Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2017 r. w Gliwicach

sprawy A. U.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania A. U.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 13 czerwca 2017 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sygn. akt VIII U 1168/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 czerwca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu A. U. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, że ubezpieczony po uprawomocnieniu się decyzji odmownej z 30 września 2016 roku nie przedłożył nowych dowodów.

W odwołaniu od decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany przez orzeczenie co do istoty sprawy i obciążenie organu rentowego kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ubezpieczony podniósł, że wbrew temu co twierdzi organ rentowy, informował o nowych dowodach, a w istocie odmowa przeliczenia świadczenia wynika z braku dokumentów dotyczących wynagrodzeń z lat poprzedzających 1980 rok.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko. Ponadto wskazał, że ubezpieczony nie wykazał zarobków po przyznaniu świadczenia.

Na rozprawie w dniu 21 listopada 2017 roku ubezpieczony podniósł, że okres składkowy przypadający po przyznaniu świadczenia to okres od 18 lipca 1996 roku do 23 lipca 1996 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony A. U. urodził się w dniu (...).

Decyzją z dnia 12 września 1996 roku organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury górniczej od dnia 18 lipca 1996 roku, zawieszając wypłatę świadczenia z powodu osiągania przychodu. Ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy od 23 lipca 1996 roku do 30 września 1996 roku. Decyzją z 14 października 1996 roku organ rentowy podjął wypłatę świadczenia od 1 października 1996 roku.

Do ustalenia podstawy wymiaru tego świadczenia organ rentowy przyjął wynagrodzenia ubezpieczonego z okresu 7 lat, tj. z lat 1983-1989.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 318,34% i został ograniczony do 250%.

Ubezpieczony był zatrudniony w KWK (...) do 30 września 1996 roku, przy czym pobierał zasiłek chorobowy od 23 lipca 1996 roku do 30 września 1996 roku.

W dniu 30 sierpnia 2016 roku ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o przeliczenie świadczenia na podstawie art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Decyzją z dnia 30 września 2016 roku organ rentowy odmówił przeliczenia świadczenia ponieważ ubezpieczony nie wykazał zarobków po przyznaniu świadczenia. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w latach 2000 – 2005 wnioskodawca podlegał tylko ubezpieczeniu zdrowotnemu. Z kolejnym wnioskiem o przeliczenie świadczenia ubezpieczony wystąpił 31 maja 2017 roku. Do wniosku tego załączył ksero legitymacji ubezpieczeniowej. Wskazał, że ZUS dysonuje jego zarobkami, co do których nie istnieje wątpliwość związana ze zniszczeniem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o akta organu rentowego i akta osobowe z KWK (...).

Zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny, wiarygodny i mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych.

Sad oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność odtworzenia wynagrodzeń ubezpieczonego z lat 1971-1979 ponieważ dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W sprawie nie zostały przedłożone nowe dowody ani nie ujawniono nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na wysokość świadczenia w rozumieniu art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017r., poz.1383 ze zm.), które skutkowałyby rozpoznaniem sprawy na nowo. W decyzji z dnia 30 września 2016 roku organ rentowy odmówił przeliczenia świadczenia na podstawie art. 110a ustawy emerytalno-rentowej ponieważ nie zostały wykazane zarobki po przyznaniu świadczenia. Była to okoliczność decydująca. Co do spełnienia tej przesłanki z art. 110a ubezpieczony we wniosku złożonym organowi rentowemu w dniu 31 maja 2017 roku nie powoływał się na żadne nowości.

Nie budzi wątpliwości sądu, że ZUS dokonał prawidłowej wykładni przepisu art. 110a ustawy emerytalno-rentowej.

Zgodnie z powołanym przepisem wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.

Ustalenie wysokości emerytury w sposób wskazany powyżej może nastąpić tylko raz.

Jednym z warunków przeliczenia świadczenia na podstawie powołanego powyżej uregulowania prawnego jest przyjęcie do takiego wyliczenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub na ubezpieczenia: emerytalne i rentowe przypadającej w całości lub w części po przyznaniu świadczenia.

Ubezpieczony warunku tego nie spełnił, bowiem organ rentowy przyznał mu prawo do emerytury decyzją z dnia 12 września 1996 roku, od dnia 18 lipca 1996 roku. W okresie od 23 lipca 1996 roku do 30 września 1996 roku ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy. Po 30 września 1996 roku A. U. nie podlegał ubezpieczeniu społecznemu ani ubezpieczeniom: emerytalnemu i rentowym.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 listopada 2006 roku, III UK 95/06 wskazał na konieczność odróżnienia nabycia prawa do świadczeń od uzyskania świadczeń wynikających z tego prawa. O nabyciu prawa do świadczenia stanowi aktualnie art. 100 ustawy, przewidujący powstanie prawa do świadczeń z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, natomiast o wypłacie – art. 129 ust. 1 ustawy, nakazujący wypłacanie świadczenia od dnia powstania prawa, nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Zatem istnienie prawa do świadczeń, wiążące się ze spełnieniem warunków jego nabycia, nie można utożsamiać z przyznaniem świadczenia. Wątpliwości w tym zakresie wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 27 listopada 1989 roku, III UZP 11/89 stwierdzając, iż przyznaniem świadczenia jest ustalenie prawa do jego pobierania, a więc wypłaty.

Zatem aby w przypadku ubezpieczonego zastosowanie mógł znaleźć przepis art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych konieczne było wykazanie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne lub na ubezpieczenia: emerytalne i rentowe po 12 września 1996 roku tj. po dacie wydania decyzji przez ZUS o przyznaniu prawa do emerytury albowiem ta data jest datą przyznania świadczenia, o której mowa w art. 110a ustawy emerytalno-rentowej. Fakt, że ubezpieczony otrzymał wynagrodzenie ze stosunku pracy za okres od 18 lipca 1996 roku do 22 lipca 1996 roku nie ma znaczenia ponieważ nie nastąpiło to w okresie „po przyznaniu świadczenia”.

Ubezpieczony w okresie przypadającym po przyznaniu świadczenia tj. od 12 września 1996 roku do 30 września 1996 roku pobierał zasiłek chorobowy. Także ta okoliczność nie umożliwia zastosowania art. 110a ustawy emerytalno-rentowej albowiem kwoty zasiłków chorobowych wypłaconych za ten okres nie stanowiły podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne. Wynika to z obowiązującego od 1 stycznia 1990 roku do 31 grudnia 1997 roku aktu prawnego - rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 roku w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (tekst jednolity: Dz.U. z 1993 r. nr 68, poz. 769 ze zm.). Zgodnie z nim podstawy wymiaru składek nie stanowiły między innymi zasiłki chorobowe oraz wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy spowodowanej chorobą lub odosobnieniem w związku z choroba zakaźną, wypłacane pracownikom po 1 marca 1995 roku przez okres do 35 dni w roku kalendarzowym na podstawie art. 92 k.p.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku i na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako bezzasadne.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek