Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant: Anita Dębowska

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Miasta Ł. – Zarządu Lokali Miejskich z siedzibą w Ł.

przeciwko D. G., I. G., E. S.

o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego

1.  nakazuje pozwanym D. G., I. G., E. S. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ulicy (...) w Ł. wraz z rzeczami do nich należącymi i wydanie go powodowi;

2.  orzeka, że pozwanym D. G., I. G., E. S. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

3.  nakazuje wstrzymanie eksmisji pozwanych D. G., I. G., E. S. z lokalu wymienionego w punkcie 1 (pierwszym) do czasu złożenia im przez Miasto Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

4.  zasądza od pozwanych D. G. i E. S. solidarnie na rzecz powoda Miasta Ł. – Zarządu Lokali Miejskich z siedzibą w Ł. kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości;

5.  nie obciąża pozwanego I. G. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu należnych stronie powodowej.

Sygn. akt VIII C 1106/18

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2015 roku powód Miasto Ł. – Zarząd Lokali Miejskich w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanym D. G., E. S. i I. G. powództwo o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwany D. G. był najemcą lokalu, o którym mowa wyżej. Pozwany notorycznie uchylał się od obowiązku uiszczania należnych wynajmującemu opłat, w konsekwencji czego umowa najmu została wypowiedziana z dniem 31 lipca 2017 roku. Wraz z najemcą w lokalu tym zamieszkują pozostali pozwani. Pomimo wypowiedzenia umowy najmu pozwani nie opuścili zajmowanego lokalu.

(pozew k. 3-5)

Na rozprawie w dniu 4 października 2018 roku pełnomocnik powoda podtrzymał pozew w całości. Pozwani D. G. i E. S. oświadczyli, iż nie kwestionują roszczenia oraz wnieśli o orzeczenie wobec nich prawa do lokalu socjalnego.

(protokół rozprawy k. 32-34)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 marca 2012 roku pozwany D. G. zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę o najem lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...). Umowa została zawarta na czas nieoznaczony. Zgodnie z jej treścią, wynajmujący zobowiązał się wydać najemcy przedmiotowy lokal do używania, a D. G. zobowiązał się do uiszczania czynszu i opłat eksploatacyjnych, które to świadczenia na dzień zawarcia umowy wynosiły łącznie 186,19 zł. Solidarnie z najemcą za zapłatę czynszu oraz opłat odpowiadały mieszkające z nim osoby pełnoletnie. Wynajmujący mógł wypowiedzieć umowę najmu na miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego, jeśli najemca był w zwłoce z zapłatą czynszu i opłat, co najmniej za trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia dokonanego przez wynajmującego na piśmie o zamiarze wypowiedzenia najmu i wyznaczenia dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty zaległych należności.

(umowa o najem lokalu mieszkalnego k. 10-11v., okoliczności bezsporne)

W okresie obowiązywania umowy najmu w przedmiotowym lokalu, poza najemcą, zamieszkiwali również pozwani E. S. i I. G..

Pozwani zalegali z opłatami za wynajmowany lokal. Pismem z dnia 21 listopada 2016 roku, doręczonym w trybie awizo, powód wezwał pozwanego D. G. do uregulowania zaległości czynszowych w terminie miesiąca od daty otrzymania wezwania, pod rygorem, w przypadku braku zapłaty, wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego. Zaległość, o której mowa, według stanu na dzień 31 października 2016 roku, wynosiła 1.301,04 zł należności głównej oraz 17,52 zł odsetek, ponad trzykrotnie przekraczając miesięczny czynsz. Pozwany w terminie zakreślonym w wezwaniu, nie uregulował zaległości czynszowych.

(wezwanie do zapłaty wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 12-12v., okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 15 maja 2017 roku, doręczonym w trybie awizo, powód wypowiedział pozwanemu I. G. umowę najmu lokalu mieszkalnego z powodu zaległości czynszowych, z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia. Według stanu na datę sporządzenia oświadczenia o wypowiedzeniu zadłużenie przedmiotowego lokalu wynosiło łącznie 4.231,33 zł.

(wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 13-13v., okoliczności bezsporne)

Pomimo upływu terminu wypowiedzenia i wystosowanego przez powoda wezwania do dobrowolnego wydania lokalu, pozwani nie uczynili tego.

(wezwanie do dobrowolnego wydania lokalu k. 14-14v., k. 15-15v., okoliczności bezsporne)

Pozwany D. G. ma 27 lat. Ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności, utrzymuje się z renty. Pozwana E. S. ma 24 lata. Od października 2018 roku przebywa na stażu finansowanym ze środków Unii Europejskiej, z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 1.017 zł, dodatkowo pobiera na dziecko świadczenie 500 plus oraz zasiłek rodzinny. Pozwani wspólnie wychowują małoletniego I. G., mają pełnię praw rodzicielskich nad dzieckiem.

(dowód z przesłuchania pozwanego D. G. 00:03:41-00:09:00 protokołu elektronicznego rozprawy z dnia 4 października 2018 roku, dowód z przesłuchania pozwanej E. S. 00:09:51-00:13:17 protokołu elektronicznego rozprawy z dnia 4 października 2018 roku, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 24-24v.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości ani rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto zeznania pozwanych E. S. i D. G..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.

Podstawą żądania nakazania opróżnienia lokalu mieszkalnego jest art. 222 § 1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

W myśl zaś przepisu art. 675 § 1 k.c., po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym.

Pozwani władają rzeczą cudzą, będącą własnością Miasta Ł., reprezentowanego w tej sprawie przez jednostkę organizacyjną, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie. Tym samym, żeby skutecznie przeciwstawić się żądaniu pozwu, pozwani winni wykazać, że przysługuje im tytuł prawny do zajmowania lokalu, o którym mowa w sprawie. W sprawie zaś, okolicznością bezsporną między stronami było to, że nie posiadają oni żadnego tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) i w konsekwencji zbędnym było przeprowadzanie szczegółowego postępowania dowodowego w tym zakresie. Podkreślić należy, że E. S. i D. G. nie tylko nie kwestionowali tej okoliczność, ale wręcz wprost ją przyznawali. W konsekwencji Sąd uwzględniając powództwo nakazał pozwanym E. S., D. G. i I. G. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł..

W ocenie Sądu, brak było podstaw do oddalenia powództwa w niniejszej sprawie na podstawie art. 5 k.c., a więc w oparciu o to, iż roszczenie powoda jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa. Powód był wynajmującym i jest jednocześnie właścicielem przedmiotowego lokalu. Prawo własności jest zaś prawem chronionym przez Konstytucję i równocześnie jednym z fundamentalnych praw ustrojowych. Wobec tego, jak wynika z utrwalonego, aktualnego stanowiska judykatury i doktryny, stosowanie art. 5 k.c. w ogóle, a w przypadku roszczeń związanych z prawem własności w szczególności, winno mieć charakter wyjątkowy i winno być szczególnie uzasadnione.

Zdaniem Sądu, w oparciu o ustalony stan faktyczny nie sposób stwierdzić, aby taka sytuacja zachodziła w przedmiotowej sprawie.

Na podstawie art. 14 ust. 1, ust. 4 pkt 2 ustawy, Sąd orzekł, że pozwanym przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Zgodnie z brzmieniem wskazanych przepisów, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy (art. 14 ust. 1 ustawy). Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego m.in. wobec małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą. Zgodnie z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, pozwany I. G. jest osobą małoletnią, zaś jego rodzice – pozwani E. S. i D. G. sprawują nad nim opiekę wspólnie z nim zamieszkując. Dodatkowo D. G. ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności. W konsekwencji Sąd był zobligowany do orzeczenia względem pozwanych o ich uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego.

Zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, Sąd nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu w stosunku do pozwanych do czasu złożenia pozwanym przez Gminę Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od pozwanych zwrot kosztów procesu, w myśl zasady odpowiedzialności stron za wynik procesu (art. 98 § 1 k.p.c.).

Mając powyższe na względzie, Sąd zasądził od pozwanych E. S. i D. G. solidarnie na rzecz powoda kwotę 270 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, na które złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika - radcy prawnego z tytułu zastępstwa procesowego w sprawie w stawce minimalnej - 240 złotych (§ 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, t.j. Dz.U. 2018, poz. 265) oraz opłata sądowa od pozwu w wysokości 30 złotych. W stosunku do małoletniego pozwanego o kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c.

Z tych względów orzeczono, jak w sentencji.