Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka

Protokolant prot. sąd. Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 września 2018 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa T. G.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę 7565 zł

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powoda T. G. 7565 zł (siedem tysięcy pięćset sześćdziesiąt pięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 7000 zł od 3 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty i od kwoty 565 zł od 22 listopada 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 3196 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód T. G. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 7 565 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 7 000 zł od dnia 3 kwietnia 2015 r. i od kwoty 565 zł od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu podał, że w dniu 14 stycznia 2015 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego doznał obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa i urazu głowy. Wskazał, że mimo wdrożenia leczenia specjalistycznego i podjęcia rehabilitacji, nadal odczuwa dolegliwości bólowe związane z wypadkiem. Podał nadto, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego strona pozwana odmówiła mu przyznania świadczenia i mimo wezwania do zapłaty podtrzymała swoje stanowisko.

Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Pozwana zakwestionowała zasadność roszczenia dochodzonego pozwem, podając, że w ramach przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego nie ustalono, by powód doznał jakichkolwiek obrażeń wskutek wypadku z 14 stycznia 2015 r. Wskazują na to zarówno niewielkie uszkodzenia pojazdów uczestniczących w kolizji, jak i dokumentacja medyczna. W ocenie pozwanej, życie powoda nie zmieniło się w sposób uzasadniający przyznanie mu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 stycznia 2015 r. powód uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, którego sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

Bezsporne.

Bezpośrednio po wypadku powód nie odczuwał żadnych dolegliwości. Trzy dni po zdarzeniu zgłosił się do rehabilitanta w związku z nasilającymi się bólami, zaś 30 stycznia 2015 r. udał się do (...) Centrum Medycznego S.A. w P., gdzie stwierdzono u niego skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa oraz powierzchowny uraz powłok głowy. Wykonane badania RTG potwierdziły spłycenie lordozy szyjnej oraz kręgozmyk na poziomie C3 - C4 (ewentualnie C4 - C5). Na skutek odczuwanych dolegliwości powód korzystał z pomocy lekarza ortopedy - traumatologa i psychologa, odbył też zabiegi rehabilitacyjne. W okresie od 31 stycznia 2018 r. do 4 lutego 2018 r. i od 13 lutego 2018 r. do 19 lutego 2018 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 11

- informacja Z. (...) z 17.01.2015 r. - k. 10

- karta konsultacyjna ortopedy - traumatologa - k. 12

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne - k. 13

- karty zabiegowe - k. 14 - 15

- wyniki badań radiologicznych - k. 16 - 17

- opinia psychologiczna - k. 18

- konsultacja/orzeczenie ortopedyczne - k. 19

- zaświadczenia lekarskie (...) k. 20

- przesłuchanie powoda - k. 75 verte - 76

W związku z podjętym leczeniem specjalistycznym powód poniósł wydatki w łącznej kwocie 565 zł.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) - k. 34

- rachunek sprzedaży (...) - k. 35

- faktura nr (...) - k. 36

- faktura VAT nr (...) - k. 37

- rachunek nr (...) - k. 37

Przez około dwa miesiące od wypadku powód odczuwał silne dolegliwości bólowe, które utrudniały mu codzienne funkcjonowanie, większość czynności wykonywała za niego partnerka i z tego powodu dochodziło między nimi do kłótni, co w efekcie doprowadziło do rozpadu trwającego 8 lat związku. Powód cierpiał na bóle odcinka szyjnego kręgosłupa, drętwiała mu lewa ręka i noga, miał kłopoty ze snem i z wykonywaniem niektórych czynności przy dziecku (m .in. kąpieli), musiał też zmienić pracę, gdyż nie był w stanie wykonywać jej w pełnym wymierzę czasowym. Celem złagodzenia bólu nosił kołnierz ortopedyczny i stosował farmakoterapię. Do chwili obecnej występują u niego drętwienia ręki, a dolegliwości bólowe uniemożliwiają mu chodzenie na siłownię. Przed wypadkiem powód był osobą aktywną, nie miał problemów zdrowotnych.

Dowód:

- przesłuchanie powoda – k. 75 verte - 76

- zeznania świadka N. F. - k. 75

Do zdarzenia z udziałem powoda doszło przy niewielkich prędkościach pojazdów w nim uczestniczących - pojazd powoda stał na skrzyżowaniu, zaś pojazd sprawcy, który uderzył w tył pojazdu powoda poruszał się z prędkością ok. 10 km/h.

Zmiany urazowe w zakresie szyi stwierdzone u powoda po zdarzeniu z 14 stycznia 2015 r. powstały od działania sił bezwładności działających na jego ciało podczas nagłego przemieszczania się jego górnej części tułowia najpierw do tyłu, a później do przodu. Prawdopodobne jest, że powód w wyniku tego zdarzenia uderzył głową o elementy wyposażenia kabiny pojazdu lub o szybę. Dolegliwości zgłaszane przez powoda po przedmiotowym zdarzeniu nie zostały potwierdzone obiektywnymi badaniami obrazowymi i klinicznymi przeprowadzonymi bezpośrednio w/w zdarzeniu. Zmiany stwierdzone u powoda nie spowodowały u niego trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Kolizja z 14 stycznia 2015 r. spowodowała u powoda uraz skrętny kręgosłupa odcinka szyjnego skutkujący 2% długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu (ustalonym w oparciu o pkt J 89a Tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu stanowiącej załącznik do Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. Dz. U. z 2002 r. nr 234 poz. 1974 j. t.). Rozpoznane dolegliwości pourazowe nie są dla powoda zbyt uciążliwe, zaś rokowania na przyszłość są pomyślne, nie powinny ujawnić się inne uciążliwości.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia powód doznał również urazu psychicznego w postaci zaburzeń adaptacyjnych, przejawiających się naruszeniem stanu emocjonalnego, który pogorszył funkcjonowanie powoda w życiu osobistym, osłabiając efektywność funkcjonowania i powodując zmniejszenie poczucia satysfakcji życiowej w sposób długotrwały, ale w postaci dość łagodnej. Doznane urazy skutkują u powoda 3% długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu (pkt A 10a Tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu). Rokowania co do stanu zdrowia powoda były pomyślne od samego początku ze względu na neurotyczny, łagodny charakter objawów oraz brak poważniejszych obrażeń fizycznych, które całkowicie wytrąciłyby powoda z pełnienia ról społecznych lub powodowałyby jego kalectwo fizyczne czy też oszpecenie. Powód nie wymaga dalszego leczenia ani rehabilitacji psychiatrycznej, nie przewiduje się też pogorszenia stanu psychicznego powoda z przyczyn związanych z wypadkiem z 14 stycznia 2015 r.

Dowód:

- częściowo opinia zespołowa biegłych sądowych z zakresu medycyny sądowej M. B. i rekonstrukcji wypadków drogowych J. W. - k. 152 - 167

- opinia biegłego sądowego z zakresu (...) - k. 109 - 112

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu (...) - k. 133 - 134

- opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii A. K. - k. 85 - 93

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu psychologii A. K. - k. 126 -129

Pismem z dnia 19 lutego 2015 r. powód zgłosił szkodę stronie pozwanej, która po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówiła wypłaty świadczenia wobec stwierdzenia, że u powoda nie doszło do rozstroju zdrowia.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W przedmiotowej sprawie poza sporem między stronami był fakt zaistnienia w dniu 14 stycznia 2015 r. kolizji z udziałem powoda. Strona pozwana jako ubezpieczyciel sprawcy zdarzenia zakwestionowała jednak zasadność roszczenia dochodzonego pozwem w kontekście doznanych przez powoda obrażeń.

Podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie był przepis art. 444 § 1 k.c., który stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Zgodnie zaś z art. 445 § 1 k.c. odwołującym się do wypadków wskazanych w art. 444 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Ustalenie, czy w okolicznościach podawanych przez powoda mogło dojść do obrażeń wskazywanych w pozwie, a także określenie stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu powoda pozostającego w związku przyczynowym z przedmiotową kolizją drogową wymagało wiadomości specjalnych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, medycyny sądowej, ortopedii i psychologii, dlatego też Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych tych specjalności.

Sąd w całej rozciągłości podzielił wnioski zawarte w wydanych przez biegłych opiniach, z których wynika, że wskutek zdarzenia z 14 stycznia 2015 r. powód doznał skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa oraz zaburzeń adaptacyjnych skutkujących łącznie 5% długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Nie ulega wątpliwości, że kolizja miała miejsce przy niewielkiej prędkości pojazdów, niemniej powstałe w jego wyniku urazy spowodowały u powoda dolegliwości bólowe oraz pewne utrudnienia w codziennym funkcjonowaniu. O uciążliwości odczuwanych dolegliwości świadczy okoliczność pozostawania przez powoda na zwolnieniu lekarskim, jak również potwierdzają je zeznania świadka N. F., które są spójne, logiczne i wiarygodne w kontekście ustaleń dokonanych na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego. W chwili zdarzenia powód był młodym mężczyzną (28 lat) i wdrażał się w rolę ojca, zaś odczuwany ból i związane z tym ograniczenia wpłynęły negatywnie na jego stan emocjonalny, zaburzając jego funkcjonowanie w życiu osobistym, zmniejszając poczucie satysfakcji życiowej, co w konsekwencji doprowadziło do rozpadu jego związku.

Obecnie u powoda występują jeszcze drętwienia ręki i dolegliwości bólowe, ale nie wymaga on dalszego leczenia, nie przewiduje się też pogorszenia jego stanu zdrowia.

Sąd przyjął, że podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie powinien być zakres doznanych przez powoda obrażeń, rozmiar bólu, czas trwania leczenia oraz stopień ustalonego uszczerbku na jego zdrowiu.

Powód domagał się zasądzenia zadośćuczynienia za doznane krzywdy i cierpienia w wysokości 7 000 zł. Biorąc pod uwagę poczynione wyżej rozważania co do skutków przedmiotowego zdarzenia dla zdrowia powoda, Sąd uznał, że żądana kwota nie jest wygórowana i pozwoli zrekompensować powodowi doznaną krzywdę. Co prawda kolizja z udziałem powoda nie miała poważnego charakteru, niemniej skutkowała 5% długotrwałym uszczerbkiem na jego zdrowiu. Należy mieć na względzie, że celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej – tzw. krzywdy czyli cierpień fizycznych (takich jak ból) i cierpień psychicznych stanowiących ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że powód doznał ujemnych skutków kolizji z 14 stycznia 2015 r., które przejawiały się dolegliwościami bólowymi i czasowym wyłączeniem go z życia rodzinnego, społecznego i zawodowego. Dolegliwości bólowe i ich intensywność mają oczywiście charakter subiektywny, nie ulega jednak wątpliwości, że wystąpiły one u powoda, a w konsekwencji, że przedmiotowe zdarzenie było dla niego źródłem cierpienia fizycznego i uniemożliwiało mu prowadzenie normalnego życia. Mając na względzie te wszystkie okoliczności, Sąd przyznał powodowi żądaną kwotę zadośćuczynienia, uznając, że zrekompensuje mu ona doznaną krzywdę.

W myśl art. 444§1 k.c. Sąd zasądził również od strony pozwanej kwotę 565 zł, jaką powód poniósł w związku z podjętym leczeniem powypadkowym. W ocenie Sądu, wizyty lekarskie i zakup kołnierza ortopedycznego pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem z 14 stycznia 2015 r. i były zasadne w kontekście doznanych przez powoda obrażeń oraz konieczności podjęcia szybkiego leczenia specjalistycznego.

O należnych odsetkach ustawowych od zgłoszonego roszczenia orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c., a także mając na uwadze treść art. 14§1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 473 j.t.), w myśl którego zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Powód żądał odsetek od kwoty zadośćuczynienia od dnia 3 kwietnia 2015 r., zaś od kwoty 565 zł dochodzonej z tytułu zwrotu kosztów leczenia od dnia wniesienia pozwu. Powyższe roszczenia były zasadne w świetle w/w przepisów. Należy wskazać, że pozwana otrzymała zgłoszenia szkody z żądaniem zapłaty zadośćuczynienia w dniu 3 marca 2015 r., zatem 30 - dniowy termin do spełnienia świadczenia upłynął 2 kwietnia 2015 r., w związku z czym pozwana pozostawała w zwłoce od 3 kwietnia 2015 r. Roszczenie w zakresie dotyczącym odszkodowania powód zgłosił dopiero w pozwie, zatem jego żądanie co do odsetek od tej daty również było zasadne.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 §1 k.p.c. Powód wygrał proces w całości, dlatego też pozwana winna mu zwrócić poniesione koszty w łącznej kwocie 3 196 zł. Na koszty te składają się: opłata sądowa od pozwu - 379 zł, koszty zastępstwa procesowego 1 800 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł i zaliczka na poczet należności biegłych sądowych w całości spożytkowana - 1 000 zł.