Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Skowron

Protokolant Katarzyna Rubel

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze M. R.

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2018 r.

sprawy M. W. ur. (...) we W.

s. A. i A. z domu C.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 19 grudnia 2017 r. sygn. akt II K 1353/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. W.;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 620 złotych.

Sygn. akt VI Ka 179/18

UZASADNIENIE

M. W. został oskarżony o to, że: w dniu 5 lipca 2017 roku w J., woj. (...) na ul. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd marki L. nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, gdzie wynik badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu przy użyciu urządzenia kontrolno-pomiarowego typu A. I. o nr (...) wyniósł: I badanie 0,52 mg/l, II badanie 0,5 mg/l, tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 19 grudnia 2017 r. o sygn. IIK 1353/17:

I.  oskarżonego M. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż w czasie zdarzenia zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu wynosiła 0,5 mg/l, to jest występku z art. 178a § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 178a § 1 k.k., wymierzył mu karę 150 stawek dziennych grzywny, ustalając jedną stawkę na 40 złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k., orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat;

III.  na podstawie art. 43a § 2 k.k., orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu (...)

IV.  na podstawie art. 63 § 4 k.k., na poczet orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymania jego prawa jazdy od 5 VII do 19 XII 2017 roku;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k., zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania – 660 złotych, w tym, na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzył mu 600 złotych opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, wyrażający się w przyjęciu, że ujawnione w toku postępowania dowody i ustalone na ich podstawie okoliczności, pozwalają na uznanie, że stopień społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu jest znaczny, co stanowiło konsekwencję pominięcia przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu niektórych okoliczności, które winny być uwzględnione.

W związku z powyższym zarzutem obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie: pkt I – III poprzez:

1.  warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego na okres 1 roku próby na podstawie art. 66 § 1 kk oraz art. 67 § 1 kk,

2.  orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku na podstawie art. 67 § 3 kk,

3.  wskazanie jako podstawy orzeczenia w zakresie zasądzonego od oskarżonego świadczenia pieniężnego przepisów art. 67 § 3 kk i 43a § 1 kk.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom jej autora sąd meriti prawidłowo przyjął, że stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jest znaczny. Słusznie sąd ten wyeksponował przy tej ocenie dwie rzeczy. Po pierwsze fakt, że oskarżony poruszał się pod wpływem alkoholu po ruchliwej drodze krajowej o sporym natężeniu ruchu w połączeniu z tym, że zamierzał on w tym stanie dotrzeć ( jak sam stwierdził ) do W.. Po drugie stan w jakim znajdował się oskarżony. W jego organizmie stwierdzono 0,52mg/l alkoholu a więc ilość ponad dwukrotnie przekraczającą dolną granicę przewidzianą w przepisie art. 115§16 pkt 2 k.k. Tym samym nie było możliwe jak chce tego skarżący uznanie, że stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu nie jest znaczny. Trudno jest też zgodzić się z autorem apelacji, ze te ustalenia sądu dotknięte są błędami, gdyż są to fakty nie dające możliwości interpretacyjnych.

Nie można zgodzić się z autorem apelacji odnośnie tego, że w porze nocnej ( kiedy poruszał się oskarżony ) droga krajowa, która biegnie do przejścia granicznego w J., łączy popularną miejscowość wypoczynkową – S. z J. i dalej z W. jest drogą o małym natężeniu ruchu, a osoba nietrzeźwego kierującego nie stwarza na niej znacznego zagrożenia. Tym bardziej, że do zdarzenia doszło 5 lipca, a więc w szczycie sezonu wakacyjnego i co za tym idzie zwiększonego ruchu drogowego.

Nie można też zgodzić się ze skarżącym, że charakter zagrożenia jakie swoim zachowaniem stworzył oskarżony był wyłącznie abstrakcyjny, gdyż poruszał się on prawidłowo a zatrzymany został przez patrol policji do rutynowej kontroli. Oskarżony bowiem wybrał się w stanie nietrzeźwości w dalszą ponad 130 km trasę. Wiadomym jest, że stan nietrzeźwości kierującego w połączeniu ze zmęczeniem i jak w tym wypadku porą nocną stanowi konkretne zagrożenie dla wszystkich uczestników ruchu drogowego po trasie, po której miał poruszać się oskarżony.

Prawidłowo sąd I instancji uznał, że stopień zawinienia oskarżonego jest niższy od przeciętnego na co wpływa przede wszystkim sytuacja motywacyjna sprawcy. Jest to jednak za mało do przyjęcia, że w niniejszej sprawie ziściły się warunki do zastosowania dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania. Informacja, którą otrzymał oskarżony o pogorszeniu się stanu zdrowia swojej matki nie może zostać uznana, jak chce skarżący za redukującą stopień społecznej szkodliwości czynu do nieznacznego. Autor apelacji zdaje sienie dostrzegać bowiem, że z treści przepisu art. 66§1 k.k. wynika, że ustawodawca nakazuje uznać nieznaczność zarówno stopnia społecznej szkodliwości, jak i winy jako warunki umożliwiające zastosowanie warunkowego umorzenia postepowania. Stąd też stwierdzić należy, że nawet gdyby uznać, że sąd I instancji w sposób nieprawidłowy ocenił stopień zawinienia oskarżonego to i tak nie byłoby to wystarczające do zastosowania tej instytucji, gdyż do tego konieczne byłoby jeszcze uznanie, że stopień społecznej szkodliwości jest nieznaczny, a tego w niniejszej sprawie nie sposób jest przyjąć.

Wymierzona oskarżonemu kara nie jest zdaniem sądu odwoławczego rażąco, niewspółmiernie surową. Sad I instancji wymierzył mu bowiem kare najłagodniejszego rodzaju – grzywny której wysokość – 150 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości jednej stawki w kwocie 40 zł. przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości, zawinienia, oraz sytuacji materialnej oskarżonego i jego stanu rodzinnego nie stanowi nadmiernej, nie dającej się zaakceptować dolegliwości. W oparciu o przepis art. 42§2 k.k. sąd orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat – najniższy z możliwych. Podobnie postąpił ze świadczeniem na rzecz Funduszu (...)orzekając je na podstawie art. 43a§2 k.k. w kwocie 5.000zł.

Reasumując stwierdzić należy, że apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, a zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Z uwagi na treść przepisu art. 636§1 k.p.k. kosztami sądowymi za postepowanie odwoławcze ( w tym 600zł. tytułem opłaty za druga instancję – art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1073r. o opłatach w sprawach karnych ) obciążono oskarżonego, gdyż nie uwzględniono wniesionej w jego imieniu apelacji.