Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2018 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B.

przeciwko L. K.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powoda (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. na rzecz pozwanej L. K. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Zarządzenia :

1.  Odnotować i zakreślić w rep. C\

2.  Akta z wpływem lub za 21 dni

UZASADNIENIE

Powódka (...) S.A. z siedzibą w B. wystąpiła z żądaniem zasądzenia od pozwanej L. K. kwoty 2.905,81 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od dnia 3 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty i obciążenia pozwanej kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu podano, że pozwana zobowiązała się poprzez podpisanie weksla dnia 15 lipca 2015 r. do zapłaty w dniu 2 sierpnia 2017 r. kwoty wskazanej w wekslu
w wysokości 3.400,81 zł. Z tego względu strona powodowa wezwała w dniu 3 lipca 2017 r. pozwaną do wykupu weksla, jednak do dnia wniesienia pozwu pozwana nie dokonała żadnej wpłaty. Strona powodowa wskazała, że pozwana podpisując kalendarz spłat raty znała dobrze wysokość zobowiązania i termin spłaty. Ponadto strona powodowa wskazała, że podjęła bezskuteczną próbę pozasądowego rozwiązania sporu poprzez pisemne wezwanie pozwanej do dobrowolnego spełnienia świadczenia.

/pozew – k. 2-4/

Pismem z dnia 23 października 2017 r. powódka wskazała, iż precyzuje żądanie pozwu w ten sposób, że wnosi o wydanie nakazu zapłaty, na mocy którego pozwana zostanie zobowiązana do zapłaty wskazanej w pozwie należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

/pismo procesowe powódki z dn. 23.10.2017 r. – k. 18/

W sprzeciwie od wydanego w sprawie w postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty, w którym zasądzono na rzecz powódki kwotę 2.905,81 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 3 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu, pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego, zarzucając powódce, iż nie wykazała roszczenia co do wysokości, nadto iż nie przedłożyła dowodu doręczenia wypowiedzenia przedmiotowej umowy.

/sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 23-24v/

W odpowiedzi na stanowisko pozwanej strona powodowa w piśmie z dnia 19 marca 2018 r. wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty 3.400,81 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu swego stanowiska, wyjaśniła że dołączone do pozwu weksel in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” został wystawiony i podpisany przez pozwaną jako weksel gwarancyjny zabezpieczający umowę pożyczki gotówkowej nr (...)- (...), którą pozwana podpisała w dniu 15 lipca 2015 r. z powódką jako pożyczkodawcą. W niniejszej umowie pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy kwoty 6.012,00 zł, na którą składało się: kwota udzielonej pożyczki – 5.708,00 oraz kwota wynagrodzenia umownego w wysokości 304,00 zł. Kwota zobowiązania miała zostać spłacona w 36 ratach po 167 zł. Zgodnie z umową z całkowitej kwoty pożyczki powodowa spółka dokonała potrącenia kosztów ubezpieczenia
i opłaty przygotowawczej. Na podstawie pkt. 7.2 umowy pożyczki pozwana zobowiązana była do zabezpieczenia spłaty pożyczki poprzez objęcie ją ochroną ubezpieczeniową na warunkach określonych
w Umowie Grupowego na życie zawartej przez powódkę z (...).U. Spółką Akcyjną z (...)
w W.. Pożyczkobiorca zobowiązał się do pokrycia kosztów ubezpieczenia, co następowało jednorazowo po zawarciu umowy pożyczki. Pożyczkobiorca zezwolił na potrącenie składki ubezpieczenia
z kwoty udzielonej pożyczki. To powodowa spółka jako ubezpieczająca zawarła umowę ubezpieczenia na rzecz pozwanej jako ubezpieczonej, do czego zdaniem powódki uprawniał ją przepis art. 808 § 1 k.c. Pismem z dnia 1 czerwca 2017 r. pozwana został wezwana do uregulowania zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. Pismem z dnia 3 lipca 2017 r. pozostała do spłaty kwota pożyczki została postawiona
w stan wymagalności. Nadto powódka wskazała, iż poza roszczeniem z tytułu niespłaconej pożyczki przysługuje jej również wobec pozwanej roszczenie o zapłatę kwoty naliczonej 477,60 zł naliczonej zgodnie z pkt 11.2 b umowy oraz kwoty odsetek dziennych za opóźnienie spłat poszczególnych rat w kwocie 20,97 zł. Powodowa spółka podkreśliła, iż pozwana znała treść umowy, nie skorzystała z prawa odstąpienia od umowy. Natomiast wynagrodzenie za udzielenie pożyczki powinno zostać naliczone za cały okres, w jakim pożyczkobiorca ma prawo dysponować środkami pieniężnymi pożyczkodawcy.

/pismo procesowe powódki z dn. 19.03.2018 r. – 35-41/

Na rozprawie w dniu 16 maja 2018 r. pozwana wskazała, iż zaciągnęła pożyczkę w kwocie 2.000 zł, zaś dotychczas spłaciła już kwotę 3.507 zł. Na rozprawie w dniu 11 lipca 2018 r. pełnomocnik pozwanej podniósł zarzut stosowania przez powódkę niedozwolonych klauzul umownych, wskazując
w szczególności na zapisy dotyczące umowy ubezpieczenia pożyczki, którego opłata znacznie przekraczała kwotę faktycznie wypłaconej pożyczki.

/protokół rozprawy z dn. 16.05.2018 r. – k. 70; protokół rozprawy z dnia 11.07.2018 r. – k. 78-79/

Z uwagi na treść art. 505 ¹ k.p.c. niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony niniejszego postępowania w dniu 15 lipca 2015 r. r. zawarły umowę pożyczki gotówkowej nr (...)- (...), na mocy której pozwanej została udzielona pożyczka w kwocie 5.708,00 zł, na która składała się: - całkowita kwota pożyczki- 2.000 zł, która miała być przelana na wskazany przez pozwaną rachunek bankowy, koszt ubezpieczenia 3.304,00 zł, opłata przygotowawcza 404,00 zł, wynagrodzenie umowne 304,00 zł, co dało łączną kwotę do zapłaty 6.012,00 zł. Pożyczka miała zostać spłacona w 36 miesięcznych ratach po 167,00 zł. Pożyczkobiorca zobowiązał się do poniesienia kosztów opłaty przygotowawczej oraz kosztów ubezpieczenia. Opłaty te miały zostać pokryte z kwoty udzielnej pożyczki. Za udzielenie pożyczki pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłacenia pożyczkodawcy wynagrodzenia umownego wynikającego
z rocznej stopy procentowej wynoszącej 9,95%. Strony ustaliły, iż zabezpieczeniem pożyczki będzie jeden własny weksel in blanco ,,nie na zalecenie”, który jest ważny do momentu całkowitej spłaty zobowiązań przez pożyczkobiorcę z tytułu niniejszej umowy. Pożyczkobiorca zobowiązał się do wystawienia
i przekazania pożyczkodawcy niniejszego weksla, a pożyczkodawca zobowiązał się do niezwłocznego zwrotu skreślonego weksla w razie spłacenia zobowiązań przez pożyczkobiorcę. Nadto pożyczkobiorca wyraził zgodę na objęcie go ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia i zwrot kosztów tego ubezpieczenia. Integralną częścią umowy były –przekazane pożyczkobiorcy- dokumenty w postaci: - Szczególnych Warunków (...) pożyczkobiorców ( (...)), Dyspozycji Wypłaty, Deklaracji Wekslowej, Weksla. Pożyczkobiorca miał prawo, bez podania przyczyny, do odstąpienia od niniejszej umowy pożyczki w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy.

W przypadku braku płatności przez pożyczkobiorcę w terminie określonym w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa pełne okresy płatności, pożyczkodawca miał prawo wypowiedzieć umowę
z zachowaniem 30-dniowego terminu i wypełnić weksel po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Pożyczkodawca- w przypadku wypowiedzenia umowy miał prawo – ma mocy ust. 11 umowy- na wekslu in blanco wypisać datę i miejsce zapłaty oraz kwotę nie przekraczającą kwoty należnej pożyczkodawcy do zapłaty z tytułu pozostałej niespłaconej części pożyczki, wynagrodzenia umownego, naliczyć i wpisać: a) dla całkowitej kwoty pożyczki maksymalną wysokość odsetek umownych, na poziomie czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP z dnia zawarcia niniejszej umowy, tj. 10% w stosunku rocznym i/lub; b) kwoty
w wysokości do 20% pozostałej do zapłaty całkowitej kwoty do zapłaty tytułem poniesionych kosztów windykacji, nie więcej niż faktycznie poniesione przez pożyczkodawcę koszty tej windykacji i/lub c) kwotę wynikającą z tabeli opłat zawartą w p. 19.4 niniejszej umowy- punkt 8,9 i 10 tabeli.

Nadto zastrzeżono, iż jeżeli pożyczkobiorca nie spłaci w terminie poszczególnych rat pożyczki lub innego zobowiązania pieniężnego, wynikającego z niniejszej umowy, w tym zobowiązania naliczanego na podstawie pkt. 11.2. umowy, niespłacona kwota staje się zadłużeniem przeterminowanym. Od zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca zastrzegł sobie prawo naliczania odsetek umownych za każdy dzień zwłoki w wysokości czterokrotności stopy lombardowego NBP.

Zgodnie z pkt. 17 umowy pożyczkobiorca wyraził zgodę na skorzystanie z zastrzeżonej na jego rzecz ochrony ubezpieczeniowej na życie na warunkach określonych w Umowie Grupowego (...) o nr (...) zawartej pomiędzy (...).U. S.A. i stroną powodową. Przy czym pożyczkobiorca zobowiązał się do pokrycia kosztów opłacenia składki ubezpieczeniowej. Składka miała być opłacona jednorazowa po zawarciu umowy i pożyczkodawca był upoważniony do potrącenia składki z kwoty udzielonej pożyczki. Nadto pożyczkobiorca tytułem zabezpieczenia spłaty pożyczki jako jedynego uprawnionego do otrzymania świadczenia w razie zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego wskazał pożyczkodawcę.

/Dowód – umowa pożyczki z dn.15.07.2015 r. – k. 55-60/

L. K. w okresie od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 3 lipca 2017 r. (data wezwania do wykupu weksla) wpłaciła na rzecz (...) S.A. z siedzibą w B. kwotę w łącznej wysokości 3.624,00 zł.

/Dowód: - oświadczenie (...) S.A. zawarte w piśmie procesowym z dn. 19.03.2018 r., - k. 38, nadto zestawienie wpłat – k. 65-67/

Pismem z dnia 1 czerwca 2016 r. pt. ,,Ostateczne wezwanie do zapłaty” L. K. została wezwana do zapłaty zaległych rat pożyczki wymagalnych w dniach 1 maja 2017 r. i 1 czerwca 2017 r.,
w łącznej wysokości 332,00 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Jednoczenie poinformowano L. K., iż w przypadku braku wpłaty w/w kwoty w określonym terminie umowa pożyczki zostanie wypowiedziana. Pismo zostało nadane listem poleconym na adres w G. przy ul. (...) w dniu 2 czerwca 2016 r.

/Dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 01.06.2016r. wraz z książką nadawczą – k. 42-45/

Pismem z dnia 3 lipca 2017 roku, powodowa Spółka wypowiedziała umowę pożyczki
z zachowaniem 30 dni, w związku z poważnym naruszeniem przez pożyczkobiorcę postanowień umowy
o nr (...)- (...) z dnia 15 lipca 2015 r. poprzez nieregulowanie zobowiązań w terminie. Jednocześnie pożyczkodawca wezwał L. K. do natychmiastowej zapłaty kwoty 3.400,81 zł, na którą złożyły się: kwota niespłaconej pożyczki: 2.388,00 zł; kwota obliczona na podstawie pkt. 11.2 a) postanowień umowy: 19,24 zł; kwota obliczana na podstawie pkt. 11.2 b) postanowień umowy: 477,60 zł; kwota obliczana na podstawie pkt. 11.2 c) postanowień umowy: 495,00 zł, umowne odsetki dzienne obliczane na podstawie pkt. 13.1 postanowień umowy: 20,97 zł.

/Dowód: kserokopia wypowiedzenia umowy pożyczki - k. 6/

Sąd zważył co następuje:

Powódka wywodziła swe żądanie z umowy pożyczki zawartej w dniu 15 lipca 2015 r. nr (...)- (...) z pozwaną L. K.. Podstawą prawną tak formułowanego żądania jest art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U.2016, poz. 1528), przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. W świetle art. 3 ust. 2 pkt 1, cytowanej ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Kredytodawca lub pośrednik kredytowy jest zobowiązany niezwłocznie doręczyć umowę konsumentowi. Umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały (art. 29 ustawy
o kredycie konsumenckim).

W sprawie niniejszej pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia pożyczki i otrzymania przez nią kwoty 2.000 zł. W konsekwencji samo zawarcie umowy pożyczki przez strony uznać należało za niewątpliwie. Potwierdza to bowiem umowa pożyczki załączona do pozwu oraz sama pozwana. Jednakże wobec treści zgłoszony zarzutów pozwanej Sąd zobowiązany był zbadać niniejszą umowę w zakresie kosztów dodatkowych.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Umowa, będąca źródłem zgłoszonych w pozwie roszczeń, zawarta została w ramach standardowo stosowanych przez powodową spółkę formularzy oraz ogólnych warunków umownych, które pozwana zaakceptowała, nie mając zapewne wpływu i możliwości negocjowania szczegółowych warunków umowy. O ile postanowienia zawartej umowy pożyczki nie naruszają przepisów o kredycie konsumenckim, zarówno co do treści, samej umowy, jak i sposobu jej wypowiedzenia, to jednak zapisy tej umowy, w świetle art. 385 1 k.c., stanowiącym o niedozwolonych klauzulach umownych, budzą wątpliwości.

W niniejszej sprawie powódka (...) S.A z siedzibą w B. jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych, posługującym się przy zawieraniu umów z konsumentami wzorcami umownymi. Pozwana natomiast jest konsumentem
w rozumieniu ustawy, bowiem zgodnie z art. 22 1 k.c. jest osobą fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową, a z treści umowy pożyczki nie wynika aby pozwana zawierała przedmiotową umowę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wiedzą notoryjną jest, także to, iż powódka posługuje się wzorcem umowy w ramach wykonywanej działalności, na treść którego pożyczkobiorcy nie mają wpływu, a poszczególne postanowienia nie są z nimi indywidualnie uzgadniane. Nie podlegają one żadnym negocjacjom, a pożyczkobiorca nie ma faktycznie żadnego wpływu na ich treść. Konsument może albo przystąpić do umowy na proponowanych we wzorcu warunkach albo odmówić zawarcia umowy. Dowodzi tego treść formularzy i wzoru umowy, którym powszechnie posługuje się powodowa spółka w kontaktach z klientami. W tych okolicznościach
w rozpoznawanej sprawie omawianą umowę należy zweryfikować również przez pryzmat przepisów
o niedozwolonych postanowieniach umownych (art. 385 ¹ – 385 ³ k.c.).

Należy zaznaczyć, iż ocena zasadności powództwa w świetle przepisów prawa materialnego jest uprawnieniem i jednocześnie obowiązkiem sądu niezależnie od poniesionych w tym zakresie zarzutów. Nie można przy tym zapominać, że przepisy o niedozwolonych postanowieniach umownych zostały wprowadzone z kodeksu cywilnego w ramach implementacji dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Kompetencja sądu do zbadania z urzędu tego, czy klauzula w umowie jest postanowieniem nieuczciwym, stanowi w tej sytuacji zarówno środek do realizacji celu określonego w art. 6 dyrektywy 93/13, to znaczy uniemożliwienia związania konsumenta nieuczciwym postanowieniem, jak i do przyczynienia się do osiągnięcia celu art. 7 tej dyrektywy, ponieważ przeprowadzenie przez sąd z urzędu takiej oceny może działać jako czynnik odstraszający oraz przyczynić się do zapobiegania nieuczciwym warunkom w umowach zawieranych pomiędzy konsumentami
a sprzedawcami lub dostawcami (m.in. wyrok TS z dnia 21 listopada 2002 r., C-473/00; wyrok TS z dnia 27 czerwca 2000 r, C-240/98).

Jak stanowi w/w powołany przepis art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny
z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Zgodnie z § 2, jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Za nieuzgodnione indywidualnie uważa się te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu.
W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 3 i 4).

W judykaturze podkreśla się, że umowa jest sprzeczna z dobrymi obyczajami, jeśli wykracza przeciw uznanym w społeczeństwie zasadom moralnym lub przyjętej w obrocie uczciwości. Przedsiębiorca będzie działać nieuczciwie, tj. wbrew dobrym obyczajom, gdy sporządzone przez niego klauzule umowne będą godzić w równowagę stosunku prawnego (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2013 r. VI ACa 1571/12 LEX nr 1339417). Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt VI ACa 262/11 istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania. Z kolei rażące narażenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04, Biul. SN 2005, Nr 11, poz. 13 oraz z dnia 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, Biul. SN 2006, nr 5-6, poz. 12, z dnia 27 października 2006 r.,
I CSK 173/06, Lex nr 395247).

Z treści przedłożonej umowy wynika, że łączne zobowiązanie pożyczkobiorcy składa się oprócz kapitału z kosztów ubezpieczenia, opłaty przygotowawczej oraz wynagrodzenia umownego. Pozwana przy otrzymaniu kwoty 2.000 zł była zobowiązana do spłaty kwoty 6.012,00 zł.

W ocenie Sądu niedozwolonymi klauzulami umownymi są zapisy umowy, zawarte w pkt. 11.2 a-c. Sama możliwość ubezpieczenia umowy jest dozwolona i została przewidziana w umowie o kredycie konsumenckim. W ocenie Sądu zrozumiałym i uzasadnionym jest konieczność zabezpieczenia przez powodową spółkę swoich interesów na wypadek śmierci ubezpieczonego, całkowitej trwałej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji pożyczkobiorcy w wyniku nieszczęśliwego wypadku lub choroby. Ubezpieczenie umowy pożyczki na warunkach wynikających z niniejszej sprawy jest jednak przerzucaniem ryzyka, ciężaru i kosztów prowadzenia działalności przez powodową spółkę na pozwaną. Rażąca i to
w znacznym stopniu w rozpoznawanej sprawie jest jednak dysproporcja między kwotą wypłaconej przez powodową spółką pożyczki, a kwotą, którą pozwana została obciążona tytułem ubezpieczenia. Tak wysoka składka stanowi de facto przerzucenie na klientów powódki ryzyka niespłacenia pożyczki, gdyż składka ta przewyższa kwotę wpłaconą na konto strony pozwanej, gdyż wynosi 3.304 zł. Powódka niewątpliwie udziela pożyczek, co do których ryzyko braku spłaty jest duże. Nie może jednak tym ryzykiem w całości obciążać pożyczkobiorców. Obciążanie tych osób kosztami składki ubezpieczeniowej w wysokości przewyższającej wypłaconej im kwoty jest działaniem nieuczciwym, nierzetelnym i sprzecznym z dobrymi obyczajami. Skoro zapisy umowy w tej części stanowią niedozwoloną klauzulę umowną, nie są dla strony pozwanej wiążące. Nadto należy mieć na uwadze, iż powódka nie wykazała, aby jakąś kwotę przekazała towarzystwu ubezpieczeń. Treść tego stosunku łączącego pożyczkobiorcę z ubezpieczycielem nie jest znana. Skoro powódka żąda wynagrodzenia za czynności przy umowie ubezpieczenia, to powinna wykazać treść jej stosunku prawnego z ubezpieczycielem, w tym wysokość ustalonej składki i innych kosztów. Dopiero wówczas można by ewentualnie oceniać czy jej postanowienia jako dotyczące relacji prawnej przedsiębiorca – przedsiębiorca czynią zasadnym żądanie wobec konsumenta.

Podsumowując tą część rozważań, należy podkreślić, iż za niedozwolone klauzule umowne,
w świetle art. 385 1 § 1 k.c., należy więc uznać te postanowienie umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukryte przed konsumentem. Taka sytuacja ma miejsce
w niniejszej sprawie w przypadku kosztów ubezpieczenia.

W myśl pkt. 11.2.a. umowy powodowa spółka zastrzegła sobie prawo naliczenia dla całej kwoty pożyczki maksymalnej wysokości odsetek umownych na poziomie czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP w przypadku wypowiedzenia umowy. Postanowienie pkt. 11.2.b oraz 11.2.c umowy przewidują natomiast uprawnienie powodowej spółki do żądania od strony pozwanej zapłaty kwoty
w wysokości do 20% z pozostałej do zapłaty pożyczki tytułem poniesionych kosztów windykacji, nie więcej niż faktycznie poniesione koszty windykacji oraz możliwość domagania się kwot, wymienionych w tabeli
w umowie, związanych z pisemnymi informacjami, monitami, przesyłaniem korespondencji, itp.

Biorąc natomiast pod uwagę ważne postanowienia umowy pożyczki, łączącej strony, Sąd ustalił, iż pozwana powinna zwrócić stronie powodowej kwotę łącznie 2.708 zł, na którą złożyły się kwota 404 złotych tytułem opłaty przygotowawczej, kwota 2.000 złotych wypłaconej pożyczki, a także kwota 304 złotych tytułem wynagrodzenia umownego. Tymczasem L. K. uiściła już tytułem przedmiotowej pożyczki kwotę łącznie 3.624 zł, która to suma znacznie przewyższa kwotę ustalonego przez Sąd zobowiązania wobec strony powodowej.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 720 § 1 k.c., w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U.2016, poz. 1528) a contrario, Sąd oddalił powództwo w całości, jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt. II wyroku, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. i w zw. z § 2 pkt. 3 oraz § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.), zasądzając od powódki - jako strony przegrywającej postępowanie - na rzecz pozwanej kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis doręczyć pełnomocnikowi powódki – r.pr M. K. i pełnomocnikowi pozwanej – adw. A. K.,

3.  przedłożyć z wpływem lub za 25 dni.