Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Protokolant: Bartosz Piątek

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2018 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie

z dnia 13 października 2017 r., sygnatura akt I C 1049/15/S

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu brzmienie:

„I. zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki A. P. kwotę 8360, 76 zł (osiem tysięcy trzysta sześćdziesiąt złotych siedemdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 lipca 2012 roku do dnia zapłaty;

II. umarza postępowanie co do żądania zasądzenia odsetek za okres od 5 czerwca do 4 lipca 2012 roku;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1517 zł (jeden tysiąc pięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.”

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1100 zł (jeden tysiąc sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Zbigniew Zgud

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 13 kwietnia 2018 roku

Pozwem z dnia 27 kwietnia 2015 r. A. P. domagała się zasądzenia na jej rzecz od (...)Spółki Akcyjnej w W. kwoty 8 360,79 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 5 lipca 2012 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że zawarła ze stroną pozwaną umowę ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Umowa została rozwiązana. Powódka nie otrzymała jednakże zwrotu kwoty 8.575,17 złotych.

Strona pozwana, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniosła, że dokonała na rzecz powódki zapłaty kwoty objętej żądaniem pozwu. Wskazała przy tym, że to powódka, wbrew przyjętemu na siebie zobowiązaniu, nigdy nie dokonała aktualizacji swych danych, co miała obowiązek uczynić zgodnie z § 27 OWU. Obowiązki te powódka wykonała ponad rok po wypłacie środków.

Wyrokiem z dnia 13 października 2017 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie oddalił powództwo A. P. przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę (punkt I.) i zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt II.).

Bezspornymi w sprawie były następujące okoliczności:

Na podstawie wniosku A. P., posługującej się wówczas nazwiskiem K., z dnia 29 maja 2008 r. doszło do zawarcia Umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym o nazwie (...), potwierdzonej polisą nr (...).

Na skutek zaprzestania dokonywania przez powódkę wpłat kolejnych miesięcznych składek, skutkującym tzw. upływem Okresu Prolongaty, zgodnie z § 25 ust. 2 pkt 2 OWU w związku z § 11 Regulaminu Funduszy wywołało to w dniu 4 czerwca 2012 r. skutek wygaśnięcia umowy. Na dzień 4 czerwca 2012 r. na rachunku prowadzonym dla powódki znajdowała się kwota 21 437,93 złote, z której strona pozwana pobrała 60 %, tj. 12 862,76 złotych tytułem opłaty likwidacyjnej. Strona pozwana zobowiązała się do zwrotu na rzecz powódki kwoty 8 360,79 złotych.

Ponadto Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pismem z dnia 17 marca 2014 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty na jej rzecz kwoty 8 360,79 złotych. W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 07 maja 2014 r., strona pozwana wskazała, że przedmiotowa kwota została wypłacona w dniu 11 marca 2013 r. przekazem pocztowym na znany adres, tj. ul. (...), (...)-(...) K..

Powódka w związku z zawartą umową, nie dokonywała aktualizacji swoich danych osobowych. Zgodnie natomiast z § 28 OWU Ubezpieczający jest zobowiązany zawiadomić Towarzystwo o każdorazowej zmianie adresu i danych osobowych swoich oraz Uposażonych i Uposażonych Zastępczych. Zaniedbanie powyższego obowiązku powoduje, że zawiadomienia wysyłane przez Towarzystwo na ostatni wskazany adres będą uznawane za skutecznie doręczone. Dopiero w dniu 19 marca 2014 r. powódka przesłała formularz zawierający aktualizację danych osobowych, który został uzupełniony o kopię dowodu osobistego w dniu 7 lipca 2014 r.

Środki należne powódce w wysokości 8 360,79 złotych wypłacone zostały zgodnie z wewnętrzną procedurą strony pozwanej, w dniu 11 marca 2013 r., przekazem pocztowym na adres: ul. (...), (...)-(...) K.. Kwota ta została wydana przez pracownika operatora pocztowego i odebrana pod wskazanym adresem przez męża powódki A. P.. Na odwrocie potwierdzenia pracownik operatora pocztowego dokonał adnotacji w przedmiocie daty wydania, danych osoby odbierającej i jej stosunku do adresata przekazu, wpisując „19.03.13 J. P. mąż”. W okresie 8 lat, kiedy pracownik doręczający przedmiotowy przekazał, pozostawał w stosunku zatrudnienia z operatorem pocztowym nie dochodziło do przywłaszczenia środków pieniężnych.

Pismem z dnia 13 października 2014 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty na jej rzecz kwoty 8 360,79 złotych.

Przez powódkę zostało wszczęte postępowanie karne w sprawie przywłaszczenia przekazu pobieżnego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w sprawie niniejszej oraz dowodu z zeznań świadka A. M..

W rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy przywołał treść art. 6 k.c. i wskazał, że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie pozwolił na przyjęcie, że doszło do spełnienia świadczenia przez stronę pozwaną na rzecz powódki, co zwalnia ją z zobowiązania. Strona pozwana wykazała bowiem, że kwotę, której domagała się powódka, zwróciła na znany jej adres, podany przy zawieraniu umowy przez samą powódkę. Pozostawało poza sporem, że powódka nie poinformowała strony pozwanej, ani o zmianie nazwiska, ani również o zmianie adresu, do czego była zobowiązana, zgodnie z postanowieniami OWU. Nadto powódka jest prawnikiem, tym samym nie sposób wywodzić, iż nie posiadała ona wiedzy, w zakresie możliwych ujemnych konsekwencji wynikłych z niedochowania powyższego obowiązku.

Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe przesyłka pocztowa lub kwota pieniężna określona w przekazie pocztowym, jeżeli nie jest nadana na poste restante, może być także wydana ze skutkiem doręczenia osobie pełnoletniej zamieszkałej razem z adresatem, jeżeli adresat nie złożył w placówce pocztowej zastrzeżenia w zakresie doręczenia przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego. Uregulowany w tym przepisie sposób tzw. zastępczego doręczenia pisma opiera się na domniemaniu, że osoba wskazana na potwierdzeniu odbioru pisma jako domownik adresata i która pokwitowała odbiór pisma, przyjęła je w celu oddania go adresatowi oraz że pismo to zostało mu doręczone. Tryb ten nie wymaga, aby podjęcie się oddania pisma adresatowi miało formułę wyraźnego oświadczenia, z którego treści wynikać miałaby zgoda odbiorcy na przyjęcie pisma i zobowiązanie do osobistego oddania go adresatowi. W konsekwencji w okolicznościach niniejszej sprawy Sąd uznał doręczenie z dnia 19 marca 2013 r. za skuteczne.

Jednocześnie Sąd I instancji podkreślił, iż powódka nie zaprezentowała żadnego materiału dowodowego, z którego wynikać by miało, że złożyła we właściwym urzędzie pocztowym zastrzeżenie, w zakresie doręczenia przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego, co do osoby J. P.. Nie wykazała również, aby przedmiotowy przekaz pocztowy powrócił w trybie art. 34 prawa pocztowego do nadawcy. Okoliczność faktycznego zamieszkiwania przez powódkę pod adresem, na który został skierowany przekaz, w realiach niniejszej sprawy, nie pozwala na przyjęcie, że nie doszło do skutecznego doręczenia przekazu. W dacie zlecenia przekazu strona pozwana nie dysponowała żadnym innym adresem powódki, aniżeli tym wskazanym przez nią samą w umowie. Skoro powódka nie podała w trakcie trwania umowy, ani po jej wygaśnięciu żadnego innego adresu, stronę pozwaną wiązały dane podane przez powódkę w samej umowie. W konsekwencji Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia, że spełnienie świadczenia na adres przy ul. (...), nie wywarło skutku zwalniającego stronę pozwaną z zobowiązania.

Skutkiem powyższego było oddalenie powództwa przez Sąd Rejonowy. O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelacje od powyższego wyroku wniosła powódka, która zaskarżyła go w całości i zarzuciła Sądowi Rejonowemu:

1) mogące mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia naruszenie prawa procesowego, a to:

a) art. 235 w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z protokołów przesłuchania świadka J. P. z dnia 5 sierpnia 2016 r. oraz z dnia 2 listopada 2016 r. w postępowaniu przygotowawczym oraz dowodu z fragmentów opinii biegłego z zakresu kryminalistyki z uwagi na rzekome naruszenie tzw. zasady bezpośredniości, podczas gdy dopuszczenie i przeprowadzenie tych dowodów nie narusza wspomnianej zasady a nadto mają on istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy;

b) art. 233 § 1 w zw. z art. 232 zd. 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów i uznanie, że zgromadzone w sprawie dowody pozwalają na przyjęcie za udowodniony fakt doręczenia przekazem pocztowym w dniu 19 marca 2013 r. należnych powódce środków w kwocie 8.360,79 zł oraz uznanie, że strona pozwana wykazała tę okoliczność, podczas gdy dowody te, zwłaszcza w sytuacji istnienia bezpodstawnie pominiętych dokumentów wskazanych wyżej w pkt a), przekonania takiego nie uzasadniają, czym sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego

a w konsekwencji wyżej wskazanych naruszeń

2) błędne ustalenie stanu faktycznego polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że w dniu 19 marca 2013 r. świadek J. P. odebrał nadane przekazem pocztowym należne powódce środki pieniężne w kwocie 8.360,79 zł podczas, gdy całokształt przedstawionego sądowi I instancji materiału dowodowego takiego ustalenia nie uzasadnia

Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia wyżej wymienionych zarzutów, powódka zarzuciła dodatkowo naruszenie prawa materialnego, a to art. 37 ust. 2 pkt 3 Prawa pocztowego poprzez uznanie J. P. za osobę pełnoletnią zamieszkałą razem adresatem w rozumieniu tego przepisu a tym samym uznanie doręczenia w dniu 19 marca 2013 r. przekazu pocztowego za skuteczne, podczas gdy powódka - adresat przekazu w tym dniu nie zamieszkiwała razem z J. P. a co za tym idzie nie doszło do spełnienia przesłanek ustawowych implikujących powstanie skutku doręczenia.

W oparciu o powyższe zarzuty, apelująca domagała się zmiany zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 8.360,79 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 5 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazuje, że nie było podstaw do uwzględnienia zgłoszonych w apelacji wniosków dowodowych. Sąd Rejonowy słusznie uznał za niedopuszczalne czynienie ustaleń faktycznych na podstawie dowodu z protokołu przesłuchania świadka w innej sprawie w sytuacji, w której świadek ten odmówił składania zeznań w niniejszym postępowaniu. Inne działanie Sądu Rejonowego stanowiłoby naruszenie zasady bezpośredniości postępowania dowodowego i niweczyło prawa świadka do odmowy składania zeznań (art. 261 k.p.c. w zw. z art. 235 k.p.c.). Nie może być w tym przypadku mowy o naruszeniu art. 227 k.p.c. Sąd Rejonowy nie uznał bowiem, że wnioskowany dowód nie dotyczy faktu mającego dla sprawy istotne znaczenia ale dlatego, ze uznał go za niedopuszczalny. Z tą oceną Sąd Okręgowy się zgadza. W konsekwencji nie było podstaw do dopuszczenia dowodu z zeznań świadka J. P.. Dowód taki byłby zresztą w postępowaniu uproszczonym niedopuszczalny przed Sądem Okręgowym (art. 505 ¹¹ k.p.c.).

Bezzasadne są także zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 zd. 1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl., z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000, nr 10, poz. 189 i z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732). Dla skutecznego postawienia zarzutu wadliwości oceny materiału dowodowego nie jest wystarczające podanie alternatywnej wersji zdarzeń, która jest zdaniem apelującego bardziej prawdopodobna, ani samo przekonanie o wadliwości dowodów. Rozwiązanie pozornej sprzeczności istnienia dwóch usprawiedliwionych sądów (mniemań) tkwi w ustawowym przyznaniu kompetencji składowi orzekającemu ustalenia według swobodnego uznania, którą spośród prawdopodobnych wersji uznaje za prawdziwą (tak Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 9 stycznia 2004 r. , IV CK 339/02, LEX nr 175929). Dla skuteczności tego zarzutu konieczne jest wykazanie, że sąd dokonując oceny uchybił zasadom logiki lub doświadczenia życiowego. W obecnie obowiązującym systemie procesowym „obowiązuje zasada równości dowodów (środków dowodowych) rozumiana w ten sposób, że ustawodawca nie tworzy kategorii dowodów uprzywilejowanych, którym nadawałby z urzędu szczególną moc dowodową. Wszystkie zatem dowody podlegają swobodnej ocenie sędziowskiej na podstawie art. 233 k.p.c.” (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2014 r., V CSK 584/13, LEX nr 1540644). Sąd Rejonowy był uprawniony do takiej, a nie innej oceny wiarygodności świadka A. M.. Świadek ten potwierdził, że to on uczynił adnotację kto odebrał kwotę przekazu oraz, że znał męża powódki albowiem doręczał mu rentę. Sam fakt, że świadek stracił pracę i został skazany ze względu na wykorzystanie cudzej karty kredytowej nie oznacza automatycznie niewiarygodności jego zeznań. Pewność świadka co do wydania pieniędzy w tym konkretnym wypadku może budzić wątpliwości właśnie ze względu na upływ czasu i wielokrotność doręczania różnych przekazów. Nie można jednak przyjąć, aby uznanie zeznania takiego za wiarygodne było sprzeczne z logiką lub zasadami doświadczenia życiowego. Co więcej, w sytuacji braku procesowej możliwości wykorzystania zeznań świadka J. P., brak było dowodów przeciwnych. Nie ma bowiem w sprawie dowodu wskazującego na to, że J. P. nie odebrał przekazu. Sąd Okręgowy podkreśla jednak, że Sąd Rejonowy w swoich ustaleniach poprzestał jedynie na stwierdzeniu, że sporna kwota została zwrócona pod adres ul. (...) w K. i tam odebrana. Sąd I instancji nie stwierdza jednoznacznie, że to J. P. kwotę te odebrał. Owszem, nie udało się potwierdzić lub zaprzeczyć autorstwa podpisu odbiorcy na przekazie, ale nie podważa to zeznań świadka, który może na podstawie własnej pamięci co do sposobu wykonywania pracy twierdzić, że pieniądze wydał pod tym adresem. W konsekwencji nie było podstaw w tym postępowaniu do przyjęcia, że pieniądze nie zostały doręczone pod wskazanym adresem. Z całą jednak pewnością z zeznań świadka nie wynika, aby w dniu dokonywania przedmiotowego doręczenia upewniał się co do zamieszkiwania powódki w lokalu i co do tego czy J. P. (jeśli to on odebrał sporną kwotę) nadal jest domownikiem powódki. Fakt, że świadek widywał powódkę w tym lokalu w przeszłości nie jest tożsamy z jej zamieszkiwaniem w dacie doręczenia. Zwłaszcza, ze powódka wskazuje na fakt separacji z mężem, a Sąd Rejonowy za bezsporne przyjął, że powódka od 2011 roku nie mieszka pod adresem gdzie dokonano doręczenia. Powyższe oznacza, że ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego mogą być uznane za prawidłowe. Sąd Okręgowy czynie je zatem podstawą rozstrzygnięcia sprawy i przyjmuje za własne.

Sąd Okręgowy podkreśla, że ciężar dowodu spełnienia świadczenia pieniężnego ciąży na dłużniku. Dług pieniężny jest długiem oddawczym. Dłużnika też obciąża ryzyko utraty (zagubienia) środków pieniężnych przekazywanych za pośrednictwem innych podmiotów, w tym instytucji finansowych i profesjonalnie zajmujących się transferem pieniężnym. Zgodnie bowiem z art. 454 § 1 k.c. co do zasady świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia. Co istotne, jeżeli wierzyciel zmienił miejsce zamieszkania lub siedzibę po powstaniu zobowiązania, ponosi spowodowaną przez tę zmianę nadwyżkę kosztów przesłania. A zatem, zgodnie z cytowanym przepisem zmiana miejsca zamieszkania nie oznacza skuteczności świadczenia pod pierwotnym adresem a jedynie obciążeniem wierzyciela zwiększonymi kosztami świadczenia pod innym adresem. Dłużnik zostaje zwolniony ze zobowiązania nie wtedy, kiedy stawia świadczenie do dyspozycji wierzyciela, ale wówczas kiedy świadczenie to spełnia do rąk wierzyciela lub osoby upoważnionej do odbioru świadczenia, ewentualnie kiedy w określonych wypadkach składa świadczenie do depozytu sądowego. Trzeba zaznaczyć, że uprawnienie do odbioru świadczenia przez inną osobę niż wierzyciela w rozumieniu prawa cywilnego opiera się na konstrukcji przedstawicielstwa. Wynikać ono może z mocy samej ustawy jak i czynności prawnej (art. 96 k.c.). W tym przypadku strona pozwana nie wykazała oby świadczenie zostało spełnione do rąk uprawnionego. Uprawnienie do odbioru przekazu w placówce pocztowej nie jest tożsame z pełnomocnictwem do odbioru świadczenia. Rzeczywiście, zgodnie z art. 37 ust. 2 przesyłka pocztowa, jeżeli nie jest nadana na poste restante, może być także wydana ze skutkiem doręczenia miedzy innymi osobie pełnoletniej zamieszkałej razem z adresatem, jeżeli adresat nie złożył w placówce pocztowej zastrzeżenia w zakresie doręczenia przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego pod adresem wskazanym na przesyłce pocztowej, przekazie pocztowym lub w umowie o świadczenie usługi pocztowej. Wskazany w przepisie skutek doręczenia oznacza jednak po pierwsze wyłącznie wykonanie usługi pocztowej. Zgodnie bowiem z art. 1 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. prawo pocztowe ustawa określa zasady wykonywania działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług pocztowych w obrocie krajowym lub zagranicznym, zwanej dalej "działalnością pocztową". Wskazany przepis statuuje zatem podstawę dla doręczyciela do wydania kwoty przekazu innej osobie niż adresat. Skutek doręczenia wskazany w art. 37 cyt. ustawy nie jest jednak tożsamy ze skutecznym wykonaniem zobowiązania w rozumieniu prawa cywilnego. W tym przypadku brak przepisu analogicznego do fikcji doręczeń korespondencji jak w art. 136 k.p.c. i 139 k.p.c., a nie ma podstaw aby przepisy te stosować w drodze analogii do przekazów pieniężnych. Po drugie, słusznie wskazuje się w apelacji, że warunkiem skuteczności takiego doręczenia jest fakt wspólnego zamieszkiwania odbiorcy kwoty z adresatem przekazu. Ten warunek w niniejszej sprawie nie został spełniony. Zeznania świadka A. M. nie dają podstaw do przyjęcia aby przed wydaniem kwoty ustalano czy adresatka nadal mieszka pod wskazanym adresem. Co istotne, na potwierdzeniu odbioru przekazu brak oznaczenia, że odbiorca działa z upoważnienia. Tymczasem na druku doręczenia istnieje alternatywne oświadczenie o odbiorze osobistym lub właśnie z upoważnienia. Brak tego ostatniego wskazania nie pozwala domniemywać, aby faktyczny odbiorca przekazu powoływał się na posiadanie takiego upoważnienia. Istnienie takiego upoważnienia jest tymczasem warunkiem skuteczności działania odbiorcy. Działanie przedstawiciela ma skutek wobec reprezentowanego dopiero w przypadku kiedy przedstawiciel działa w granicach umocowania (art. 95 § 2 k.c.). Skuteczność działania bez umocowania lub z jego przekroczeniem jest zależna od potwierdzenia czynności przez osobę, w której imieniu podjęto działanie (art. 103 § 1 k.c.). Jeśli zatem powódka nie potwierdza, aby osoba odbierająca świadczenie działała w jej imieniu to świadczenia do rąk takiej osoby nie można uznać za skuteczne. Nie ma w tym przypadku zastosowania art. 29 k.r.o. albowiem uprawnienie do zastępowania małżonka dotyczy sytuacji, w której zachodzi przemijająca przeszkoda w samodzielnym sprawowaniu zarządu. Nic w niniejszej sprawie nie wskazuje na istnienie takiej przemijającej przeszkody, a oddzielne zamieszkiwanie małżonków wydaje się wręcz wykluczać możliwość takiego działania z uwagi na niespełnienie przesłanki pozostawania we wspólnym pożyciu. Z artykułu 452 k.c. wynika nadto, że jeżeli świadczenie zostało spełnione do rąk osoby nieuprawnionej do jego przyjęcia, a przyjęcie świadczenia nie zostało potwierdzone przez wierzyciela, dłużnik jest zwolniony w takim zakresie, w jakim wierzyciel ze świadczenia skorzystał. Nic w materiale dowodowym nie wskazuje na to, aby powódka z przedmiotowego świadczenia skorzystała. Ze względu na to, że pozwana z mężem nie zamieszkiwali razem i pozostają w separacji wynika, ze nie można przyjąć domniemania faktycznego co do przekazania pieniędzy powódce nawet w razie doręczenia ich pod wskazany adres. W każdym jednak wypadku ciężar dowodu, że odbiorca świadczenia przekazał pieniądze powódce, działał w imieniu powódki lub, że skorzystała ona ze świadczenia do rąk osoby nieuprawnionej obciążał pozwanego jako dłużnika (art. 6 k.c.). Takiego dowodu w sprawie nie przeprowadzono. Nie było więc podstaw do uznania, aby doszło do wykonania zobowiązania przez stronę pozwaną. Żaden przepis prawa materialnego nie nakłada na osoby fizyczne obowiązku zawiadamiania jakiegokolwiek urzędu pocztowego o zmianie miejsca zamieszkania. Niezawiadomienie o takiej zmianie dłużnika także nie może skutkować przyjęciem, że świadczenie pod dotychczasowym adresem jest skuteczne. Nie wynika to bowiem ani z przepisów prawa cywilnego ani z postanowień umowy wiążącej strony. W tym ostatnim przypadku zgodnie z postanowieniami OWU skutek niezawiadomienia polega jedynie na skuteczności doręczania zawiadomień pod dotychczasowym adresem (§ 28), nie zaś świadczenia ze skutkiem zwolnienia ze zobowiązania. Stąd też Sąd Okręgowy nie podziela oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy, że doszło do skutecznego doręczenia powódce dochodzonej kwoty. W konsekwencji nie można uznać aby strona pozwana spełniła świadczenie dochodzone w niniejszej sprawie. Skoro tak, a zasada świadczenia ani jego wysokość nie były sporne, to powódka może domagać się zasądzenia na jej rzecz dochodzonego świadczenia w kwocie 8360,76 zł na podstawie umowy wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Skoro niekwestionowane ustalenia faktyczne wskazują na rozwiązanie umowy z dniem 4 czerwca 2012 roku, to zgodnie z § 11 Regulaminu Funduszy wypłata winna nastąpić po upływie dalszych 30 dni. Oznacza to, że powódka może domagać się odsetek ustawowych za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 k.c. od dnia 5 lipca 2012 roku

Nie było natomiast podstaw do uwzględnienia powództwa w zakresie żądania odsetek za okres od 5 czerwca do 4 lipca 2012 roku. W tej części powództwo zostało bowiem cofnięte ze zrzeczeniem się roszczenia pismem z dnia 126 listopada 2015 roku (k. 90). W tej części postępowanie należało zatem umorzyć na zasadzie art. 355 § 1 k.p.c. W tej też części apelacja była bezzasadna.

Wobec uwzględnienia powództwa tak co do zasady jak i wysokości strona pozwana winna zwrócić powódce w całości koszty postępowania na zasadzie art. 100 k.p.c. Oddalenie powództwa nastąpiło bowiem w znikomym fragmencie. Na zasądzone koszty złożyła się opłata sądowa od pozwu w postępowaniu uproszczonym (300 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika w kwocie 1200 zł oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok podlegał zmianie na zasadzie art. 386 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono na tych samych zasadach co o kosztach I instancji, to jest na zasadzie art. 100 k.p.c. Na zasądzone koszty ponownie złożyła się opłata od apelacji w postępowaniu uproszczonym (300 zł) i koszty zastępstwa procesowego (900 zł) zgodnie z § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku w brzemieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji.