Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15.10.2018r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Jacek Kulesza

Protokolant: Weroniki Załęskiej

W obecności Prokuratora: Magdaleny Wiśniewskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 20.04.2016 r., 17.06.2016 r., 13.10.2016 r. 29.11.2016 r., 10.03.2017 r., 22.05.2017 r., 19.10.2017 r., 06.02.2018 r., 05.04.2018 r. 07.06.2018 r., 03.10.2018 r.

sprawy

R. J. (1) ur. (...) w R., syna Z. i a. zd. K.

oskarżonego o to, że:

1.  W dniu 1 grudnia 2012r. w Komendzie Powiatowej Policji w W., będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy oraz o odpowiedzialności karnej za zawiadomienie o nie popełnionym przestępstwie, złożył zawiadomienie o mającej mieć miejsce w okresie od 30 listopada 2012r. do 1 grudnia 2012r. w W. przy ulicy (...) kradzieży z włamaniem do użytkowanego przez siebie samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...) o nr VIN: (...), a następnie w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego w sprawie (...)podał niezgodnie z prawdą okoliczności co do faktu ww. kradzieży, wiedząc o tym, że zdarzenie to nie miało miejsca.

tj. o czyn z art. 233 § 1 kk. w zb. z art. 238 kk. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  W okresie od 30 listopada 2012 r. do 20 grudnia 2013r. w W. przywłaszczył stanowiący własność firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J., a powierzony na podstawie umowy leasingu (...)samochód osobowy marki O. (...) o nr. rej. (...), nr VIN: (...) o wartości 18 000 zł, w ten sposób, że przekazał ww. pojazd H. R. (1)

tj. o czyn z art. 284 § 2 kk.

3.  W okresie od 3 grudnia 2012 r. do 12 lutego 2013 r. w W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej, doprowadził Towarzystwo (...) S.A z siedzibą w W. przy ulicy (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 18 000 zł w ten sposób, że zgłaszając kradzież poprzez włamanie do użytkowanego przez siebie samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...) o nr VIN: (...), wprowadził w błąd pracowników (...) S.A co do faktu kradzieży ww. pojazdu, stanowiącej podstawę wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia ma rzecz właściciela pojazdu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. czym działał na szkodę Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W.

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk.

H. R. (1) ur. (...) w W., syna A. i J. zd. S.

oskarżonego o to, że:

4.  W okresie od 4 grudnia 2012 r. do 2 stycznia 2013 r. w W., podstępem wyłudził poświadczenie nieprawdy od urzędnika Starostwa Powiatowego w W., w ten sposób, że w toku procedury administracyjnej związanej z rejestracją pojazdu marki O. (...) o nr VIN: (...) przedłożył uprawnionemu urzędnikowi ww. (...) uprzednio przerobione przez siebie dokumenty w postaci umowy sprzedaży pojazdu O. (...) nr rej. (...) o nr VIN: (...) z dnia 8 października 2012r. i faktury Vat (...) nr. (...) z dnia 4 grudnia 2012 r. na których wywabił wpis o uszkodzeniu pojazdu, w wyniku czego zostały wydane: decyzja o czasowej rejestracji samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...) z dnia 4 grudnia 2012r, decyzja o rejestracji pojazdu o nowym numerze rejestracyjnym (...), na mocy których zarejestrowano inny pojazd tej samej marki i modelu, pochodzący z przestępstwa, posiadający pierwotny VIN: (...)

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk. w zb. z art. 272 kk. w zw. z art. 11§ 2 k.k.

5.  w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż w dniu 30 listopada 2012 r. i nie później niż do dnia 20 grudnia 2013 r. w W. przyjął od R. J. (1) samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) o nr VIN : (...) o wartości 18 000 zł pochodzący z dokonanego w okresie od 30 listopada 2012r. do 20 grudnia 2013 r. w W. przywłaszczenia na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J.

tj. o czyn z art. 291 § 1 kk.

6.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż w dniu 30 listopada 2012r. do dnia 20 grudnia 2013r. usunął, poprzez wycięcie, znak identyfikacyjny pojazdu O. (...) w postaci nr VIN : (...), a następnie wspawał w jego miejsce nr VIN: (...), pochodzący z innego pojazdu tej samej marki i modelu.

tj. o czyn z art. 306 kk.

orzeka

I.  Oskarżonego R. J. (1) w ramach zarzucanych mu czynów z pkt. 1-3 uznaje za winnego tego, że w okresie od 30 listopada 2012 r. do 12 lutego 2013 r. w W. i w W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci wypłaty odszkodowania doprowadził Towarzystwo (...) S.A z siedzibą w W. przy ulicy (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 18 000 zł w ten sposób, że w dniu 1 grudnia 2012r. w Komendzie Powiatowej Policji w W., będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy oraz o odpowiedzialności karnej za zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie, złożył zawiadomienie o mającej mieć miejsce w okresie od 30 listopada 2012r. do 1 grudnia 2012r. w W. przy ulicy (...) kradzieży z włamaniem do użytkowanego przez siebie samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...) o nr VIN: (...), oraz złożył zeznania w sprawie podając niezgodnie z prawdą okoliczności co do faktu ww. przestępstwa, wiedząc o tym, że zdarzenie to nie miało miejsca, następnie 03.12.2012 r. zgłaszając towarzystwu ubezpieczeniowemu kradzież z włamaniem do użytkowanego przez siebie ww. samochodu wprowadził w błąd pracowników (...) S.A co do faktu kradzieży ww. pojazdu, stanowiącej podstawę wypłaty odszkodowania w wysokości 18.000 zł. w dniu 12.02.2013 r. z tytułu ubezpieczenia na rzecz właściciela pojazdu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. czym działał na szkodę Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. przywłaszczając jednocześnie powierzony na podstawie umowy leasingu (...)ww. samochód osobowy o wartości 18 000 zł, w ten sposób, że przekazał ww. pojazd H. R. (1) tj. popełnienia przestępstwa z art. 286§ 1 kk. w zb. 233 § 1 kk. w zb. z art. 238 kk. w zb. z art. 284§2 kk. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk . w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 12 lutego 2013 r. i za to z mocy ww. przepisów skazuje go, zaś na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Na mocy art. 33 § 2 kk. wymierza oskarżonemu R. J. (1) karę grzywny w wysokości 170 (sto siedemdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięć) złotych

III.  Z mocy art. 69 § 1 i § 2 kk., art. 70 § 1 pkt. 1 kk., wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu R. J. (1) na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata.

IV.  Oskarżonego H. R. (1) w ramach zarzucanych mu czynów z pkt. 4-6 uznaje za winnego tego, że w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż w dniu 30 listopada 2012 r. i nie później niż do dnia 4 grudnia 2012 r. w W. działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zarejestrowania samochodu pochodzącego z przestępstwa przyjął od R. J. (1) samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) o nr VIN : (...) o wartości 18 000 zł pochodzący z dokonanego w okresie od 30 listopada 2012r. do 4 grudnia 2012 r. w W. przywłaszczenia na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. oraz w zamiarze aby inna osoba dokonała czynu zabronionego w postaci usunięcia poprzez wycięcie znaku identyfikacyjnego ww. pojazdu tj. nr VIN, a następnie wspawania w jego miejsce nr VIN: (...), pochodzący z innego pojazdu tej samej marki i modelu nakłonił ją do tego dostarczając w tym celu ww. samochód, a następnie w okresie od 4 grudnia 2012 r. do 2 stycznia 2013 r. w W., w toku procedury administracyjnej związanej z rejestracją pojazdu marki O. (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy od urzędnika Starostwa Powiatowego w W. poprzez podstępne wprowadzenie go w błąd w ten sposób, iż przedłożył mu w celu użycia za autentyczne przerobione dokumenty w postaci umowy sprzedaży pojazdu O. (...) nr rej. (...) o nr VIN: (...) z dnia 8 października 2012 r. i faktury Vat (...) nr. (...) z dnia 4 grudnia 2012 r. na których wywabiony został wpis o uszkodzeniu pojazdu, w wyniku czego zostały wydane: decyzja o czasowej rejestracji samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...) z dnia 4 grudnia 2012r, decyzja o rejestracji pojazdu o nowym numerze rejestracyjnym (...), na mocy których zarejestrowano inny pojazd tej samej marki i modelu posiadający pierwotny VIN: (...), pochodzący z ww. przestępstwa przywłaszczenia, tj. popełnienia przestępstwa z art. 291§ 1 kk. w zb. z art. 18 § 2 kk. w zw. z art. 306 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zb. z art. 272 kk. w zw. z art. 11§ 2 k.k. w zw. z art. 12 kk . w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu do 2 stycznia 2013 r. i za to z mocy ww. przepisów skazuje go, zaś na podstawie art. 19§ 1 kk. w zw. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  Na mocy art. 33 § 2 kk. wymierza oskarżonemu H. R. (1) karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięć) złotych

VI.  Z mocy art. 69 § 1 i § 2 kk., art. 70 § 1 pkt. 1 kk., wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu H. R. (1) na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata;

VII.  Zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty

wobec R. J. (1) kwotę 640 złotych

wobec H. R. (1) kwotę 600 złotych

oraz obciąża ich pozostałymi kosztami procesu w wysokości po 316,17 złotych.

Sporządzone uzasadnienie dotyczy oskarżonego R. J. (1) na podstawie art. 422§ 2 kpk.

Sygn. akt 878/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. J. (1) od dnia 19.09.2008 r. użytkował samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) o nr VIN: (...) na podstawie umowy leasingu (...)zawartej z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J.. (k. 127, 128, 659) Samochód był z roku prod. 2005 r., koloru szary metalik, w chwili zawierania ww. umowy wartości 48.360 zł. (k. 55,72). R. J. ustalał w roku 2011 r. w (...) Sp. z o.o. jakie są koszty finansowe rozwiązania ww. umowy. (k. 667-668)

R. J. porozumiał się z H. R. (1) swoim znajomym, iż zarejestruje na siebie tenże samochód przedkładając w Starostwie Powiatowym w W. umowę sprzedaży innego pojazdu O. (...) a on wcześniej zgłosi fakt jego kradzieży.

W dniu 1 grudnia 2012 r. R. J. powiadomił telefonicznie Policję o kradzieży przedmiotowego samochodu, a następnie złożył formalne zawiadomienie o mającej mieć miejsce w okresie od 30 listopada 2012r. do 1 grudnia 2012 r. w W. przy ulicy (...) kradzieży z włamaniem do użytkowanego przez siebie ww. samochodu, składając zeznania w tej sprawie.

Następnie w dniu 03.12.2012 r. R. J. zgłosił telefonicznie towarzystwu (...) S.A siedzibą w W. kradzież z włamaniem do użytkowanego przez siebie ww. samochodu. (k. 35) W dniu 12.02.2013 r. z tytułu ubezpieczenia na rzecz właściciela pojazdu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. ww. towarzystwo ubezpieczeniowe wypłaciło odszkodowaniu w wysokości 18 000 zł. (k. 33, 203)

R. J. na dzień zgłoszenia kradzieży pojazdu zalegał z tytułu raty leasingu na kwotę 1476,32 zł. oraz odsetki od nieterminowych wpłat w w kwocie 355,71 zł. Pozostała mu jeszcze do zapłaty suma rat na kwotę 10676,94 zł. (k. 626)

H. R. w dniu 4 grudnia 2012 r. kupił uszkodzony pojazd O. (...) o nr VIN: (...). W tym również dniu H. R. w W. złożył wniosek o zarejestrowanie samochodu osobowego O. (...) przekazanego mu przez R. J.. (k. 167). W tym celu przedłożył przerobione dokumenty w postaci umowy sprzedaży pojazdu O. (...) nr rej. (...) o nr VIN: (...) z dnia 8 października 2012 r. i faktury Vat (...) nr. (...) z dnia 4 grudnia 2012 r. na których wywabione zostały wpisy o uszkodzeniu pojazdu. (oryginalne dokumenty k. 107, przerobione k. 169-171). W przedmiotowym pojedzie został usunięty poprzez wycięcie znak identyfikacyjny ww. pojazdu tj. nr VIN, a następnie wspawany w jego miejsce nr VIN: (...).

Zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i w postępowaniu sądowym oskarżeni R. J. i H. R. (1) nie przyznali się do zarzucanych im czynów.

R. J. wyjaśnił, że 30 listopada 2012 pojechał do L., zaś po powrocie 1 grudnia 2012 r. nie zastał samochodu pod domem. Dzień wcześniej dostał smsa od R. M. (1) policjanta z W., że „jak odda kasę do dostanie samochód”. H. R. (1) nie złożył wyjaśnień.

Sąd zważył, co następuje:

Analizując całokształt zgromadzonego w sprawie niniejszej materiału dowodowego, sąd uznał, iż daje on podstawy do przypisania oskarżonemu R. J. (1) sprawstwa przestępstwa z art. 286§ 1 kk. w zb. 233 § 1 kk. w zb. z art. 238 kk. w zb. z art. 284§2 kk. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk.

Przede wszystkim należy wskazać, iż samochód który użytkował znalazł się w posiadaniu jego znajomego H. R. (1). Zgodnie z opinią biegłego (k. 182-184) samochód zarejestrowany przez H. R. posiadał usunięty znak identyfikacyjny VIN a w jego miejsce wspawany nr VIN: (...) (k. 182-184). Biegły odczytał w pojeździe dodatkowe oznaczenia umieszczone przez producenta związane bezpośrednio z numerem identyfikacyjnym pojazdu, które występują na elementach wymiennych pojazdu odpowiadających oznaczeniu pojazdu o. o nr VIN: (...). Biegły W. C. podczas przesłuchania przed sądem wskazał „Numer produkcyjny pojazdu jest powielany na szeregu elementach w tym pojedzie. My wiedząc które to są oznaczenia poprzez dostęp do baz danych producenta jesteśmy w stanie określić do jakiego numeru VIN te podzespoły zostały fabrycznie zamontowane”. „Z tego co pamiętam co najmniej na 5 rożnych elementach te same numery produkcyjne zostały stwierdzone. Całość posłużyła nam do sformułowania wniosków, że pierwotnie numer identyfikacyjny był inny, stwierdzony w opinii.”

Sąd przyznał walor wiarygodności ww. opinii mechanoskopijnej gdyż była jasna, pełna oraz sporządzona przez kompetentną osobę, zatem nie było podstaw, aby w jakikolwiek sposób zakwestionować jej treść. Ponadto na umowie z dnia 08.10.2012r. która została przekazana do zarejestrowania pojazdu na H. R. wskazane jest, iż samochód jest koloru czarnego, zaś znaleziony u niego a przekazany wcześniej przez R. J. samochód było koloru szary metalik. Jednocześnie oskarżony R. J. wielokrotnie kontaktował się telefonicznie z H. R. w listopadzie i grudniu 2012 r. a bardzo intensywnie 30.11.2012 r. (k. 192-197). Zatem jest to kolejny dowód, iż samochód wcześniej będący w posiadaniu R. J. nie został skradziony tylko przekazany H. R.. Z nagranej także rozmowy telefonicznej wynika, iż kradzież pojazdu była fikcyjna (k. 361v-362)

Świadek A. M. wskazała sposób likwidacji szkody i jej zeznania sąd oceniał jako wiarygodne.

Świadek R. M. (1) opisał przebieg interwencji pod domem oskarżonego R. J. w związku ze zgłoszeniem kradzieży pojazdu. Świadek miał swoje przemyślenia odnośnie fikcyjności tegoż zgłoszenia R. M. obecnie jest skonfiskowany z oskarżonym R. J.. Jednakże wtedy nie byli w konflikcie, zatem jego zeznania sąd oceniał jako wiarygodne. Zatem zapewne dlatego oskarżony składając wyjaśnienia 15.04.2014 r. (k. 253) próbował obciążyć ww. świadka i potwierdzić niejako autentyczność kradzieży nie dostrzegając/zapominając, iż wtedy nie był z nim w konflikcie, co również podważa jego wyjaśnienia w tym zakresie.

W przedmiotowej sprawie oceniając zachowanie oskarżonego R. J. sąd uznał, iż nie mają większego znaczenia zeznania świadków (M. B., M. P., R. S.) dotyczące okoliczności sprzedaży pojazdu O. (...) o nr VIN: (...). W tym miejscu należy wskazać, iż zeznania tych osób są niekiedy sprzeczne, odnośnie stanu technicznego tegoż samochodu. Niemniej jednak z zeznań R. S. wynika, iż auto było uszkodzone, nie nadawało się do jazdy, co zdaniem sądu jest w pełni wiarygodne. To potwierdza wersje, iż zakup tego pojazdu służyć miał jedynie uzyskaniu numerów identyfikacyjnych do zarejestrowania w rzeczywistości innego pojazdu. Zdaniem jedynie sądu wskazana cena zakupu 9000 zł. była zawyżona, być może H. R. zależało na uwiarygodnieniu dobrego stanu technicznego pojazdu (biorąc tym bardziej pod uwagę późniejsze usunięciu wpisu o uszkodzeniu pojazdu) i dlatego porozumiał się ze przedającym by wstawić taką cenę.

Zeznania świadka M. S. nie miały większego znaczenia w sprawie.

Sąd nie dopatrzył się również żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować inne dokumenty zgromadzone w toku niniejszej sprawy.

Sąd zatem na podstawie całego zebranego w sprawie i ujawnionego na rozprawie głównej materiału dowodowego uznał, że oskarżony R. J. dopuścił się czynu z art. 286§ 1 kk. w zb. 233 § 1 kk. w zb. z art. 238 kk. w zb. z art. 284§2 kk. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk. Sąd uznał iż wszystkie zarzucane oskarżonemu odrębne czyny należy zakwalifikować jako jedno przestępstwo i stanowiły zdefiniowany w art. 12 kk czyn ciągły. „Zarzucane oskarżonym czyny stanowią jeden czyn ciągły w rozumieniu art. 12 KK, bowiem zachowania oskarżonych wyczerpujące znamiona przestępstw z art. 233 § 1 KK i z art. 238 KK zostały podjęte, tak jak i zachowania wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 KK, z tym samym z góry podjętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wyłudzenie nienależnego odszkodowania za rzekomą kradzież samochodów. Złożenie zawiadomienia o kradzieży samochodów, która nie miała miejsca, a w ślad za tym złożenie fałszywych zeznań, miało wyłącznie na celu uzyskanie nienależnego odszkodowania, stąd było drogą i środkiem prowadzącym do doprowadzenia ubezpieczyciela do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W takiej zaś konfiguracji faktycznej wszystkie te zachowania stanowią jeden czyn ciągły w rozumieniu art. 12 KK.” – Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 23 marca 2011 r., II AKa 468/10.

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przeciwieństwie do treści art. 91 § 1 kk, art. 12 kk nie wymaga aby dla zaistnienia czynu ciągłego miało miejsce naruszenia tego samego przepisu ustawy karnej, czy też jednorodność działań sprawcy. Celem działania oskarżonego było zakończenie umowy leasingu poprzez przywłaszczenie samochodu, zaś w tym celu złożył zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie, złożył zeznania podając niezgodnie z prawdą okoliczności oraz doprowadził Towarzystwo (...) S.A z siedzibą w W. przy ulicy (...) do wypłaty odszkodowania z tytułu fikcyjnej kradzieży pojazdu.

Wymierzając R. J. karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby oraz karę grzywny w wysokości 170 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych za przypisane przestępstwo sąd wziął pod uwagę wszelkie okoliczności ujawnione w sprawie.

Zgodnie z treścią obecnego art. 69 § 1 kk sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W tej sytaucji sąd uznbając, iż w niniejszej sprawie wobec oskarżonego może być zastosowana instytucja warunkowego zawieszenia kary przyjął, iż wcześniej obowiązujący przepisy bądą wzgledniejsze wobec oskarżonego.

Zgodnie z art. 53 k.k., sąd przy wymierzaniu kary oskarżonemu kierował się dyrektywami wymiaru kary a mianowicie: adekwatnością kary do stopnia winy, realizacji celów indywidualnych w stosunku do sprawcy oraz kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa.

Za okoliczność obciążającą oskarżonego R. J. sąd uznał wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu przejawiający się w rodzaju naruszonego przez oskarżonego chronionego prawem dobra oraz postaci zamiaru i motywacji sprawy. Oskarżony wszak popełnił przestępstwo m.in. przeciwko mieniu, zatem naruszył jedno z najważniejszych dóbr prawem chronionych, jakim jest zdaniem sądu prawo własności. Ponadto oskarżony działał z niskich pobudek, albowiem za takie należy uznać chęć nielegalnego wzbogacenia się kosztem innego podmiotu. Nie można też nie zauważyć, że wartość pojazdu nie była mała. Ponadto przypisany oskarżonemu czyn popełniony został przez niego w zamiarze bezpośrednim, a jednocześnie przemyślanym, co w realiach niniejszej sprawy dodatkowo obciąża oskarżonego. Wymierzając kary za przypisany mu czyn należało mieć także na uwadze ich wielość oraz nagminności przestępstw oszustwa. Orzekając wobec oskarżonego karę grzywny sąd miał na względzie treść art. 33 § 2 kk. oraz celem urealnienia represji karnej oraz po to by w odbiorze społecznym nie stworzyć wrażenia, że oskarżony uniknął odpowiedzialności karnej. Ustalając wysokość stawki dziennej sąd uwzględnił jego dochody, warunki osobiste i rodzinne oraz stosunki majątkowe. Co prawda oskarżony jest młodym, zdrowym człowiekiem, jednakże wysokość jego zarobków nie pozwalały sądowi na ustalenie wyższej stawki dziennej grzywny.

Sąd dopatrzył się wobec oskarżonego okoliczności łagodzących wymiar kary. Do takich okoliczności zaliczyć należy fakt wcześniejszej jego niekaralności.

Sąd może zawiesić wykonanie kary jedynie w sytuacji, gdy jest przekonany, iż skorzystanie z takiej możliwości będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a szczególności dla zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Prognozę kryminologiczną ustala się w oparciu o postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. W tym miejscu należy zauważyć, iż oskarżony – jak wyżej wskazano – jest niekarany, co przemawia za przyjęciem, iż w stosunku do niego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. W przekonaniu sądu groźba zarządzenia wykonania kary w długim okresie próby spowoduje, iż oskarżony będzie respektował porządek prawny i nie popełni nowego przestępstwa.

Zdaniem sądu tak orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełnia tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną praw i dóbr. Ponadto jest ona współmierna do stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu i stopnia zawinienia oskarżonego.

O kosztach postępowania sąd rozstrzygnął na podstawie art. 627 k.p.k., obciążając kosztami oskarżonego R. J.. Sąd orzekł o opłacie sądowej na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 § 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i zasądził od niego kwotę 640 złotych. Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia go z uiszczenia kosztów sądowych i opłaty.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak powyżej.