania do zapłaty nie ma istotnego znaczenia dla rozpoznania sprawy – o czym jeszcze będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Rozważania dotyczące zasadności powództwa należy rozpocząć od stwierdzenia, iż strona powodowa domagała się od pozwanej kwot należnych z tytułu umowy pożyczki. Na dochodzoną pozwem sumę składały się kwoty: 1.882,42 zł z tytułu niespłaconego kapitału, 85,11 zł tytułem odsetek umownych liczonych w sposób szczegółowo określony w pozwie, 108,39 zł tytułem odsetek od przeterminowanego zobowiązania oraz 90,00 zł tytułem „opłat umownych”.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W ocenie Sądu, wobec braku stosownego zarzutu pozwanej, należało przyjąć za okoliczność niekwestionowaną, a zatem przyznaną i udowodnioną (art. 230 i 299 k.p.c.), iż pozwana w dniu 11 lutego 2014 r. zawarła z powodem umowę pożyczki oraz to, iż pożyczki tej nie spłaciła. Wobec braku spłaty pożyczki pozwana została wezwana do zapłaty zadłużenia, a powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych. Powyższe wynikało z przedstawionych przez powoda dokumentów w postaci wezwania do zapłaty, zwrotnego potwierdzenia odbioru tegoż wezwania opatrzonego podpisem pozwanej oraz wyciągiem z ksiąg rachunkowych banku. Pozwana w toku postępowania nie podważała treści wskazanego wyciągu. Jakkolwiek wyciąg z ksiąg rachunkowych banku w postępowaniu cywilnym z udziałem konsumenta nie korzysta z mocy dokumentu urzędowego, jednak niewątpliwie jest to dokument prywatny, który – w razie braku zaprzeczenia jego ważności, skuteczności czy prawdziwości, stanowi pełnowartościowy dowód na okoliczność wysokości zobowiązania.

Pozwana nie zaprzeczyła również, że zawarła z powodem umowę pożyczki, nie kwestionowała też wysokości zadłużenia. Samo lakoniczne podniesienie w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutu nieudowodnienia roszczenia przez powoda, bez podania, jakich okoliczności powód nie udowodnił i co konkretnie pozwana kwestionuje, należało uznać za niewystarczające dla obalenia twierdzeń powoda.

Wprawdzie, jak już wyżej podano, pozwana uszczegółowiła swoje zarzuty w złożonym piśmie – odpowiedzi na pozew, wskazując, że podpis na zwrotnym potwierdzeniu odbioru wezwania do zapłaty nie jest jej podpisem. Jak podniesiono już też wyżej, autentyczność podpisu pozwanej na zwrotnym potwierdzeniu odbioru wezwania do zapłaty nie ma istotnego znaczenia dla rozpoznania sprawy. Należy bowiem wskazać, że pozwana zobowiązana była do spłaty pożyczki w ściśle określonych terminach płatności poszczególnych rat i dla wymagalności roszczenia nie było konieczne wezwanie jej do zapłaty – a bynajmniej pozwana takich twierdzeń nie zgłaszała i nie wykazała. Równocześnie natomiast z zarzutem braku autentyczności podpisu na wskazanym potwierdzeniu odbioru, pozwana nie kwestionowała ani faktu zawarcia umowy pożyczki ani jej wysokości. I, co istotne, zarzutów takich skutecznie zgłosić by już nie mogła, skoro nie uczyniła tego w zakreślonym jej 2-tygodniowym terminie z rygorem pominięcia na dalszym etapie postępowania.

Zdaniem Sądy powód nie zdołał jednak wykazać zasadności oraz wysokości roszczenia w części, w jakiej dotyczy ono zapłaty kwoty 90,00 zł. Wprawdzie kwota ta została uwzględniona w wystawionym wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, jednak nie sposób ocenić, czy istotnie taka kwota powodowi się należy. Określenie, że wskazana kwota obejmuje „opłaty umowne” jest zbyt enigmatyczne, by mogło zostać uwzględnione. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, jakiego rodzaju są to opłaty, nie sposób ustalić, z jakiego tytułu takowa miałyby się należeć.

Mając powyższe na uwadze Sąd uwzględnił powództwo co do kwoty 2.081,92 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 02 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty, zaś co do kwoty 90,00 zł tytułem „opłaty umownej” wraz z odsetkami od tej kwoty, Sąd powództwo oddalił.

Należy tu wskazać, że w kwocie 2.081,92 zł zawierają się odsetki umowne w kwocie 85,11 zł i odsetki od zobowiązania przeterminowanego w kwocie 108,39 zł. Powód w pozwie szczegółowo przedstawił wyliczenie tych kwot, którego pozwana nie kwestionowała. Wyliczenie to nie budzi też żadnych zastrzeżeń i wątpliwości Sądu. Odnośnie żądania odsetek za opóźnienie w spłacie zobowiązania, znajduje ono podstawę prawną w treści art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III wyroku, zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów wyrażoną w art. 100 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 636,44 zł. Skoro bowiem powód poniósł koszty procesu w kwocie 664,00 zł (30,00 zł - opłata od pozwu, 600 zł – wynagrodzenie pełnomocnika, 34,00 zł – koszty opłaty skarbowej od dwóch pełnomocnictw), a wygrał sprawę w 95,82%, to należy mu się od pozwanej zwrot kosztów w takim właśnie procencie, czyli kwota zasądzona wyrokiem.

SSR Danuta Stempińska

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  proszę odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pozwanej z pouczeniem o apelacji; proszę doręczyć również odpis pisma powoda z dnia 10.11.2015 r. (w tym celu proszę wyszyć z akt k. 58);

3.  sporządzić kserokopię odpowiedzi na pozew (k.52-55) i doręczyć pełnomocnikowi powoda informując, iż pismo zostało przedstawione sędziemu po wydaniu wyroku w sprawie – celem rozważenia podjęcia ;

4.  przedstawić za 30 dni lub z apelacją.

Dnia 28.12.2015 r. SSR Danuta Stempińska