Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w G. VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Jolanta Łanowy-Klimek

Sędziowie: SSO Grażyna Łazowska

SSR del. Anna Capik- Pater ( spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 września 2018r.

w G.

sprawy D. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w J.

o wynagrodzenie - wypłatę 14-tej pensji za rok 2015

na skutek zażalenia powódki D. S.

na postanowienie Sądu Rejonowego w G.

z dnia 21 maja 2018 r. sygn. akt VI P 161/18

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

(-) SSO Grażyna Łazowska (-) SSO Jolanta Łanowy-Klimek (-) SSR del Anna Capik – Pater

Sędzia Przewodniczący Sędzia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 21 maja 2018r. odrzucił skargę o wznowienie postępowania w sprawie o sygn.. akt (...) W postępowaniu tym powódka domagała się zasądzenia od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w J. kwoty 6 429,24 zł tytułem dodatkowej nagrody rocznej 14-stej pensji za 2015 rok wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 lutego 2016 roku do dnia zapłaty.

Powódka w skardze o wznowienie podniosła, że powzięła informację, że (...) S.A. wypłaca ugodowo 14-te pensje za rok 2015 wszystkim pracownikom administracji KWK (...), którzy toczą sprawy sądowe przed tut. Sądem. Kolejno powódka podała, że w lutym 2018 roku dowiedziała się, że około 300 osób złożyło pozwy o wypłatę 14-tej pensji za rok 2015 i większość już te wynagrodzenia otrzymała, z tego też powodu powódka czuje się pokrzywdzona wyrokiem w sprawie o sygn. akt (...). Podstawę prawną skargi o wznowienie, zdaniem powódki, stanowi art. 403 § 2 k.p.c. w związku z wykryciem po uprawomocnieniu wyroku okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy, z których powódka nie mogła skorzystać w toku zakończonego postępowania.

W odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania pozwana pozostawiła wznowienie postępowania do uznania Sądu oraz nie kwestionowała rachunkowego wyliczenia nagrody rocznej 14-ej pensji za 2015 roku dokonanego przez powódkę. Pozwana podała także, że w razie wznowienia postępowania wyraża gotowość zawarcia ugody.

Na rozprawie w dniu 21 maja 2018 roku powódka podtrzymała skargę, a strona pozwana po wydaniu orzeczenia o odrzuceniu skargi nie przejawiła woli zawarcia ugody.

Przedmiotem sporu w sprawie o sygn. akt (...) było ustalenie prawa powódki do dochodzonej przez nią zapłaty 14-stej pensji. Sąd wówczas ustalił, że powódka posiadała prawo do dodatkowej nagrody rocznej tzw. 14-stej pensji na podstawie porozumienia z dnia 20 grudnia 2004 roku zawartego pomiędzy zarządem (...) Spółki Akcyjnej w K., a organizacjami związków zawodowych. Zgodnie z § 8 Porozumienia z dnia 20 grudnia 2004 roku dodatkowa nagroda roczna, tzw. „14-sta pensja” przysługuje wg zasad określonych w załączniku Nr 5. Zasadą było, że pracownikowi pozostającemu w stanie zatrudnienia w dniu 31 grudnia przysługuje dodatkowa nagroda roczna, tzw. „14-sta pensja”. Nagroda ta przysługuje za nienaganną pracę w okresie 12 miesięcy kalendarzowych. Nagrodę wypłaca się w terminie do 15-tego lutego roku następującego po roku pracy. Nagroda przysługuje również byłym pracownikom, z którymi umowa o pracę została rozwiązana lub wygasła przed dniem 1 stycznia następnego roku z powodu np. przejścia na emeryturę, rentę z tytułu niezdolności do pracy, świadczenie przedemerytalne lub rehabilitacyjne czy wskutek śmierci pracownika (nagroda wypłacana jest wówczas członkom rodziny uprawnionym do odprawy pośmiertnej po pracowniku). Dalej ustalono, że we wrześniu 2010 roku pracodawca powódki zawarł z organizacjami związków zawodowych porozumienie, zgodnie z którym zapewniono wszystkim pracownikom gwarancję zatrudnienia przez okres 5 lat (do 2015 roku), za wyjątkiem pracowników administracji. Zarządzeniem nr (...) prezesa zarządu (...) S.A. z dnia 17 kwietnia 2013 roku w sprawie wymaganych kwalifikacji do wykonywania czynności osób kierownictwa i dozoru ruchu w kopalniach (...) S.A. i Zakładzie (...) zarządzono, że czynności kierownictwa i dozoru ruchu w kopalniach mogą być wykonywane jedynie przez osoby, które posiadają stwierdzone kwalifikacje w drodze świadectwa wydanego – w zależności od rodzaju wykonywanej czynności – przez prezesa Wyższego Urzędu Górniczego, dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego albo zaświadczenia wydanego przez dyrektora kopalni. Zarządzenie to nie wymagało uzyskania odpowiedniego świadectwa przez kierownika oddziału Kontroli Jakości Produkcji. Powyższe zarządzenie wydano z uwagi na potrzebę zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa w zakładach górniczych, a także adekwatności kwalifikacji zawodowych i wymagań do usytuowania w schemacie organizacyjnym zakładu górniczego w świetle ustawy Prawo geologiczne i przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie.

Zarządzeniem nr (...) prezesa zarządu (...) S.A. z dnia
28 maja 2013 roku w sprawie przyjęcia jednolitej definicji „pracowników
inżynieryjno-technicznych na powierzchni” zarządzono, że do grupy tej należy zaliczać pracowników zatrudnionych na stanowiskach nierobotniczych na powierzchni, którzy z racji wykształcenia i doświadczenia zawodowego wykonują czynności osób kierownictwa i dozoru ruchu w kopalniach (...) S.A. na podstawie ustawy Prawo geologiczne, przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie oraz zarządzenia nr (...) z dnia 17 kwietnia 2013 roku. Do grupy zaś administracji zaliczono osoby zatrudnione na wszystkich pozostałych stanowiskach nierobotniczych na powierzchni, które nie mieszczą się w definicji pracowników inżynieryjno-technicznych.

W związku z trudną sytuacją branży górniczej jesienią 2013 roku (...) Spółka Akcyjna w K. przygotowała program restrukturyzacji spółki na lata
2014-2020. W ramach tego projektu przewidywano wprowadzenie zwolnień grupowych
w obrębie pracowników administracji w liczbie około 1.000 pracowników. W następstwie tych zamiarów organizacje związkowe w grudniu 2013 roku wszczęły spór zbiorowy. Wynikiem prowadzonego sporu było zawarcie w dniu 6 lutego 2014 roku przez (...) Spółkę Akcyjną w K. z organizacjami związków zawodowych porozumienia, na mocy którego w zamian za odstąpienie od rozwiązania z pracownikami administracji – których zatrudniano wówczas w liczbie ponad 4.000 – stosunku pracy
z powodu trudnej sytuacji ekonomicznej zdecydowano, że pracownikom administracji nie będzie wypłacana dodatkowa nagroda roczna, tzw. „14-sta pensja” za lata 2014-2016. Tym samym na podstawie art. 9 ¹ k.p. zawieszono tej grupie pracowników w tym zakresie regulację porozumienia z dnia 20 grudnia 2004 roku. Gwarancja zatrudnienia w zakresie grupy pracowników administracji nie dotyczyła pracowników przechodzących do nowego pracodawcy w trybie art. 23 ¹ k.p. Dodatkowo w wyniku przyjętego porozumienia pracownicy – z wyłączeniem pracowników administracji oraz pracowników przechodzących do nowego pracodawcy w trybie art. 23 ¹ k.p. – otrzymali gwarancję zatrudnienia na okres do 2020 roku.

Treść zawartego porozumienia z dnia 6 lutego 2014 roku przekazana została wszystkim pracownikom do wiadomości. Konsekwencją zawartego porozumienia było niezwłoczne zawieranie z pracownikami administracji porozumień zmieniających warunki umowy o pracę. Co do zasady wszyscy pracownicy administracji wyrazili zgodę na zmianę warunków umowy o pracę.

W następstwie porozumienia w dniu 6 lutego 2014 roku pozwana wypowiedziała powódce umowę o pracę w części dotyczącej warunków umowy o pracę i płacy, tj. nagrody rocznej tzw. 14-stej pensji za lata 2014-2016, ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2014 roku.
Z dniem 1 stycznia 2015 roku warunki umowy o pracę przysługują powódce na zasadach określonych w porozumieniu z dnia 6 lutego 2014 roku.

W dniu 31 lipca 2014 roku pozwana nabyła od (...) Spółki Akcyjnej w K. Kopalnię (...) w K.. W związku ze zbyciem kopalni pozwana z mocy prawa stała się z dniem 1 sierpnia 2014 roku pracodawcą powódki.

W dniu 23 lutego 2015 roku pozwana oraz organizacje związkowe zawarły porozumienie zawieszające na okres dwóch lat, to jest do końca 31 grudnia 2016 roku, niektóre postanowienia aktów wewnątrzzakładowych. Między innymi ustalono, że wypłata tzw. 14-stej pensji za lata 2015-2016 dla pracowników administracji zostają zawieszone. Wskutek przyjętego porozumienia wszyscy pracownicy pozwanej, w tym pracownicy administracyjni, objęci zostali gwarancją zatrudnienia.

Na mocy porozumienia zbiorowego z dnia 13 stycznia 2016 roku pozwana zawarła
z organizacjami związkowymi porozumienie dotyczące ustalania zasad wyliczania oraz terminu wypłaty 14-stej pensji za 2015 rok. Strony ustaliły, że jej wypłata nastąpi w terminie do dnia 1 czerwca 2016 roku.

Pozwana wypłaciła pracownikom Kopalni (...) w K., poza pracownikami administracji, dodatkową nagrodę roczną za 2015 rok.

W sprawie toczącej się pod sygn. akt (...) jak i analogicznych sprawach przed tut. Sądem, pozwana, zawarła z pracownikami ugodę w zakresie wypłaty 14-tej pensji.

Odrzucając skargę o wznowienie postępowania Sąd Rejonowy przytoczył treść art. 403§2 k.p.c. i art. 410 §1 k.p.c. i wskazał, że po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 25 kwietnia 2017 roku nie powstały takie okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których powódka nie mogła skorzystać wcześniej. Powódka jako okoliczności faktyczne mogące mieć wpływa na wynik sprawy powołuje rozstrzygnięcie w sprawach o tożsamym przedmiocie sporu.

Sąd Rejonowy zauważył, że powołanie okoliczności faktycznych może stanowić podstawę wznowienia, jeżeli są to okoliczności, które istniały w czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, przed uprawomocnieniem się zaskarżonego orzeczenia. Nie mogą to być zatem okoliczności, które wynikały z materiału procesowego, ale nie zostały dostrzeżone przez stronę (por. postanowienie SN z dnia 15 maja 1968 r., I CO 1/68, OSNC 1969, nr 2, poz. 36; postanowienie SA w K. z dnia 17 maja 2005 r., I ACa 789/05, OSA 2006, nr 2, poz. 4), okoliczności zaistniałe dopiero po uprawomocnieniu się zaskarżonego orzeczenia (zob. orzeczenie SN z dnia 3 czerwca 1933 r., C II 3/33, Zb. Orz. 1934, poz. 96) (…) – por. również K. W.: Komentarz do art.403 Kodeksu postępowania cywilnego, Lex. Istotne jest aby przez stronę zostały wykryte później, a więc po tym, jak postępowanie prawomocnie zostało zakończone oraz by miały wpływ na wynik sprawy i nie było możliwości ich powołania w zakończonym postępowaniu. Wykrycie okoliczności faktycznych oznacza powzięcie wiadomości o nich w sposób umożliwiający ich powołanie, ale w czasie, w którym nie było już możliwe ich powołanie w postępowaniu zakończonym zaskarżonym orzeczeniem (por. postanowienie SN z dnia 10 czerwca 1999 r., III CKN 458/99, LEX nr 152441; postanowienie SN z dnia 26 stycznia 2011 r., II CZ 180/10, LEX nr 785878). Nie jest wykryciem okoliczności faktycznych ocena okoliczności stwierdzonych w prawomocnie zakończonym postępowaniu odmienna od dokonanej przez sąd, który rozstrzygnął sprawę (por. postanowienie SN z dnia 14 maja 1971 r., II CO 3/71, Biul. SN 1971, nr 10–11, s. 164).

Podkreślił Sad I instancji , że okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, o jakich mowa w art. 403 § 2, muszą istnieć przed uprawomocnieniem się wyroku, a zostać wykryte po jego uprawomocnieniu się. Wynika to ze sformułowania "późniejsze wykrycie". Nie jest takim środkiem dowodowym dowód powstały już po uprawomocnieniu się wyroku , np. zaświadczenie, orzeczenie lekarskie, urzędowa informacja uzyskana przez stronę po wydaniu wyroku, która jedynie potwierdziła okoliczności znane stronie i ujawnione w poprzednim postępowaniu, uchwały Sądu Najwyższego, opinie biegłych, decyzje organu rentowego itp.

Orzeczenie wydane w sprawie o sygn. akt (...), stało się prawomocne z dniem 3 czerwca 2017 roku i wówczas nie były znane żadne nowe okoliczności, w tym okoliczności zawarcia ugody, które powódka powołuje jako podstawę wznowienia postępowania. W konsekwencji, wskazywana podstawa wznowienia postępowania w świetle przytoczonych przepisów nie potwierdziła się i nie mogła stanowić podstawy wznowienia prawomocnie zakończonego postępowania.

Powódka wniosła zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi domagając się wznowienia postępowania ewentualnie uchylenia i przekazania do ponownego rozpoznania Sadowi Rejonowemu w G..

Powódka zarzuciła Sądowi I instancji naruszenie art. 403§2 k.p.c. poprzez przyjęcie, że po uprawomocnieniu się wyroku z dnia 25 kwietnia 2017r. nie powstały takie okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, które mgły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których powódka mogła skorzystać wcześniej. Powódka podniosła, że nie wiedziała w trakcie procesu, że związki zawodowe zawierając z zarządem pozwanej porozumienie z dnia 13 stycznia 2016r. wyrażały wole objęcia skutkami tego porozumienia wszystkich pracowników administracji spółki bez wyjątków.

Zażalenie powódki nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę stanu faktycznego oraz argumentację zawartą w uzasadnieniu Sądu I instancji do zaskarżonego postanowienia.

Zgodnie z art. 403 §2 k.p.c. dopuszczalność wznowienia postępowania na podstawie uzależniona jest od wystąpienia łącznie trzech samodzielnych przesłanek: wykrycia po uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim powołane; możliwości ich wpływu na wynik sprawy oraz niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu.

Powódka mogła doprowadzić do wykrycia w poprzednim postępowaniu, że wolą związków było objęcie porozumieniem wszystkich pracowników bez wyjątku . Możliwość taka nie została przez powódkę dostrzeżona dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania, gdyż ujawniła się w innych sprawach. Nie oznacza to jednak, że sama treść porozumienia w oparciu o które Sąd wyrokował uległa zmianie. Zmiana zachowania się pozwanego w kolejnych procesach nie oznacza , że zmieniono zapisy porozumienia. Pozwany może uczynić zadość żądaniu powódki , ale jedynie z własnej woli, co też uczynił wobec innych pracowników zawierając ugody. Zawieranie zaś ugód przez pozwaną z innymi pracownikami nie może stanowić postawy do wznowienia postępowania. Może stanowić argument w prowadzonych pertraktacjach ugodowych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy w G. uznał zażalenie powódki za bezzasadne i w oparciu o art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł o jego oddaleniu.

(-) SSO Grażyna Łazowska (-) SSO Jolanta Łanowy-Klimek (-) SSR del Anna Capik – Pater

Sędzia Przewodniczący Sędzia