Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 listopada 2017 r., wydanym w sprawie z powództwa R. O. przeciwko G. K. o wydanie nieruchomości, Sąd Rejonowy w Kutnie oddalił powództwo, zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.177,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i nakazał ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kutnie kwotę 379,39 zł tytułem zwrotu wydatków pokrytych w toku postępowania przez Skarb Państwa.

Orzeczenie to zaskarżyła w całości apelacją powódka, domagając się jego zmiany poprzez nakazanie pozwanemu, by wydał jej opisaną w pozwie i stanowiącą jej własność nieruchomość we wsi J. II, gm. Oporów, dla której prowadzona jest księga wieczysta Nr (...), jak również poprzez zasądzenie od pozwanego na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie tego orzeczenia i przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w Kutnie celem ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

⚫

prawa procesowego poprzez powołanie biegłych, którzy nie są specjalistami w zakresie interpretacji zdjęć satelitarnych, wykonali opinię bez oględzin części drzewa pozostałego na nieruchomości oraz bez powiadomienia o tych okolicznościach pełnomocnika powódki i z umożliwieniem udziału w tej czynności tylko pozwanemu, jak również sporządzili opinie, które nie zostały zweryfikowane poprzez ich przesłuchanie w toku rozprawy, gdyż Sąd oddalił wniosek dowodowy powódki w tym zakresie;

⚫

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

• brak pełnej, wnikliwej i obiektywnej oceny zebranego materiału dowodowego, w tym bezpodstawną odmowę wiarygodności wyjaśnieniom powódki i zeznaniom powołanych przez nią świadków, choć ten materiał dowodowy był w części weryfikowany tylko odmiennymi wyjaśnieniami pozwanego i jego żony;

• błędną interpretację § 3 łączącej strony umowy dzierżawy i skutków niewywiązywania się przez pozwanego z tej części umowy dla dalszego bytu umowy, gdyż nigdy ten zapis umowny nie został zmieniony, pozwany znał jego treść, został wezwany do jego wykonania, a mimo tego nie wywiązał się z unormowanych tam obowiązków.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od skarżącego na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa przez pełnomocnika będącego adwokatem przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

Pismem nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 28 sierpnia 2018 r. powódka cofnęła apelację ze zrzeczeniem się roszczenia – gdyż, według zawartych w piśmie twierdzeń, strony doszły do porozumienia poza salą sądową – i wniosła o umorzenie postępowania apelacyjnego oraz pozostawienie stron przy poniesionych dotąd kosztach.

Na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2018 r. przed Sądem Okręgowym w Łodzi pozwany podtrzymał wniosek o zasądzenie na jego rzecz od skarżącej zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stosownie do art. 391 § 2 zd. I k.p.c., Sąd odwoławczy w razie cofnięcia apelacji umarza postępowanie odwoławcze i orzeka o kosztach tego postępowania jak przy cofnięciu pozwu.

Decyzja o cofnięciu apelacji jest wyłączną kompetencją strony skarżącej, której Sąd nie jest władny kontrolować co do skuteczności i zasadności. Regułą jest, że strona powodowa cofająca pozew (a w myśl powyższego unormowania – także apelację) traktowana jest jako przegrywająca sprawę w rozumieniu przepisów o kosztach procesu, co uzasadnia zastosowanie wobec niej zasady odpowiedzialności za wynik postępowania wynikającej z art. 98 k.p.c.; wyjątkiem od tej prawidłowości jest jedynie sytuacja, gdy powództwo było zasadne w chwili wszczęcia procesu, a w toku postępowania strona pozwana dobrowolnie zaspokoiła dochodzone od niej roszczenia. W rozpoznawanej sprawie skarżąca nie wykazała, by taka szczególna sytuacja zachodziła w tym wypadku, zaś w piśmie zawierającym cofnięcie apelacji ograniczyła się wyłącznie do gołosłownych oświadczeń o „porozumieniu pozasądowym” pomiędzy stronami, co z pewnością nie jest umożliwia Sądowi odwoławczemu stwierdzenia, iż pozwany uznał zasadność dochodzonego od niego roszczenia i je zaspokoił. Skoro zatem w okolicznościach sprawy brak uzasadnionych podstaw do odstąpienia od reguły usprawiedliwiającej traktowanie strony cofającej apelację jako przegrywającej postępowanie odwoławcze, należy stwierdzić, że skarżąca zobowiązana jest – w zgodzie z art. 98 k.p.c. – zwrócić przeciwnikowi procesowemu poniesione przez niego koszty tego postępowania; składa się na nie wynagrodzenie reprezentującego go pełnomocnika, obliczone na podstawie § 10 ust. 1 pkt. 1 w związku z § 7 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) na kwotę 360,00 zł.

Wobec powyższego, Sąd II instancji umorzył postępowanie apelacyjne i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 360,00 zł tytułem zwrotu kosztów tego postępowania, a ponadto nakazał zwrócić skarżącej kwotę 15,00 zł jako połowę uiszczonej opłaty od apelacji, do czego podstawą prawną był art. 79 ust. 1 pkt. 3 a) ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 300 ze zm.).