Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Paulina Adamska, Karolina Szczęsna, Monika Filaber

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 6 lutego 2018 roku, 28 marca 2018 roku, 15 maja 2018 roku, 21 czerwca 2018 roku, 21 sierpnia 2018 roku, 19 października 2018 roku w W.

sprawy przeciwko A. S.

synowi A. i K.

urodzonemu dnia (...) w C.

obwinionemu o to, że:

1.  w okresie od dnia 25 sierpnia 2016 roku do dnia 23 listopada 2016 roku w W. przy Pl. (...) przed kompleksem urbanistycznym wymiaru sprawiedliwości z siedzibą Sądu Najwyższego, będąc organizatorem odbywającego się tam zgromadzenia publicznego, okazał w miejscu publicznym demonstracyjne lekceważenie konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej poprzez prezentowanie w miejscu jego odbywania się transparentów o następujących treściach: „Sądownictwo w naszym kraju to zorganizowana grupa przestępcza”, „Skorumpowani sędziowie do więzienia”, „Potwory mordercy zabili mi dziecko bandyci z PO mafia sądowa”, „Polskie sprzedajne brudne – sądy skorumpowane mafijne” oraz rozstawienie ekspozycji składającej się, m. in. z muszli klozetowej oraz desek klozetowych, butów, konstrukcji drewnianej, której przesłanie miało charakter prześmiewczy i godzący w powagę Sądu,

tj. wykroczenie z art. 49 § 1 kw,

2.  w tym samym miejscu i czasie, będąc organizatorem zgromadzenia publicznego, poprzez rozstawienie namiotów na pasie zieleni przed kompleksem urbanistycznym wymiaru sprawiedliwości z siedzibą Sądu Najwyższego, uszkodził znajdującą się tam roślinność,

tj. wykroczenie z art. 144 § 1 kw,

3.  w tym samym miejscu i czasie, będąc organizatorem zgromadzenia publicznego, prowadził zbiórkę publiczną bez zgłoszenia,

tj. wykroczenie z art. 56 § 1 kw,

4.  w tym samym miejscu i czasie, będąc organizatorem odbywającego się w tym miejscu zgromadzenia publicznego, zaśmiecił miejsce publiczne poprzez gromadzenie na pasie zieleni różnych przedmiotów, takich jak deski, ramy okienne, pręty zbrojeniowe, stare łóżko, stare fotele, listwy, ramy po łóżkach, płyty,

tj. za wykroczenie art. 145 kw,

5.  w dniu 30 czerwca 2017 r. w W. przy Pl. (...), będąc organizatorem odbywającego się w tym miejscu zgromadzenia publicznego, zaśmiecił miejsce publiczne poprzez gromadzenie na pasie zieleni używanych opon samochodowych,

tj. za wykroczenie z art. 145 kw,

I.  obwinionego A. S. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów;

II.  płyty z k. 13, 14, 222 pozostawia w aktach sprawy;

III.  na podstawie art. 230 § 2 kpk w zw. z art. 44 § 4 kpw dowód rzeczowy ujęty w wykazie na k. 236 zwraca oskarżycielowi publicznemu;

IV.  na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 3256/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 25 sierpnia 2016 roku do 23 listopada 2016 roku oraz w dniu 30 czerwca 2017 roku w W. przy Placu (...) przed budynkiem Sądu Najwyższego miały miejsca zgromadzenia publiczne, których organizatorem był obwiniony A. S..

Osoby biorące udział w zgromadzeniach rozstawiły na trawniku namioty oraz inne przedmioty w tym muszlę klozetową, deski klozetowe, buty, elementy drewnianej konstrukcji. Na pasie zieleni zgromadzone były także przedmioty w postaci desek, ram okiennych, prętów zbrojeniowych, starego łóżka, starych foteli, listw, ram po łóżkach, płyt oraz opony samochodowe.

W trakcie zgromadzeń prezentowane były transparenty, na których wypisane były między innymi hasła: „Sądownictwo w naszym kraju to zorganizowana grupa przestępcza”, „Skorumpowani sędziowie do więzienia”, „Potwory mordercy zabili mi dziecko bandyci z PO mafia sądowa”, „Polskie sprzedajne brudne - sądy skorumpowane mafijne”.

Na terenie zgromadzenia ustawiony był przezroczysty pojemnik, do którego zbierane były pieniądze.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  wyjaśnienia A. S. (k. 267),

2.  zeznania świadków: A. O. (k. 364), A. B. (k. 363-364), M. B. (k. 313-314, 177-177v), J. K. (k. 314, 180-180v), M. O. (k. 284-285, k. 173), Z. C. (k. 285, 175-175v),

3.  dokumentację fotograficzną (k. 223-225, 19-20, 49-88, 110-119, 128-139),

4.  protokół oględzin miejsca (k. 4-5),

5.  notatki urzędowe (k. 1, 102-105),

6.  zawiadomienie (k. 30-88).

Obwiniony A. S. nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił, że w trakcie trwającego około rok zgromadzenia publicznego jego uczestnicy gromadzili różne rzeczy, np. łóżka - żeby tam spać. Wskazał, że był organizatorem zgromadzenia, ale nie on osobiście wszystkie rzeczy, o których mowa w zarzutach, przywiózł. Obwiniony wskazał, że nie był obecny w miejscu zgromadzenia przez cały czas jego trwania i nie mógł kontrolować wszystkiego, co się tam dzieje.

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności faktyczne ustalone na wstępie niniejszego uzasadnienia nie są sporne między stronami. Z zeznań świadków i wyjaśnień samego obwinionego, jak również w szczególności z dokumentacji fotograficznej wynika, że istotnie w miejscu i czasie objętym zarzutami znajdowały się przedmioty, w tym transparenty, o których mowa we wnioskach o ukaranie.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, w których zaprzeczył on, aby to on osobiście umieścił przed budynkiem Sądu Najwyższego przedmioty, w tym transparenty, wskazane w zarzutach. Żaden dowód nie wskazuje, aby to właśnie obwiniony takich zachowań się dopuścił.

Sąd uznał także za wiarygodne zeznania świadka A. O., która uczestniczyła w zgromadzeniu organizowanym przez obwinionego przygotowując i prezentując banery z hasłami. Z zeznań tego świadka wynika, że A. S. nie przywiózł na teren przy Placu (...) przedmiotów, o których mowa we wnioskach o ukaranie, a zrobili to inni uczestnicy protestu. Zeznania te znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach złożonych przez obwinionego.

Uznane za wiarygodne zeznania A. B. - funkcjonariusza Policji są zgodne z treścią notatki urzędowej – k. 1 i dokumentacją fotograficzną. Z zeznań świadka nie wynika, aby to obwiniony ustawiał na terenie zgromadzenia przedmioty, o których mowa we wnioskach o ukaranie ani by prezentował transparenty o treściach wskazanych w zarzucie. Zeznania P. S. (k. 314) nie wniosły nic istotnego do sprawy. Nie pamiętał on dokładnie okoliczności istotnych z punktu widzenia zasadności zarzutów.

Za wiarygodne zostały uznane także zeznania świadków: M. B., J. K., M. O., Z. C. - pracowników ochrony budynku Sądu Najwyższego, którzy na własne oczy widzieli, jak powstawało miasteczko namiotowe. Widzieli zgromadzone przez uczestników przedmioty, w tym opony, muszle klozetowe, deski i inne. Świadkowie ci wskazywali, że nie widzieli jednak kto konkretnie przyniósł te przedmioty na teren przed budynkiem Sądu Najwyższego, a liczba zgromadzonych przedmiotów rosła wraz z czasem trwania zgromadzenia. Z zeznań tych świadków nie wynika, by przedmioty te gromadził obwiniony lub by były gromadzone na jego polecenie.

Za wiarygodne uznano ujawnione dokumenty, nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a strony w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości.

W ocenie Sądu całokształt zgromadzonego materiału dowodowego nie daje podstaw do przypisania obwinionemu sprawstwa zarzucanych mu we wnioskach o ukaranie czynów z art. 49 § 1 kw, art.144 § 1 kw, art. 56 § 1 kw, art. 145 kw.

Żaden z uzyskanych przez Sąd dowodów nie wskazuje w sposób bezpośredni i niewątpliwy na sprawstwo obwinionego. Podstawą odpowiedzialności za wykroczenie jest ustalenie, że to obwiniony dopuścił się zachowania (zaniechania) wypełniającego dyspozycję przepisu Kodeksu wykroczeń. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie potwierdził, iż sprawcą wykroczeń był obwiniony. Żaden ze świadków nie widział by to obwiniony osobiście prezentował transparenty o treści wskazanej w zarzucie, rozstawiał namioty na pasie zieleni, zbierał pieniądze w ramach zbiórki publicznej czy też zaśmiecał miejsce protestu poprzez gromadzenie tam różnych przedmiotów, w tym opon samochodowych. Okoliczność, że obwiniony był organizatorem zgromadzenia publicznego, nie czyni go odpowiedzialnym w rozumieniu prawa wykroczeń za ewentualne wykroczenia innych osób uczestniczących w zgromadzeniu. Przyjęcie koncepcji, zgodnie z którą to organizator zgromadzenia publicznego ponosi odpowiedzialność za działania lub zaniechania innych osób, do których doszło w miejscu odbywania się tego zgromadzenia, prowadziłoby do nieuzasadnionego rozszerzenia granic odpowiedzialności i byłoby sprzeczne z zasadą indywidualizacji odpowiedzialności karnej.

Płyty z nagraniami pozostawiono w aktach sprawy, natomiast dowód rzeczowy ujęty w wykazie na k. 236 zwrócono oskarżycielowi publicznemu, z uwagi na jego zbędność dla postępowania.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw.