Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2018 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa K. P.

przeciwko (...) Spółka z o.o. w C.

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych

1.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka z o.o. w C. na rzecz powoda K. P. kwotę 2 847,31 zł (dwa tysiące osiemset czterdzieści siedem złotych 31/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

a)  320,24 zł od dnia 11 października 2017 roku do dnia zapłaty;

b)  368,79 zł od dnia 11 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

c)  322,78 zł od dnia 11 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty;

d)  556,15 zł od dnia 11 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty;

e)  879,35 zł od dnia 11 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

f)  400,00 zł od dnia 11 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

3.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka z o.o. w C. na rzecz powoda K. P. kwotę 675 zł (sześćset siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów procesu.

4.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółka z o.o. w C. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 1 197,16 zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt siedem złotych 16/100) tytułem kosztów sądowych.

5.  Wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2000 zł.

Sygn. akt IV P 31/18

UZASADNIENIE

Powód K. P. wniósł przeciwko pozwanej (...) sp. z o.o. w C. o zapłatę kwoty 3039,06 zł z tytułu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 298,98 zł od dnia 1.10.2017 r. do dnia zapłaty, 506,60 zł od dnia 1.11.2017 r. do dnia zapłaty, 164,70 od dnia 1.12.2017 r. do dnia zapłaty, 96,34 zł od dnia 1.01.2018 r. do dnia zapłaty, 1.464,48 zł r. od dnia 1.01.2018 r. do dnia zapłaty, 765,00 zł od dnia 21.01.2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że był zatrudniony u pozwanej od 7.09.2017 r. do 20.01.2018 r. i już w drugim tygodniu pracy pracował nadliczbowo w niedziele 7 godzin dziennie, za co nie otrzymał wynagrodzenia oraz nie otrzymał wynagrodzenia za ostatnie miesiące pracy, tj. od 1.12.2017 do 20.01.2018 r.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu podniósł, iż z powodem zawarł umowę o pracę (...).09.2017 r. na stanowisku zaopatrzeniowca, w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony. Zgodnie z analizą czasu pracy, na podstawie dokumentacji złożonej w sprawie przez powoda, powód nie przekraczał dopuszczalnych norm czasu pracy w wymiarze miesięcznym. Zestawienia godzin świadczonej przez powoda pracy wskazują, na zgodność stron w zakresie realizowania równoważnego czasu pracy przez powoda, a co było uzasadniono charakterem świadczonej przez powoda pracy – kierowca w branży gastronomicznej. Ponadto obok godzin świadczenia pracy, widnieją kwoty 6-10 zł za każdorazowy spożywany w dniu pracy przez powoda posiłek, za który powód regulował wyłącznie połowę stawki wynikającej z karty dań. Jeśli chodzi o roszczenie z tytułu wynagrodzenia zasadniczego za miesiąc grudzień 2017r. i styczeń 2018r., to pozwana wskazuje, że w wyniku porozumienia z powodem zostało mu potrącone z wynagrodzenia za miesiąc styczeń należności za szkody, które w mieniu pozwanej spowodował powód w wyniku kolizji drogowej. Ponadto pozwana podniosła zarzut nadużycia prawa przedmiotowego przez powoda poprzez przedwczesne wytoczenie powództwa, w szczególności poprzez brak podjęcia faktycznej próby polubownego zakończenia sporu.

Sąd ustalił co następuje:

K. P. pracował u pozwanej (...) sp. z o.o. w C. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 7.09.2017 r. na stanowisku zaopatrzeniowiec do dnia 21.01.2018 r. z wynagrodzeniem 2.000,00 zł brutto.

(dowód: akta osobowe część A, świadectwo pracy)

Pracodawca nie prowadził ewidencji czasu pracy pozwanego, a jedynie odnotował godziny czasu pracy powoda w zeszycie, który zaginął. Kserokopię z tego zeszytu przedłożył powód. Z kserokopii zeszytu wynika, że powód pracował u pozwanej od poniedziałku do niedzieli w różnych godzinach pracy, najczęściej od 11 ⁰⁰ do 19 ⁰⁰. Powód kwitował wynagrodzenia na listach płac. Na listach płac powoda nie ma adnotacji by otrzymywał od wynagrodzenie za godziny nadliczbowe.

(dowód: k. 15-22, 31-34 zeznania świadka k. 53v.-54 A. S. od 00:03:47 do 00:32:44)

Powód spowodował kolizję, w wyniku której doszło do szkody w mieniu pozwanej. Z wynagrodzenia powoda za miesiąc grudzień odliczono powodowi kwotę 400 zł tytułem kosztów naprawy mienia pozwanej. Za miesiąc styczeń 2018r. powód nie otrzymał wynagrodzenia. Zgoda na potrącenie z wynagrodzenia powoda kwoty z tytułu naprawy mienia udzielona została przez powoda w formie ustnej. Powód nie otrzymał dodatkowego wynagrodzenia za pracę w soboty i niedziele. Powód do dnia rozwiązania stosunku pracy nie występował o zapłatę za godziny nadliczbowe.

(dowód: zeznania powoda k. 46-47 od 00:02:36 do 00:26:31, zeznania świadka k. 53v.-54 A. S. od 00:03:47 do 00:32:44, zeznania prezesa pozwanej spółki k.54-54v. R. M. od 00:44:48 do 00:59:33)

W okresie zatrudnienia powód korzystał ze zwolnienia lekarskiego w okresie od 4-20.01.2018 r.

(bezsporne).

Czas pracy powoda w miesięcznym okresie rozliczeniowym przekraczał normy ustawowe wynikające z art. 129 k.p.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rachunkowości i księgowości J. N. k.59-70).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisami prawa pracy, pracą w godzinach nadliczbowych jest praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy (art. 151 k.p.).

Polecenie pracy w godzinach nadliczbowych nie wymaga szczególnej formy. Brak sprzeciwu przełożonego wobec wykonywania w jego obecności przez pracownika obowiązków może być zakwalifikowany jako polecenie świadczenia pracy w godzinach nadliczbowych (tak. SN w wyr. z 14.05.1998 r., I PKN 122/98, publ. OSNP 1999, nr 10, poz. 343).

Stosownie do art. 149 § 1 k.p. pracodawca ma obowiązek prowadzić ewidencję czasu pracy pracownika do celów prawidłowego ustalenia jego wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą.

Ewidencja czasu pracy pracowników winna być rzetelna i obrazować faktyczny czas pracy, mieszczący się zarówno w ustalonym w zakładzie rozkładzie czasu pracy jak też wynikający z doraźnych poleceń pracodawcy. Ewidencją powinna być zatem objęta praca w przedłużonym wymiarze czasu pracy, w godzinach nadliczbowych, w niedziele i święta, w porze nocnej, w dodatkowych dniach wolnych od pracy, a także w ramach dyżurów. Nadto powinna zawierać dane dotyczące urlopów, zwolnień od pracy a także usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych nieobecności w pracy.

W przedmiotowej sprawie powód dochodzi wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych i zwrotu potrącenia z wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2017r. w wysokości 400 zł oraz styczeń 2018r.

Bezsporne w sprawie było, że powód wykonywał pracę w pozwanej spółce we wszystkie dni tygodnia, a podstawą rozliczenia były godziny rozpoczęcia i zakończenia czasu pracy odnotowywane w zeszycie.

W ocenie sądu ze spójnych i logicznych zeznań świadka A. S. jednoznacznie wynika, że mimo, iż zeszyt, w którym ewidencjonowano godziny rozpoczęcia i zakończenia czasu pracy powoda zaginął, to jednak przedłożone przez powoda kserokopie są kserokopiami przedmiotowego zeszytu i powód przez cały okres zatrudnienia u pozwanej pracował przez wszystkie dni tygodnia zgodnie z zapisami w zeszycie. Ten system czasu pracy był uzgodniony z pozwaną.

Biorąc pod uwagę niesprzeczne zeznania powyższego świadka i korelujące z nimi wyjaśnienia powoda, które zdaniem sądu zasługują na wiarę, sąd dał wiarę zapisom w ewidencji czasu pracy powoda w tym zakresie, iż powód pracował przez wszystkie dni w tygodniu.

Czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy (art. 129 § 1 k.p.).

Zatem zdaniem sądu skoro powód pracował od poniedziałku do niedzieli to zasadne są jego roszczenia o wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

W sprawie bezsporne było, iż pozwany nie wypłacił powodowi wynagrodzenia za pracę za styczeń 2018 r., a za miesiąc grudzień 2017r. dokonał potrącenia z wynagrodzenia w kwocie 400 zł.

Biegła sądowa z zakresu księgowości w swojej opinii wyliczyła obowiązującą powoda w poszczególnych miesiącach ustawową normę czasu pracy, z uwzględnieniem chorobowego na podstawie wzoru wynikającego z przepisu art. 130 k.p. i wyliczyła występujące w poszczególnych miesiącach przekroczenia miesięcznych norm czasu pracy powoda. Wyliczając ewentualnie należne wynagrodzenie za godziny nadliczbowe wyliczyła normalne wynagrodzenie za nadgodziny i dodatek za godziny nadliczbowe.

Zdaniem sądu opinia biegłej realizuje tezę dowodową jest jasna, logiczna i nie zawiera błędów rachunkowych. Pełnomocnik pozwanej nie wniósł żadnych zastrzeżeń merytorycznych do opinii biegłej. Co do zarzutu pełnomocnika pozwanej dotyczącego nieznacznej różnicy pomiędzy niedopłatą wynagrodzenia brutto a netto, to wynika ona z doliczenia do kwoty netto kwoty 400 zł tytułem bezpodstawnego potrącenia wynagrodzenia w miesiącu grudniu 2017 r.

Sąd pominął wniosek pełnomocnika pozwanej o informacyjne i uzupełniające wysłuchanie powoda, bowiem w ocenie sądu zmierza jedynie do przedłużenia postepowania w sprawie.

Potrącenie z wynagrodzenia za pracę pracownika przez pracodawcę może być dokonane tylko na podstawie przepisu szczególnego jakim jest przepis art. 87 k.p. lub za pisemną zgodą pracownika (art. 91 k.p.).

Pełnomocnik pozwanej nie przedstawił pisma powoda zawierającego zgodę na potrącenie konkretnej kwoty z tytułu wyrównania szkody z wynagrodzenia za pracę powoda.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie przepisu art. 151 ¹ k.p. i art. 80 k.p. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 847,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności poszczególnych kwot i w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Data wymagalności poszczególnych kwot została ustalona na podstawie art. 85 § 2 k.p. albowiem powód nie wykazał, że data wymagalności poszczególnych kwot przypada na 1 dzień każdego miesiąca.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.), zasadzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 675 zł tytułem kosztów procesu.

O kosztach sądowych sąd orzekł stosownie do treści przepisu art. 113 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych podzielając pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z 5.03.2007 r. (I PZP 1/2007 publ. OSNP 2007/19-20 poz. 269) nakazując ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 1 197,16 zł przyjmując, iż na koszty sądowe składa się opłata stosunkowa od pozwu w wysokości 5% od wartości przedmiotu sporu w kwocie 143 zł oraz wynagrodzenie za pisemną opinię biegłego w kwocie 1 054,16 zł.

Wyrokowi w punkcie pierwszym sąd nadał na podstawie przepisu art. 477 ² § 1 k.p.c. rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda.