Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Wildowicz

Protokolant: Karolina Szapiel

po rozpoznaniu w dniach 20 czerwca, 22 sierpnia i 17 września 2018 r. sprawy:

M. Ł. , syna W. i H. z domu Ł., urodzonego (...) w B.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 8 kwietnia 2018 roku około godziny 21.30 w miejscowości K. gm. B., działając w sposób umyślny dokonał zniszczenia samochodu osobowego marki M. (...) o nr. rej. (...) w ten sposób, że obłamał lewe przednie lusterko, kopiąc spowodował wgniecenia na powierzchni tylnej klapy bagażnika, uderzając pięścią dokonał wgniecenia nadwozia powyżej tylnych lewych drzwi oraz spowodował wgniecenia na dachu, następnie dokonał zniszczenia samochodu osobowego marki S. (...) o nr. rej. (...) poprzez obłamanie lewego lusterka oraz uszkodził maskę pojazdu powodując na jej powierzchni wgniecenia, co spowodowało straty o łącznej wartości 2430 zł. na szkodę A. D.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

I.  oskarżonego M. Ł. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 8 kwietnia 2018 r. około godziny 21.30 w miejscowości K. w gminie B., umyślnie uszkodził samochód osobowy marki M. (...) o nr. rej. (...) w ten sposób, że ułamał zewnętrzne lewe lusterko, wgniótł tylną klapę bagażnika oraz wgniótł nadwozie powyżej tylnych lewych drzwi, a także umyślnie uszkodził samochód osobowy marki S. (...) o nr. rej. (...) w ten sposób, że ułamał zewnętrzne lewe lusterko, powodując straty o łącznej wartości 1214 zł. na szkodę A. D., to jest popełnienia czynu z art. 288 § 1 k.k. i za to na mocy art. 288 § 1 k.k. skazuje go, a na mocy art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II.  na mocy art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia w części wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. D. kwoty 614 (sześćset czternaście) złotych;

III.  na mocy art. 63 § 1 i § 5 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu zatrzymanie od godziny 22.35 w dniu 8 kwietnia 2018 r. do godziny 13.35 w dniu 9 kwietnia 2018 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Sędzia:

Sygnatura akt II K 154/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. Ł. zamieszkuje w B.. W dniu 8 kwietnia 2018 r. obchodził święta wielkanocne, w ramach których odwiedzał rodzinę, między innymi w B.. W trakcie tych odwiedzin spożywał alkohol. Około godziny 21.30, będąc już w stanie nietrzeźwości, wraz ze swoją znajomą A. A. udał się do miejscowości K. w gminie B., do swojej kuzynki J. D.. Tam spotkał jej męża A. D.. Między mężczyznami doszło do kłótni oraz szarpaniny gdyż M. Ł. miał pretensje o to jak A. D. traktuje swoją żonę. W trakcie tego, w pewnym momencie, M. Ł. podbiegł do zaparkowanego na ulicy, przed posesją, samochodu osobowego marki M. (...) o nr. rej. (...) i ułamał w nim zewnętrzne lewe lusterko, a następnie uderzając w nadwozie tego pojazdu wgniótł tylną klapę bagażnika oraz wgniótł nadwozie powyżej tylnych lewych drzwi. Po chwili podbiegł do stojącego na posesji samochodu osobowego marki S. (...) o nr. rej. (...) i ułamał w nim zewnętrzne lewe lusterko. W między czasie na miejsce zdarzenia wezwana została Policja, która zatrzymała M. Ł.. Łączna wartość szkód spowodowanych przez M. Ł. wyniosła 1214 zł. Oba pojazdy należały do A. D..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o część wyjaśnień oskarżonego M. Ł. (k. 21v – 22, 32v – 33, 55v – 56), zeznania świadka T. O. (k. 65v), część zeznań świadków A. D. (k. 4 – 5v, 23v, 56v – 57), J. D. (k. 12v – 14v, 35v, 57 – 57v), A. A. (k. 57v – 58), a także notatkę urzędową (k. 1), protokół zatrzymania osoby (k. 8), protokół badania stanu trzeźwości (k. 9), protokół oględzin rzeczy (k. 10 – 11a) oraz wycenę kosztów naprawy (k. 25).

M. Ł. podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 8 kwietnia 2018 r. obchodził święta w związku z czym wspólnie ze swoją dziewczyną odwiedził rodzinę między innymi w B. gdzie spożywał alkohol. Z miejscowości tej odwieźli siostrę cioteczną oskarżonego J. D. wraz z jej dziećmi do jej miejsca zamieszkania, tj. miejscowości K.. W drodze oskarżony całkowicie stracił pamięć i nie wiedział co się działo. Pamiętał jedynie urywkowo zdarzenia, tj. że uszkodził samochody J. D. i jej męża A. D., a mianowicie M. (...) nr rej. (...) oraz S. (...) nr rej. (...). Nie wiedział jak doszło do spowodowania tych uszkodzeń (k. 21v – 22). Podczas kolejnego przesłuchania również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie zgadzał się jednak z zakresem uszkodzeń. Był pewien bowiem, że nie uszkodził dachu w M. oraz maski w S., która była zniszczona wcześniej przez dzieci A. D. (k. 32v – 33). Przed Sądem oskarżony również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W dalszym ciągu utrzymywał, że w S. uszkodził jedynie lusterko, nie zniszczył wówczas maski. W M. z kolei uszkodził lusterko oraz spowodował wgniecenia na tylnej klapie. Nie wykluczył również, że w tym pojeździe uszkodził także tylny lewy słupek. Wskazał, że do zdarzenia doszło gdyż się zdenerwował tym jak A. D. traktował swoją żonę. M. Ł. chciał naprawić spowodowaną szkodę ale w rozsądnych granicach. Początkowo pokrzywdzony wskazywał na kwotę 600 zł, którą oskarżony akceptował ale później kwota ta znacznie wzrosła (k. 55v – 56).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wina i okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu nie budziły jakichkolwiek wątpliwości.

Bezspornym w sprawie było, że w dniu 8 kwietnia 2018 r. około godziny 21.30 w miejscowości K. w gminie B. doszło do zdarzenia, w trakcie którego M. Ł., będący w stanie nietrzeźwości, umyślnie uszkodził samochody osobowe marki M. (...) o nr. rej. (...) oraz S. (...) o nr. rej. (...) należące do A. D.. Okoliczności te wynikają zarówno z zeznań pokrzywdzonego, jego żony J. D., świadka A. A. jak też notatki urzędowej (k. 1), protokołu oględzin rzeczy (k. 10 – 11a) oraz protokołu badania stanu trzeźwości (k. 9). Co istotne oskarżony nie zaprzeczał powyższym okolicznościom.

Kwestią sporną pozostawało to jakie konkretnie uszkodzenia w w/w pojazdach swoim zachowaniem spowodował M. Ł..

Z zawiadomienia o przestępstwie oraz pierwszych zeznań A. D. wynika, że w wyniku tego zdarzenia w pojeździe S. (...) ułamane zostało lewe boczne lusterko, a w pojeździe M. (...) również zostało ułamane lewe boczne lusterko oraz wgnieciona została tylna klapa i nadwozie powyżej tylnych lewych drzwi (k. 4 – 5v). W kolejnych zeznaniach A. D. wskazał, że w dniu 9 kwietnia 2018 r. ujawnił w w/w autach kolejne uszkodzenia, tj. w S. wgniecioną przednią maską, a w M. wgnieciony dach. Dach miał być wgnieciony przez uderzanie pięściami, a maska w wyniku upadku na nią przez oskarżonego. Podał, że naprawa obu aut w zakresie wszystkich uszkodzeń została wyceniona na łączną kwotę 2430 zł. (k. 23v). Na rozprawie głównej podtrzymał zakres uszkodzeń, których miał dopuścić się M. Ł.. Dodał, że maska w S. była wcześniej w pewnym zakresie uszkodzona, a wyceniony koszt jej lakierowania dotyczy całości tego elementu. Wskazał również, że w obu pojazdach wymienił już lusterka, za te w S. zapłacił 184 zł,, a za te w M. 80 zł. (k. 56v – 57).

Z zeznań J. D. złożonych w postępowaniu przygotowawczym wynika, że widziała, iż w trakcie tego zajścia oskarżony uszkodził zewnętrzne lusterka w obu w/w pojazdach. Ponadto gdy próbował uderzyć A. D., przewrócił się i upadł na przednią maskę S. powodując jej wgniecenie. Dodała, że maska ta była również wcześniej uszkodzona przez jej dzieci (k. 12v – 14). Przed Sądem podtrzymała w/w twierdzenia. Dodała, że oskarżony wskoczył na dach M. (...) w ten sposób go wgniótł (k. 57 – 57v).

W ocenie Sądu zeznania powyższych świadków należało uznać za wiarygodne jedynie częściowo. Osoby te były zgodne, co do tego, że w obu pojazdach oskarżony ułamał boczne lusterka. M. Ł. nie przeczył temu. A. D. od samego początku, konsekwentnie podawał również, że w wyniku tego zdarzenia wgnieciona została tylna klapa w pojeździe M. (oskarżony przyznał tę okoliczność) oraz wgniecione zostało nadwozie pojazdu M. powyżej tylnych lewych drzwi (oskarżony nie wykluczał tego). Powyższy zakres uszkodzeń obu pojazdów był więc w istocie bezsporny, a co więcej okoliczności te znalazły potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w sprawie i dlatego Sąd uznał, że zeznania w/w świadków w tym zakresie są wiarygodne.

W oparciu o zeznania w/w świadków brak było podstaw do przyjęcia, że M. Ł. w trakcie tego zdarzenia uszkodził, i to umyślnie, również dach w pojeździe M. oraz maskę w samochodzie S.. A. D. początkowo w ogóle nie wspominał o tych uszkodzeniach, zarówno relacjonując przebieg zdarzenia interweniującym funkcjonariuszom Policji (por. k. 1), jak i w swoich pierwotnych zeznaniach. Co istotne owe uszkodzenia nie zostały również stwierdzone w trakcie czynności oględzin rzeczy (k. 10 – 11a), a z zeznań T. O. – funkcjonariusza Policji, który tę czynność przeprowadził wynika, że każdy element karoserii w obu pojazdach został poddany oględzinom, uszkodzenia wskazywał pokrzywdzony i nie miał on zastrzeżeń do wyników oględzin (k. k. 65v). Zdaniem Sądu zeznania T. O. są wiarygodne albowiem pochodzą one od osoby zupełnie obcej zarówno dla oskarżonego jak i pokrzywdzonego, a więc nie mającej jakiegokolwiek interesu w podawaniu nieprawdy.

Jakkolwiek A. D. w późniejszych zeznaniach podawał, że jednak uszkodzeniu uległ również dach w M. oraz maska w S. to okoliczności uszkodzenia dachu wskazane przez niego i J. D. diametralnie się różniły. Jeżeli chodzi o maskę w S. to z relacji pokrzywdzonego i J. D. wynika, że, jeżeli rzeczywiście została ona uszkodzona, to doszło do tego w istocie przypadkowo.

Mając więc na uwadze niekonsekwentne zeznania A. D., ich rozbieżność z relacjami J. D. oraz fakt, że ich treści nie potwierdzają obiektywne dowody w postaci wskazanej notatki urzędowej oraz protokołu oględzin rzeczy, Sąd uznał, iż brak był jednoznacznych i nie budzących jakichkolwiek wątpliwości dowodów na to, że M. Ł. uszkodził również dach w pojeździe M. oraz maskę w samochodzie S..

A. A., która była przy przedmiotowym zdarzeniu potwierdziła, że oskarżony uszkodził lusterka w obu pojazdach oraz tylną klapę w pojeździe M.. Świadek nie widziała by doszło do spowodowania innych uszkodzeń (k. 57v – 58). Zdaniem Sąd zeznania świadka należało uznać za wiarygodne gdyż korespondują one z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Zauważyć należy, że zeznania te nie wykluczają w żaden sposób, że oskarżony wgniótł nadwozie pojazdu M. powyżej tylnych lewych drzwi.

Jeżeli chodzi wartość szkody wyrządzonej przez M. Ł. to Sąd ustalił ją w oparciu o wycenę przedłożoną przez A. D. (k. 25; 500 zł. - lakierowanie tylnej klapy, 450 zł. – lakierowanie tylnego błotnika) oraz podane przez niego wartości obu lusterek (184 zł. i 80 zł.).

W toku postępowania w charakterze świadków przesłuchano również interweniujących w dniu 8 kwietnia 2018 r. funkcjonariuszy Policji, E. M. (k. 61v) i M. B. (k. 61v – 62). Zdaniem Sądu ich zeznania nie wniosły nic istotnego do sprawy i nie przyczyniły się do jej rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uznał, że wyjaśnienia oskarżonego w których przyznał się do uszkodzenia lusterka w pojeździe S. oraz uszkodzenia lusterka w samochodzie M. (...) wgniecenia tylnej kalpy i nie wykluczał uszkodzenia również tylnego lewego słupka w samochodzie M. są wiarygodne gdyż znalazły potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w sprawie. Brak było również podstaw do zakwestionowania wyjaśnień M. Ł., w których przekonywał, że nie dokonał innych uszkodzeń.

Reasumując, opisane dowody uzupełniają się i tworzą logiczną całość, nie pozostawiając zdaniem Sądu jakichkolwiek wątpliwości co do tego, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu. Dowody te potwierdziły, że w dniu 8 kwietnia 2018 r. około godziny 21.30 w miejscowości K. w gminie B., umyślnie uszkodził samochód osobowy marki M. (...) o nr. rej. (...) w ten sposób, że ułamał zewnętrzne lewe lusterko, wgniótł tylną klapę bagażnika oraz wgniótł nadwozie powyżej tylnych lewych drzwi, a także umyślnie uszkodził samochód osobowy marki S. (...) o nr. rej. (...) w ten sposób, że ułamał zewnętrzne lewe lusterko, powodując straty o łącznej wartości 1214 zł. na szkodę A. D.. Zachowaniem swoim wyczerpał więc ustawowe znamiona przestępstwa przewidzianego w art. 288 § 1 k.k.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara grzywny jest odpowiednia biorąc pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące, a także warunki i właściwości osobiste sprawcy. Nadto jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia oskarżonego.

Okolicznością łagodzącą jest niewątpliwie to, że oskarżony nie był dotychczas karany sądownie (k. 29).

Niewątpliwie występek, którego dopuścił się M. Ł. cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości i wysoki stopień zawinienia. Oskarżony dopuścił się zamachu na integralność i nienaruszalność cudzej rzeczy oraz związaną z daną rzeczą zdolność do niezakłóconego użytkowania jej zgodnie z przeznaczeniem, co jest atrybutem prawa własności. Ponadto mając możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynu, mając możliwość zgodnego z prawem zachowania, nie będąc przez nikogo zmuszanym, zdecydował się popełnić przestępstwo.

Przy wymierzaniu oskarżonemu kary grzywny Sąd wziął także pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej, które winna spełniać ta kara. Zdaniem Sądu orzeczona kara zapobiegnie w przyszłości ponownym czynom oskarżonego i będzie oddziaływać na niego wychowawczo, ponadto ukształtuje wyobrażenie społeczeństwa o konieczności przestrzegania norm prawnych i nieuchronności kary.

W ocenie Sądu w przypadku oskarżonego, wobec ustalonej przez Sąd wysokości spowodowanej szkody, brak było podstaw do zastosowania instytucji o jakiej mowa w art. 295 § 1 k.k. Po pierwsze nie można było przyjąć, że czyn M. Ł. stanowił wypadek mniejszej wagi. Faktem jest, że oskarżony przekazał pokrzywdzonemu kwotę 600 zł. (k. 64), która jednak nie pokrywa ustalonej szkody w całości. Sąd orzekając wobec oskarżonego uznał, że kara przewidziana w art. 288 § 1 k.k. będzie zbyt dolegliwa w związku z czym zastosował wobec niego art. 37a k.k. i orzekł karę łagodniejszego rodzaju.

Kierując się dyspozycją art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. D. kwoty 614 zł., co uwzględnia uiszczoną przez M. Ł. kwotę 600 zł.

Kierując się dyspozycją art. 63 § 1 i § 5 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet kary grzywny okres jego zatrzymania w sprawie, tj. od godziny 22.35 w dniu 8 kwietnia 2018 r. do godziny 13. 35 w dniu 9 kwietnia 2018 r.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 627 k.p.k., a o opłacie na zasadzie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49 poz. 223 ze zm.).

Sędzia: