Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Powalska

Protokolant : sekr. sąd. Joanna Wołczyńska - Kalus

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2018 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko P. W.

o zapłatę

1.  uchyla nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy w Sieradzu w dniu 28 sierpnia 2017 roku w sprawie o sygnaturze akt I Nc 72/17 w całości;

2.  oddala powództwo.

Sygn. akt I C 350/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. pozwem z dnia 24 lipca 2017 roku (data wpływu) skierowanym przeciwko P. W. zażądała zasądzenia od pozwanego na swoją kwoty 174.125,03 zł wraz z odsetkami szczegółowo opisanymi w treści pozwu oraz z kosztami procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego, (pozew – k. 2-3).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym dnia 28 sierpnia 2017 roku w sprawie sygn. akt I Nc 72/17 Sąd Okręgowy w Sieradzu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, (nakaz – k.13).

Pozwany w ustawowym terminie wniósł zarzuty, w których zaskarżył nakaz
w całości i wniósł o jego uchylenie i oddalenie powództwa, a nadto o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych. Zakwestionował treść dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg bankowych , zarzucił powodowi brak podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do „ugodowego rozwiązania sporu”, (zarzuty 18-19).

W odniesieniu się do powyższych zarzutów powód podniósł, że podjął starania zmierzające do zawarcia ugody.

Sąd Okręgowy, ustalił co następuje:

W dniu 29 października 2014 roku strony zawarły umowę o kredyt konsumencki - (...) P. o nr (...) z przeznaczeniem na spłatę zadłużenia pozwanego w (...) Banku SA. Całkowita kwota kredytu wynosiła 191.100,00 zł. Pozwany zaciągnął opisany kredyt na cele niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej i zawodowej, (dowód: umowa pisemna – k. 53-58).

Pozwany miał spłacić kredyt w umówionych ratach w okresie ośmiu lat. Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem trzydziestodniowego okresu między innymi w razie niedotrzymania przez niego warunków umowy. O powstaniu zaległości w spłacie zobowiązań wynikających z umowy, (...) S.A. miał obowiązek zawiadomić kredytobiorcę pobierając opłatę, w zależności od sposobu zawiadomienia, przewidzianą w taryfie, (dowód: § 15 i §17 umowy – k. 56).

Pozwany zaprzestał spłaty rat kredytu w umówionych terminach, (bezsporne).

W dniu 03 lutego 2017 roku powód wystosował do pozwanego wypowiedzenie umowy kredytu na piśmie, ( dowód: pismo k. 66 )

W dniu 03 kwietnia 2017 r. powodowy bank wezwał pozwanego do zapłaty zobowiązania w kwocie 169.776,98 zł, ( dowód: wezwanie do zapłaty k. 5).

Z datą 10 lipca 2017 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wystawiła wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), w treści którego określił jako wymagalne zadłużenie kwotę 174125,03 złotych, w tym należność główna w wysokości 161.942,49 złotych oraz odsetki w kwocie 12.182,54 złotych ( dowód: wyciąg k. 4).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów wskazanych powyżej, których prawdziwości i rzetelności żadna ze stron nie zaprzeczyła, co pozwalało uznać je za właściwe i miarodajne źródło informacji o stanie faktycznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 496 k.p.c. w razie wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Powództwo podlegało oddaleniu jako przedwczesne z uwagi na naruszenie przez powoda dyspozycji art. 75c ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe- Dz. U. tekst jednolity z 2017 r., poz. 1876 ze zm. oraz niewykonania obowiązków po stronie banku wynikających z umowy łączącej strony i będącej źródłem dochodzonego roszczenia.

Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu kredytu, bank wzywa go do spłaty wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych informując o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania wniosku o restrukturyzację. W myśl art. 12 ustawy z dnia 25 września 2015r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. poz. 1854 ) znajduje on zaś zastosowanie także do umów zawartych przed dniem jego wejścia w życie.

Analiza czynności powoda w kontekście przytoczonego unormowania wskazuje, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z dnia 03 lutego 2017 roku nie wywołało skutku.

Jest bowiem oczywiste, tak na gruncie interpretacji słownej jak i logicznej, że warunkiem skuteczności oświadczenia banku o wypowiedzeniu umowy kredytu jest uprzednie wezwanie kredytobiorcy do zapłaty i zaoferowanie mu możliwości złożenia wniosku restrukturyzacyjnego czyniące zadość wymaganiom opisanym w art. 75c ust. 2 prawa bankowego. Dopiero bezskuteczny upływ terminów, o którym mowa w art. 75c ust. 1 i 2 prawa bankowego albo odrzucenie wniosku restukturyzacyjnego upoważnia bank do wypowiedzenia umowy.

Słusznie zatem strona pozwana twierdziła, że dochodzone roszczenie jest niewymagalne.

Przedwczesność żądania uzasadnia natomiast oddalenie powództwa. Dla porządku trzeba zaznaczyć, że fakt ujęcia zobowiązania pozwanego w wyciągu z ksiąg bankowych powoda jako wymagalnego nie miało znaczenia, ponieważ na gruncie legis latae, oświadczenia tego typu maja charakter dokumentu prywatnego i stanowią wobec tego wyłącznie dowód na fakt złożenia oświadczenia o przez ich autora ( art. 245 k.p.c. ). W rezultacie, chociaż autentyczność dokumentu nie podlega dyskusji, jego treść nie odpowiada rzeczywistości; zobowiązanie pozwanego nie jest bowiem wymagalne.

Po drugie, skutku wypowiedzenia umowy kredytu nie miało ani wezwanie do zapłaty, które powód wystosował do pozwanego w dniu 03 kwietnia 2017 roku (por. k.5), ani też sam pozew, albowiem ani wezwanie to, ani pozew nie czyniły zadość wymaganiom nałożonym na bank w art. 75 c ust 1, 2 i 3 prawa bankowego. Obowiązujące przepisy wymagają, jak już podkreślono, wezwania do zapłaty, pouczenia kredytobiorcy i dopiero w dalszej kolejności, dopuszczają wypowiedzenie umowy.

W tym miejscu podkreślić należy, że zastanawianie się nad zasadnością zarzutu nieudowodnienia roszczenia nie było konieczne, skoro powództwo podlegało oddaleniu jako przedwczesne. Nadto skoro powód dochodził łącznie całego zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, nie było podstaw do uwzględnienia roszczenia w części dotyczącej zaległych rat. Pomijając treść art. 321 § 1 k.p.c., nie wiadomo było, o które raty chodzi,
w jakiej wysokości ani też, czy w rachubę wchodzą odsetki określonego rodzaju.

Strona powodowa dochodząc swojego roszczenia uchybiła również postanowieniom zawartej z pozwanym umowy. Zgodnie bowiem z § 15 tejże umowy o powstaniu zaległości w spłacie zobowiązań wynikających z umowy, (...) S.A. miał obowiązek zawiadomić kredytobiorcę pobierając opłatę, w zależności od sposobu zawiadomienia, przewidzianą w taryfie. Tymczasem w przedmiotowej sprawy powód najpierw w dniu 03 lutego 2017 r. złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, a następnie w dniu 03 kwietnia 2017 roku wystosował wezwanie do zapłaty, czym bezspornie nie uczynił zadość warunkowi zawartemu w § 15 zawartej umowy. Zatem pozwany nie został uprzedzony o tym, że popadł w zaległość w spłacie, jaka jest jej wysokość i jak bank zamierza zachować się względem niego w tych okolicznościach, mimo że postępowanie to wynikało z treści samego porozumienia stron. Stwierdzając bowiem zaniechanie w terminowej spłacie należności bank od razu wypowiedział umowę. Przy tym istotne jest, że ciężar dowodu w tym względzie spoczywa na powodzie zgodnie z treścią art. 6 k.c. , a temu powodowy bank nie podołał.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 496 k.p.c. uchylił nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 28 sierpnia 2017 roku , oddalając powództwo w całości.